Έχω δει την ταινία με τον John Nash, αν την έχεις δει ή αν είναι γι αυτή που μιλάς. Η ταινία παρουσιάζε χειροπιαστά ως υπαρκτούς πρωταγωνιστές τα πρόσωπα που προφανώς ο Nash έβλεπε πολύ έντονα στη φαντασία του σε βαθμό που να νομίζει ότι είναι υπαρκτοί μπροστά του. Η συνομιλία μαζί τους και κυρίως οι οδηγιες που του έδιναν προφανώς ήταν η αναμενόμενη συνέπεια της κατάστασης αυτής στη φαντασία του και του πως τους είχε φτιάξει στη φαντασία του. Προφανώς δεν έφτασε σε αυτό το σημείο από τη μια στιγμή στην άλλη. Κάπου θα είχε κλειστεί στον εαυτό του. Παρότι είχε προσηλωθεί έντονα έως ακραία στην επιστήμη του, εντούτοις είναι ερώτημα πως προέκυψαν μέσα του αυτά τα φανταστικά πρόσωπα τα οποία κυρίως τον κατεύθυναν σχεδόν για κάθε θέμα της καθημερινότητας του ακόμα και στο πως να κινείται σε χώρους που αφορούσαν στην επιστήμη του. Κάποτε έδινε την εντύπωση πως απορροφόταν σε σκέψη ή απλά μπαγλάρωνω κι έχανε την αίσθηση με την πραγματικότητα. Νοσηλεύθηκε και δη η θεραπεία ήταν ακόμα και σκληρή πχ ακόμα και ηλεκτροσόκ, αλλά και συμβουλευτική από τον γιατρό. Όταν απονοσηλεύτηκε υπήρχαν στιγμές που εμφανίζονταν τα πρόσωπα αυτά αλλά τα αγνοούσε, τουλάχιστον είχε δει πολύ μεγάλη βελτίωση και φαίνεται πως τελικά ξεπέρασε σχεδόν πλήρως το πρόβλημα. Όμως, για να φτάσει σε καθηγητής πανεπιστημίου διακεκριμένος και να κάνει με εξαίρεση το πρόβλημα επιτυχημένη οικογένεια πάει να πει κατ εμέ πως ο πρότερος βίος του, δηλαδή από τα πρώιμα παιδικά χρόνια, δεν κλονίστηκε από ψυχολογικά, αλλιώς δεν θα φτανε σ αυτά τα επιτυχημένα επίπεδα.Quote:
Originally Posted by andreas86
