Είχα ήδη από καιρό προετοιμάσει ψυχολογικά τους γονείς μου για την σκέψη μου να πάω στην Αθήνα για δουλειά. Δεν τους άρεσε η ιδέα αλλά γνώριζαν τα προβλήματα μου στα επαγγελματικά μου και την δυσκολία μου να βρω μία δουλειά της προκοπής στην Θεσσαλονίκη και έτσι δεν μου στάθηκαν εμπόδιο στην απόφασή μου, παρόλο που γνωρίζανε ότι αυτή μου η κίνηση περιλάμβανε και τον Γιώργο μέσα. Είχαν αρχίσει να συνηθίζουν στην ιδέα της σχέσης μου και πίστευαν ότι θα ξεθυμάνει κάποια στιγμή. Κούνια που τους κούναγε αυτούς αυτή τη φορά χιχιχιχιχι. Στα επαγγελματικά μου όμως ποτέ δεν μου στάθηκαν εμπόδιο. Έτσι μου δώσανε την ευχή τους και μάζεψα τα πράγματα μου. Πήρα δυο βαλίτσες ρούχα, το ενυδρείο μου με τον Σωκράτη και κατηφόρισα με το Ιμπιζάκι μου για την Αθήνα. ʼφησα τα πράγματα μου στην αδερφή μου που είχε συμφωνήσει να με στηρίξει για όσο χρειαζόταν και έφυγα για Μύκονο. Είχα ήδη στείλει κάποια βιογραφικά και θα έστελνα και άλλα με το που θα επέστρεφα στην Αθήνα. Είναι Αύγουστος του 2007. Ο Γιώργος δουλεύει ακατάπαυστα στην προσπάθεια του να μαζέψει χρήματα για τον δύσκολο χειμώνα που μας περίμενε. Μείναμε για λίγες μέρες μαζί, νοικιάσαμε ένα δωμάτιο και προσπαθούσαμε να γιατρέψουμε πληγές. Είχα περάσει έναν δύσκολο χρόνο, το μέλλον ήταν εντελώς αβέβαιο και είχαμε επιλέξει να τα κάνουμε όλα μόνοι μας, χωρίς οικονομική βοήθεια από κανέναν. Η μόνη στήριξη θα ήταν η φιλοξενία της αδερφής μου και του γαμπρού μου μέχρι να τακτοποιηθώ και να βρω δουλειά. Στις 27 του μηνός χτύπησε το κινητό μου, ήταν από μία τεχνική εταιρεία από Αθήνα, είχαν διαβάσει το βιογραφικό μου και θέλανε να με γνωρίσουν, να κάνουμε μία συνέντευξη! Δεν πίστευα στην τύχη μου! Πριν πατήσω το πόδι μου στην Αθήνα καλά καλά είχα κιόλας κλείσει την πρώτη μου συνέντευξη! Γύρισα άρον άρον Αθήνα. Στις 10 Σεπτέμβρη θα ξεκινούσα την νέα μου δουλειά :D! Η δουλειά αυτή θα κρατούσε μέχρι πρόσφατα, ήταν η δουλειά από την οποία απολύθηκα αυτόν τον Σεπτέμβριο που μας πέρασε λόγω κρίσης.
Ξεκίνησα να δουλεύω λοιπόν και να είμαι πιο αισιόδοξη για το μέλλον. Ο Γιώργος επέστρεψε στην Αθήνα τέλη Σεπτέμβρη. Ακόμη και η αδερφή μου και ο γαμπρός μου τότε ήταν αρνητικοί ως προς την σχέση μας και την επερχόμενη συγκατοίκηση. Αλλά η αδερφή μου με αγαπάει πολύ και με στήριζε πάραυτα. Με τον Γιώργο όμως οι σχέσεις τους τότε ήταν τυπικές. Ούτε στο σπίτι τους δεν ανέβαινε γιατί το κλίμα ήταν κάπως. Η αποδοκιμασία τους μας έκανε να νιώθουμε άβολα και ευάλωτοι και είχαμε άλλα να αντιμετωπίσουμε πιο σοβαρά. Έτσι αφήναμε τον καιρό να περνάει χωρίς να μιλάμε, ο χρόνος θα αποδείκνυε την δύναμη της αγάπης μας? Μέχρι να βρούμε σπίτι βρισκόμασταν στους δρόμους και σε καμιά ταβερνούλα για να καταστρώσουμε σχέδια. Είχε πιάσει και ο Γιώργος μία δουλίτσα η οποία ήταν χάλια αλλά έβγαινε το μεροκάματο. Μία δουλειά που δεν κράτησε πολύ μιας και το κλίμα εκεί δεν τον σήκωνε. Ο χρόνος μας λιγοστός και οι κοινές στιγμές μας ελάχιστες και βασανιστικές παρόλο που ήμασταν μαζί στην ίδια πόλη. Έμενε στην μάνα του μέχρι να βρούμε το νέο μας σπίτι. Αρχίσαμε να ψάχνουμε λοιπόν για σπίτι εντατικά, αυτό μας δυσκόλεψε και πήρε χρόνο. Τελικά τον Νοέμβριο του 2007 είχαμε κλείσει το πρώτο μας σπίτι μαζί.. Μετακομίσαμε με τα λιγοστά μας υπάρχοντα, αλλά με το χαμόγελο στα χείλη! Η μόνη βοήθεια που επέτρεψα από τους γονείς μου τότε ήταν να μου πακετάρουν τα πράγματα από την Θεσσαλονίκη και να μου τα στείλουν στην Αθήνα. Την μεταφορική και τις συνεννοήσεις εννοείται πως τις είχα κάνει όλες εγώ καθώς και την πληρωμή της. Δεν τους άφηνα κανένα περιθώριο να εισχωρήσουν στην ακόμη ευάλωτη σχέση μας.
