Printable View
Αχ γοργόνα μου, δεν πειράζει καλή μου. Σύντομα θα μας κάνεις και εσύ φωτογραφικό αφιέρωμα για το πριν και το μετά και θα εκθειάζουμε την ομορφιά σου!
Πάω να δω ταινιούλα με τον Ζωρζ και θα τα πούμε αύριο. Ήδη έχω αρχίσει να γράφω το τελευταίο μέρος της ιστορίας μας. Λέω να το συμπτύξω λίγο γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ! Φιλιά αγαπημένες μου :kiss:
Καληνύχτα Μουσικοκουτόκοσμε!
Όχι Λιλάκιον μου δεν έχω δει παρά μόνο λίγα στο σταρ. ʼμα βαριέμαι πολύ θα τα κατεβάσω και αυτά να τα δούμε. Απλά έχω κουραστεί να μένω στα κρύα του λουτρού με σειρές που ακόμη παίζουν και δεν έχουν ολοκληρώσει.Quote:
Originally posted by lila198621
Eli βλεπεις the mentalist?εχω παθει πορωση και την αλλη βδομαδα εχει φιναλε σεζον.
Αν και με το Lost και με το prison break που τελείωσαν δεν πήρα και καμιά σοβαρή ικανοποίηση! :lol:
Το lost δεν το εχω δει ολο ειναι λιγο τρομακτικο.δεν ξερω και τι γινετε στο τελος μην κοιταω τζαμπα αν ειναι μουφα το τελος.οποια το εχει δει ας μου στειλει μηνυμα τι γινεται.
Καληνυχτα τσουπρες μου!!!!!
Καληνύχτα Eli και Λίλα και καλή ξεκούραση. Πάω κι εγώ να ξαπλώσω, καλό μας βράδυ και καλό ξημέρωμα. Φιλάκια.
Eλακιον να ηταν μονο η ασχετοσυνη μου!Ειναι ανενεργο γιατι ξεχασα κωδικο κ μειλ κ δεν μπορω να μπω.Οχι οτι ξερω τι κανουν εκει,πως γραφουν κ τα σχετικα!Κ δεν καιγομαι γιατι οχρονος μου δεν φτανει για το φορουμ.Φαντασου να κολλησω κ εκει!Αν κ κανουμε πλακα με τον αδελφο μου που μου το εφτιαξε για να του κανω like!Οποτε βρω χρονο θα το κοιταξω....
Μακουλινι πολυ καλο το μαγιω!Σικατο!αλλα εγω ποτε δεν μπορεσα να ψωνισω αν δεν το δοκιμασω.Οσες φορες το εκανα κατι δεν εστρωνε κ τα πεταγα.να το δοκιμασεις καπου κ αν σου παει ωραια να το παραγγειλεις απο το ιντερνετ πουθ εχει καλυτερη τιμη.
Τζινα παρε τηλ το συλλογο των διαβητικων στην Αθηνα να μαθεις λεπτομερειες γιτι το δικοτους τηλ εδινε..Θα κοιταξω μηπως βρω την εφημεριδα να σου πω ακριβως.
Καληνυχτα κορες!Να κοιμηθειτε ολες σαν μωρο κ να εχετε τα πιο γλυκα ονειρα!
Τι θα λέγατε για μια γριππούλα; Ματς, μουτς, σφιχτές αγκαλιές και πολλά, φορτωμένα μικρόβια, φιλάκια!
Πόσο γκαντέμω είμαι και πήγα και αρρώστησα πάλι;
Εσείς κοιτάτε μαγιώ (πολύ ωραίο Μακ), ό,τι πρέπει, κομψό, κλασικο-μοντέρνο, μπικινο-ολόσωμο και κρύβει και τις τομές. Πανέξυπνη επιλογή! Εμένα το μαγιώ τώρα μου φαίνεται κάτι σα στολή διαστημάνθρωπου! Είμαι, για μία ακόμη φορά, κουκουλωμένη, αγκαλιά με χαρτομάντηλα, φταρνίζομαι και τα μάτια μου τρέχουν. Ομορφιές! Πριν από λίγο ξάπλωσα. Μάλιστα είχα πάρει και τα γνωστά μαστουρόχαπα και ήμουν έτοιμη να κοιμηθώ, μέχρι που... Οξύς πόνος στην κοιλιά, άλλες ομορφιές!
Παρόλα αυτά, πρόλαβα και έκανα όλες τις δουλειές μου σήμερα, ώστε, αν χρειαστεί να ξαπλωθώ, να το κάνω σε καθαρό και τακτικό περιβάλλον. Μάλιστα, επειδή είχα λυσσάξει για γλυκό, πρόλαβα και έκανα κρέμα. Πρώτη φορά έκανα και βγήκε καλή, αν και λιγάκι άγλυκη για τα γούστα μου. Ήδη έφαγα ένα μπωλ, αφού έριξα επιπλέον ζάχαρη από πάνω. Την επόμενη φορά θα την πετύχω. Έριξα μόνο τέσσερις κουταλιές ζάχαρη. Αν ρίξω έξι ή επτά θα γίνει μούρλια. Η ιστορία με την κρέμα μου θυμίζει τη Σαπφώ Νοταρά να φωνάζει "Λαλάκηηη, την κρεμούλα σου"! Επειδή δε βρήκα το σχετικό βιντεάκι, σας βάζω κάτι, που είδα για πρώτη φορά και μου άρεσε: http://www.youtube.com/watch?v=hd1RLCINjE0
Καράτε!! Πολύ γέλιο!
Ρε παιδια η click τι απεγινε??? Εβλεπα κατι παλια ποστ και την θυμηθηκα! καλα ειναι 3ερει κανεις?
Kαλημέρα,φορουμστερημένες!
Περαστικά στο Αβουλίνι μας!Τέλειο το μαγιό της Μακ!Η κλικ,συνονόματη,είναι ένα u2u away!
Σημειώνω με μελανά γράμματα για τη Φτουμεγαλειότητα πως εγώ δεν περιλαμβάνομαι στις φατσοφίλες!
Τα δικά μου νέα είναι πως πάω με φίλους για καφέ στο Μπάνγκαλόου σε λίγο και μετά Κατερίνη και πάλι!
Ανάμεσα στα άλλα,ονειρεύτηκα και ξύπνησα με την Αγγελικοφατσούλα(δε θυμάμαι τίποτ'άλλο)...
Η Πωλίνα σας στέλνει τα φιλιά της κι ευχαριστεί για τις ευχές σας για κείνη.Είναι προβληματισμένη
που της είπαν πως για να φύγει από το σπίτι θα πρέπει να μείνει 48 ώρες χωρίς σταγόνα αίματος,
κάτι που εδώ και μήνες δε συμβαίνει.Αυτά ήταν τα νέα σε τίτλους!Χρόνια πολλά στις μανούλες!
Ελπίζω ν'απολαύσετε τη γιορτή σας με πολλές σφιχτές αγκαλιές και τρυφερά φιλάκια!
Υ.Γ. Ανοίξτε μια σελίδα google σήμερα
Λιλούκο συμπληρώματα διατροφής είναι η απάντηση στην αλλοτρίωση. Πολυβιταμίνες και πρεβιοτικά. Πολυβιταμίνες για την υποθρεψία έτσι ωστε να γεμίσουν οι αποθήκες του οργανισμού και να μην αποθηκεύει την τροφή για λίπος και πρεβιοτικά για καλύτερη λειτουργια εντέρου, θωρακιση του ανοσοποιητικου, και μια συμβουλη να πινει κεφιρ για τα χιλια καλα που δίνει το κεφιρ, απο γαστροπροστασια και καταπραυηνση των πονων-καουρων κλπ μεχρι παλι καλη λειτουργια εντερου, καλη πηγη πρωτεινης και αλλα χιλια καλα που εχει το κεφιρ. Ολα αυτα είναι μια εξαιρετικη αρχη για την βοηθεια στο να νιωθουμε καλυτερα ,μεσα μας και βοηθουμε να ξεμπλωκαρει ο οργανισμος και να μην αποθηκευει αδικαιολογητα λιπος απο τις τροφες ετσι ωστε να εν τελει να βοηθα στην απωλεια περιττων κιλων. Δες στο google για το καλο του κεφιρ, πρεβιοτικα κλπ.Quote:
Originally posted by lila198621
κοπελιες πως την αλλοτροιωσατε την ναταλια θελω και εγω.
Καλημέρα φιλενάδες!!!!!!!!!
Χαίρομαι που είστε όλες καλά,τα περαστικά μου στην Πολινα μας,στην ʼβα μας τη γριπωμένη και στο μπαμπά της σοκολατενιας μας!!!!!!!
ΤΖινάκι πολύ ευχάριστα και τα δικά σου νέα,μπράβο!!!!!!!!!!!!
Επίσης χρόνια πολλά στις μανούλες,να χαίρονται τα παιδάκια τους και να είναι πάντα ευτυχισμένες!!!!!!!!
Όσο για αυτές που δεν είναι μανούλες εύχομαι γρήγορα να αποκτήσουν παιδάκια και να γεμίσουν τη ζωή τους με χαρά!!!!!!!!!
Μεγαλώνοντας , κατάλαβα ότι δεν ήμουν το κοριτσάκι του μπαμπά, δεν είχα το σύνδρομο της Ηλέκτρας.Αγαπούσα το μπαμπά μου παρόλες τις δυσκολίες του, αλλά η αδυναμία μου ήταν μια και μοναδική. Η Μαμά μου. Ταυτιζόμουν με τον πόνο που κουβαλούσε, καταλάβαινα την άνιση, άδικη ζωή της. Προσκολλημένη πάντα στην αποδοχή της που με το σταγονόμετρο μου έδινε γιατί δεν το είχε από φυσικού της να μας παινεύει.. Την ξένιζα με τις επιθέσεις αγάπης, με τα χάδια και τις αγάπες που διεκδικούσα να λάβω, εκείνη ήξερε τον άλλο δρόμο της αγάπης, αυτόν του απόλυτου δοσίματος, της υπέρτατης προσφοράς, των πράξεων όχι των λόγων. Όμως εγώ πάντα ζούσα για μια αγκαλιά της και σιγά σιγά έμαθε να μην παραξενεύεται που ακόμη και μεγάλη της κ@λοτριβόμουν για φιλιά και αγκαλιές..
Πάντα μου έλειπε, οι βάρδιες της στο εργοστάσιο, ιδιαίτερα οι βραδυνές, με τσίτωναν, πάντα με ανησυχούσαν σαν παιδάκι, θα γυρίσει καλά η μαμά μέσα στα σκοτάδια? Βασικά μεγάλωσα μέσα στην αίσθηση ότι θα τη χάσω νωρίς. Ίσως επειδή ήταν μεγάλη για τα δεδομένα της εποχής της όταν έκανε εμένα, το τρίτο της παιδί, ίσως επειδή πάντα παραπονιόταν για σωματικούς πόνους, ίσως επειδή δούλευε εξαντλητικά για τη συντήρηση μας, ίσως επειδή ήταν και είναι τόσο εύθραυστη ψυχολογικά..
Σήμερα είναι 76 ετών και κουβαλάει το σταυρό της με ορθοπεδικά και νευρολογικά νοσήματα που περιορίζουν την κινητικότητα και την ποιότητα ζωής της. Συνεχίζει να δίνει το είναι της και για τους τρεις μας και τολμώ να πω, ιδιαίτερα για μένα. Δυσκολεύεται να το παραδεχτεί λόγω της ακριβοδίκαιης φύσης της αλλά ναι, μου έχει αδυναμία!
Εγώ απλά τη λατρεύω, αναπνέω με την αναπνοή της. Ξέρω ότι η σχέση μου μαζί της βάραινε στους ώμους μου πολλά χρόνια και ελάφρυνα λίγο όταν η ψυχολόγος με βοήθησε να δω πως μπορώ να διαχειρίζομαι λιγότερο επώδυνα την αγάπη που της τρέφω..
Αν τη χάσω, νιώθω ότι θα χάσω την αναπνοή μου. Προετοιμάζομαι από μικρή για αυτήν την απώλεια γιατί πάντα ήξερα ότι είναι και το Α και το Ω της ψυχής μου, η μόνη άδολη αγάπη, το Απόλυτο και θα έπρεπε να βρεθεί τρόπος να επιβιώσω μετά.
Όμως είμαι εσαεί ανέτοιμη. Ξορκίζω το κακό. Την αγκαλιάζω σφικτά μέχρι να απορήσει γιατί. Ανεβαίνω στο κρεβάτι της σαν τα μικρά παιδιά και κοιμάμαι μαζί της. Την αφήνω να κάνει το αγαπημένο της σπορ, να με συμβουλεύει, παρόλο που εκνευρίζομαι.
Δεν έχω παιδιά και δεν ξέρω πως είναι να παίρνεις από αυτά την Απόλυτη Αγάπη που για μένα είναι το ζητούμενο και το νόημα αυτής της μικρής ζωής..Έχω τη μαμά μου και την αγαπώ.
Κορίτσια μου που είστε μανούλες, να σας χαίρονται οι κόρες και οι γιοι σας! Είναι τυχερά!
oufff επιτελους δηλωνω οτι διαβασα ολες τις χαμενες σελιδες!!!
Αβακι μου περαστικα . Εχω και εγω μια ιωσουλα που με ταλαιπωρει τον τελευταιο καιρο που μου την κληρονομησε η κορη μου, βηχα και καταροη. Περναει όμως ...
Χρόνια πολλα Μανουλες και Μαμαδες μας!!!
Η κόρη μου που είναι 2χρονων και κατι την Παρασκευη εφτιαξε ένα λουλουδι από χαρτόνι και μόλις με είδε που πήγα να την παρω από τον σταθμο, μου προτάσει το λουλουδι και μου λεει με τις λίγες λεξουλες που γνωρίζει..." Για σενα μανουλα, χονια πολλά"
έλιωσα !! ήταν η πρώτη φορά που εκφράστηκε , το πρώτο Χρόνια Πολλά που έχω πάρει απο αυτήν. Το φυλαξα το λουλουδι και θα μείνει για πάντα μαζι μου, είναι το ωραιότερο λουλουδι του κόσμου.
Ευχομαι σε όλες να βιώσετε την χαρά που δίνει ένα παιδι στη ζωη μας. Ευχομαι και σύντομα....
Χρόνια πολλά Μανουλα μου που μοιάζεις τόσο με την Μακομανούλα, σαγαπώ και θα σαγαπω για πάντα!!!
καλημερα και απο μενα!
χρονια πολλα σε ολες τισ μανουλες και μακαρι να ειναι παντα καλα και δυνατες !
εγω δυστυχως δεν την εχω εδω και πολλα πολλα χρονια αλλα η απουσια της με εχει σημαδεψει για αυτο οσες εχουν τη μανουλα τους να την αγαπανε και να της το δειχνουν!!!!!!
φιλια σε ολες
Μακ να χαίρεσαι τη μανούλα σου και να σε χαίρετε κ αυτή!!!!!!!!!
Εύχομαι να είστε πάντα έτσι δεμένες και αγαπημένες!!!!!!!!!
Εγώ πάλι στη δική μου δεν έχω να ευχηθώ κ να πω τίποτα μάλλον γιατί δεν ξέρω αν έχω
Καλημέρα και καλή Κυριακή. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες, να χαίρεστε τα παιδάκια σας και να σας χαίρονται κι αυτά. Αβουλίνι περαστικά σου.
Καλημέρα μικρές μου. Χρόνια πολλά σε όλες τις μανούλες του κόσμου!
Γράφω γράφω και τελειωμό δεν έχω!
Παιδιά η ιστορία μου είναι μεγαλύτερη από τι φανταζόμουν και εγώ! :lol:
ΜΈΡΟΣ ΤΡΙΤΟ ? Ο αγώνας για αποδοχή
Είχαμε μείνει στον Νοέμβριο του 2007, την εποχή που είχαμε μετακομίσει Αθήνα και μόλις είχαμε νοικιάσει το πρώτο μας σπίτι μαζί. Ο Γιώργος σύντομα βρήκε μία καλή δουλειά ως σερβιτόρος στο Κολωνάκι σε ένα εστιατόριο και το μεροκάματο ήταν καλό. Εγώ ήδη από τον Σεπτέμβριο είχα ξεκινήσει να δουλεύω στην Τεχνική Εταιρεία που με είχαν καλέσει από τον Αύγουστο. Η ζωή μας κυλούσε καλά εκείνη την περίοδο. Ήμασταν τρισευτυχισμένοι που ζούσαμε μαζί! Μαζεύαμε και μερικά χρήματα σιγά σιγά και εξοπλίζαμε το σπίτι μας. Τα ωράρια μας εντελώς ανάποδα, τα ρεπό του Γιώργου λιγοστά, ένα την εβδομάδα και εγώ να δουλεύω φουλ 10ωρα και 12ωρα και πολλές φορές και Σαββατοκύριακα. Παρόλα αυτά ήμασταν τόσο χαρούμενοι που ζούσαμε μαζί που δεν μας ενοχλούσε καν η διαφορά της ώρας. Ήταν σαν να ζούσαμε δεν δύο διαφορετικές χρονικές ζώνες. Όταν κοιμόμουν ο Γιώργος γυρνούσε από την δουλειά και το πρωί τον φυλούσα την ώρα που κοιμόταν και εφευγα για την δική μου δουλειά. Στο ενδιάμεσο πολλά τηλέφωνα, να λέμε ένα σ?αγαπώ και ένα μου λείπεις και αναμονή για το ρεπό του Γιώργου για να έχουμε ένα βράδυ μαζί. Δεν μας πείραζε, είχαμε φάει τόση απόσταση με το κουτάλι που αυτό ήταν πταίσμα. Είχαμε την βάση μας, το κοινό σημείο αναφορά μας και μόνο αυτό είχε σημασία. Όλοι οι υπόλοιποι μας κοιτούσαν απορημένοι και αναρωτιόντουσαν πως αντέχαμε;;; Εμείς όμως εκεί, είχαμε περάσει δυσκολότερα, αλλά η μεγαλύτερη δοκιμασία δεν είχε έρθει ακόμη....
Η αδερφή μου όλη αυτή την περιόδο κρατούσε στάση διπλωμάτη. Στήριζε εμένα και τις επιλογές μου, αλλά ήταν πολύ επιφυλκακτική με τον Γιώργο. Δεν κάναμε ιδιαίτερη παρέα ως ζευγάρια τότε, μόνο μερικές συναντήσεις, λίγο τυπικές και κάπως αμήχανες όπου όλοι κρατούσαμε άμυνες και αποστάσεις. Ο Γιώργος ήταν στόχαστρο για τους κοινούς μας φίλους. Όλοι βλέπανε έναν άνθρωπο χωρίς επαγγελματική προοπτική, χωρίς μόρφωση, με δύσκολα παιδικά χρόνια, ορφανός από πατέρα, με μία μάνα κατάκοπη. Εγώ όμως έβλεπα την καλοσυνάτη καρδιά του, το έρωτα μας μέσα από τον οποίο γεννιόταν μία αγάπη μεγάλη, η τρυφερότητα του και οι εκδηλώσεις αγάπης του πληθωρικές, γέμιζε την ψυχή μου και την καδριά μου και τον κόσμο μου με ευτυχία και μου έδινε δύναμη, πολλή δύναμη! Δεν ήξερα πως θα τα καταφέρουμε αλλά ήξερα ότι μπορούμε, ένα βήμα την φορά όπως κάναμε τόσα χρόνια τώρα. Ο χαρακτήρας του Γιώργου δεν βοηθούσε στις κοινωνικές μας επαφές, ήταν ιδιαίτερα εξωστρεφής μεν αλλά με την ανασφάλεια και την απειλή που ένιωθε συμπεριφερόταν αμυντηκά με τον τρόπο του, προσπαθούσε να επιβληθεί αλλά δεν τα κατάφερνε. Λάμβανε αποδοκιμασία και αμφισβήτιση. Αμφισβήτιση για το αν μπορούσε να με κάνει ευτυχισμένη, για τις προθέσεις του για αυτή τη σχέση για το αν μπορούσε να στηρίξει μια μελλοντική οικογένεια, για την παιδεία τουγια όλο του το είναι. Το 2007 πέρασε και ήρθε το 2008. Μέχρι τότε είχαμε μετρημένες σχέσεις με τους γονείς μου και εξ αποστάσεως, αλλά νιώθαμε ότι πρέπει να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να γνωριστούμε. Έτσι το Πάσχα αποφασίσαμε να ανέβουμε στο Λιτόχωρο μαζί για τις γιορτές του Πάσχα. Η αδερφή μου τότε ετοιμαζόταν να παντρευτεί με τον σύντροφό της. Πήγαμε λοιπόν στο Λιτόχωρο για λίγες μέρες. Εκεί εκτιλήχθηκαν καταστάσεις απείρου κάλους τύπου «ο Γαμπρός της συμφοράς»! Οι γονείς μου φοβερά επιφυλακτικοί, η αδερφή μου είχε αρχίσει να με υποστηρίζει αλλα όχι με σθένος ακόμη, και η ίδια είχε τις αμφιβολίες της. Με πλήγωνε να νιώθω την αποδοκιμασία και την απογοήτευση στα βλέμματα τους. Είχα σηκώσει τείχη ψηλά γύρω από την σχέση μας και η πρώτη μου μέριμνα ήταν να προστατεύσω τον Γιώργο μου από όλα αυτά τα βλέμματα.
Νά κάνω μία παρένθεση εδώ και να πω ότι έρχομαι από μία ιδιαίτερα δεμένη οικογένεια. Οι γονείς μας, μας μεγάλωσαν με πολυ αγάπη και φροντίδα και έχω μεγάλο δέσιμο μαζί τους όπως έχω και με την αδερφή μου. Οι γονείς μας από μικρές μας δίδαξαν την χρησιμότητα της ανεξαρτησίας και δουλέψανε σκληρά για να μας παρέχουν μία καλή ζωή με όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια ψυχικά και υλικά για να αντιμετωπίσουμε την ζωή μας. Είχαμε μάθει να μοιραζόμαστε τα πάντα και να μιλάμε σχεδόν για τα πάντα. Και ξαφνικά είχα βρεθεί απέναντί τους. Μου ήταν λοιπόν δύσκολο να έρθω σε σύγκρουση μαζί τους και ακόμη πιο δύσκολο να αμβισβητώ τις απόψεις τους. Ήμουν βέβαια πάντα αντιδραστικό παιδί και είχα έρθει σε σύγκρουση μαζί τους πολλές φορές στο παρελθόν μιας και οι επιλογές μου δεν συμβαδίζαν πάντα με τα δικά τους όνειρα για εμένα. Παρόλα αυτά ήταν η πρώτη φορά που είχαμε μία τόσο διαφορετική αντίληψη για την ζωή και τις επιλογές μου.
χρονια πολλα στη μανουλα μου και σε ολες τις μανουλες που μας χαριζουν τοσα πολλα!!!!!!
Τους έβλεπα να μαραζώνουν και να αναστενάζουν βουβά και σκιζόταν η καρδιά μου. Προσπαθούσα να μην μεταφέρω στον Γιώργο όλες τις ανησυχίες μου για να τον προστετέψω αλλά από τη στιγμή που εκτεθήκαμε ως ζευγάρι στο οικογενειακό μου περιβάλλον άρχισε ο πόλεμος... Το μεσημέρι που καθήσαμε να φάμε όλοι μαζί η ατμόσφαιρα ήταν κάπως. Ο μέλλον γαμπρός μου τότε κάθισε με τον Γιώργο και άνοιξαν κουβέντα για το τι σκέφτεται ο Γιώργος για το μέλλον της σχέσης μας. Οι γονείς μου εντομεταξύ πήγαν για ύπνο μιας και είχε περάσει η ώρα και οι δύο μέλλοντες μπατζανάκιδες ξεκίνησαν μία κουβέντα που θα κρατούσε ώρα πολύ, συνοδεία με τσίπουρο. Στην πορεία ξεφύγανε και γίναν τύφλα! Ο γαμπρός μου είναι πολύ γερό ποτήρι αλλά ο Γιώργος δεν είναι. Έτσι η κουβέντα ξέφυγε, τον Γιώργο τον πήρε το παράπονο, άρχισε να κλαίει στο μπαλκόνι μας και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω. Δεν μας αφήναν να επέμβουμε στην κουβέντα, ούτε να την διακόψουμε, έτσι παρακολουθούσα βουβά τον άνθρωπο μου τα υποφέρει μία επίθεση άδικη και αμείλικτη. Έφυγα για λίγο για να πάω στο ραντεβού μου με τον οδοντίατρο και όσο ήμουν στο ιατρείο και περίμενα με πήρε η μάνα μου τηλέφωνο, ήταν χαμένη δεν ήξερε τι να μου πει... «Ο Γιώργος Μπέτυ μου δεν είναι καλά, έλα γρήγορα σε ζητάει....». Έφυγα τρέχοντας από το ιατρείο και γύρισα, βρήκα τον Γιώργο ξαπλωμένο στο πάτωμα της τουαλέτας ημιολυπόθημο, έκανε εμετούς και με φώναζε κλαίγοντας. «Ελισάβετ μου που είσαι; Γιατί με άφησες μόνο μου; Σ?αγαπώ! Γιατί με άφησες; Πάμε σπίτι μας σε παρακαλώ... με αγαπάς;» Τον αγκάλιασα και προσπαθούσα να τον ηρεμίσω, τον φρόντισα τον καθάρισα και αφού τελείωσε με τους εμετούς τον έβαλα να ξαπλώσει. Η μητέρα μου μου εξήγησε ότι όσο έλειπα τελείωσαν με τον γαμπρό μου 2 μπουκάλια τσίπουρο και μετά πήγαν για ύπνο. Ο Γιώργος όμως από το πολύ πιοτό και την στεναχώρια του έκανε εμετό μέσα στον ύπνο του. Δεν μπορούσε να κουνηθεί και με φώναζε αλλά εγώ δεν ήμουν εκεί. Μέσα σε ένα ξένο και εχθρικό περιβάλον και ένιωσε ανύμπορος να κουνηθεί. Πνήγηκε από τον εμετό του και σύρθηκε στην κυριολεξία μέχρι την τουαλέτα, η μητέρα μου τζάμπα προσπαθούσε να τον βοηθήσει, με ζητούσε απεγνωσμένα και εγώ δεν απαντούσα...
Μετά από αυτό οι επόμενες δύο μέρες περάσανε βουβά και βασανιστικά. Θέλαμε να σηκωθούμε να φύγουμε αλλά θα ήταν μεγάλο το πλήγμα αν το κάναμε. Οι γονείς μου μαλάκωσαν την ψυχρή τους στάση μιας και είδαν τον Γιώργο να υποφέρει τόσο, τουλάχιστον η ανθρωπιά τους τους μαλάκωσε. Δεν θυμάμαι καν τι κάναμε εκείνες τις μέρες, ένα κενό και μία στεναχώρια κατακλίζει την καρδιά μου και το μυαλό μου. Το μόνο που θυμάμαι μετά από αυτό είναι η ανακούφιση με την οποία πήραμε τον δρόμο του γυρισμού. Όταν φτάσαμε σπίτι μόνο που δεν φιλούσαμε το πάτωμα από το σπιτάκι μας! Μετά από λίγες μέρες ήρθε και το δεύτερο χτύπημα, η μεγάλη άρνηση των γονιών μου να με συνοδέψει ο Γιώργος στον γάμο της αδερφής μου. Πόσο με πλήγωσε αυτή η απόριψη και πλήγωσε πολύ και τον Γιώργο. Είχαμε ήδη πάρει και το κουστούμι του, αλλά μετά από αυτά που εκτιλήχθηκαν στο Λιτόχωρο οι γονείς μου τραβήχτηκαν, δεν ήταν σίγουροι, νιώθαν ότι δεν θα ξέρουν πως να δικαιωλογίσουν τον άνθρωπο που θα στέκεται στο πλάι μου. Τι είναι ο γαμπρός τους;;; Όχι δεν το δεχόντουσαν αυτό και δεν είχαν τον ψυχικό σθένος να το αντιμετωπίσουν, είχαν και τις ετοιμασίες του γάμου και πολύ άγχος, δεν μπορούσαν να διαχειριστούν και αυτό παράλληλα. Το σεβάστηκα. Ήταν η πρώτη φορά που έβαλα την οικογένεια μου πάνω από τον Γιώργο. Ο Γιώργος απαρηγόρητός μπροστά στην απόριψη που βίωνε, η αδερφή μου μάταια προσπαθούσε να δικαιολογίσει τα αδικαιολόγητα. Ήρθε η τελευταία βδομάδα του Μαίου, η βδομάδα πριν το γάμο. Ανέβηκα στο Λιτόχωρο, άφησα έναν Γιώργο απογοητευμένο και πληγωμένο πίσω μου και πήγα να στηρίξω την οικογένεια μου και την αδερφή μου στην χαρά μας... Η βδομάδα πέρασε γρήγορα μέσα σε υποχρεώσεις και τρεχάματα αλλά η μέρα του γάμου ήταν μια μέρα μικτών συναισθημάτων για εμένα. Πως γίνεται ένας άνθρωπος να κλαίει από χαρά και λύπη ταυτόχρονα; Η καρδιά μου είχε σκιστεί στα δύο! Από τη μία βίωνα την χαρά της αδερφής μου που την έβλεπα όμορφη νυφούλα να λάμπει μέσα στα λευκά της από την άλλη μου έλειπε το άλλο μου μισό, η ζωή μου, η χαρά μου. Θύαιλα συναισθημάτων μέσα μου και να χαμογελάω δακρύζοντας από χαρά και λύπη μαζί. Ένιωθα μισή εκείνη την μέρα, σαν να μου είχανε κόψει ένα κομμάτι μου, αλλά στάθηκα δυνατή, ήθελα η οικογενεια μου να χαρεί και όχι να βλέπει τον πόνο μου. Τον έκρυψα πολύ καλά, ακόμη και από μένα αλλά ακόμη και τώρα δυσκολεύομαι να σας γράψω, δάκρυα και πάλι γεμίζουν τα μάτια μου και θολώνουν, πως γίνεται ο άνθρωπος μου να λείπει από αυτή την χαρά; Η μέρα του γάμου πέρασε, το γλέντι ήταν όμορφο και ευτυχώς είχα καλούς φίλους δίπλα μου να με στηρίξουν και να με αγκαλιάσουν, αλλά ο Γιώργος μου ήταν μόνος του χωρίς μια αγκαλιά, παραμερισμένος στην Αθήνα, πεταμένος σε μια γωνιά, εκείνες τις μέρες ένιωσα την απόλυτη απόρριψη της σχέσης μου, όλοι φερόντουσαν σαν να μην υπάρχει.
Πήρα τον δρόμο του γυρισμού και το καλοκαίρι εκείνο είχε φυτευτεί η αμφιβολία μέσα μου για τα καλά. Τόσο καιρό άκουγα μόνο αρνητικά και επιφυλακτικά σχόλια για την σχέση μου από τους αγαπημένους μου. Αργότερα εκείνο το καλοκαίρι του 08? πήγα να επισκεφτώ τους γονείς μου στην Ναύπακτο, μαζί με την αδερφή μου. Με βάλανε κάτω και μου επιτεθήκαν ομαδικώς. Εγώ βουβή και ανύμπορη να αντιδράσω στους αγαπημένους μου, κάθισα και άκουσα υπομονετικά τους χειρότερους φόβους τους. Μιλούσε ο πατέρας μου, πληγωμένος και απορρημένος πως διατηρώ μία σχέση δήχως μέλλον, ο άντρας αυτός είναι πολύ λίγος για εμένα, έχει προβλήματα, δεν έχει μέλλον, δεν θα είμαι ευτυχισμένη μαζί του, δεν μπορεί να μου δώσει όλα όσα οι γονείς μου ονειρεύονταν από τον άντρα της ζωής μου. Σιγουριά, ασφάλεια, ένα μέλλον στρωμένο. Μέχρι που με χαρακτήρισε φιλανθρωπικό ύδριμα! Κάτι έσπασε μέσα μου εκείνη την ημέρα, αλλά εγώ συνέχισα να νιώθω μέσα μου μία φωνή να μου λέει, κάνε υπομονή, κάνε ΥΠΟΜΟΝΗ! Όλα θα φτιάξουν μην ανησυχείς, άστους να λένε εσείς θα τα καταφέρετε! Μάταια προσπάθησα να τους αλλάξω γνώμη και να τους εξηγήσω το πόσο αγαπιόμαστε. Επέστρεψα και πάλι στην Αθήνα βουβή και αδύναμη. Όταν όμως ήμουν με τον Γιώργο μου όλα τα ξεχνούσα, αρκούσε μια αγκαλιά και ένα χάδι και γυρνούσα και πάλι στην χαρά μου.
Εκείνο το καλοκαίρι έγινε μεγάλη μάχη μέσα μου. Όλοι με πίεζαν να πάρω αποφάσεις για την ζωή μου και εγώ έπρεπε να είμαι σίγουρη για αυτά που νιώθω, για την σχέση μου. Ένιωθα λες και έπρεπε να υπογράψω συμοβόλαιο για την επιτυχία της σχέσης μου. Πέρασε ο καιρός και επιστρέψαμε στην καθημερηνότητα μας. Η αδερφή μου είχε αρχίσει μόνο να αλλάζει και να δείχνει μια συμπάθεια και έναν σεβασμό στα όσα είχαμε περάσει με τον Γιώργο. Σιγά σιγά άρχισε να αφήνει πίσω τις αναστολές της και να μας βλέπει με άλλο μάτι. ʼρχισε να παραδέχεται τον αγώνα του Γιώργου για να είμαστε μαζί, να σέβεται και να εκτιμά τό πως υπόμενε όλες αυτές τις αρνητικές αντιδράσεις και την απόρριψη. ʼρχισε να γίνεται σύμμαχος μας. Επιτέλους ένιωσα να νιώθω μία ανάταση. Αλλά είχαμε δρόμο ακόμη μπροστά μας. Τον Αύγουστο πήγαμε διακοπές μαζί με τον Γρηγόρη και την κοπέλα του στην Σκόπελο. Ένα διαλειμα που όλοι μας είχαμε τρομερή ανάγκη. Εκεί δίπλα στους αγαπημένους μας φίλους ένιωσα να γιάνουν πληγές και να ηρεμεί λίγο η ψυχή μου. Στο εντομεταξύ εγώ συνέχιζα να βάζω κιλά. Κάπου έπρπε να ξεσπάσω και εγώ η άμοιρη και το φαγητό ήταν η εύκολη διέξοδος. Έτσι σταδιακά έβαζα κιλά και φούσκωνα σαν το μπαλονάκι. Είχα φτάσει αισίως τα 95 κιλά. Τον επόμενο δύσκολο χρόνο θα έβαζα άλλα 10! Το χειμώνα μας περίμενε ακόμη ένα χτύπημα που δεν το περιμέναμε. Απέλυσαν τον Γιώργο από την δουλειά του στο Κολωνάκι. Ξεκίνησε ένας αγώνας του Γιώργου να βρει νέα δουλειά. Βρήκε μία στην Γλυφάδα, μεγάλη απογοήτευση όμως καθώς ο εργοδότης του αποδήχθηκε μαφιόζος και ο Γιώργος αναγκάστηκε να παραιτηθεί. Έπαθε και μία κρίση πανικού και τον έτρεχα στα νοσοκομεία! Μεγάλη τρομάρα πήραμε! Στη συνέχεια βρήκε δουλειά σε ένα Αργεντίνικο μαγαζί κοντά στο σπίτι μας, αλλά τα λεφτά δεν ήταν καλά και έτσι απλά ξεχειμώνιασε εκεί και μετά βρήκε δουλειά σε ένα παραλιακό κυριλέ εστιατόριο στην Βουλιαγμένη. Πήραμε μία ανάσα τότε γιατί ο χειμώνας ήταν αρκετά δύσκολος οικονομικά και είχαμε στριμωχτεί. Ευτυχώς το καλοκαίρι πήγε καλά και πήραμε λίγο τα πάνω μας.
Εκείνον τον καιρό η αδερφή μου μας είχε ανακοινώσει ότι ήταν έγκυος! Ωωωω τι χαρά, τι ευτυχία! Η αδερφούλα μου θα γινόταν μανούλα! Παράλληλα οι σχέσεις μας είχαν κάπως βελτιωθεί με την προσπάθεια την δική μου και της αδερφής μου. Ο γαμπρός μου ήταν πιο θετικός απέναντι στον Γιώργο πλέον και δειλά δειλά κάναμε και παρέα. Τα ωράρια του Γιώργου εξάλλου δεν επέτρεπαν και πολλές συναναστροφές. Το καλοκαίρι του 2009 έκανα μόνη μου διακοπές καθώς ο Γιώργος δούλευε πλέον σε παραλιακό μαγαζί και δεν είχε καθόλου χρόνο. Δεν παραπονιόμουν όμως, γιατί είχαμε ανάγκη μια οικονομική ανάσα και εκείνον τον καιρό. Εκείνο το καλοκαίρι πλεόν εγώ ήμουν πιο δυνατή και σίγουρη για να υποστηρίξω την σχέση μου στους γονείς μου και πλέον είχα σύμμαχο δίπλα μου και την αδερφή μου. Έτσι μετά από κάποιες κουβέντες και οι γονείς μου είχαν αρχίσει να χαλαρώνουν λίγο με την σχέση μου. Είχαν αρχίσει να βλέπουν ότι με αυτόν τον ανρθωπο μας δένουν πολλά και με κάνει ευτυχισμένη. Αυτό δεν μπορούσαν πλέον να το αμφισβητίσουν. Έτσι είχαμε κάνει όλοι μία ανακωχή και όλα ήταν πιο ήρεμα.
δια πυρός και σιδήρου έχει περάσει η σχέση σας ελάκι, και εσύ υπήρξες κυματοθραύστης, σου βγάζω το καπέλο!
ʼστα Μακ μου φάγαμε πολύ νοητό ξύλο! :lol:
αχχ δεν μπορω να πω τιποτε .....και η συνεχεια δυστυχως ακομη πιο δυσκολη..... ποσο σε θαυμαζω που εχεις την δύναμη να τα θυμασαι ολα αυτα και να τα γραφεις κιολας.... ποσο σε πληγωσαμε όλοι. Δεν θα το συγχωρησω ποτέ στον εαυτο μου ότι δεν πατησα πόδι να έρθει ο Γιωργος στο γάμο μου. Εγω επρεπε να πατησω ποδι και να μην ακουσω κανενα. Δεν ημουν σιγουρη , δεν ήθελα να ερθω σε συγκρουση, σκεφτηκα εγωιστικα να μην χαλασω το ωραίο κλιμα και επισκιασει τον "τελειο γαμο μου" και απλα σε αφησα εσενα να υποφερεις βουβα και μονη. Αληθεια πόσο σκατανθρωπος νιωθω τωρα......
Ο καιρός κύλισε γρήγορα και η αδερφή μου όλο και φούσκωνε και πλησίαζε η ώρα για την γέννηση της κορούλας της. Στο εντομεταξύ νέα συννεφάκια είχαν αρχίσει να μαζεύονται για να ταράξουν την ηρεμία μας. Αυτή τη φορά από τον γαμπρό μου... Ο γαμπρός μου προσπαθούσε να βρει την ταυτότητα του ως σύζυγος της Κατερίνας και μέλλοντας πατέρας. Μέσα σε αυτή την εσωτερική πάλη του άνοιξε πόλεμο με τους γονείς μας. Ένιωθε να απειλείται από την προστατευτική στάση των γονιών μου απέναντι στην εγκυμονούσα αδερφή μου και ένιωθε ότι ο πατέρας μας έκλεβε τον ρόλο του. Εκείνο τον καιρό οι γονείς μου ερχόντουσαν συχνά πυκνά στην Αθήνα για να βοηθήσουν την αδερφή μου στην προχωρημένη εγκυμωσύνη της. Υπήρχε λοιπόν μία φοβερή ένταση μεταξύ τους η οποία θα ξεσπούσε πολύ σύντομα. Τα Χριστούγεννα η αδερφή μου είχε ήδη μπει στον μήνα της και θα γιορτάζαμε όλοι μαζί τις γιορτές στην Αθήνα μιας και η Κατερίνα δεν μπορούσε να ταξιδέψει. Τα Χριστούγεννα λοιπόν μαζευτήκαμε όλοι στο σπίτι της αδερφής μου και φάγαμε όλοι μαζί. Ο γαμπρός μου ήταν φορτισμένος από την πάλη που γινόταν μέσα του και άρχισε να πίνει, ο Γιώργος τον συνόδευε και το κακό δεν άργισε να γίνει. Μνήμες από εκείνο το μαύρο Πάσχα ξύπνησαν εκείνη την ημερα. Ο γαμπρός μου έχασε τον έλεγχο και άρχισε να εκφσενδονίζει κατηγορίες για τους γονείς μας, τους κατηγορούσε για τα πάντα από το πιο μικρό μέχρι το πιο μεγάλο και ο Γιώργος μπήκε στην δύσκολη θέση να τον ηρεμίσει και να υποστηρίξει τους γονείς μου. Ευτυχώς οι γονείς μας είχαν πάει να ξαπλώσουν στο εντομεταξύ και δεν άκουσαν το τι έλεγαν. Ήταν στο μπαλκόνι, έπιναν ακατάπαυστα και μιλούσαν με τις ώρες. ʼδικα και πάλι εγώ και η Κατερίνα προσπαθούσαμε να διαλύσουμε το πηγαδάκι τους. Απορώ ακόμη με την μεγαλοψυχία του Γιώργου και πως μπόρεσε μετά από όλα όσα είχε περάσει να υποστηρίξει τους γονείς μου. Είδε και απόειδε ο γαμπρός μου και άρχισε να βάζει λόγια στον Γιώργο ότι οι γονείς μου ακόμη έχουν αμφοβολίες για τον ίδιο και για την σχέση μας και ότι δεν τον θέλουν για γαμπρό τους! Ο Γιώργος έγινε Πυρ και Μανία! Ε ΩΣ ΕΔΩ ΗΤΑΝ! Η υπομονή του είχε εξαντληθεί. Κάπου εκεί κατάφερα να πάρω τον Γιώργο και να φύγουμε από το σπίτι της αδερφής μου. Το κακό είχε γίνει, οι μνήμες του πρόσφατου παρελθόντος είχαν ξυπνήσει. Ο Γιώργος πληγωμένος από αυτά που είχε ακούσει άρχισε να κλαίει και να μου λέει με παράπονο ότι με αγαπάει και τι άλλο θέλουν οι γονείς μου για να καταλάβουν ότι είναι διατεθιμένος να κάνει τα πάντα για να είμαστε μαζί. Γυρίσαμε σπίτι μας, έγινε χαμός! Είναι η πρώτη φορά που με τον Γιώργο μαλώσαμε τόσο έντονα. Φωνάζαμε, τσιρίζαμε δεν υπήρχε λογική. Είχαμε βγει εκτός εαυτού! Εγώ να υποστηρίζω ότι οι γονείς μου έχουν αλλάξει, ο Γιώργος να μην με πιστεύει και να τους κατηγορέι. Μέχρι που έφαγα την φλασιά. Ο γαμπρός μου έλεγε ψέμματα για να μας στρέψει όλους εναντίον των γονιών μου. Ηρέμησα, μάζεψα όση ψυχραιμία είχα και ηρέμησα και τον Γιώργο. Του εξήγησα ότι τα λόγια που άκουσε ήταν η μανία του γαμπρού μου να κατηγόρήσει τους γονείς μου, ήταν ψέμματα για να τον πάρει με το μέρος του. Ήταν όλα μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας. Εκείνη την ημέρα ένιωσα οργή για την συμπεριφορά του γαμπρού μου. ΠΩΣ ΤΟΛΜΗΣΕ!;; Εκεί που αρχίσαμε να τα πηγαίνουμε τόσο καλά, ξαφνικά είχαν ανατραπεί όλα και είχαμε γίνει τρία στρατόπεδα. Μα γιατί να μην μπορούμε να τα βρούμε όλοι μεταξύ μας; Γιατί να μην μπορούμε να μονιάσουμε επιτέλους;
Το βράδυ έπεσε ένα απρόσμενο τηλέφωνο. Εκεί που πήγαμε να συνέλθουμε λίγο από το σοκ της ημέρας ήρθε το δεύτερο χτύπημα. Ήταν η μάνα μου στο τηλέφωνο, ήταν αναστατωμένη, μου είπε ότι ο γαμπρός μου είναι εκτός εαυτού και δεν μπορούν να μείνουν άλλο στο σπίτι τους. Ο Γιώργος τότε έκανε την πιο σοφή κίνηση που έχει κάνει στην ζωή του. Τους δέχτηκε στο σπίτι μας. Τους είπαμε να μαζέψουν τα πράγματα τους και να έρθουν να μείνουν σε εμάς για όσο χρειαστεί για να περάσει η καταιγίδα. Ήρθαν οι γονείς μου λοιπόν στο σπίτι μας, ήταν η πρώτη φορά που θα τους φιλοξενούσαμε, ήταν η πρώτη φορά που μας είχαν ανάγκη. Ο Γιώργος στο εντομεταξύ είχε καταλάβει τι είχε συμβεί και έδωσε τόπο στην οργή, τους αγκαλιάσαμε και προσπαθήσαμε να τους ηρεμίσουμε. Καθίσαμε όλοι μαζί όλο το βράδυ και μιλούσαμε, ήμασταν όλοι τόσο θυμωμένοι με το ξέσπασμα του γαμπρού μου, και από την άλλη είχαμε σκάσει όλοι από ανησυχία γιατί η Κατερίνα γιατί ήταν στον μήνα της και τέτοιες συγκινίσεις δεν ήταν καλές για την ίδια και για το παιδί. Η Κατερίνα εκείνη την ημέρα μάλωσε με τον άντρα της, μέχρι που έφυγε από το σπίτι. Ο άντρας της ήταν εκτός εαυτόυ, συνέχιζε να πίνει και να λέει πράγματα που δεν ενοούσε, πράγματα που πληγώνανε πολύ. Όμως ήταν ο άντρας της και έπρεπε να τον υποστηρίξει, ήταν μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα. Ήμασταν όλοι σε απόγνωση.
Εκείνο το βράδυ δόθηκε η ευκαιρία στον πατέρα μου και στον Γιώργο για πρώτη φορά να μιλήσουν άντρας προς άντρα και να πουν αλήθειες. Ανοίξαν όλα τα χαρτιά τους, ο Γιώργος είπε όλα αυτά που τον πονούσαν και ο πατέρας μου το ίδιο. Μίλησαν με ειλικρίνια και ξορκίσανε όλους τους φόβους τους παρέα, ο πατέρας μου τον διαβεβαίωσε ότι πλέον ξέρει ότι μπορεί να με κάνει ευτυχισμένη και αναγνωρίζει το πόσο με αγαπάει και τι θυσίες έχει κάνει για να είμαστε μαζί και ο Γιώργος από την άλλη αναγνώρισε τους φόβους του πατέρα μου και τις αμφιβολίες του και του είπε ότι κατανοεί ότι ως πατέρας είχε χρέος να προστατέψει την κόρη του και να θέλει το καλύτερο για αυτήν. Μέσα στην καταιγίδα ένα μικρό φως άρχισε να διαφαίνεται. Αυτή η κρίση θα μας έβγαινε σε καλό...
Ο Γιώργος εκείνο το βράδυ μου εκμυστηρεύτηκε ότι θέλει πολύ μία μέρα να αποκαλέσει τον πατέρα μου πατέρα του. Εκείνο το βράδυ είχαν ανοίξει τις ψυχές τους και ένας αμοιβαίος σεβασμός γεννήθηκε.
Αφού έγινε ένα απίστευτο ξεκαθάρισμα μεταξύ μας, επικεντρωθήκαμε στο πως να τα βρούμε με την Κατερίνα και τον γαμπρό μου και κυρίως πως θα βρούμε την Χρυσή Τομή. Ήμασταν όλοι ακόμη πολύ φορτισμένοι από την ένταση. Η καλύτερη λύση για όλους μας ήταν οι γονείς μας να φύγουν προς το παρόν, το κλίμα δεν σήκωνε καμία κουβέντα. Έτσι έφυγαν για την Ναύπακτο, η Κατερίνα πλησίαζε να γεννήσει και έτσι δεν έπρεπε να απομακρυνθούν και πολύ.
τι εγινε βρε κοριτσια οποτε βρω ευκαιρια να μπω και εγω δεν ειναι καμια εδω!!
ελλη μου απο οτι εχω διαβασει εχετε περασει πολλα αλλα η αγαπη παντα νικαει
να ειστε ευτυχισμενοι και γρηγορα ενα μωρακι να σας κανει ακομη πιο ευτυχισμενους και χαρουμενους!
γεια σου καλλιοπακι!!!!!
λιλα μου μονο εσυ εισαι εδω?
καλλιοπη και εγω εδω. Τι κανεις αυτο το όμορφο απόγευμα? εμεις περιμενουμε την ελι να τελειωσει την ιστορια της....
*Katie εσυ την ξερεις εμεις περιμενουμε!
εγω νυσταζω πολυ αλλα ειπα μια και βρηκα το λαπτοπ αδειο να μπω να σας δω και να αφησω τον υπνο για αργοτερα αμα γυρισει η κορη τελος το pc για μενα ηδη ο γιος εχει καπαρωσει το αλλο!
εχω και σιδερο αλλα βαριεμαι πιο καλη η παρεα σας !
και εγω εδω στην παρέα μετά από πολυ καιρο. Η κόρη μου κοιμάτε ακόμη και εγώ απολαμβάνω ένα καφεδακι στην βεράντα μαζί σας.
Σήμερα ήταν η ημέρα των χαλιών.. αργησα αλλα γίναμε. Την αλλη εβδομαδα κουρτινες και τζαμια και τελειωσαμε!!!
Στις 18 Ιανουαρίου έπεσε το τηλέφωνο. Η Κατερίνα είχε πονάκια. Πήγα να την πάρω από το σπίτι και φύγαμε για την κλινική. Η Κατερίνα είχε επιπλοκές στην γέννα της, ανέβασε πίεση, έπαθε προεκλαμψία και την έβαλαν άρον άρον στο χειρουργείο να της πάρουν το παιδί με καισαρική. Δόξα το Θεό όλα πήγαν καλά και πλέον η οικογένεια μας είχε μεγαλώσει! Η Κατερίνα μας είχε γίνει μανούλα, ήταν καλά, και είχε φέρει στον κόσμο ένα κοριτσάκι υγιέστατο την Μαριλένα μας! Η χαρά μας μεγάλη και όλοι γιορτάσαμε μαζί το θαύμα της ζωής. Αφήσαμε τις διαφορές μας στην άκρη και επικεντρωθήκαμε στο μικρό πλασματάκι που μόλις είχε έρθει να γεμίσει την ζωή μας. Ωστόσο ένας μεγάλος ελέφαντας υπήρχε στο δωμάτιο και όλοι απλά τον αγνούσαμε! Η Κατερίνα όσο καλή εγκυμωσύνη είχε μετά της ήρθαν όλα ανάποδα. Η Μαριλένα είχε πολλούς κολικούς και τα ξενύχτια ήταν μία καθημερινή κατάσταση! Κανείς δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με κάτι άλλο εκτός από το παιδί και έτσι ενώ υπήρχε ένταση στις σχέσεις μας κανείς δεν έδινε σημασία και όλοι βοηθούσαμε για να είναι καλά το παιδί και η Κατερίνα που μέχρι να σαραντήσει είχε πίεση υψηλή και ακατέβατη! Τι χάπια έπαιρνε τι λεξοτανίλ η πίεση εκεί! Εγώ με τον γαμπρό μου σχεδόν αγνοούσαμε ο ένας την ύπαρξη του άλλου, ο Γιώργος κράτησε αποστάσεις και οι μάνα μου να προσπαθεί να βοηθήσει την κόρη της που ήταν λεχώνα και χαμένη στα νέα της καθήκοντα.
Πέρασε ο καιρός και η σχέσεις μας ακόμη δεν είχαν αποκατασταθεί. Για να μην τα πολυλογώ περάσαμε έναν χειμώνα με πολλές εντάσεις, βουβοί και ανύμποροι να ηρεμίσουμε την ένταση που είχε δημιουργηθεί. Ο γαμπρός μου ήταν ανένδωτος και η στάση του ψυχρή, πολλή ψυχρή. Ο Γιώργος εκείνον τον καιρό είχε αρχίσει να αποκαθιστά τις σχέσεις του με τους γονείς μου, αλλά εγώ και η Κατερίνα είχαμε μείνει με το παράπονο. Μα να μην μπορούμε να μονιάσουμε με τίποτα;;; Φτιάχναμε το ένα και χαλούσε το άλλο, η υπομονή μας είχε αρχίσει να εξαντλείται. Σιγά σιγά οι πληγές αρχίσαν να κλείνουν, με τον καιρό γίναν και άλλες κουβέντες, πολλες κουβέντες. Εγώ με την αδερφή μου δεμένες σα μία γροθιά πλέον να παλεύουμε να μονιάσουμε τα τρία στρατόπεδα. Πίναμε καφεδάκια εκτός σπιτιού και συζητούσαμε όλα τα σημαντικά που έπρεπε να υποθούν και ανταλάσσαμε απόψεις και παράπονα. Με τον καιρό ο γαμπρός μου άρχισε να καταλαβαίνει ότι η στάση του αυτή δεν οδηγούσε πουθενά, άρχισε να μαλακώνει. Εκτίμησε ιδιαίτερα την σχέση μου με την Κατερίνα και την σεβάστηκε, άρχισε να βρίσκει τον εαυτό του και την νέα του ταυτότητα ως σύζυγος και πατέρας και άρχισε να μαλακώνει. Κατάλαβε πλέον ως πατέρας και ο ίδιος την προστατευτικότητα του πατέρα μας προς τις κόρες του.
Ήρθε ο Αύγουστος του 2010 και μαζί και η βάφτιση της μικρής μας Μαριλένας. Τίποτα ευτυχώς δεν επισκίασε αυτή την όμορφη μέρα και όλα πλέον φαινόντουσαν πιο αισιόδοξα και λαμπερά. Ο Γιώργος με συνόδεψε σε αυτή την όμορφη οικογενειακή μας στιγμή και φόρεσε μάλιστα και το κουστούμι που είχε πάρει για τον γάμο στον οποίο δεν πήγε ποτέ. Η βάφτιση έγινε στο χωριό του γαμπρού μου και ήταν πολύ όμορφη. Είχαμε αρχίσει όλοι να βλέπουμε το μέλλον με περισσότερη αισιοδοξία. Ο χειμώνας δεν άργισε να έρθει και η Κατερίνα έπρεπε να επιστρέψει στην δουλειά της και η Μαριλένα για πρώτη φορά χρειάστηκε να αποχωριστεί την μητρική αγκαλιά και να πάει στον βρεφονηπιακό σταθμό. Ακολούθησε ένα τετράμηνο εφιαλτικό με αρρώστιες και με τους γονείς μας να είναι στο πλάι της Κατερίνας και του γαμπρού μου για να πειποιηθούν την άρρωστη Μαριλένα. Οι γονείς του γαμπρού μου προσπαθούσαν να βοηθήσουν αλλά τα ταξίδια για αυτούς ήταν πιο δύσκολα και πιο αραια μιας και μένουν πάρα πολύ μακριά. Εκεί πλέον ο γαμπρός μου απομάκρυνε και τις τελευταίες του αμφιβολίες μιας και ένιωσε πλέον ως γονιός το πόσο σημαντικό είναι να είναι η οικογένεια ενωμένη και μονιασμένη. Ξεπέρασε τους φόβους του και ένιωσε πλέον δυνατός να διεκδικίσει με σωστό και ειλικρινή τρόπο την ταυτότητα του στην οικογένεια ως σύζυγος, πατέρας και γαμπρός. Από τότε όλα πήραν τον δρόμο τους ως προς τις οικογενειακές μας σχέσεις.
Όλα πλέον έχουν φτάσει να είναι σε ισορροπία. Νέα κύμματα όμως έρχονται προς το μέρος μας και αυτή τη φορά έχουν να κάνουν με τα επαγγελματικά μας. Η δουλειά του Γιώργου στην Βουλιαγμένη δεν πάει καλά. Η κρίση και η κακή διαχείριση οδηγεί στην χρεοκοπία. Ο Γιώργος αλλάξει για μία ακόμη φορά δουλειά. Αυτή τη φορά κάνει στροφή στην ζωή του. Ο Γρηγόρης, ο αδερφικός φίλος του Γιώργου, έχει στο εντομεταξύ παντρευτεί την κοπέλα του και ο αδερφός της έχει ανοίξει μία μικρή φαρμακευτική εταιρεία στην οποία δουλεύει και η ίδια. Του κάνουν πρόταση να δουλεψει μαζί τους και μετά από πολύ σκέψη δέχεται. Το φθινόπωρο του 2010 ξεκινάει να δουλεύει εκεί. Δυστυχώς και τα δικά μου τα επαγγελματικά δεν πάνε καλύτερα, η τεχνική εταιρεία έχει προβήματα, η οικονομική κρίση την έχει γονατίσει και την οδηγεί σε μία φθίνουσα πορεία.
Μέσα σε όλο αυτόν τον κυκεώνα που ζούσα είχα φτάσει στα 105 κιλά και μαζί με τα κιλά είχε έρθει και η κατάθλιψη. Βρίσκω την δύναμη μέσα στον πανικό μας να κάνω κάτι και για αυτό! Ο Γιώργος παρόλο που με είχε γνωρίσει αδύνατη, κράτησε μία απίστευτα σωστή στάση απέναντι μου. Ποτέ δεν με επέπληξε για το βάρος που έβαζα, ποτέ δεν με κοίταξε επικριτικά, ποτέ δεν σταμάτησε να με θέλει, να με αγαπάει και να μου το δείχνει. Έτσι πήρα την μεγάλη απόφαση να πάω σε διατροφολόγο και να ζητήσω βοήθεια. Αυτή την ιστορία μου πάνω κάτω την ξέρετε . Τον Νοέμβριο του 2010 ξεκίνησα την πάλη μου με την παχυσαρκία, μία πάλη που δίνω ακόμη και θα την δίνω για καιρό ακόμη...
Ο Δεκέμβριος του 2010 μας βρήκε σε έναν απόλυτο πανικό! Ο Γιώργος προσπαθούσε να προσαρμοστεί στην νέα του δουλειά με δυσκολία, τα καθήκοντα πολλά και τα ωράρια εξαντλητικά. Είναι με ένα μηχανάκι όλη την ώρα και κάνει παραδόσεις και μαλώνει με υπαλλήλους του ΙΚΑ. Εγώ να παλεύω με την διατροφή μου και παράλληλα να με έχουν στείλει σε ένα εφιαλτικό εργοτάξιο που παραλίγο να αφήσω εκεί τα κοκκαλάκια μου. Και μέσα σε όλα αυτά μας προκύπτει και η μετακόμιση! Ω ναι! Τρέχαμε πανικόβλητοι και παράλληλα μετακομίζαμε στο νέο μας σπίτι. Το συμβόλαιο με το παλιό μας σπίτι είχε λήξει και η άρνηση των σπιτονοικοκύρηδων μας να μας μειώσουν το ενοίκιο πυροδότησε μία αναζήτηση για νέο σπίτι. Βρήκαμε ένα μεγαλύτερο και λίγο φθινότερο στην γειτονιά μας και δεν το σκεφτήκαμε πολύ. Οι νέοι μας σπιτονοικοκύρηδες ήταν άνθρωποι καλοί και η απόφαση πάρθηκε σε μία βδομάδα μέσα. Οι προηγούμενοι σπιτονοικοκύρηδες μας ήταν κακοί άνθρπωποι και είχαμε πολλά προβλήματα μαζί τους οπότε η μετακόμιση ήταν πλέον μονόδρομος. Εξάλλου είχαμε αρχίσει να κάνουμε όνειρα για να φτιάξουμε οικογένεια και είχαμε βρει ένα σπίτι όμορφο, χαρούμενο, με καλή άυρα που μπορούσε να στεγάσει και με το παραπάνω την αγάπη μας και την οικογένεια που θέλαμε να δημιουργήσουμε. Βρήκαμε το κουράγιο και φτιάξαμε το νέο μας σπίτι, το εξοπλίσαμε και έως σήμερα ζούμε εδώ :).
καλλιοπακι τρως η παλι τη βγαζεις με καφε μεχρι το μεσημερι?η κουραση ειναι και απο την ελλειψη τροφης.τα περασα και εγω ομως τωρα εχω βρει τις ισορροπιες μου.σημερα ελλεπε η μαμα μου και εκανα μονη μου δουλειες στο σπιτι παρα πολλες δουλειες ομως.ομως μπορω να πω οτι εκτος απο τη μεση μου που με τραβαει γιατι εχω προβλημα κατα τα αλλα δεν αισθανομαι κουραση.
προσπαθω να φαω οσο μπορω σημερα εφαγα το πρωι λιγο κεικ που εφτιαξα εγω με φρουκτοζη και ολικης καλο ηταν εφαγα πολυ λιγο και το μεσημερι δε μπορουσα να φαω εφαγα απο ενα λουκανικο γαλοπουλας το 1/4 και 2 πατατουλες τηγανιτες και εσκασα !
δεν πειραζει Καλλιοπη αν δεν τρως ποσοτητα, αρκει να τρως συχνα. Εγω όταν ετρωγα έστω και 2 μπουκιες αλλα καθε 1,5 -2 ωρες περιπου ξεκολουσε η ζυγαρια κατα ενα μαγικο τροπο. αν εμενα νυστικη για ωρες- και εκ των πραγματων στην φαση που εισαι το κανεις πανευκολα - κολουσα συχνα και για 2 εβδομαδες ουτε γραμμαριο. ειναι και η ζεστη που εχει πιασει και κοβει την ορεξη ακομη περισσοτερο
προσπαθησε τωρα που το στομαχακι δεν χωραει πολυ φαγητο στα ενδιαμεσα να πινεις λιγο γαλα η λιγο φυσικο χυμο ετσι και λιγες θερμιδουλες παραπανω θα λαμβανεις για να εχεις ενεργεια και θα ενυδατωνεσαι.τα υγρα φευγουν πιο ευκολα απο το στομαχι οποτε το μεσημερι δεν θα νιωθεις τοσο μπουκωμενη.εγω ακομα και τωρα τρωω το πρωι μολις ξυπνησω και για δεκατιανο πινω γαλα.ετσι το μεσημερι μπορω να φαω οσο φαγητο χωραει το στομαχι μου.σημερα απο περιεργεια ζυγισα το φαγητο μου.εβαλα ενα μικρο κολοκυθι(50γρ) και ενα μπιφτεκι γαλοπουλας(129γρ) συνολο δηλαδη 179γρ.εφαγα μεχρι να νιωσω οτι το στομαχι μου εχει γεμισει εντελως.ειχε μεινει λιγο μπιφτεκι στο πιατο μου.για να μην πολυλογω το ζυγισα και τα 30γρ ειχαν μεινει στο πιατο.αρα το στομαχακι μου χωραει150γρ χοντρικα.