Ευχαριστώ user μου, αν και είναι υποχρέωση μου!
Printable View
Ευχαριστώ user μου, αν και είναι υποχρέωση μου!
Δεν αντέχω άλλο... Κουράστηκα να φοβάμαι... Θα μιλήσω στο γιατρό στην επόμενη συνεδρία μου, δεν γίνεται να υποφέρω έτσι όποτε πρέπει να μείνω μόνη... Μάλλον είχα υπερεκτιμήσει τις δυνάμεις μου...
Από μόνοι μας πρέπει να ξεφοβηθούμε και αυτό γίνεται με την έκθεση και την συνήθεια...Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό χάπι να διώχνει τους φόβους...Κανε υπομονή!Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Καλησπέρα...Quote:
Originally Posted by Yoco Choco
Δεν χρειάζεται να κάνω άλλο υπομονή γιατί γύρισαν οι δικοί μου σήμερα κι αμέσως ηρέμησα αλλά πρέπει να βρεθεί μια λύση γιατί σίγουρα θα χρειαστεί κάποια στιγμή να ξαναμείνω μόνη... Γι' αυτό λέω ότι πρέπει να το συζητήσω με το γιατρό να δω πως μπορώ να μην πανικοβάλλομαι... Όσον αφορά την συνήθεια, δεν το έχω συνηθίσει επειδή δεν συμβαίνει συχνά...
Εδώ και δύο μέρες αισθάνομαι χάλια, σε κάποιο βαθμό όπως αισθανομουν στην αρχή που ήταν αυτή η αιτία να ξεκινήσω τα χάπια!
Επιδομα 3 χιλιαρικα κ μετα δουλεια με 5000 ευρω κ θα γινετε ολοι ομορφοι κ καυλεροι
Αισθανομαι χαλια γιατι δεν μπορω να διαχειριστω να με απορριπτουν.. σκεφτομαι οτι με απορριπτουν επειδη δεν βλεπουν τιποτα καλο σε εμενα. Τετοιες σκεψεις με καταστρεφουν κ δεν θελω να σηκωθω απο το κρεβατι..
Μπράβο σου που την φροντίζεις όσο μπορείς, πολλοί δεν ασχολούνται όταν κάποιος γονιός πάθει κάτι.Quote:
Originally Posted by HarleyQuinn
Έγινε κάποιο συμβάν τις τελευταίες δυο μέρες που σε επηρέασε;Quote:
Originally Posted by andreas86
Δεν θα μπορούσα να την αφήσω στο έλεος, δεν μου πάει η καρδιά.Quote:
Originally Posted by Player
Εγώ πάλι αισθάνομαι έναν απέραντο θυμό προς τους γονείς μου και κυρίως προς τον πατέρα μου... Ή μητέρα μου είναι πιο συνεννοησιμη αλλά κι αυτή με νευριάζει ώρες ώρες..
Είναι θυμός που καταλήγει σε στενοχώρια.. Στενοχώρια γιατί αισθάνομαι ανίκανη να διαχειριστω τον θυμό και στο τέλος με πνίγει...
Είμαι αρκετά μεγάλη και μένω με τους γονείς μου... Και με έχουν κουράσει...
Ήθελα από μικρή να ανοίξω τα φτερά μου και να φυγω απ το σπίτι αυτό... Εν τέλει αρρώστησα κι αυτό με πήγε πίσω..
Τώρα είμαι καλά αλλά δεν κάνω βήματα για ανεξαρτητοποιηση... Δηλαδή προσπαθώ να κάνω βήματα αλλά ξαναγυρνάω πίσω... Κι έτσι είμαι στο ίδιο σημείο τόσα χρόνια...
Αισθάνομαι εγκλωβισμένη...
Και ένας λόγος που δε βρίσκω δουλειά είναι επειδή αφενός δεν έχω κάποιο πτυχίο κι αφετέρου επειδή στις προχειροδουλειες οι άνθρωποι είναι πιο απότομοι και απαιτητικοί...
Και δεν αντέχω σε ανταγωνιστικα περιβάλλοντα...
Αισθάνομαι πως οι γονείς μου σαν να έχουν στραγγίξει και ξεζουμισει την προσωπικότητα μου...
Μενοντας τόσα χρόνια μαζί τους έχω αρχίσει και τους μοιάζω σε όλα τους τα στραβά σε σημείο που να είμαι πιο γκρινιάρα και πιο γριά στο μυαλό απ αυτούς...
Σκέφτομαι εδώ και πολλά χρόνια να πάω σε μοναστήρι άλλα με τόσο θυμό που έχω δεν μου παει η καρδιά να το κάνω κι αυτό... Θα ναι σαν να λέω ψέματα στον εαυτό μου.. Γιατί ο Θεός μας θέλει συμφιλιωμενους τους ανθρώπους αλλά εγώ δεν πρόκειται να χωνέψω ποτέ τον αυταρχικό πατέρα μου και τη δουλικη συμπεριφορά της μητέρας μου...
Με αηδιάζουν αμφότεροι... Συγγνώμη κιόλας αλλά αυτή είναι η αλήθεια...
Στη θεση σου θα εβαζα ως κινητρο να βγαλω τα δικα μου λεφτα για να νοικιασω και να μενω μονη μου. Αρχικα θα εψαχνα μια δουλεια εχοντας στο μυαλο μου οτι κανοντας λιγη υπομονη, θα καταφερω να εχω τον δικο μου χωρο. Ειμαι και εγω σε μια παρομοια φαση, που νιωθω την αναγκη να φυγω απο το πατρικο μου και να ανοιξω τα φτερα μου εχοντας τον δικο μου χωρο.. Τα οικονομικα ειναι δυσκολα αλλα η ζωη θελει μαχες! Ας ειναι οι γονεις σου το κινητρο, για να γινεις ανεξαρτητη βγαζοντας τα δικα σου λεφτα και εχοντας στο τελος τον δικο σου χωρο. :)
Χάλια, αισθάνομαι μια πίεση μέσα μου, μου έρχεται να ουρλιαξω!
Όχι τα ίδια όπως πάντα, το μόνο που με αγχόνη είναι το θέατρο που παίζω, αλλά εκεί δεν είναι μόνο τώρα εδώ και καιρό είναι.
Σ ευχαριστώ πολύ για την απάντηση Στέλλα...
Δηλαδη πιστεύεις καλύτερα να κυνηγήσω μια δουλειά έτσι όπως είμαι χωρίς πτυχίο? Ή να προσπαθήσω να τελειώσω κάτι και να ψάξω μετά για δουλειά?
Έχω τελειώσει ένα ιεκ αλλά εκκρεμούν κάτι εξετασεις πιστοποίησης...
Αλλά και να μη δουλέψω σε αυτή τη δουλειά του ιεκ δεν με πειράζει γιατί έτσι κι αλλιώς δεν καίγομαι για το αντικείμενο...
Και γενικά δυσκολεύομαι πολύ να διαβάσω...
Κατά καιρούς ψάχνω στις αγγελίες και στέλνω βιογραφικά άλλα όλες τις φορές που έχω περάσει από συνέντευξη δεν με έχουν πάρει...
Εκτός από μια φορά σε ένα κατάστημα με βρεφικά είδη που απλά έγραφε απ έξω ζητείται πωλήτρια και με δέχτηκαν! Και χαρηκα πραγματικά... Αλλά από ανασφαλεια δική μου επειδή δεν έχω ξαναδουλεψει, έκανα πίσω... Κρίμα τώρα που το σκέφτομαι...
Αλλά αυτο ηταν μια φωτεινή εξαίρεση... Ο κανόνας είναι να μη με δέχονται στις δουλειές...
Οπότε λες να συνεχίσω να ψάχνω έτσι δουλειά? Ή να πάρω κι εγώ κάνα χαρτί?
Έχω απογοητευτει πάντως με το θέμα εργασία....