Originally Posted by
carry
Όλα είναι στο χέρι μας:
"Η επανάσταση, όποτε υπήρξε, ήτανε πάντα ένα ρήγμα σ αυτή τη διαδικασία, σ αυτή την τρελλή αλυσίδα της προοδευτικής συσσώρευσης. Ηταν ένα ξαφνικό (και προσωρινό) σταμάτημα. Στη συνέχεια η Ιστορία "οφείλει" και πάλι "να προχωρήσει": η επανάσταση θα ηττηθεί ή θα "νικήσει" - θα γίνει Μνήμη ή θα γίνει Κράτος, θα γίνει φάντασμα ή θα γίνει υπηρέτρια της πολιτικής οικονομίας, και τότε όλο το χυμένο αίμα, θα γίνει αίμα κερδισμένο, κομματικό φολκλόρ, "κόκκινος ψαλμός", τελετουργικό πλακάτ, άρτος και θέαμα των μαζών, όπιο και αντίδωρο των εθνικών ποιητών.
Μετά τις επαναστάσεις, έρχονται οι εξουσίες να πούν στους επιζήσαντες προς χάριν τίνων σκοπών έπεσαν αυτοί που έπεσαν. Μετά τους νεκρούς, έρχονται οι συγγενείς στα ταμεία συντάξεων. Μετά τα τραγούδια του έρωτα και του θανάτου έρχονται οι εθνικές επαίτειοι με τα γεροντικά φληναφήματα των φιλοσόφων, οι οποίοι αν δεν έγιναν άρχοντες της Πλατωνικής Πολιτείας, που ονειρεύτηκαν και εδίδαξαν ως ιδεατή κομμούνα και ΄βίωσαν ως σύγχρονο στρατώνα, τα κατάφεραν επιτέλους να γίνουν πρόεδροι της αστικής δημοκρατίας.
Μετά το "χάος" έρχεται πάντα η "τάξη". Αυτή είναι η μοίρα της επανάστασης. Κι αυτή είναι η μοίρα των νεκρών της - να τους αλλάζουννε το νόημα του θανάτου τους προς όφελος των ζωντανών και προς όφελος της εξουσίας.
Γιατί ότι επιζεί είναι η εξουσία. Αυτή θα μας πεί τι ήταν το παρισινό 1871, το ρωσικό 1917 και το ουγγρικό 1956. Αυτή θα μας πεί τι ήταν η επανάσταση στο παρλθόν και τι "οφείλει" να είναι στο μέλλον. Αυτή θα στήσει αγάλματα στον Μαγιακόβσκι, στον Γκεβάρα, στο Πολυτεχνείο - κι αυτή θα ξαναστήσει τα πολυβόλα μπροστά στ αυριανά Πολυτεχνεία."
Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλός: Η Εσχατη Στράτευση, εκδ. ύψιλον. Αθήνα, 1985