Anything goes…

Αχ, βρε Βασίλη, πόσο σωστός είσαι να 'ξερες. Άφησα την καλύτερή μου φίλη 10 χρόνια τώρα. Περνούσε πολύ σοβαρά προβλήματα με την απώλεια του πατέρα της και την ασθένεια της μητέρας σε σύντομο χρονικό διάστημα και από πάνω την ανεργία εν μέσω μνημονίων. Ήταν σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Ήμουν η τελευταία φίλη που έμεινε δίπλα της. Όποιος της έλεγε να πάει για ψυχοθεραπεία, τον απομάκρυνε. Εγώ δεν της έκανα ποτέ κουβέντα γι αυτό, γιατί το θεωρούσα αδιακρισία. Παρουσίασε έναν εντελώς άλλο χαρακτήρα, έκανε υπερανάλυση των πάντων και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι όλοι θέλουν το κακό της και να την εκμεταλλευτούν. Πχ θα της έλεγε "καλημέρα" ένας γείτονας, θα μου έλεγε μετά: είδες πώς μου το είπε; Με τι τρόπο μου το είπε; Πολλούς μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα της, κι ενώ η ατμόσφαιρα στο σπίτι της ήταν άκρως αγχωτική, βγήκαμε, της λέει μια κοπέλα που έχασε κι αυτή τον πατέρα της από το δημοτικό πόσο χάρηκε που αποφάσισε επιτέλους να βγει από το σπίτι και πόσο καλό θα της κάνει να είναι με φίλους, να αλλάζει παραστάσεις και θύμωσε γιατί θεώρησε ότι υπονόησε ότι είναι "ιδρυματική". Της είχα κάνει ένα δώρο για τη βάφτιση του ανιψιού της και μου έστειλε μήνυμα μετά να πάω να το πάρω πίσω γιατί ήταν ακριβό και δεν ήθελε ελεημοσύνη! Είχε σπουδάσει η κοπέλα, και δουλειά τίποτα με τα χαζομνημόνια! Μου είχε πει αν ξέρω κάποιον που ψάχνει άτομο για δουλειά, ό,τι να 'ναι με όσα λεφτά να 'ναι, είχα πάρει τηλέφωνο όποιον ήξερα και δεν ήξερα για να της βρω δουλειά και δεν πήγαινε. Γιατί δεν μπορούσε, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα.
Μου έλεγε πολλές φορές ότι εγώ δεν έχω προβλήματα, δεν έχω ζήσει φτώχεια, ανεργία, πολλές φορές την έπιαναν τα κλάματα ενώ πίναμε καφέ... Δεν άντεξα Βασίλη. Απομακρύνθηκα. Εμείς που κάναμε σχέδια για κουμπαριές στο Γυμνάσιο. Το πιστεύεις ότι με πιάνει ώρες-ώρες μια νοσταλγία και θέλω να πιάσω το τηλέφωνο να της μιλήσω, να δω αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένη με τη ζωή της... Αλλά ο εγωισμός μου με κρατάει πίσω. Έχει τύχει κάποιες φορές να συναντηθούμε στα lidl και δεν ανταλλάσσουμε ένα γεια, κατάντια. Και μετά σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς, μήπως την πίεσα να κάνει πράγματα, να βγαίνει απ' το σπίτι, να πιάσει μια δουλειά, ενώ έπρεπε να μείνει σπίτι να βρει ηρεμία, μήπως δεν της στάθηκα. https://www.youtube.com/watch?v=d8gOFMLb9cg

Quote:

---

Originally Posted by _Vassilis

Και το δικό μου σχόλιο:

Δε συμφωνώ ακριβώς.. Θα αφήσω έναν άνθρωπο όταν/αν αποφασίσω εγώ να το κάνω αυτό, όχι επειδή η συμπεριφορά του άλλου είναι ή δεν είναι κάπως.. Όλοι αγάπη και στήριξη ψάχνουμε σε αυτή τη ζωή, λογικό και θεμιτό αυτό, πόσοι όμως είμαστε διατεθειμένοι να αγαπήσουμε και να στηρίξουμε τον άλλον? Τον δύσκολο άλλον πολλές φορές? Το να αγαπάς όταν σε αγαπάνε είναι το εύκολο, το αβίαστο, το αυτονόητο.. Αντέχεις όμως να αγαπάς έναν δύσκολο άνθρωπο? Έχεις τη διάθεση κιόλας να το κάνεις? Να το προσπαθήσεις? Μέχρι που? Βάζεις όριο? Υπάρχει όριο? Αντέχεις να σε αδικήσει ο άλλος? Να σε αδικεί συνεχώς? Μπορείς να του χαρίσεις το δίκιο σου? Κάποτε κάποιος είχε πει μια τρομερή κουβέντα: "Όλοι το δίκιο ψάχνουνε και θέλουνε σε αυτή τη ζωή, το καημένο το άδικο έμεινε μόνο του σαν το ορφανό να το περιφρονούνε όλοι και να το κλωτσάνε μακριά τους.." Φοβερή εικόνα.. Στην τελική, το βασικό ερώτημα είναι πόσο δυνατός άνθρωπος είσαι ή θέλεις να προσπαθήσεις να είσαι.. Αγώνας και προσπάθεια και προπόνηση είναι αυτή η ζωή έτσι κι αλλιώς.. Λύση δεν είναι πάντα να φεύγεις μακριά από τους δύσκολους ανθρώπους, ούτε μπορεί κιόλας να γίνει πάντοτε αυτό. Όταν δεν μπορεί να γίνει αυτό για διάφορους λόγους και είσαι υποχρεωμένος εκ των συνθηκών να μείνεις εκεί, τότε τι κάνεις? Είσαι καταδικασμένος? Αντέχεις? Ή καταστρέφεσαι? Ή φτιάχνεις αντισώματα και δυναμώνεις? Ποιος θα κερδίσει? Το Εγώ ή το Εσύ? Ο εγωισμός σου? Ή η αγάπη σου προς τον άλλον? Έχεις καθόλου αγάπη προς τον δύσκολο άλλο?

---

Κάποιος σοφός έχει πει πως τους ανθρώπους τους αγαπάμε για τα ελαττώματα τους, όχι για τα προτερήματα τους.
Κι αυτό το καταλαβαίνουμε καλύτερα με τους δικούς μας ανθρώπους που παρά τις όποιες παραξενιές τους, εμείς τους αγαπάμε και μας αγαπούν.

Δεν υπάρχει πρέπει, φεύγουμε όταν εμείς νιώσουμε ότι δεν πάει άλλο

Quote:

---

Originally Posted by HarleyQuinn

Κάποιος σοφός έχει πει πως τους ανθρώπους τους αγαπάμε για τα ελαττώματα τους, όχι για τα προτερήματα τους.
Κι αυτό το καταλαβαίνουμε καλύτερα με τους δικούς μας ανθρώπους που παρά τις όποιες παραξενιές τους, εμείς τους αγαπάμε και μας αγαπούν.

---

γιατι να τους αγαπαμε για τα ελλατωματα τους, δηλαδη; το ειπε ο σοφος;
αλλο να αγαπας καποιον παρά τα ελλατωματα του, κι αλλο να τον αγαπας για τα ελλατωματα του.
για εμενα, η συντροφικη/ ερωτικη σχεση ειναι δουναι και λαβειν. αν δινεις χωρις να παιρνεις τα αναλογα (οχι τα ιδια), ακομα και να το δεχεσαι, δεν ειναι υγιης η σχεση και αν εισαι υγιης, καποια στιγμη θα φυγεις.
η ζωη ειναι μικρη.
ειναι μεγαλο ξοδεμα να μενεις με ανθρωπους που δεν σου προσφερουν τπτ και πιθανως να μην προσφερουν ουτε στον εαυτο τους. (αλλο αυτο)... αν δεν προσφερουν σε σενα, φευγεις, αν δεν προσφερουν σε κανεναν αλλα ουτε και στον εαυτο τους, χρειαζονται ψυχοθεραπεια, οχι συντροφο. δεν ειναι υγιες, ουτε σε παει μακρια να αναλαβεις τον ρολο του ψυχοθεραπευτη , του φροντιστη και του νοσοκομου/ας στον συντροφο σου.
οι σχεσεις πρεπει να ειναι ισοτιμες για να λειτουργουν.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

γιατι να τους αγαπαμε για τα ελλατωματα τους, δηλαδη; το ειπε ο σοφος;
αλλο να αγαπας καποιον παρά τα ελλατωματα του, κι αλλο να τον αγαπας για τα ελλατωματα του.
για εμενα, η συντροφικη/ ερωτικη σχεση ειναι δουναι και λαβειν. αν δινεις χωρις να παιρνεις τα αναλογα (οχι τα ιδια), ακομα και να το δεχεσαι, δεν ειναι υγιης η σχεση και αν εισαι υγιης, καποια στιγμη θα φυγεις.
η ζωη ειναι μικρη.
ειναι μεγαλο ξοδεμα να μενεις με ανθρωπους που δεν σου προσφερουν τπτ και πιθανως να μην προσφερουν ουτε στον εαυτο τους. (αλλο αυτο)... αν δεν προσφερουν σε σενα, φευγεις, αν δεν προσφερουν σε κανεναν αλλα ουτε και στον εαυτο τους, χρειαζονται ψυχοθεραπεια, οχι συντροφο. δεν ειναι υγιες, ουτε σε παει μακρια να αναλαβεις τον ρολο του ψυχοθεραπευτη , του φροντιστη και του νοσοκομου/ας στον συντροφο σου.
οι σχεσεις πρεπει να ειναι ισοτιμες για να λειτουργουν.

---

Δεν το ξερεις τι προσφερουν, μπορει να προσφερουν αλλοθι, θυματοποιηση και ο,τι αλλο θες.

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Δεν το ξερεις τι προσφερουν, μπορει να προσφερουν αλλοθι, θυματοποιηση και ο,τι αλλο θες.

---

σε αυτην την περιπτωση ομως, "προσφερουν". δεν ειναι υγιες το τιμημα, αλλα ειναι ενα τιμημα.
εγω λεω για καποιον που δεν θελει να παρει ουτε θυματοποιηση, ουτε αλλοθι, αλλα θελει αληθινη προσφορα, γιατι να μεινει;;; ΔΕΝ θα μεινει και καλα θα κανει...

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

Αχ, βρε Βασίλη, πόσο σωστός είσαι να 'ξερες. Άφησα την καλύτερή μου φίλη 10 χρόνια τώρα. Περνούσε πολύ σοβαρά προβλήματα με την απώλεια του πατέρα της και την ασθένεια της μητέρας σε σύντομο χρονικό διάστημα και από πάνω την ανεργία εν μέσω μνημονίων. Ήταν σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Ήμουν η τελευταία φίλη που έμεινε δίπλα της. Όποιος της έλεγε να πάει για ψυχοθεραπεία, τον απομάκρυνε. Εγώ δεν της έκανα ποτέ κουβέντα γι αυτό, γιατί το θεωρούσα αδιακρισία. Παρουσίασε έναν εντελώς άλλο χαρακτήρα, έκανε υπερανάλυση των πάντων και κατέληγε στο συμπέρασμα ότι όλοι θέλουν το κακό της και να την εκμεταλλευτούν. Πχ θα της έλεγε "καλημέρα" ένας γείτονας, θα μου έλεγε μετά: είδες πώς μου το είπε; Με τι τρόπο μου το είπε; Πολλούς μήνες μετά τον θάνατο του πατέρα της, κι ενώ η ατμόσφαιρα στο σπίτι της ήταν άκρως αγχωτική, βγήκαμε, της λέει μια κοπέλα που έχασε κι αυτή τον πατέρα της από το δημοτικό πόσο χάρηκε που αποφάσισε επιτέλους να βγει από το σπίτι και πόσο καλό θα της κάνει να είναι με φίλους, να αλλάζει παραστάσεις και θύμωσε γιατί θεώρησε ότι υπονόησε ότι είναι "ιδρυματική". Της είχα κάνει ένα δώρο για τη βάφτιση του ανιψιού της και μου έστειλε μήνυμα μετά να πάω να το πάρω πίσω γιατί ήταν ακριβό και δεν ήθελε ελεημοσύνη! Είχε σπουδάσει η κοπέλα, και δουλειά τίποτα με τα χαζομνημόνια! Μου είχε πει αν ξέρω κάποιον που ψάχνει άτομο για δουλειά, ό,τι να 'ναι με όσα λεφτά να 'ναι, είχα πάρει τηλέφωνο όποιον ήξερα και δεν ήξερα για να της βρω δουλειά και δεν πήγαινε. Γιατί δεν μπορούσε, αλλά εγώ δεν το καταλάβαινα.
Μου έλεγε πολλές φορές ότι εγώ δεν έχω προβλήματα, δεν έχω ζήσει φτώχεια, ανεργία, πολλές φορές την έπιαναν τα κλάματα ενώ πίναμε καφέ... Δεν άντεξα Βασίλη. Απομακρύνθηκα. Εμείς που κάναμε σχέδια για κουμπαριές στο Γυμνάσιο. Το πιστεύεις ότι με πιάνει ώρες-ώρες μια νοσταλγία και θέλω να πιάσω το τηλέφωνο να της μιλήσω, να δω αν είναι καλά, αν είναι ευτυχισμένη με τη ζωή της... Αλλά ο εγωισμός μου με κρατάει πίσω. Έχει τύχει κάποιες φορές να συναντηθούμε στα lidl και δεν ανταλλάσσουμε ένα γεια, κατάντια. Και μετά σκέφτομαι τι θα μπορούσα να είχα κάνει αλλιώς, μήπως την πίεσα να κάνει πράγματα, να βγαίνει απ' το σπίτι, να πιάσει μια δουλειά, ενώ έπρεπε να μείνει σπίτι να βρει ηρεμία, μήπως δεν της στάθηκα.

---

νομιζω οτι αυτη η εμπειρια θα επρεπε να σε ειχε κανει να αντιληφθεις με τον οδυνηρο τροπο, οτι ειναι αλλο ο φιλος και αλλο ο ψυχιατρος/ ψυχοθεραπευτης και οτι σαν φιλοι, δεν μπορουμε να κανουμε τον ψυχοθεραπευτη κανενος...
η φιλη σου εμφανως χρειαζοταν αλλου ειδους βοηθεια και αρνουνταν πεισματικα να την ζητησει.
αυτην την βοηθεια ΔΕΝ μπορουσες να την αντικαταστησεις εσυ, γι αυτο και δεν αντεξες, οχι επειδη δεν ησουν καλη φιλη.
μακαρι καποια στιγμη να συνειδητοποιησε οτι χωρις βοηθεια ειδικου δεν μπορει να προχωρησει στοιχειωδως λειτουργικη...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

γιατι να τους αγαπαμε για τα ελλατωματα τους, δηλαδη; το ειπε ο σοφος;
αλλο να αγαπας καποιον παρά τα ελλατωματα του, κι αλλο να τον αγαπας για τα ελλατωματα του.
για εμενα, η συντροφικη/ ερωτικη σχεση ειναι δουναι και λαβειν. αν δινεις χωρις να παιρνεις τα αναλογα (οχι τα ιδια), ακομα και να το δεχεσαι, δεν ειναι υγιης η σχεση και αν εισαι υγιης, καποια στιγμη θα φυγεις.
η ζωη ειναι μικρη.
ειναι μεγαλο ξοδεμα να μενεις με ανθρωπους που δεν σου προσφερουν τπτ και πιθανως να μην προσφερουν ουτε στον εαυτο τους. (αλλο αυτο)... αν δεν προσφερουν σε σενα, φευγεις, αν δεν προσφερουν σε κανεναν αλλα ουτε και στον εαυτο τους, χρειαζονται ψυχοθεραπεια, οχι συντροφο. δεν ειναι υγιες, ουτε σε παει μακρια να αναλαβεις τον ρολο του ψυχοθεραπευτη , του φροντιστη και του νοσοκομου/ας στον συντροφο σου.
οι σχεσεις πρεπει να ειναι ισοτιμες για να λειτουργουν.

---

Όχι δεν έχει σχέση με το να μην δίνει τίποτα, να μην προσφέρει δηλαδή. Έχει σχέση με τον χαρακτήρα.
Η φράση "τον αγαπάς για τα ελαττώματά του και όχι για τα προτερήματά του" εκφράζει μια βαθιά, ώριμη και ολοκληρωμένη μορφή αγάπης. Σημαίνει ότι η αγάπη δεν στηρίζεται μόνο στα θετικά στοιχεία του άλλου – τα όμορφα, τα εντυπωσιακά ή τα "εύκολα" να αγαπηθούν – αλλά αγκαλιάζει και τις αδυναμίες, τις ιδιοτροπίες, τα λάθη και τα "δύσκολα" σημεία του.
Δηλαδή τα προτερήματα (όπως η καλοσύνη, το χιούμορ, η εξυπνάδα) είναι αυτά που κάνουν κάποιον ελκυστικό και αγαπητό σε όλους. Είναι εύκολο να τα αγαπήσεις.
Τα ελαττώματα (όπως η ανασφάλεια, η ξεροκεφαλιά, η ζήλια) είναι αυτά που δοκιμάζουν την υπομονή σου, σε φέρνουν αντιμέτωπο με τις δικές σου αδυναμίες και απαιτούν αποδοχή χωρίς όρους.

Αν αγαπάς κάποιον για τα προτερήματά του, η αγάπη σου ίσως είναι επιφανειακή. Αν όμως αγαπάς για τα ελαττώματά του, επειδή είναι μέρος του συνόλου του – τότε αυτή η αγάπη είναι βαθιά, ανεπιτήδευτη και αληθινή. Δηλαδή, δεν λες "σ’ αγαπώ γιατί είσαι τέλειος", αλλά "σ’ αγαπώ παρόλο που δεν είσαι, και ακριβώς έτσι όπως είσαι".

Είναι η διαφορά ανάμεσα στο να θαυμάζεις κάποιον και στο να τον αποδέχεσαι πλήρως.

Αυτό που προσπαθεί να πει ο Βασίλης δηλαδή περίπου.

Ναι το ίδιο πράγμα λέτε, όταν αγαπάς κάποιον τον αγαπάς και για τα ελαττώματα του. Αυτό που λέει ο Βασίλης είναι ότι το να μένεις με έναν δύσκολο άνθρωπο σε κάνει πιο δυνατό.. εγώ θα διαφωνήσω, εξαρτάται αν ήταν δύσκολος εξαρχής ή αν έγινε μετά. Προσωπικά δεν μου αρέσουν οι δύσκολοι ή να το θέσω διαφορετικά οι άνθρωποι που μ κάνουν δύσκολη τη ζωή. Τώρα από εκεί και πέρα αν αλλάξει η συμπεριφορά κάποιου λόγω προβλημάτων όπως είπε η Joanna εξαρτάται πόσο φίλος είναι ο άλλος ή αν είναι συγγενής ας πούμε.. Γιατί και φίλος να είναι αν ο άλλος δεν "ακούει " και τραβάει το δικό του δρόμο, δεν πρόκειται να δυσκολέψω τη δικιά μ τη ζωή για να συνεχίσω να κάνω παρέα με αυτό το άτομο..Εδώ συγγενής μπορεί να έχεις που να σου κάνουν δύσκολη τη ζωή και να το σκέφτεσαι αν θα ξαναμιλήσεις πόσο μάλλον για κάποιον φίλο ή γκόμενο. Το να είσαι με έναν τοξικό άνθρωπο δεν σε κάνει πιο δυνατό αλλά σε φθείρει.

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

…

---

Η μεγαλύτερη αρρώστια από την οποία πάσχουμε όλοι οι άνθρωποι Τζοάννα μου είναι ο εγωισμός μας. Κι αυτός με τη σειρά του γεννάει τόσες άλλες, και ψυχικες και σωματικές. Υπάρχουν αναρίθμητοι γαλαξίες στο σύμπαν, καθένας από τους οποίους έχει τόσα ηλιακά συστήματα, το καθένα από τα οποία έχει τους δικούς του πλανήτες, ένας από τους οποίους, μάλλον μικρός, είναι και η γη μας. Κι από ολόκληρη τη γη με τα τόσα μέρη και τους δισεκατομμύρια ανθρώπους, υπάρχει κάπου σε μια γωνιά μια κουκίδα που με στόμφο και νεύρα φωνάζει «ΞΕΡΕΙΣ ΠΟΙΟΣ ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ??» Ποιος είσαι.. Μια κουκίδα είσαι άνθρωπε στριμωγμένος σε ένα λεωφορείο με άλλους 150 για να πας στη δουλειά σου. Και είστε τόσες πολλές κουκίδες εκεί έξω που ούτε να κουνηθείτε από το μποτιλιάρισμα δεν μπορείτε.. Κι αν βαλουμε και στην εξίσωση και τον παράγοντα του χρόνου, όλη η ζωή σου θα περάσει σαν μια πυγολαμπίδα που αναβοσβήνει μέσα σε μια στιγμή. Τι σημασία έχουν όλα τα άλλα και ειδικά τα νεύρα, το μίσος και τα σχετικά.. Αυτά τα λέω γενικότερα, μην το πάρεις ότι τα λέω για σένα, αφορμή πήρα επειδή είπες «εγωισμός».

Να σε βάλω σε λίγα έξοδα? Δεν εννοώ το πορτοφόλι σου, στο κουβαδάκι σου αναφέρομαι :) Τα πράγματα μπορουν να είναι πολύ απλά Τζοάννα. Ζύγισε λίγο τα κουράγια σου (γιατί και εσύ άνθρωπος είσαι και σίγουρα θα χεις τα δικά σου..) , οπλίσου με υπομονή γιατί ενδέχεται να αντιμετωπίσεις την επιβάρυνση του αλλου ανθρώπου και πάρε ένα τηλέφωνο. Κάνε εσύ το βήμα. Έτσι κι αλλιώς τη νοιάζεσαι, τη σκέφτεσαι, ήσασταν φίλες καλές, γιατί να ταλαιπωρεισαι μέσα στις σκέψεις σου? Πες δυο λόγια μόνο, απλα, ανθρώπινα, δε χρειαζονται πολλά. Μια καλημέρα, μια καλή εβδομάδα, ένα πεθύμησα να σε ακούσω, θες να πιούμε έναν καφέ παρέα? Ο άλλος ο άνθρωπος δεν ξέρουμε πως θα αντιδρασει γιατί δεν ξερουμε σε τι κατάσταση είναι. Την κατάσταση αυτή που είναι θα εξωτερικεύσει. Μπορεί να βγάλει νεύρα, θυμό κλπ. Καμια φορά η θλίψη εκδηλώνεται έτσι. Ακομα και η αγάπη του θλιμμενου μπορει να εκδηλωθει ετσι. Εσύ αν αυτό συμβεί αντέχεις να παραμείνεις ψύχραιμη και να μην ανταποδώσεις? Αντέχεις να μην πάθεις κατάθλιψη από την κατάθλιψη του άλλου? Δεν είναι φοβερά δύσκολο, οριοθετημένο είναι, όσο κρατάει ένας καφές, 2-3 ώρες και μετά επιστρέφεις στη ζωή σου πάλι. Για αυτές τις 2-3 ώρες αντέχεις να απορροφήσεις τους κραδασμούς του άλλου? Ακόμα και να γίνεις σάκος του μποξ για χαρη του? Αντέχεις να μην πάρεις προσωπικά αυτα που ενδεχομένως θα πει? Δεν έχουν να κάνουν με σένα αλλά με τη δική του επιβαρυνση. Αντεχεις να μην περάσει όλο αυτό μέσα σου με τρόπο ώστε να επιβαρυνθείς εσυ ανεπανορθωτα? Αντέχεις το χειρότερο δυνατό σενάριο άμα αυτό συμβεί? Αυτά είναι τα «έξοδα» που έλεγα πριν. Αμα το αντέχεις τότε πηγαινε και κάνε το. Κανε και ένα μικρό και από τα άλλα έξοδα, φιλη σου είναι, θα ξερεις τι μπορεί να της αρέσει, πηγαινε της τα αγαπημένα της λουλουδια, τα «κίτρινα τριαντάφυλλα» :) Πες ένα με συγχωρείς που σου μιλησα εντονα τοτε, να βοηθησω προσπαθουσα αλλα το εκανα με λαθος τροπο. Εχω κι εγω τα δικα μου, δεν ειμαι τέλεια, αλλά δεν ήθελα να σε στενοχωρήσω, ούτε να απομακρυνθουμε. Πες το το συγγνωμη μονο και μονο για να τον μαλακωσεις τον αλλον, για να πας εσυ κοντα του οταν αυτος είναι σε μια κατασταση που δεν μπορει να ερθει απο μονος του πιο κοντα σου, καταλαβαινεις τι λεω? Καντο κι ας μη φταις, ποσο μαλλον αν εφταιξες κιολας καπου.. Κανε εσυ τη διαδρομη, ακομα και ολη τη διαδρομη αν χρειαστει. Μπορει να μη γινετε ποτε οι αδελφες ψυχες που υπολογιζες κλπ αλλα ας μην το παμε στα δυο ακρα, μπορει μια στο τοσο να τα λετε, να πινετε το καφεδακι σας, να ειστε φιλες, να μιλατε. Οσο μπορεις, οσο αντεχεις, και αμα το θελεις κιολας ολο αυτο να το κανεις, δεν ειναι υποχρεωτικο, ουτε το χρωστας σε κανεναν. Εσυ εχεις τον ελεγχο αν και ποσο θα το κανεις. Εγω ομως σε προτρεπω να το προσπαθησεις να το κανεις, και πιστευω θα νιωσεις εσυ πρωτα καλυτερα, γιατι ετσι κι αλλιως ηδη μεσα σου κουβαλας αυτο το βαρος, τουλαχιστον θα ξαλαφρωσεις απο αυτο. Πολλες φορες προσπαθουμε να πουμε στον αλλον πραγματα, να τον συμβουλευσουμε, καλοπροαιρετα το κανουμε για να τον βοηθησουμε αλλα το αποτελεσμα μετράει τελικα. Κι εγω τα κανω αυτα, λεω λεω στον αλλον γιατι ειμαι και πολυλογας και υστερα οταν ας πουμε ερχεται η ωρα που δε νιωθω εγω καλα ακουω τον αντιλαλο της φωνης μου στα αυτια μου και λεω, βλσκειες λες οταν μιλας, χειροτερα τα κανεις με τις συμβουλες. Να εγω τωρα ειχα αναγκη να μου λεει καποιος λογια? Οχι, αυτο με κανει χειροτερα. Ειχα αναγκη καποιον να ερθει ησυχα να κατσει διπλα μου χωρις πολλα πολλα, να αντεξει την κατασταση μου, το βαρος μου και να μου κανει παρεα , να μη νιωθω μονος σε ολο αυτο που περναω. Εχει πει ενα ωραιο ο μικρός Πρίγκιπας, πολλά ωραία δηλαδή, αλλά το συγκεκριμένο είναι το αγαπημένο μου, κάτσε να δω πώς μπορώ να βάλω την εικόνα..

Quote:

---

Originally Posted by Joanna8

…

---

Χμμ ναι.. Επειδή ο γεροboomer είναι λίγο δεινόσαυρος με τα της τεχνολογίας δεν τα καταφέρνω να βάλω εδώ την εικόνα.. Τέλος πάντων , δεν πειράζει, το quote του μικρού Πρίγκιπα λέει το εξής: «Οι άνθρωποι δε χρειαζονται πάντα συμβουλές. Μερικές φορές το μόνο που χρειάζονται είναι ενα χέρι για να κρατηθούν, ένα αυτί να τους ακούσει και μια καρδιά που μπορεί να τους καταλαβει».

Γεια σε όλη την παρέα :) Παιδια, αυτα ισχύουν γενικοτερα για ολες τις σχεσεις των ανθρωπων , οχι μονο τα αισθηματικα η τις φιλικες σχεσεις, αλλα παντου.

Μαρια, ναι, εχει και φθορα και κοπο, απο ολα εχει, και δεν ειμαστε ουτε μαζοχιστες, ουτε απο σιδερο.. Ουτε το κουραγιο μας περισσευει για να το σπαταλαμε.. Υπαρχουν ομως και περιπτωσεις που δεν μπορεις να φυγεις. Αμα ειναι ενας δικος σου ανθρωπος και ειναι τοξικος οπως λες αλλα ταυτοχρονα αυτο ειναι και αρρωστια και ειναι και καθηλωμενος απο την αρρωστια του και εχει αναγκη φροντιδας και δεν υπαρχει αλλος να το κανει αυτο ή αλλος τροπος να γινει αυτο, εκει τι κανεις? Τον εγκαταλειπεις? Αν δηλαδη η ιδια η ζωη κατα καποιο τροπο σε αναγκασει, σε εκβιασει να ζησεις σε ενα τοξικο περιβαλλον πως επιβιωνεις? Και εσυ αλλα και ο αλλος? Που ειναι πολυ δικος σου ανθρωπος αλλα αρρωστησε? Κανεις ο,τι μπορεις βαζοντας μπροστα την αγαπη ως ασπιδα στην τοξικοτητα και ο,τι καταφερεις..

Βασίλη μιλάς για συγκεκριμένο πράγμα προσωπικό σου. Και σε αυτό που αναφέρεσαι είναι θέμα αρρώστιας. Το αρχικό ποστ που ανήρτησες είχε να κάνει με το αν ο άλλος είναι " δύσκολος " άνθρωπος όχι αν είναι άρρωστος. Και με βάση αυτό σου απαντήσαμε.

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

Βασίλη μιλάς για συγκεκριμένο πράγμα προσωπικό σου. Και σε αυτό που αναφέρεσαι είναι θέμα αρρώστιας. Το αρχικό ποστ που ανήρτησες είχε να κάνει με το αν ο άλλος είναι " δύσκολος " άνθρωπος όχι αν είναι άρρωστος. Και με βάση αυτό σου απαντήσαμε.

---

Το γενικεύω, δεν αφορα μονο το προσωπικο που λες. Λεω απλα οτι ενδεχεται η ζωη να σε βαλει καμια φορα σε τετοια θεση που να μην μπορεις να παρεις αποστασεις, ακομα και αν το θες. Εκει πρεπει να βρεις τον τροπο και εσυ να μη φθειρεσαι και καταστρεφεσαι αλλα και να κανεις ο,τι μπορεις και για τον αλλον ανθρωπο που εχει την αναγκη σου. Που τελειωνει το δυσκολος και που ξεκιναει το αρρωστος καμια φορα ειναι θολο το τοπιο Μαρια. Το αποτελεσμα ειναι οτι εχεις ετσι κι αλλιως μια δυσκολη κατασταση μπροστα σου που πρεπει να αντιμετωπισεις.

Quote:

---

Originally Posted by Marylou25

Βασίλη μιλάς για συγκεκριμένο πράγμα προσωπικό σου. Και σε αυτό που αναφέρεσαι είναι θέμα αρρώστιας. Το αρχικό ποστ που ανήρτησες είχε να κάνει με το αν ο άλλος είναι " δύσκολος " άνθρωπος όχι αν είναι άρρωστος. Και με βάση αυτό σου απαντήσαμε.

---

Σε άλλες περιπτώσεις που έχουμε επιλογή καλά θα κάνουμε να πάρουμε απόσταση και να προστατεύσουμε τον εαυτό μας, κάποιες καταστάσεις όμως δεν τις διαλέγουμε και είμαστε αναγκασμένοι με τον έναν ή τον άλλον τρόπο να τις ζήσουμε.