Originally Posted by
favvel
σκέφτομαι ότι με το παραμικρό απογοητεύομαι..κάτι μικρό να γίνει στραβά ή να μη γίνει όπως το θέλω και βάζω τα κλάματα..
σήμερα είχα πάει για κάτι ψώνια και οι πωλήτριες στο κατάστημα δεν ήταν πολύ ευγενικές μαζί μου..οπότε θεώρησα πως κάτι δεν πάει καλά με μένα γιατί κάτι άλλες κυρίες πιο μεγάλες τις βοηθούσανε..
εν τω μεταξύ κάτι δεν πάει καλά με το μυαλό μου κι αυτό με στενοχωρεί..
τα μυαλά μου είναι πάνω απ'το κεφάλι μου και ίσως αυτό φαίνεται προς τα έξω γι'αυτό δε με παίρνουνε πολύ στα σοβαρά οι άλλοι..
Μια μέρα για παράδειγμα η μάνα μου θα με πήγαινε στη στάση του μετρό με τ'αυτοκίνητο..Εκείνη κατέβηκε πρώτη,ξεκλείδωσε την πόρτα της αυλής και άφησε τα κλειδιά πάνω στην αυλόπορτα απ΄τη μέσα μεριά για να τα δω εγώ κατεβαίνοντας, να τα βγάλω και να κλειδώσω απ'έξω για να φύγουμε..
Κι εγώ δεν τα είδα!Έβγαλα τα δικά μου κλειδιά για να κλειδώσω και δεν μπορούσα να κλειδώσω γιατί ήταν τα άλλα κλειδιά από πίσω,απ΄τη μέσα μεριά..Και δεν μου πήγε το μυαλό γιατί δεν κλείδωνε..Θεώρησα ότι κάποιο πρόβλημα έχει η πόρτα..Και έφυγα αφήνοντας τα κλειδιά της μάνας μου πάνω στην πόρτα..
Μια άλλη μέρα πήγα στα ΚΕΠ..Και προσπαθούσα να ανοίξω την πόρτα προς τα έξω..Και δεν άνοιγε..Είχε δύο πόρτες και τις τράβαγα και τις δύο προς τα έξω..(πότε τη μία πότε την άλλη)Και τότε χτύπησα να μου ανοίξουνε από μέσα..Νόμιζα ότι είναι κλειδωμένες..
Τελικά μου ανοίξανε..Οι πόρτες άνοιγαν προς τα μέσα..Και δεν το είχα σκεφτεί!
Και λέω στον υπάλληλο..Ααα ανοίγει προς τα μέσα...Και μου λέει:Εντελώς!
Και κάτι άλλο..Δεν ήξερα που είναι το Λουτράκι..Και γενικά δεν ξέρω πολλά πράγματα..Το μυαλό μου είναι γιαούρτι..
Δεν ξέρω στοιχειώδη πράγματα και δεν σκέφτομαι κιόλας..
Και αν κάποιος μου εξηγήσει κάτι μπορεί με την 10η φορά να το καταλάβω αλλά μετά από λίγο θα το έχω ξεχάσει..
Και αυτή η κατάστασή μου είναι που με κάνει να μη θέλω να δουλέψω ποτέ μου..Αισθάνομαι στόκος και ότι όλοι θα μου φωνάζουνε στη δουλειά..αν καταφέρω να τη μάθω ποτέ..
Και γενικά αισθάνομαι ότι ο κόσμος με κοροϊδεύει..
Μού'ρχεται καμιά φορά να φύγω αλλά να πάω πού?Ουσιαστικά θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί..
Ντρέπομαι για αυτό που είμαι..δε θέλω να υπάρχω..Εξάλλου δεν έχω και κάποιο σοβαρό λόγο να με κρατάει στη ζωή..
Κατά τύχη ζω ακόμα..
Αυτά..