Παιδιά μιας κι αναφερόμαστε σε χάπια θέλω να μοιραστώ κάτι μαζί σας, λογικά το έχω ξαναγράψει αλλά πάντα με βαραίνει αυτή η ανάμνηση...αλλά πρώτα να πω ότι με μερικά πεθαίνεις, δεν θα πω φυσικά τι χάπια πήρα αλλά δεν ήταν ψυχοφάρμακα...θα σας πω όμως ότι σε μια προσπάθεια μου να σηκωθώ απ' το κρεβάτι ζαλίστηκα τόσο πολύ που έπεσα κάτω κι έτσι με άκουσαν οι γονείς μου και με πήγαν στο νοσοκομείο όπου χρειάστηκε ώρα και πλύση στομάχου ή λεβάιν (δεν ξέρω ακριβώς ποια είναι η σωστή ορολογία) για να τα καταφέρω...ήθελαν να με κρατήσουν κι εκεί για παρακολούθηση...
Το αναφέρω για δύο λόγους αυτό: 1ον μήπως το ξεπεράσω γιατί δεν σας κρύβω ότι μου έρχεται στο μυαλό κάποιες φορές κυρίως οι στιγμές που περίμενα να πεθάνω και το περίμενα ολομόναχη και φοβόμουν πολύ, αν μία φορά δεν αντέχω τη μοναξιά όταν δεν κινδυνεύω τότε δεν την άντεχα δέκα, ήταν μία από τις πιο οδυνηρές στιγμές της ζωής μου κι ευτυχώς που πλέον δεν υπάρχουν τέτοια φάρμακα στο σπίτι μου γιατί δεν με βασίζομαι και κάνω αγώνα για να μην αγοράσω ξανά μιας και χορηγούνται χωρίς συνταγή, λογικά δεν περιμένει κανείς ότι κάποιος θα τα αγοράσει επί τούτου αλλά το μυαλό όταν είναι αποφασισμένο γίνεται εφευρετικό...
2ον για να σας πω ότι δεν είναι όλα τα χάπια αθώα και να μην "παίζετε" μ' αυτά και για σένα το λέω Macgyver, δεν είναι τόσο ακίνδυνα όσο νομίζεις όλα τα σκευάσματα, προσοχή...ελπίζω να μην τα επαναλαμβάνεις ακόμα και τώρα αυτά τα ριψοκίνδυνα κοκτέηλ...