Σκέφτομαι το τακούνι vs συναίσθημα... εντάξει δεν είναι πάντα έτσι...
Printable View
Σκέφτομαι το τακούνι vs συναίσθημα... εντάξει δεν είναι πάντα έτσι...
Σκεφτομαι τι ειναι η αγαπη. ξερει κανεις?
Είναι κάτι σαν να ρωτάς το μυστικό του σύμπαντος.
Η απάντηση είναι πάντα 49.
το αναρωτιομουν λιγες σελιδες πισω, ψαξε βρες τις απαντησεις που δωθηκαν αν σε ενδιαφερει (μαλακιες απαντησαν κατα τη γνωμη μου)...Quote:
Originally Posted by carrie
σκεφτομαι πως η μοναξια εχει γινει συνηθεια, και δε ξερω πως να επανελθω αφου παραμενω μονος μου.
ΚΕΝΟ, είδα την υπογραφή σου
ίσως, η τέχνη είναι πιο ευθεία από την ψυχοθεραπεία... : )
η τεχνη φιλε μου, και ειδικα η μουσικη κι ο κινηματογραφος, ειναι τα μονα που μπορουν να με εκφρασουν πλεον, κι ο λογος που παραμενω ζωντανος...
Καμια φορα νιωθεις κατι και λες αυτο ειναι αγαπη, αλλα δεν το νιωθεις συνεχεια, ειναι για μερικα ατομα και για λιγες στιγμες, και πολλες φορες εναλλασσεται με το μισος, ή καποτε καιγεσαι απο αυτον που αγαπας, και μετα φοβασαι την αγαπη.. Ή την ταυτιζουμε με την εξαρτηση.. Μου φαινεται λιγη η αγαπη που εχω μεσα μου..
Ίσως να μπορείς να ξεχωρίσεις ότι νιώθεις αγάπη όταν νιώθεις τη συνέχειά της, ότι σε αγκαλιάζει ολόκληρη, όλα τα κομμάτια σου
και ότι δεν είναι εξάρτηση γιατί δε σου φοράει αλυσίδες και δε σε γεμίζει με κόμπους :)
πολλες φορες η αγαπη εννοειται, και μπορει να καταντα και κουραστικη. αμα δεν υπαρχει εκει ομως την στιγμη που την εχουμε αναγκη, για να μας στηριξει, τοτε δεν εχει λογο να υπαρχει. εγω παντως πλεον δεν αγαπαω ουτε καν τον εαυτο μου, αφου δε του προσφερω τπτ. αντιθετως μπορω να αγαπησω οποιοδηποτε ατομο νιωθω πως μου προσφερει, ειδικα οταν το κανει χωρις να του εχω δωσει κατι απο πριν. σ'αυτο εξαιρουνται οι γονεις, λογο του πρωτου, που πλεον δεν υπαρχει κι ολας...
Σκέφτομαι παρατάξεις και πρώτα ονόματα...
Σκεφτομαι οτι πρεπει να αλλαξει συντομα η διαθεση μου...
σκεφτομαι τη 19χρονη παραξενιαρα που το μυαλο της εχει ξεφυγει. τι κριμα που δε μενει Αθηνα να της δωσω μια αγκαλια...
Σκέφτομαι ότι είναι φορές που κάποια άτομα παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά.
Σκέφτομαι ότι αν πέσουμε σ' αυτή τη λούμπα, ξετυλίγεται κουβάρι και το νήμα του μας οδηγεί κάπου μακρυά,
όλο και πιο μακρυά απ' την ουσία.
Σκέφτομαι νότια των συνόρων, δυτικά του ήλιου.
τις εκρήξεις μας και το ωστικό κύμα που ισοπεδώνει την επ-αφή, το πυρηνικό μου μανιτάρι να ψηλώνει ως τον ουρανό, το κρακ του αυχένα.
Σκέφτομαι τη μυστήρια αγάπη μου για εκείνη τη μακρινή χώρα των αντιθέσεων, την Ιαπωνία των βιβλίων, των χαϊκού, της μουσικής
και του μεγάλου άσπρου πανιού, τις μελάνες της που τα νήματά τους ποτίζουν το χαρτί και λικνίζονται αργά σαν ανεμώνη του βυθού.
Σκέφτομαι πώς μια τόσο μακρινή γωνιά μπορεί και βρίσκεται τόσο κοντά όσο η μπαμπού πολυθρόνα του διπλανού δωματίου..
................