αρρυθμίες - αγχος???

Quote:

---

Originally Posted by Prag

manos32 η πρώτη μου κρίση έκανε την εμφάνισή της όταν έμαθα για έναν φίλο μου ότι εμφάνισε μία βλάβη στην καρδιά ενώ ήταν 22 χρονών ο οποίος γυμναζόταν από μικρό παιδί. Η βλάβη βέβαια ήταν θέμα κατασκευαστικό. Οι φοβίες για την υγεία μας είναι ένας από τους παράγοντες που ευθύνονται για την εμφάνιση των κρίσεων.

---

Δεν ξέρω τι να σου πώ φίλε μου,αυτό το θέμα είναι ισως ο πιο σοβαρός λογος που η ζωή μου έχει πάει πίσω σε πολλά πραγματα,είναι σα να περιμένω πότε θα ερθει το ασθενοφόρο να με πάρει για μπαλονάκια και μπάι πας δεν ξέρω τι..Κουράστηκα και το έχω δεχθεί ότι είναι στη φύση μου αυτές οι ενοχλήσεις..Αν σκεφτείς οτι το καλοκαίρι στις διακοπές αντί να ηρεμίσω μονίμως σκεφτόμουν πότε θα έρθει η αρρυθμία η το έμφραγμα η ανακοπή δεν ξέρω και γω τι,μπορείς να καταλάβεις...

Το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ υπέφερα! Ειδικά τον πρώτο καιρό που είχα και κάποια "καταθλιπτικά επεισόδια". Το πρώτο βήμα όταν έχει κανείς την πρώτη του κρίση είναι να κάνει έναν έλεγχο στον καρδιολόγο να βεβαιωθεί πως πρόκειται για ψυχοσωματικό σύμπτωμα. Φαντάζομαι ότι αυτό το κάνουμε όλοι. Το δεύτερο βήμα είναι να απομυθοποιήσει κανείς την κρίση. Δηλαδή να συμφιλιωθεί μαζί της και να την αναγνωρίζει όταν αυτή κάνει την εμφάνισή της. Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο αλλά είναι βασικό για την αντιμετώπισή της. Και το κυριότερο...δεν πρέπει να περιορίζουμε τις δραστηριότητές μας. Εγώ θεωρώ πως το έκανα για αυτό και έδωσα έδαφος στον πανικό. Επίσης, η διάθεση! Έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε για το μέλλον και να είμαστε αισιόδοξοι! Αυτό μας τραβάει πιο κάτω. Εμένα αυτό που μου λέει πάντα η ψυχολόγος είναι να σταματήσω να τη φοβάμαι. Χαρακτηριστικά μου λέει πως ποτέ δεν έπαθε κανείς τίποτα από την κρίση. Εσύ πώς το χεις αντιμετωπίσει?

Αγαπημενοι μου συνπασχοντες.
Εχω σχολασει απο τη δουλεια μου και καθομαι , διαλυμενος τοσο απο την κουραση της ημερας οσο και απο την τιμωρια που τρωω απο το σωμα μου εδω και μερες . Ειμαι εξαντλημενος.... Η καρδια μου χτυπαει οπως ναναι μπαραζ εκτακτες ριπες πονος ... Απελπισια... Προσπαθω να ειμαι ψυχραιμος και να μην παρανοησω καθε ανασα συνοδευεται απο αναστεναγμο .... Υποφερω υποφερω πολυ σφιγγω τα δοντια για χαρη των παιδιων μου . Αλλα σκεεφτομαι οτι αυτη τη στιγμη δε φοβαμαι το θανατο , το να ζω ετσι φοβαμαι ......, κουραστηκα

Quote:

---

Originally Posted by Prag

Το καταλαβαίνω απόλυτα γιατί κι εγώ υπέφερα! Ειδικά τον πρώτο καιρό που είχα και κάποια "καταθλιπτικά επεισόδια". Το πρώτο βήμα όταν έχει κανείς την πρώτη του κρίση είναι να κάνει έναν έλεγχο στον καρδιολόγο να βεβαιωθεί πως πρόκειται για ψυχοσωματικό σύμπτωμα. Φαντάζομαι ότι αυτό το κάνουμε όλοι. Το δεύτερο βήμα είναι να απομυθοποιήσει κανείς την κρίση. Δηλαδή να συμφιλιωθεί μαζί της και να την αναγνωρίζει όταν αυτή κάνει την εμφάνισή της. Το ξέρω πως δεν είναι εύκολο αλλά είναι βασικό για την αντιμετώπισή της. Και το κυριότερο...δεν πρέπει να περιορίζουμε τις δραστηριότητές μας. Εγώ θεωρώ πως το έκανα για αυτό και έδωσα έδαφος στον πανικό. Επίσης, η διάθεση! Έχουμε σταματήσει να ονειρευόμαστε για το μέλλον και να είμαστε αισιόδοξοι! Αυτό μας τραβάει πιο κάτω. Εμένα αυτό που μου λέει πάντα η ψυχολόγος είναι να σταματήσω να τη φοβάμαι. Χαρακτηριστικά μου λέει πως ποτέ δεν έπαθε κανείς τίποτα από την κρίση. Εσύ πώς το χεις αντιμετωπίσει?

---

Φίλε μου εχω δοκιμάσει τα πάντα,απο ηρεμιστικά,ομοιοπαθητική,ι ντεράλ που μου εδωσε 2 φορές ο γιατρός, και στην ουσία το πρόβλημα δε λυθηκε. Δε λέω τα ζάναξ και τα ιντεράλ με βοήθησαν αλλά μη φανταστείς δεν είχα καθόλου.
Και ψυχοθεραπέια κάνω,και πάλι σήμερα στη δουλειά είχα έκτακτες και μάλιστα αρκετές,μερικές με πόνεσαν κιόλας, αλλά δεν φοβάμαι πια απλά έχω απογοητευθεί γιατί δεν βλέπω να φεύγει το θέμα αυυτό οριστικά ...Θα θελα να εξαφανιστεί το θέμα με τις ενοχλήσεις καρδιάς και φυσικά οι μνήμες αυτές.
Μόλις εφαγα βραδυνό έιχα πάλι,τωρα κάπως ηρέμισα.

Δυσκολα ναι , ειναι πολυ δυσκολο και μονο οποιος το βιωνει το ξερει τοσο πολυ . Κρισεις πανικου . Θεε μου τι εφιαλτης . Και εκει που λες , ισως ειμαι λιγακι καλυτερα , τσουπ ! να σου στον υπνο για ονομα δηλαδη οι αρρυθμιες . Και να πετιεσαι τρομαγμενη . Μα γιατι ? ξερω καλα γιατι . Το θεμα ειναι πως συμμαζευονται . Συμμαζευονται ?

Καλημέρα σε όλους! Βλέπω μια απογοήτευση και είναι πράγμα που με θλίβει για όλοι είμαστε νέα άτομα. Δυστυχώς η εποχή στην οποία καλεστήκαμε να ζήσουμε και να παλέψουμε δεν είναι και η καλύτερη δυνατή και συνεπώς όλες οι δυσκολίες της συσσωρεύονται στην ψυχη και στο σώμα μας. Για τις έκτακτες επειδή είμαι παθούσα χρόνια τώρα, είναι καθαρά απο θέμα stress και άγχους. Στις περισσότερες περιπτώσεις δε θα έπρεπε να μας τρομάζουν ( έφοσον πρώτα έχουμε συμβουλευτεί γιατρο και μας έχει εξετάσει) διότι τις δημιουργούμε και μόνη μας. Όσο τις σκεφτόμαστε, μας πιάνει άγχος και ωωωωπ να τις πάλι!!! έχω περάσει και περνάω κι εγώ αυτό το λούκι...βέβαια με γυμναστική, διακοπής τσιγάρου και καφέδων...έχει μειωθεί η ένταση τους( δε νιώθω αυτό το τρομερό γκντουπ) και απλά νιώθω ένα ανεπαίσθητο σφιξιμάτακι όοοοταν κάνω. Απο τα ψυχοσωματικά μου μου έμεινε απλώς ένα ανεπαίσθητο συναίσθημα πνιγμονης, οτι κάτι μου κόβει την ανάσα ( ο οποίο το ένιωσα και τώρα καθώς κουνήθηκα) αλλά αυτό μπορεί και να προέρχεται απο το ευερέθιστο έντερο μου μου είπαν & απο την ύπαρξη ενδεχόμενης διαφραγματοκήλης. Δεν ξερώ αν θα σας βοηθήσουν τα λόγια του καρδιολόγου μου-εμένα με βοήθησαν πάντως αρκετά- σταματήστε να ασχολείστε με τις λειτουργίες τους σώματός, οι έκτακτες είναι υπαρκτές σε σχεδόν όλους μας εφόσον υπάρχει πρόληψη,δε χρειάζεται να τα μεγαλοποιούμε διότι ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΙ ΜΟΝΟΙ που τα έχουμε. Αγαπάμε τον εαυτό μας, κόβουμε κακές συνήθεις,διώχνουμε το stress, βάζουμε τη γυμναστική στη ζωή μας και μαθαίνουμε να ζούμε με τα "ελαττώματα" μας!

Quote:

---

Originally Posted by Nicos70

Αγαπημενοι μου συνπασχοντες.
Εχω σχολασει απο τη δουλεια μου και καθομαι , διαλυμενος τοσο απο την κουραση της ημερας οσο και απο την τιμωρια που τρωω απο το σωμα μου εδω και μερες . Ειμαι εξαντλημενος.... Η καρδια μου χτυπαει οπως ναναι μπαραζ εκτακτες ριπες πονος ... Απελπισια... Προσπαθω να ειμαι ψυχραιμος και να μην παρανοησω καθε ανασα συνοδευεται απο αναστεναγμο .... Υποφερω υποφερω πολυ σφιγγω τα δοντια για χαρη των παιδιων μου . Αλλα σκεεφτομαι οτι αυτη τη στιγμη δε φοβαμαι το θανατο , το να ζω ετσι φοβαμαι ......, κουραστηκα

---

Αχ καημένε Νίκο, δεν έχεις δει κάποια βελτίωση τόσα χρόνια? Δεν έχεις ούτε κάποιες περιόδους ηρεμίας? Δενσε βοήθησε ποτέ καμία θεραπεία? έστω και λίγο?
Λυπάμαι που είσαι σε τέτοια κατάσταση. Σε καταλαβαίνω βέβαια γιατί κι εγώ περνάω κατά καιρούς τις δικές μου 'σκοτεινές' περιόδους
αλλά από αυτά που γράφεις καταλαβαινω ότι αντιμετωπίζεις αυτό το πρόβλημα σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό από μένα.
Δεν έχω να πω κάτι γιατί ξέρω πως δεν υπάρχει ουσιαστικά λύση. Κι εγώ σήμερα ένιωσα από το πουθενά μια από τις δυνατές και τρομακτικές που λέω εγώ έκτακτες. Νόμιζα πάλι ότι χάνομαι!!
Μόνο υπομονή μπορώ να πω και προσευχή!!

Quote:

---

Originally Posted by Nicos70

Αγαπημενοι μου συνπασχοντες.
Εχω σχολασει απο τη δουλεια μου και καθομαι , διαλυμενος τοσο απο την κουραση της ημερας οσο και απο την τιμωρια που τρωω απο το σωμα μου εδω και μερες . Ειμαι εξαντλημενος.... Η καρδια μου χτυπαει οπως ναναι μπαραζ εκτακτες ριπες πονος ... Απελπισια... Προσπαθω να ειμαι ψυχραιμος και να μην παρανοησω καθε ανασα συνοδευεται απο αναστεναγμο .... Υποφερω υποφερω πολυ σφιγγω τα δοντια για χαρη των παιδιων μου . Αλλα σκεεφτομαι οτι αυτη τη στιγμη δε φοβαμαι το θανατο , το να ζω ετσι φοβαμαι ......, κουραστηκα

---

Σας συνέβη πρόσφατα πρώτη φορά ή το έχετε χρονια?

Quote:

---

Originally Posted by Prag

Σας συνέβη πρόσφατα πρώτη φορά ή το έχετε χρονια?

---

Τώρα διάβασα τα πιο παλιά posts, το έχετε χρόνια. Η ψυχολόγος δε βοήθησε...?

Quote:

---

Originally Posted by Prag

Τώρα διάβασα τα πιο παλιά posts, το έχετε χρόνια. Η ψυχολόγος δε βοήθησε...?

---

Κανενας και τιποτα. Περναω τις περιοδους ηρεμιας ( αυτες δηλαδη που εχω εως π.χ. 100 εκτακτες ημερησιως) και παω σε μερες εξαρσης με επωδυνες εκτακτες και μετρημενες με holder πανω απο 700!
Ειμαι 46 τις εχω απο τα 19 παλια ειχα 1-2 τη μερα και ψαχνομουν. Τωρα..... Παρακαλαω να κοιμαμαι για να μην τις αντιμετωπιζω

Νίκο, σου έχουν πει από τι είναι? κοιλιακές ή κολπικές κάνεις? μόνο έκτακτες ή και άλλα? ριπές ταχυκαρδίες κτλ?

Quote:

---

Originally Posted by Prag

Σας συνέβη πρόσφατα πρώτη φορά ή το έχετε χρονια?

---

Αγαπητέ έχω την αίσθηση οτι αν αυτά κάνουν την εμφάνισή τους σε νεαρή ηλικία, δείχνει οτι είναι κομμάτι του εαυτού σου και μπορεί να πηγαίνεις χέρι χέρι μια ζωή μ αυτές τις αηδίες...Δυστυχώς..

Quote:

---

Originally Posted by manos32

Αγαπητέ έχω την αίσθηση οτι αν αυτά κάνουν την εμφάνισή τους σε νεαρή ηλικία, δείχνει οτι είναι κομμάτι του εαυτού σου και μπορεί να πηγαίνεις χέρι χέρι μια ζωή μ αυτές τις αηδίες...Δυστυχώς..

---

Ακόμα κι έτσι να ειναι το θέμα είναι να καταφέρουμε να μην τις φοβόμαστε. Αν σταματήσουμε να εχουμε τον φόβο, ακομα και να εχουμε έκτακτες δε θα είναι τόσο ενοχλητικές. Παρεπιμπτοντως εμένα συνήθως με πιάνει ταχυπαλμία.

Quote:

---

Originally Posted by dcat

Νίκο, σου έχουν πει από τι είναι? κοιλιακές ή κολπικές κάνεις? μόνο έκτακτες ή και άλλα? ριπές ταχυκαρδίες κτλ?

---

Δεν θυμαμαι ειλικρινα. Ναι κανω και ριπες ταχυκαρδιες οχι εχω χαμηλο ρυθμο 60-67

@manos32
Αυτο ειναι το πιο δυσκολο κομματι. Να συμβιβαστεις οτι θα τα εχεις μια ζωη