Τι σκέφτεστε;

Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και πιο οδυνηρό από το να αναγκάζεσαι να κρατάς τα δάκρυα σου και να τα αφήνεις να τρέξουν μόνο για λίγο για όσο δεν σε βλέπουν οι άλλοι γιατί δεν έχεις την δυνατότητα να μείνεις μόνη και να κλάψεις ελεύθερα για όση ώρα θέλεις και χρειάζεσαι, οπότε εκμεταλλεύεσαι την κάθε στιγμή ελευθερίας που έχεις την πολυτέλεια να το κάνεις αυτό όσο μικρή κι αν είναι αυτή, ακόμα κι αν είναι για μερικά δευτερόλεπτα...μέχρι να αναγκαστείς να γυρίσεις ξανά το πρόσωπο σου προς τους παρόντες...όπως επίσης ότι το ίδιο οδυνηρό είναι να σφίγγεις τα χείλη σου ή ακόμα και να βάζεις το χέρι στο στόμα σου εσύ η ίδια ακριβώς για να μην κάψεις, γιατί δεν μπορείς και δεν σου επιτρέπεται να κλάψεις...είναι όμως τόσο δύσκολο να συγκρατηθείς...νιώθω ότι θα ματώσουν τα χείλη μου από το σφίξιμο και το δάγκωμα στο τέλος...αλλά αυτό δεν είναι τίποτα όταν έχει ματώσει η ψυχή κι η καρδιά σου και δεν σταματάει να αιμορραγεί...

I'll never tell...I'll never tell...I love you...

I'll never tell...I'll never tell...and leave you...

http://www.youtube.com/watch?v=YFk2_5RkwlA

Don't say a word...

Σκέφτομαι ότι... εδώ και πολύ καιρό, δεν είχα σκοπό να δώσω συνέχεια, αλλά τα ασύστολα ψεύδη και η συκοφαντία, δεν μπορούσαν να μείνουν αναπάντητα.

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο και πιο οδυνηρό από το να αναγκάζεσαι να κρατάς τα δάκρυα σου και να τα αφήνεις να τρέξουν μόνο για λίγο για όσο δεν σε βλέπουν οι άλλοι γιατί δεν έχεις την δυνατότητα να μείνεις μόνη και να κλάψεις ελεύθερα για όση ώρα θέλεις και χρειάζεσαι, οπότε εκμεταλλεύεσαι την κάθε στιγμή ελευθερίας που έχεις την πολυτέλεια να το κάνεις αυτό όσο μικρή κι αν είναι αυτή, ακόμα κι αν είναι για μερικά δευτερόλεπτα...μέχρι να αναγκαστείς να γυρίσεις ξανά το πρόσωπο σου προς τους παρόντες...όπως επίσης ότι το ίδιο οδυνηρό είναι να σφίγγεις τα χείλη σου ή ακόμα και να βάζεις το χέρι στο στόμα σου εσύ η ίδια ακριβώς για να μην κάψεις, γιατί δεν μπορείς και δεν σου επιτρέπεται να κλάψεις...είναι όμως τόσο δύσκολο να συγκρατηθείς...νιώθω ότι θα ματώσουν τα χείλη μου από το σφίξιμο και το δάγκωμα στο τέλος...αλλά αυτό δεν είναι τίποτα όταν έχει ματώσει η ψυχή κι η καρδιά σου και δεν σταματάει να αιμορραγεί...

---

Πόσο παραστατικά και από καρδιάς μιλάς Κύκνε!!! και το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο όταν σε χωρο που βρισκόμαστε (πχ δουλεια, συναναστροφες) το μυαλό πρέπει να είναι καθαρό για να μπορεί να αποδώσει, οι σκέψεις όμως αυτές, όσο κι αν επιδιωκουμε να τις απομακρύνουμε μας βομβαρδίζουν με όλη τη σημασία της λέξης, και εμείς παλεύουμε μέσα μας με τις σκέψεις αυτές ενώ είμαστε εκεί να δείξουμε προς τα έξω τον καλύτερο μας εαυτό να αποδίδει στο μέγιστο, προσποιούμενοι ότι είμαστε μια χαρά ώστε οι άλλοι να μην καταλάβουν τίποτα και να χουμε τη θετικη τους εντυπωση. Τον τρόπο να επιβληθούμε στις σκέψεις τον ξέρουμε, ασχέτως αν τα προβλήματα μένουν άλυτα και τα τραυματα δεν επουλώθηκαν, όμως η εφαρμογη του τροπου αυτού τελικά δεν ειναι καθόλου εύκολη υπόθεση.

σκεφτομαι οτι η δουλεια του ψυχολογου ειναι παρα πολυ ψυχοφθορα κι επιπονη. να προσπαθεις να βοηθησεις ατομα και να ξεμπλεξεις τα μυαλα τους οταν ειναι χαμενα στον αρνητισμο. και δυστυχως ο γορδιος δεσμος δεν λυνεται. σεβομαι τη δουλεια του Νικου, και του PETRAN (αν και δε ποσταρει πλεον εδω), κι οποιου αλλου ψυχολογου μπαινει στο φορουμ αυτο. μακαρι να ειχα κι εγω την απαραιτητη υπομονη να βοηθαω ακομα περισσοτερο κοσμο, οπως μου ειπαν προσφατα χρηστριες λιλιουμζ οτι εκανα στην αρχη. μα πλεον δεν ειναι το ιδιο, οποτε προτιμω να βοηθησω μονο τη γυναικα μου η οποια θα με ανταμοιψει κι ολας.

Αυτό σκέφτομαι...σκουπίδια...

http://4.bp.blogspot.com/-6g4VELbPt3...2011%2B023.jpg http://palmosipirou.gr/wp-content/up...skoupidia1.jpg

KENO Βοηθα τον εαυτο σου πανω απο ολα, πρεπει να ειμαστε εμεις καλα πρωτα για να βοηθησουμε τους αλλους! Δυστυχως πολλοι μολις δουνε τραυματια της ζωης παιρνουν το φορειο και πανε να τον βοηθησουν, τον κανουνε καλα και φευγει, και μενουν αυτοι πισω μετα αρρωστοι, ξαπλωνουν πανω στο φορειο, και δεν υπαρχει κανενας να τους μεταφερει!

Quote:

---

Originally Posted by λιλιουμ

KENO Βοηθα τον εαυτο σου πανω απο ολα, πρεπει να ειμαστε εμεις καλα πρωτα για να βοηθησουμε τους αλλους! Δυστυχως πολλοι μολις δουνε τραυματια της ζωης παιρνουν το φορειο και πανε να τον βοηθησουν, τον κανουνε καλα και φευγει, και μενουν αυτοι πισω μετα αρρωστοι, ξαπλωνουν πανω στο φορειο, και δεν υπαρχει κανενας να τους μεταφερει!

---

Γεια στα λόγια σου βρε Λίλιουμ... Μπράβο! Αυτό ακριβώς συμβαινει και ακόμα χειρότερα οτι πληγώνονται σε μεγαλύτερο βαθμο αυτοι οι ήδη τραυματισμένοι που δίνονται σε τραυματισμένους ψυχικά...

Σκέφτομαι ότι πρέπει τελικά να διακατέχομαι από μια τάση εργασιομανίας. Δύο μέρες που έκανα σχεδόν μεροκάματο επήλθε μέσα μου ένα είδος ισορροπίας. Βλέπω με άλλα λόγια την εργασία σαν μια διαδικασία εξαγνισμού της ψυχής, καθότι μου αποσπά τη σκέψη από τα διάφορα προβλήματα που διαφορετικά θα στροβιλίζονταν στο μυαλό μου, ενώ επίσης με κάνει να νιώθω χρήσιμο άτομο. Ξεχνάω και τη μοναξιά και όλα. Δίνει νόημα στην ύπαρξή μου, δεδομένου ότι διόλου τυχαία αναστέλλει τους υπαρξιακούς μου προβληματισμούς. Τι κρίμα που η κρίση μας το στερεί αυτό το αγαθό.

Δεν μπορω να κοιμηθω....... τυψεις,αγχος,ανησυχιες,φοβ� �ς,μελαγχολια,ντροπη,ανασφά λεια,απογοητευση....ολα αυτα καταλαμβανουν το μυαλο μου!!
θελω να κοιμηθω ησυχη και απαλλαγμενη απο τη ζωη !!!!

σκεφτομαι ποσο τυχερη παιζει να ειμαι...

Σκέφτομαι ότι άλλους ο Θεός τους έπλασε και άλλους τους έκλασε. Εγώ ανήκω στους δεύτερους βεβαίως βεβαίως.

Σκέφτομαι ότι όλα τελείωσαν όλα και δεν έμεινε τίποτα που να ελπίζω . Ας με λυπηθει ο Θεός .

Δεν σκέφτομαι...δεν νιώθω...δεν υπάρχω...δεν ζω...δεν είμαι τίποτα...

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Πόσο παραστατικά και από καρδιάς μιλάς Κύκνε!!! και το πρόβλημα γίνεται πιο έντονο όταν σε χωρο που βρισκόμαστε (πχ δουλεια, συναναστροφες) το μυαλό πρέπει να είναι καθαρό για να μπορεί να αποδώσει, οι σκέψεις όμως αυτές, όσο κι αν επιδιωκουμε να τις απομακρύνουμε μας βομβαρδίζουν με όλη τη σημασία της λέξης, και εμείς παλεύουμε μέσα μας με τις σκέψεις αυτές ενώ είμαστε εκεί να δείξουμε προς τα έξω τον καλύτερο μας εαυτό να αποδίδει στο μέγιστο, προσποιούμενοι ότι είμαστε μια χαρά ώστε οι άλλοι να μην καταλάβουν τίποτα και να χουμε τη θετικη τους εντυπωση. Τον τρόπο να επιβληθούμε στις σκέψεις τον ξέρουμε, ασχέτως αν τα προβλήματα μένουν άλυτα και τα τραυματα δεν επουλώθηκαν, όμως η εφαρμογη του τροπου αυτού τελικά δεν ειναι καθόλου εύκολη υπόθεση.

---

Εμένα το πρόβλημα μου δεν είναι τόσο πολύ το να είναι καθαρό το μυαλό γιατί με μερικούς καφέδες κάτι καταφέρνω...το θέμα είναι όταν θέλω να κλάψω στην πιο ακατάλληλη στιγμή που είναι κι άλλοι παρόντες και μερικές φορές δεν μπορώ να τα συγκρατήσω και τρέχουν δάκρυα κι εγώ ελπίζω να μην τα προσέξουν μέχρι να αποχωρήσω από το γραφείο...το χειρότερο είναι αν εκείνη τη στιγμή έρθει κάποιος που πρέπει να εξυπηρετήσεις...ευτυχώς αυτό έχει γίνει μόνο μια φορά αλλά ακόμα θυμάμαι την ερώτηση "τί πάθατε;" της κοπέλας...τουλάχιστον έδειξε κατανόηση να με αφήσει ένα λεπτό να συνέλθω...