Σκέφτομαι ότι σ' αυτό τον κωλόκοσμο μονάχοι μας ερχόμαστε και μονάχοι μας φεύγουμε. Στο ενδιάμεσο περνάμε αναγκαστικά λίγο χρόνο μαζί. Κι αυτό γιατί μια δραστηριότητα θα μας φέρνει υποχρεωτικά σε επαφή, είτε ακούει στο όνομα σχολείο, είτε σπίτι, είτε δουλειά. Διαφορετικά, ποιος γυρίζει να σε νοιαστεί; Ποιος δίνει δεκάρα αν αναπνέεις; Κανένας απολύτως. Ο καθένας για τον εαυτούλη του. Χαρακτηριστικά θυμάμαι εκείνο το βίντεο που είχε κάνει το γύρο του ίντερνετ και απεικόνιζε ανάγλυφα την απανθρωπιά του σημερινού κόσμου, δείχνοντας έναν αναίσθητο σωριασμένο καταγής και κάμποσους διαβάτες να περνάνε αδιάφοροι από πάνω του. Μετά ας έρθει να μου πει ο οποιοσδήποτε ότι έχω παρεξηγήσει την κοινωνία και ότι δεν είναι τόσο φίλαυτη και εγωιστική όσο νομίζω.
