δεν μπορώ να κάνω φίλους

Quote:

---

Originally Posted by sheldon

Τι ποσοστό πληροί όλες αυτές τις προϋποθέσεις; 1%; Δηλαδή θα πρέπει να συναναστραφώ 500 άτομα για να συμφιλιωθώ με 5. Και χωρίς καμία εγγύηση ότι αυτές οι 5 θα κρατήσουν κιόλας. Οπότε δε θα κάνω άλλη δουλειά από το να γνωρίζω κόσμο. Κάτι που εδώ στην επαρχία μόνο εύκολο δεν είναι.

---

Εφόσον η ανάγκη σου είναι να κάνεις φίλες/ους, πιστεύεις ότι στο κομμάτι που εξέφρασες κάποιες σου σκέψεις και παρέθεσα εγώ μετά, υπάρχουν σκέψεις που θα βοηθήσουν προς την κατεύθυνση αυτή, του δρόμου προς εύρεση της φιλίας, ή μέσα στο κομμάτι αυτό υπάρχουν σκέψεις που μπορεί να "δουλεύουν" αντίθετα ίσως προς τον αρχικό σου σκοπό? Με λίγα λόγια για σένα η φιλία είναι συμφιλίωση με κάποια άτομα ή στην πραγματικότητα τη θεωρείς αντίθετη προς την προσωπική σου ανεξαρτησία, ένα είδος συμβιβασμού κοινωνικού από αναγκαιότητα?

Quote:

---

Originally Posted by RainAndWind

Εφόσον η ανάγκη σου είναι να κάνεις φίλες/ους, πιστεύεις ότι στο κομμάτι που εξέφρασες κάποιες σου σκέψεις και παρέθεσα εγώ μετά, υπάρχουν σκέψεις που θα βοηθήσουν προς την κατεύθυνση αυτή, του δρόμου προς εύρεση της φιλίας, ή μέσα στο κομμάτι αυτό υπάρχουν σκέψεις που μπορεί να "δουλεύουν" αντίθετα ίσως προς τον αρχικό σου σκοπό? Με λίγα λόγια για σένα η φιλία είναι συμφιλίωση με κάποια άτομα ή στην πραγματικότητα τη θεωρείς αντίθετη προς την προσωπική σου ανεξαρτησία, ένα είδος συμβιβασμού κοινωνικού από αναγκαιότητα?

---

Μα δεν είναι θέμα οπτικής πάνω στο ζήτημα, αλλά η πάσα, στυγνή πραγματικότητα. Καλώς ή κακώς, η φιλία έχει δυσκολέψει τρομερά στις μέρες μας και για να δρομολογηθεί μία πρέπει να ικανοποιούνται ταυτόχρονα πολλές προϋποθέσεις που μειώνουν δραματικά το ευνοϊκό ποσοστό. Δηλαδή να το αρνηθώ σαν γεγονός, επειδή δε βολεύει το σκοπό μου; Πρέπει να είμαστε ρεαλιστές. Για να σου απαντήσω, τη θεωρώ ως μια εσωτερική ανάγκη που πηγάζει από το ένστικτο για επικοινωνία και όχι ως αντικείμενο εξαναγκασμού.

εχω ακομη μια προταση να κανω η οποια δουλεψε για εμενα.. να πιασεις μια δουλεια που θα σε αναγκασει να συναναστρεφεσαι με πολυ κοσμο.. η δουλεια θα σου προσφερει αυτοπεποιθηση και το οτι θα εισαι υποχρεωμενος να δουλευεις με αλλο κοσμο,θα σε βοηθησει να ανοιχτεις...

επειδη ειμαστε κ σε φορουμ ψυχολογιας: η σχεση με την οικογενεια σου πως ειναι?

Sheldon ποσο χρονών είσαι και που μένεις αν επιτρέπεται?

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

εχω ακομη μια προταση να κανω η οποια δουλεψε για εμενα.. να πιασεις μια δουλεια που θα σε αναγκασει να συναναστρεφεσαι με πολυ κοσμο.. η δουλεια θα σου προσφερει αυτοπεποιθηση και το οτι θα εισαι υποχρεωμενος να δουλευεις με αλλο κοσμο,θα σε βοηθησει να ανοιχτεις...

---

Έξοχη ιδέα, την οποία έχω σκεφθεί ήδη. Αλλά πού δουλειές στους χαλεπούς καιρούς που διανύουμε, με την ανεργία να χτυπάει κόκκινο; Πλέον ακούς περισσότερο για απολύσεις, παρά για προσλήψεις. Μια θέση εργασίας την ψάχνεις με το μικροσκόπιο. Αν από την άλλη έχεις μέσον, αλλάζει.

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

επειδη ειμαστε κ σε φορουμ ψυχολογιας: η σχεση με την οικογενεια σου πως ειναι?

---

Ευχαριστώ που ρώτησες. Ο αδερφός μου με τον οποίο συγκατοικώ αρπάζεται συνέχεια μαζί μου, γιατί είναι μανιακός σε βαθμό κακουργήματος με την καθαριότητα. Προκειμένου τα πατώματα να γυαλίζουν, είναι ικανός να με σκοτώσει. Για ευνόητους λόγους αποφεύγω να του μιλάω και επιδιώκω να είμαι όσο το δυνατόν πιο τυπικός απέναντί του. Ο άλλος μου αδερφός, που πλέον κατοικεί μόνιμα στο πατρικό μου, αδιαφορεί για τα πάντα ή τουλάχιστον τα παίρνει πολύ ελαφρά τη καρδία. Έτσι, δεν επωμίζεται τα βάρη του σπιτιού και είναι απ' όλες τις υποθέσεις του απών. Αν του κάνω καμία παρατήρηση, γιατί με δυσαρεστεί η κατάσταση, στην καλύτερη περίπτωση αρνείται τις κατηγορίες και ρίχνει το φταίξιμο στη μητέρα μου, ενώ στη χειρότερη βρίσκω το μπελά μου. Η μητέρα μου, τέλος, ταλανισμένη από ένα σωρό αρρώστιες, μεταξύ των οποίων και κατάθλιψη, κάθεται όλη μέρα στην τηλεόραση, δε βγαίνει από το σπίτι να μιλήσει με κόσμο και είναι γενικά αδύναμη. Όπως είναι φυσικό, αυτή η ανημποριά της επηρεάζει κι εμένα ψυχολογικά. Μου εμπνέει απαισιοδοξία και αρνητισμό, ενώ θα έπρεπε να λειτουργεί σαν στήριγμα από το οποίο να αντλείς κουράγιο.

Quote:

---

Originally Posted by PostMortem

Sheldon ποσο χρονών είσαι και που μένεις αν επιτρέπεται?

---

Όπως ξαναείπα είμαι 20... Που μένω επιφυλάσσομαι να πω. Γιατί ρωτάς όμως; Αν καίγεσαι να μάθεις πάντως, μπορώ να σου στείλω πμ.

Σορρυ δεν το θυμόμουν! Στην ιδια ηλικία είμαστε..Δεν ρωταω να μου πεις συγκεκριμένα που μένεις απλα αμα είσαι Αθηνα να δω αν είμαστε τουλάχιστον στον ιδιο Νομό..

εσυ εισαι ο μεσαιος αδελφος? ειναι εμφανες οτι σε μπλοκαρει κ η ολη κατασταση στο σπιτι.. πρεπει να ψαξεις να βρεις μια οποιαδηποτε δουλεια για να ξεφυγεις.. αν δεν ψαξεις σιγουρα δεν προκειται να βρεις

Quote:

---

Originally Posted by kalopisti

εσυ εισαι ο μεσαιος αδελφος? ειναι εμφανες οτι σε μπλοκαρει κ η ολη κατασταση στο σπιτι.. πρεπει να ψαξεις να βρεις μια οποιαδηποτε δουλεια για να ξεφυγεις.. αν δεν ψαξεις σιγουρα δεν προκειται να βρεις

---

Όχι, είμαι ο τελευταίος και δε χωράει αμφιβολία ότι έχει άμεσο αντίκτυπο πάνω μου το κλίμα μες στο σπίτι. Δεν αποκλείεται να ευθύνεται κατά μεγάλο μέρος για την τρέχουσα ψυχολογική μου κατάσταση. Δε νομίζω ότι θα καταφέρω να αντεπεξέρχομαι στις σπουδές, αν δουλεύω παράλληλα. Αν είναι, θα το φροντίσω κατά το καλοκαίρι αυτό.

Ναι sheldon, εδώ θα συμφωνήσω μαζί σου, το πώς μεγαλώνουμε έχει πολύ να κάνει με το ποιοι γινόμαστε. Αλλά όχι πώς δεν υπάρχουν τρόποι να αναστρέψεις σε έναν βαθμό τα αποτελέσματα από τις φρίκες που έχεις φάει ή τρως. Αρκεί να μην περιμένεις και θαύματα από τον εαυτό σου, να έχεις προσδοκίες στο μέτρο των συνθηκών ανάλογα που να χωράνε και πριονίσματα κάπου κάπου. Μπορεί δηλαδή να θέλω να γίνω party animal, αλλά να μην είναι αυτό που μου ταιριάζει, απλά αυτό που θέλω γιατί είναι το εντελώς αντίθετο απ' αυτό που έχω. Αυτό που έχω και είμαι εγώ. Μερικές φορές δηλαδή, το έχω κάνει και γω αυτό, μας ζητάμε να γίνουμε κάτι που δεν "μας έρχεται", παρά μόνο ως καταπίεση και ως μία μήτρα που λες θα ρίξω το μέταλλο και θα βγω σε τούτο το καλούπι ρε παιδί μου. Δε μπορώ να σου δώσω συμβουλές που να είμαι σίγουρη πως είναι σωστές, μόνο να σου πω τι έχει δουλέψει για μένα. Find your niche. Eίσαι νέος και σύμφωνα με το περιβάλλον σου η προσωπικότητά σου ενδέχεται και να μην έχει διαμορφωθεί καθ' ολοκληρίαν. Οι εμπειρίες σου ακόμη σχηματίζονται και μαζί τους μετασχηματίζεται και ο κόσμος, που πάντα το κάνει ανάλογα με το πώς αλλάζουμε και μεις μέσ του. Αν είσαι "μονόχνωτος" και σχώρα μου τη χρήση της λέξης, θα θέλεις για να νιώσεις άνετα με τον εαυτό σου άτομα που σε ένα βαθμό να είναι και κείνα διαφορετικά, να μοιράζονται σε ένα βαθμό το χούι σου, πώς να στο εξηγήσω αλλιώς, οι ανάγκες τους να είναι κοντινές σου, όχι στο άπειρο απ'αυτό που είσαι τώρα. Και που δε θα σε φοβίζουν ίσως σε κάποια φάση, παίζει κι αυτό. Να τους αισθάνεσαι της πάστας σου, της υφής σου της εσωτερικής, νομίζω είναι σημαντικό.
Και που να μπορούν να σε δέχονται, να έχουν καταλάβει πως το ότι είσαι έτσι, δεν είναι παρά αυτό που είσαι, ούτε καλό ούτε κακό, αλλά ουδέτερο.
Τα εναλλακτικά άτομα για να αναπνεύσουν και να εξελιχθούν, να δεχτούν τις ιδιαιτερότητές τους ως κάτι φυσικό και όχι τιμωρητέο, χρειάζονται εναλλακτικούς χώρους. Αυτή είναι η άποψή μου, τώρα τι μπορεί να σε βοηθήσει ή όχι, δεν είμαι σίγουρη απ' αυτά που έγραψα γιατί και γω δεν ανήκω στα εύκολα άτομα, λόγω πολλών πραγμάτων που κουβαλάω και που με έχουν σχηματίσει εσωτερικά νομίζω. Αυτά. Καλημέρα σου.:)

παντα το οικογενειακο περιβαλλον ευθυνεται στο ποιοι ειμαστε κ πως ενεργουμε.. ειναι σημαντικο ολοι να το κατανοησουμε αυτο κ να μπορεσουμε να δουμε τον εαυτο μας αποστασιοποιημενοι απο αυτο..

Quote:

---

Originally Posted by KENO

οι καταστασεις ειναι που μας φερνουν κοντα σε αλλους τελικα, το να βρισκομαστε στον ιδιο χωρο, να εχουμε κοινα, να ζουμε το ιδιο. το σχολειο πχ ειναι ενα καλο παραδειγμα κοινωνικοποιησης. εχεις κοινα τα μαθηματα κι αλλες δραστηριοτητες, κι ετσι ζεις μαζι με τους αλλους συμμαθητες σου, και ειναι μια καλη ευκαιρια να γινεις και φιλος τους.

τι κριμα ομως που ουτε κι εκει ταιριαζουμε ολοι το ιδιο ευκολα, παρολα τα κοινα που εχουμε, καποιοι ξεφευγουν και μενουν μονοι. γιατι συμβαινει αυτο ? γιατι πολυ απλα, στη συγκεκριμενη χρονικη στιγμη (οπως κι οποια αλλη αργοτερα), ξεχωριζουμε τοσο που οι αλλοι δε μας δεχονται, ακομα κι αν ζουμε μαζι τους και ειμαστε σαν αυτους!

ειτε ειναι λογο παραξενιας, ειτε λογο ασχημιας, ειτε λογο κακης επικοινωνιας, ειτε οτι αλλο. το μαυρο προβατο ξεχωριζει μεστα ασπρα και το κανουν περα. δεν αρκει που ειναι ολα προβατα.

---

Πόσο συμφωνώ!!!!

sheldon, και ήμουν έτοιμη να σε ρωτήσω σε ποια σχολή είσαι για να κάναμε παρέα, αλλά είδα ότι σπουδάζεις στην επαρχία... :/
Σ' αυτά που γράφεις είναι σαν να βλέπω τον εαυτό μου. Όσο κι αν προσπάθησα, κανείς δεν έμεινε κοντά μου. Οκ, το παραδέχομαι, στο σχολείο ήμουν μουρτζούφλω :P , αλλά ακόμη και τώρα προσπαθώ να είμαι ευχάριστη, να κάνω πλάκες... Οι άλλοι δείχνουν να περνάνε καλά.. Αλλά δεν καίγονται και για την παρέα μου κιόλας.

Quote:

---

Originally Posted by Αλκμήνη

Πόσο συμφωνώ!!!!

---

εγω παντως που το εγραψα το βρισκω πολυ θλιβερο και λυπαμαι που χρειαστηκε να το γραψω, αλλα και που εχουν φτασει να συμφωνουν κι αλλοι ανθρωποι μαζι μου...

Quote:

---

Originally Posted by KENO

εγω παντως που το εγραψα το βρισκω πολυ θλιβερο και λυπαμαι που χρειαστηκε να το γραψω, αλλα και που εχουν φτασει να συμφωνουν κι αλλοι ανθρωποι μαζι μου...

---

Κι εγώ το ίδιο. Και μπορώ να σου πω, ότι δεν το περίμενα να υπάρχουν και άλλοι που έχουν περάσει τα ίδια με μένα. Μια ζωή έβλεπα ότι μόνο εγώ ήμουν μόνη και όλοι οι άλλοι σε παρέες. Όσο κι αν προσπάθησα, δεν μπόρεσα να ενταχθώ σε καμία παρέα. Με κανέναν δεν ταίριαξα. Έχω συμφιλιωθεί πια με τη μοναξιά και ξέρω ότι πια, στην ηλικία που είμαι, δεν πρόκειται να βρω φίλους. Εδώ δεν μπόρεσα να βρω στο σχολείο ή στη σχολή, θα βρω αλλού? Ούτε γι' αστείο...