Βλέπω εδώ έναν "παραλογισμο" χωρίς να παρεξηγηθώ αλλά δεν είχα άλλη κατάλληλη λέξη. Την μια λες οτί σε έχει κουράσει και δεν μπορείς άλλο αυτή την κατάσταση και την άλλη οτί δεν μπορείς να φύγεις. Μήπως τελικά εσύ εμποδίζεις τον εαυτό σου να ζήσει? Σε έχουν κατηγορίσει τόσο που σε έχουν κάνει να έχεις ενοχές για πολλά που δεν φταις και τελικά κάθεσαι και τα υπομένεις περιμένοντας κάποια μέρα να σε αποδεχτεί κάποιος για να λυτρωθείς? Συγχώρεσέ με αν πέφτω έξω. Αλλά πρέπει να βρείς τι σε κρατάει ακόμα εκεί..