Printable View
μα δεν διάβασε τίποτα και είπε ότι τα έχει διαβάσει και μπήκε να το παίξει έξυπνος και να παίξει με τον πόνο μου....μετά φταίω εγώQuote:
Originally Posted by μαρκελα
με προσέβαλε κιόλας όπως διάβασες και λέει πράγματα τα οποία δεν ισχύουν
έλεος δεν μπήκα εδώ για να ανέχομαι την προσβολή του καθενός ξέρεις μαρκελα
σκ ο καθένας λέει τη γνώμη του κρίνοντας το θέμα με βάση τη δική του εμπειρία. πολλά από αυτά που γράφτηκαν μπορεί να είναι τελείως ακατάλληλα για εσένα. διάβαζε χαλαρά και κράτα ό,τι νομίζεις ότι μπορεί να σε βοηθήσει. τα υπόλοιπα απλά προσπέρασέ τα.
μα ειπα οτι δεν εχω καταλαβει ακριβως το θεμα. ζητησα να μου εξηγησουν. μην αρπαζεσαι. αυτο που σπουδαζεις δε μπορεις να το σπουδασεις καπου αλλου; σε κολλεγιο; ξενο πανεπιστημιο; ιεκ; σημασια εχει ΤΙ σπουδαζεις ή ΠΟΥ;
????????????????
Είσαι καλύτερα? Έβαλες τα πράγματα σε καποια σειρα?Quote:
Originally Posted by skata
Διαβασα το θεμα σου έστω και αργοπορημένα. Σε βασανίζει ο πόνος, μια εντονη απογοητευση, γι αυτο που σου στοιχισε η ασχημη ψυχολογια την οποια μας περιγραφεις. Σου εκανε ζημια σε ενα ονειρο, σε κατι το οποιο ηθελες πολύ να πετυχεις στη ζωη σου. Και δεν ειναι καθολου ευκολο να ξεκινησεις απο την αρχη μια σχολη δυσκολη. Τον τροπο πως να λύσεις το πρόβλημα τον ξέρεις, ξερεις τις επιλογες που εχεις, καταλαβαινεις συναμα ποσο δυσκολο ειναι να τα καταφερεις, ιδιως αν ο χρονος σε πιέζει και τα μαθηματα ειναι πολλα. Επειδη ξερεις τον τροπο και εχεις επίσης συναισθηση της δυσκολιας του αυτο σε επιβαρυνει περισσοτερο ψυχολογικα. Ειχες εξαρχης με το που μπηκες στη σχολη την ικανοτητα να ανταποκριθεις στις απαιτησεις της, η ασχημη όμως ψυχολογια σου εστησε ασχημο παιχνιδι, κι οταν βγηκες καπως απ το βουρκο της καταλαβες τη ζημια. Οταν παταμε στον πατο ειμαστε τοσο πολύ βυθισμενοι στην χαλια ψυχολογια που παρα το ότι η ζημια γινεται μπροστα μας δεν κανουμε τιποτα για να τη σταματησουμε. Μονο αμα ο νους μας συνελθει κάπως μεσα στο βουρκο του και βρει το κουραγιο να συνειδητοποιει τη ζημια που ήδη έγινε. Τοτε η όποια χαλια ψυχολογια μεταρεπεται σε πόνο γι αυτα που χασαμε.
Το ζητημα ειναι παρα τη δυσκολια αυτη να βρεις το κουραγιο να σταθεις στα πόδια, να αφησεις το μυαλο σου καθαρο για να μπορει να δουλεψει σκληρα όπως απαιτουν οι αναγκες σου, η σχολη δλδ, και χρειαζεται να βρεις μεσα σου πολλη κουραγιο για να το πετυχεις αυτο. Τις ιδιες σκεψεις που κανεις τωρα εσυ καποτε ακριβως τις ιδιες τις καναμε κι εμεις κι ελα όμως που τα καταφεραμε επειδη μεσα στον πονο βρηκαμε το κουραγιο.
δυστυχως η κοπελα αυτη, την οποια συμπαθουσα κι ολας (οχι λογο nickname), εχει καιρο να μπει, και ειχε εκφρασει κι αυτοκτονικο ιδεασμο. δε της δωθηκε η πρεπουσα σημασια και ποιος ξερει τι απογινε. πολλες φορες η μοναξια μας πνιγει, δε βλεπουμε να αλλαζει τιποτα, και νιωθουμε πως δε χρειαζεται αλλο να παραμενουμε ζωντανοι. ελπιζω να μην αυτοκτονησε τελικα.