Quote:
Originally posted by Aphelia
krino, μάλλον έχουμε μπερδέψει και οι δύο στο που διαφωνούμε. Εσύ φαίνεται να αναφέρεσαι στο εθιμοτυπικό μέρος του γάμου, αν έγινε τελετή.
Λαθος...
αν και ειμαι αθεος, σιγα το θεμα.
Σε τετοια καραγκιοζιλικια εγω γινομαι πιο καραγκιοζης.
Ενας συνειδητα αθεος, δεν εχει προβλημα ουτε να μπει σε εκκλησιες, ουτε να ακουει παπαδες ουτε τιποτα.
Για ενα αθεο ολα αυτα ειναι ενα θεατρο, μια τελετη θρησκευομενων που αν θες απλα την σεβεσαι οπως θα σεβοσουνα μια τελετη ινδιανων που θα κανανε με το μαγο τους.
Η ολη μου κριτικη στεκεται αυστηρα στο πως μεθοδευει η πολιτεια τις σχεσεις των ανθρωπων και κατ επεκταση πως μια μεριδα ανθρωπων (η πλειοψηφια) εκμεταλευεται αυτα τα νομοθετηματα για να νουθετει η να κρατασει \"ζωντανες\" αυτες τις σχεσεις του.
Ο κυριος τροπος ειναι ενα κοινωνικο συμβολαιο μεταξυ δυο ανθρωπων που σημερα ονομαζεται γαμος, εγγαμος βιος οπως θες πες τον.
Επανω σε αυτα το νομοθετημα, επενδυονται συναισθηματα, λειτουργουν κοινωνικες πιεσεις, εφευρισκονται πλαστα ενστικτα και οτι αλλο μπορεις να φανταστεις για να κραταει τους ανθρωπους αλυσοδεμενους.
Σε ολα αυτα επιστρατευονται οι παπαδες, (θεος συνεζευξε - ανθρωπος μη χωριζετο), ο στενος κοινωνικος περιγυρος, η κοινωνικη απομονωση, ο στιγματισμος ιδιως στην επαρχια και γενικα οτι αλλο μπορει να επιστρατευτει για να μπορεσει να σε φερει στον \"ισιο δρομο\"......
Εγώ αναφέρομαι στην απόφαση δύο ατόμων να είναι οικογένεια (με ή χωρίς παιδιά).
Φυσικά αυτή η απόφαση μπορεί να παρθεί και να υλοποιηθεί χωρίς καμία τελετή.
μπερδευομαι τωρα...
εγω με την συντροφο μου που απλα συμφωνησαμε οτι μας αρεσει να ειμαστε μαζι, ειμαστε οικογενοια η οχι??
και ναι δεν καναμε καμια τελετη για αυτο, ενα σουβλακι ειχαμε φαει και αυτο ηταν ολο.
Οι τελετουργίες βέβαια έχουν κάποια σημασία για αυτό και υπάρχουν.
ναι σε αυτο συμφωνω. Υπαρχει απο αρχαιοτατων χρονων αλλωστε.
Τι σχέση έχει το κράτος;
αυτο και αν εχει.
Οι τελετουργίες υπάρχουν εδώ και χιλιάδες χρόνια ενώ δεν υπήρχε κανένα κράτος τότε. Οι άνθρωποι είναι αυτοί που αποφάσισαν ότι θα πρέπει να υπάρχουν νόμοι, κανόνες, παροχές, ευνοϊκή μεταχείριση κλπ για τους παντρεμένους γιατί είναι επιταγή της κοινωνίας όχι ενός απρόσωπου κράτους με αυτόφωτο εγκέφαλο που αποφασίζει και διατάζει.
δεν αντιλεγω οτι το αποφασισαν ανθρωποι.
Αυτο που σκεπτομαι ειναι το γιατι το αποφασισαν και οι τροποι που βρηκαν.
Οι κοινωνιες ξερεις αιωνα με τον αιωνα αλλαζουν και αν πολυ παλια μπορουσες να χωρισεις ευκολα σημερα δεν ειναι ετσι.
Προσωπικά καταλαβαίνω την ανάγκη για τη γνωστοποίηση του είδους της σχέσης προς το κοινωνικό σύνολο. Θέλουν να ξέρουν πως να φερθούν, τι να περιμένουν, τι είδους αντιμετώπιση να επιδείξουν. Π.χ. θα είναι διαφορετικά για τους γονείς μου να τους φέρω κάποιον στο σπίτι που έχω απλά μία σχέση και διαφορετικά να ξέρουν ότι τον παντρεύτηκα.
Οταν οι γονεις μου θα με βλεπουν με την ιδια γυναικα 10 χρονια η και 20 ας της φερθουν οπως νομιζουν οι ιδιοι.
Δεν μου αρεσει να φορτιζω εγω τους αλλους για το πως θα νιωθουν.
Ο καθε ανθρωπος ειναι μια ξεχωριστη προσωπικοτητα.
Δεν θα ηθελα ποτε κανεις να συμπαθησει την συντροφο μου επειδη συμπαθει εμενα η ειναι η νομιμη γυναικα μου.
Προτιμω να την συμπαθουν για αυτο που ειναι η ιδια.
Γιατί όταν θα ξέρουν ότι πια είναι μέρος της οικογένειας, θα προσπαθήσουν να τον γνωρίσουν καλύτερα, θα επενδύσουν και αυτοί συναισθηματικά. Αν είναι αβέβαιοι για το μέλλον της σχέσης και σκέφτονται ότι μπορεί σε 3 μήνες να έχω άλλη σχέση, τότε θα είναι πιο κουμπωμένοι.
μεγαλο λαθος, τον ανθρωπο το γνωριζεις για αυτο που ειναι ο ιδιος και δεν κρινω οτι θα πρεπει να παιρνει αλλη \"λαμψη\" επειδη παιρνει ενα τιτλο διπλα σου.
Μια γνωστη μου στο χωριο μου παντρευτηκε ενα παιδι απο αλλη πολη, αρκετα μακρια. Ο ανθρωπος εμεινε εκει φτιαξανε σπιτι και ζουσανε αρκετα χρονια. Ολα αυτα τα χρονια ο Κωστας ηταν το αγαπημενο παιδι ολων. Ξαφνικα μετα απο δεκα και πλεον χρονια γαμου αποφασισαν να χωρισουν. (ο λογος ηταν οτι δεν μπορουσαν να κανουν παιδια) Χωρισαν ομαλα χωρις φωνες και ιστοριες. Ξαφνικα ο Κωστας εγινε ο προικοθηρας (μιας και ειχε φτιαξει περιουσια στο χωριο της κοπελας), αυτος που ηρθε να κονομησει φραγκα κλπ κλπ....
Τετοιο φθονο δεν ειχα ξαναδει και να γυρναει απο την μια στιγμη στην αλλη.
Τον τυπο τον αγαπουσαν οσο ηταν ο γαμπρος της κοπελας....
Οταν τελειωσε το σεναριο εγινε ο χειροτερος ολων!!!
Οποια υποκρισια η οποια βεβαια στην ελληνικη επαρχια περισευει.
Φυσικα σε πληροφορω οτι ειμαι ο μονος που αμα τον βρω θα του μιλησω χωρις προβλημα. Εγω το τυπο τον γουσταρα γιατι ηταν οκ παιδι...
Σκασιλα μου τεραστια και δεκα εργοστασια ποια παντρευτηκε και τι εκανε.
Όταν ανέφερα ότι μπορώ να είμαι μόνη μου, εννοούσα ότι θα μπορώ να κάνω σχέσεις αλλά να μη τις θεωρώ οικογένειά μου.
αμα υποθεσουμε οτι κανεις μια σχεση και μενεις οπως εισαι για τα επομενα 20 χρονια χωρις να παντρευτεις,
αυτη την σχεση τι την θεωρεις??
Έχει διαφορά να πιστεύεις ότι θα είσαι με τον άλλο για πάντα και διαφορετικό να περιμένεις ότι κάποια στιγμή θα χωρίσεις.
ο γαμος σου εξασφαλιζει οτι θα εισαι για παντα???
Ίσως έχει να κάνει με το χαρακτήρα μου γιατί μέχρι στιγμής βάζω όρια στις σχέσεις μου.
Και ίσως είμαι υπερβολικά σίγουρη για τον εαυτό μου, επειδή μέχρι στιγμής δεν είχα προβλήματα μέσα στις σχέσεις μου και αν υπήρχαν τα λύσαμε σε σύντομο χρονικό διάστημα. Ίσως γιατί οι σύντροφοί μου γνωρίζουν ότι αν δε μου φέρονται όπως πρέπει εγώ θα φύγω. Ίσως γιατί η αίσθηση που υπάρχει μέσα στις σχέσεις μου μέχρι στιγμής είναι ότι αν χωρίσουμε θα γίνει από την πλευρά μου. Για μένα εννοείται ο σεβασμός και άλλα στάνταρ μέσα σε μία απλή σχέση, δε τα περιμένω μόνο από το σύζυγό μου.
Λες ότι η γυναίκα που θα φέρει τα παιδιά σου θα την έχεις διαλέξει έτσι ώστε να την εμπνέεις και να μη φύγει. Το ίδιο πιστεύω κι εγώ ότι θα γίνει με το σύζυγό μου, ποια η διαφορά;
οτι εγω δεν την δεσμευω με κανενα τροπο. Η μονη της δεσμευση που εχει ειναι απεναντι στον εαυτο της και οτι η ιδια εχει κανει την επιλογη της να μεινει κοντα μου.
Δεν εχει να δωσει λογο πουθενα για αυτο, ουτε καν σε εμενα. Ουτε να παει σε δικαστηριο να χωρισει, ουτε να το πει στη μανα της, ουτε στους φιλους της, πουθενα αλλου περα του εαυτου της.
Επειδή εσύ νιώθεις ασφυκτικά τις κοινωνικές επιταγές και τις βλέπεις από αυτή την οπτική γωνία δε σημαίνει ότι και οι άλλοι τις βλέπουν έτσι.
αυτο ποτε καταλαβες οτι ειπα κατι τετοιο.
Παρακαλω πολυ μην μου φορτωνεις σεναρια που δεν μου αντιστοιχουν.
Οταν γραφω, αναφερομαι στις σκεψεις μου και σε κανεναν αλλο.
Το τι κανουν οι αλλοι ειναι δικο τους ζητημα και δεν με αφορα ουτε στο χιλιοστο.
Οι ερωτήσεις που έκανα για τα παιδιά θέλω να καταδείξουν πως βλέπω τη δέσμευση της οικογένειας. Θέλω η ισχύ της δέσμευσης που υπάρχει απέναντι στα παιδιά μου να την έχω και με το σύζυγό μου.
Ειναι νοημον ανθρωπος, και οταν ακουω απο τα χειλη μιας γυναικας να μου λεει οτι θελει να ειναι μαζι μου να ειναι η πιο ισχυρη δεσμευση που θα επιζητουσα ποτε μου, αρκει να βγαινει απο την καρδια της.
