δεν ξερω..εγω παντα ηθελα κ θελω να πιστευω οτι ο.τι εγω θελω γινεται..βασικα αυτο μου εχει μαθει η ζωη μου μεχρι σημερα...Quote:
Originally Posted by dreamless
Printable View
δεν ξερω..εγω παντα ηθελα κ θελω να πιστευω οτι ο.τι εγω θελω γινεται..βασικα αυτο μου εχει μαθει η ζωη μου μεχρι σημερα...Quote:
Originally Posted by dreamless
αρκει να μην εμπλεκονται και αλλοι που διαφωνουν:p αλιμονο αν γινοταν οτι θελουμε αν αφορα και αλλους που διαφωνουν... εκει παει αλλου η δουλεια (παραλογοοο):rolleyes:Quote:
Originally Posted by BOOM
εγώ για παράδειγμα, σας ορκίζομαι, λόγω τιμής, πόθησα αρκετά, πάρα πολύ να μου κάτσει το τζόκερ... εγώ και μερικά εκατομμύρια κόσμος ακόμα... αλλά μπα...
από την άλλη θεωρώ όχι μόνο ότι δεν αρκεί η θέληση μας για να πραγματοποιηθεί κάτι, αλλά ότι δεν θα ήταν και σωστό να αρκεί... με τόσους που επιθυμούν "να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα" δεν θα είχε μείνει κατσίκα για κατσίκα...
Πολύ σωστό! Γιατί πολλοί που πιπιλίζουν αυτό το ρητό, κάτι τέτοια ονειρεύονται!Quote:
Originally Posted by Remedy
Επίσης, καλό είναι να μην είναι ανεδαφικές οι προσδοκίες μας και να είμαστε ευέλικτοι.
Αυτός που δεν βλέπει καλά και έχει αχρωματοψία δεν μπορεί να γίνει πιλότος.
Ούτε αυτός που είναι 1,50 να γίνει τσολιάς! (όνειρο κι αυτό, πού το σκέφτηκα; :p Θυμάμαι κάτι φίλους ψηλούς που τους παίρναν φαντάρους και τρέμαν μην τους στείλουν για τσολιάδες!)
Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ, ΑΛΛΑ ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ ΟΣΟ ΑΥΤΗΝ!
Η ΟΜΟΡΦΙΑ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΛΕΟΣ.
ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑΖΕΙΣ, ΕΚΕΙΝΗ ΣΕ ΘΩΡΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΕΙ.
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
εγω μεχρι τωρα συμπερανα οτι το μονο πραγμα που δε μου διχνει κανενα ελεος ειναι ο εαυτος μου κ οχι οι αλλοι.
και γω το ιδιο.
λες και με μισω ενα πραγμα ωρες-ωρες.
εχω χιλια κουσουρια πανω μου.
παλιοτερα νομιζα οτι ευτυχισμενες ειναι μονο οι καρακουκλαρες και οι πετυχημενες επαγγελματικα.
στα 40 μου πλεον αν με ρωτουσες αν μπορουσα να αλλαξω κατι πανω μου τι θα ηταν αυτο, θα σου απαντουσα να με αγαπαω περισσοτερο....
Όμορφη η νύχτα που έρχεται
κι ο κόσμος γύρω μου
έτοιμος μου μοιάζει για γιορτή
μα δε συμμετέχω από παιδί.
Γίνομαι κομμάτια χίλια δυο
σε γλέντι αν βρεθώ
θλίψη μου σερβίρει, με μεθάει
είμαι γυαλί, ραγίζω και με σπάει
της σκέψης μου το χάος με απορροφά.
Μόνη μου θα μείνω
τόσα χρόνια τώρα πια το έχω μάθει
τόπος κανείς δε με χωρά.
Μόνη μου θα σβήνω
και το κέφι όλων γύρω θα ανάβει
ώσπου να πάρω εγώ φωτιά.
Όμορφη η νύχτα που έρχεται
ακόμα κι η βροχή
όλα έχουν νόημα, μα από `δώ
πάντα λείπεις, νόημα πώς να βρω.
Δίκοπο μαχαίρι η ομορφιά
στα μάτια μου μπροστά
βλέπω τη γαλήνη γύρω γύρω
θέλω κι εγώ επάνω της να γείρω
γιατί είμαι μέσα μου άνω κάτω πια.
Μόνη μου θα μείνω.
Μάτια μου, εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
γίνομαι στάχτη και να μη με δεις
Μάτια μου, εδώ στο τέλος μην έρχεσαι
αφού δε λιώνεις, ίσως να καείς.
Πόσο πολύ, πόσο πολύ,
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
πόσο πολύ σ’ αγάπησα
ποτέ δε θα το μάθεις
Απ’ τη ζωή, απ’ τη ζωή,
απ’ τη ζωή μου πέρασες
κι αλάργεψες κι εχάθης
καθώς τα διαβατάρικα
κι αγύριστα πουλιά
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
Κι αν δεν προσμένεις να με δεις
κι αν δεν προσμένεις να με δεις
Κι εγώ πως θα ξανάρθεις,
εσύ του πρώτου ονείρου μου
γλυκύτατη πνοή
Αιώνια θα το τραγουδώ,
αιώνια θα το τραγουδώ
κι εσύ δε θα το μάθεις,
πως οι στιγμές που μου `δωσες
αξίζουν μια ζωή
Πόσο πολύ σ’ αγάπησα,
ποτέ δε θα το μάθεις
καθομαι μονη και ξαναδιαβαζω
το γραμμα σου
τα νευρα με τυλιγουν
σα φιδια που εκτοξευουν γαλαζιες φλογες
εγω συγκλονισμενη διαλυομαι σσε κομματια
γατες και σκυλοι ερχονται για να με φανε
ετσι τελειωνει ο κοσμος παντα
με μαυρο βελο και πενθος
ντυθηκα και γω ετσι περσυ
για να πενθησω την απουσια σου
εσυ βεβαια δεν εισαι νεκρος
μαλλον για αθανατο σε κοβω
ετσι μια μερα τα μαζεψες και εφυγες
παντα ησουν δειλος ενωπιον ευθυνων
αφησες πισω σου ενα φθηνο γραμμα
που θα κοστισε δε θα κοστισε
πεντε λεπτα απο τη ζωη σου
βλεπω εξω τα αστερια
θυμαμαι μου ελεγες οτι θα
τα επισκεπτουμε μαζι καποτε
παντα ησουν καλος στα λογια
το αφεντικο σου ηταν καταευχαριτημενο
με το ποιον σου
αλλα εσυ μονο γι'αυτο νοιαζοσουν
δεν μαθαινω πια νεα σου
ειναι οδυνηρο για μενα γιατι
δε σβηνουν ευκολα τοσα χρονια
τωρα οπου κοιταζω παντου λασπες
σταχτες και βρωμα
ολα τα σαπια κτιρια αναδυουν
τη δικια τους γλυκια δυσωδια
οι ανθρωποι απο καιρο αψυχοι
τριγυρναμε στους δρομους
ειναι λες και χαθηκε η ζωη
απο τοτε που εφυγες
με πιανουν λυγμοι και σειομαι ολοκληρη
ετσι τελειωνει ο κοσμος παντα
με μαυρο βελο και πενθος...
εσωτερικη σηψη
ΤΟ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΜΟΥ ΕΣΒΗΣΕ...
ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΥΠΗΡΞΑ ΑΛΗΘΙΝΑ ΧΑΡΟΥΜΕΝΗ ΠΟΤΕ...
ΙΣΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΛΑΤΥ ΧΑΜΟΓΕΛΟ ΠΟΥ ΕΣΚΙΖΕ ΤΑ ΧΕΙΛΗ,ΤΕΛΙΚΑ ΝΑ ΗΤΑΝ ΑΠΛΑ Η ΜΑΣΚΑ ΤΟΥ ΠΟΝΟΥ ΜΟΥ...