Printable View
Να ήξερες πόσο σε καταλαβαίνω. Αλλά ξέρω αντικειμενικά, άλλο τι πιστεύει η ψυχή μου, πως όταν τα βλέπω όλα μαύρα μιλάει η κατάθλιψη. Στο υπογράφω πως όταν θα νιώσεις καλύτερα, αν φυσικά ακολουθείς φαρμακευτική αγωγή, θα με θυμηθείς. Ξέρω τι θα λες από μέσα μου βλέποντας αυτά, γιατί τα ίδια έλεγα και εγώ σε αυτούς που μου ανέφεραν τα αντίστοιχα. Σκέψου πως είναι θετικό το ότι εδώ μπορείς να μιλήσεις με άτομα με το ίδιο θέμα. :)Quote:
Originally Posted by spiros1981
μαλλον ουτε εδω μπορω.δεν μπορω να μιλησω ουτε να επικοινωνησω.ποσο μαλλον οταν καποιοι προσπαθουν να γελοιοποιησουν την οποια μου προσπαθεια,αν ειδες τι εγραψα λιγο πιο πριν
Δεν ασχολούμαι, γιατί δεν μπορώ τους διαπληκτισμούς στη πραγματική ζωή, πόσω μάλλον εδώ που το θέμα συζήτησης συνδέεται με ένα πρόβλημα που έχω.
εχεις δικιο.και αρκετα σε κουρασα.παω για υπνο.με την ελπιδα οπως παντα οτι ισως δεν ξυπνησω ποτε,για να ζησω και αλλη μια τετοια μερα μοναξιας και αδιαφοριας και στεναχωριας.καλη σου νυχτα και ευχαριστω!
Σε παρακαλώ μη το λες αυτό. Θα έρθει ο καιρός που θα θέλεις να ξημερώσει! Πίστεψέ το! Πρέπει να το παλέψουμε.
ξερω τι λεω.δεν αξιζω για τιποτα εγω
Αξίζεις. Πήγαινε στο καθρέφτη και παρατήρησε τον εαυτό σου, μάθε τον εαυτό σου, δες τα ελλαττώματα που θες να κρύψεις από όλους και από εσένα, ανάδειξε τα προτερήματά σου. Ξέρω τι θα σκεφτείς διαβάζοντας τι γράφω, αλλά αποκλείεται να είσαι το απόλυτο μηδέν, όσο και αν το πιστεύεις.Quote:
Originally Posted by spiros1981
Ξέρω ποια είναι.δεν μετρανε για κανεναν ομως αυτα.απλα δεν υπαρχω για κανέναν.πεφτω για υπνο.καληνύχτα!Quote:
Originally Posted by AggelikiAngy
Σπύρο καλησπέρα,
Ξέρεις τι λένε; Ότι η λύση έρχεται πολλές φορές όταν φτάνεις στα όρια σου, στο απροχώρητο. Ο θεός δεν θα σε αφήσει έτσι. Αλλά για να έρθει η λύση πρέπει να πιστεύεις ότι θα γίνει κάτι καλό στα αλήθεια. Μην βγάλεις τελικό συμπέρασμα. Είναι πολύ βασικό να πιστεύεις ότι θα αλλάξει κάτι, ότι θα καλυτερεύσει η ζωή σου, ότι θα βελτιωθείς. Αυτό που σε πληγώνει τώρα, δε θα σε πληγώνει κατ’ ανάγκη και αύριο. Όπως όταν έδινες πανελλήνιες για παράδειγμα και το πρόβλημά σου ήταν το να περάσεις, να πετύχεις. Και τώρα το κοιτάς με αποστασιοποίηση. Και εκείνο το πρόβλημα έμοιαζε τεράστιο και αδιέξοδο… Με την πίστη έρχεται η λύση. Γιατί έτσι θα ανοίξει η ψυχή σου.. και στη ζωή και στην χαρά. Δε γεννήθηκες για να πονάς, ούτε για να κλαις. Την αξίζεις την λύση και είναι καλό να το αποδεχτείς μέσα σου. Ότι υπάρχει. Όπως διάβασες, όλοι στα ίδιους λαβύρινθους χανόμαστε. Προσδοκία και ελπίδα…. Αυτό. Και ίσως να έρθει κάτι εκεί που δε το περιμένεις. Μην εθίζεσαι λοιπόν στο παράπονο, ούτε στα αδιέξοδα. Δώσε στον εαυτό σου μια ευκαιρία. Και φύγε από αυτό το κλίμα.. Σήκω, κάνε κάτι. Ότι να ‘ναι. Δέξου την ζωή. Τα παιδιά πρότειναν ωραίες λύσεις. Κάθε φορά που θα σκέφτεσαι μια βλακεία, απλά άλλαξε θέμα. Πάρε το μυαλό σου από τις άσχημες σκέψεις. Το πρόβλημα σου μόνο εσωτερικά μπορεί να λυθεί, όχι εξωτερικά. Αν νιώθεις τόσο άσχημα με τον εαυτό σου, για παράδειγμα, αν θεωρείς πως δεν είσαι όμορφος ή έχεις άσχημη μύτη.... εεεε δεν είσαι εσύ η μύτη. Είσαι πολλά παραπάνω από μια "άσχημη μύτη". Δυστυχώς, μόνο λόγια μπορώ να σου προσφέρω...
ΥΓ Μοιάζουμε όλοι μεταξύ μας…
Καλή δύναμη, Νικολέτα
Σπύρο καλημέρα & καλή χρονιά!
Νιώθεις ότι κανείς δεν σε καταλαβαίνει, λογικό είναι.
Όμως, προσπάθησε να επεξεργαστείς λίγο αυτά που σου γράφουν εδώ.
Θα πρέπει να βοηθήσεις τον εαυτό σου, οπότε άσε για λίγο το "δεν αξίζω τπτ" και άρχισε να δραστηριοποιείσαι με τον οποιοδήποτε τρόπο. Θες να είναι γυμναστική, θες να είναι χορός, θες να είναι βόλτα μόνος σου στο πάρκο? Απλά ξεκίνα κάτι! Μένοντας σπίτι θα βυθιστείς περισσότερο στη μελαγχολία.
Αν θες να γνωρίσεις κόσμο και να βρεις κοπέλα και φίλους πρέπει να βγεις έξω, πώς να το κάνουμε δηλαδή. Αν είσαι κλειστός τύπος και ντρέπεσαι προτείνω να αρχίσεις να λες κάθε φορά και μια κουβέντα παραπάνω στο γείτονα, στο περίπτερο ή στο λεωφορείο. Άρχισε να ανακατεύεσαι με τον κόσμο, μη φοβάσαι τους ανθρώπους.
Αλλά για τα πάντα, χρειάζεται προσπάθεια. Μην περιμένεις να αλλάξει κάτι στη ζωή σου απλά και μόνο επειδή στενοχωριέσαι και το λες εδώ.
Το παραπανω κειμενο νικολετα είναι υπεροχο! το διαβαζω ξανα κι ξανα! είναι ένα κειμενο που σου δινει δυναμη ! που σε ξεσηκωνει να πας μπροστα! και να αφησεις πισω τη ληθη!Quote:
Originally Posted by nikoleta87
και δικοσου να μην είναι το κειμενο παλυ εισαι αξια συγχαρητηριων που το εψαξες κι το βρηκες! αν όμως είναι όπως πιστευω δικοσου ,τωτες απλα κοπελια εχεις ταλεντο!
Quote:
Originally Posted by nikoleta87
πανε 2 χρονια τωρα.ουτε μεσα κλεινωμουν τοσο πολυ ουτε ετσι χαλια ημουν.μια χαρα αισιοδοξος και ανετος ημουν.αλλα κουραστηκα δεν γινεται τιποτα.ο εαυτος μου φταιει που ειμαι απλα τοσο αχρηστος και τοσο αδιαφορος σαν ανθρωπος.Quote:
Originally Posted by ΣονγκΧουά
Υπομονή θέλει και να βρείς την αιτία που σε γύρισε πίσω.Quote:
Originally Posted by spiros1981
Σπύρο, ΚΑΠΟΙΟΙ και όχι όλοι. Δηλαδή τι θες; Καθολοκή αποδοχή; Δεν υφίσταται κάτι τέτοιο. Συναναστρεφόμαστε ανθρώπους με τους οποίους υπάρχει αμοιβαία αποδοχή. Είτε ένας είναι αυτός είτε 100.Quote:
Originally Posted by spiros1981
https://www.youtube.com/watch?v=-Py31RHxlA8 ...Quote:
Originally Posted by spiros1981
Αυτό.Quote:
Originally Posted by nikoleta87
Γενικεύεις Σπύρο, γενικεύεις! Και στο κάτω κάτω, αν εσύ δεν δέχεσαι τον εαυτό σου, πως θα σε δεχθούν οι άλλοι;Quote:
Originally Posted by spiros1981
Όλους μας επηρεάζει η αποτυχία. Αν προσπαθείς με έναν τρόπο και αποτυγχάνεις, δοκίμασε άλλο τρόπο!Quote:
Originally Posted by spiros1981
Σπύρο εγώ ίσως μέχρι ενός σημείου μπορώ να καταλάβω τι εννοείς.Αυτό το αίσθημα αχρηστίας και κατωτερότητας απέναντι στην κοινωνία και στους συνανθρώπους μου το βιώνω απο τότε που θυμάμαι τον ευατό μου.Πάντα ένιωθα ότι υστερούσα απέναντι στο κοινωνικό σύνολο.Μια ζωή νιώθω ότι κάτι μου λείπει και δεν μπορώ να είμαι σαν τους άλλους φυσιολογικούς ανθρώπους.Αν με ρώταγε κάποιος "θυμάσαι ποτέ κάποια στιγμή στη ζωή σου,που είναι να είναι όλα τέλεια; να μη σε αγχώνει κάτι; να είσαι ανέμελος;" η απάντησή μου είναι ξεκάθαρα "όχι δε θυμάμαι κάτι τέτοιο.πάντα κάτι θα υπήρχε που θα μου αποδείκνυε ότι ειμαι κατώτερος απο τους άλλους." κάποτε είχα πει στον ευατό μου ότι αν συνεχίσω να είμαι έτσι μέχρι τα 20 μου,θα κάνω απόπειρα.Το μόνο πράγμα που ήμουν πραγματικά καλός στο σχολείο ήταν η αποστήθιση.Αυτή ήταν η κλίση μου.Ημουν ικανός να μάθω απέξω ολόκληρα κατεβατά και μετά να τα πω,χωρίς να ξεχάσω ούτε κόμμα.Εννοειται πως μετά απο κάποιο καιρό χωρίς επανάληψη,τα ξέχναγα.Μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι αυτό δεν βοηθά πουθενά και γενικά πιστεύω ότι δεν κατάφερα να αναπτύξω σωστή κριτική σκέψη.
Τελικά έφτασα τα 20,τα πέρασα προ πολλού και τώρα πια στα 36 μου έχω καταλήξει ότι θα κατέβω απο το τρένο της ζωής όταν "σβήσει" το νήμα της ζωής μου με φυσιολογικό τρόπο λόγω γήρατος ή ότι άλλο μου επιφυλλάσει η ζωή.Εχω αποδεχτεί ότι αυτός είμαι,έτσι γεννήθηκα να είμαι και δεν έχει νόημα να προσπαθώ να κάνω αυτά που για άλλους ανθρώπους είναι αυτονόητα.
Συνειδητοποιώ ότι τελικά αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να μην στεναχωριέμαι.Να μην έχει κάποιος μεγάλα όνειρα και προσδοκίες.Προφανώς και δε σκοπεύω να πάω να κλειστώ στο σπίτι μου και να μην βγαίνω απο εκεί αλλά απο την άλλη ξέρω ότι για να μπορέσω να επιβιώσω και να μην είμαι συνέχεια μέσα στην μαύρη απελπισία,θα "απλώνω τα πόδια μου μέχρι εκεί που φτάνει το πάπλωμα που μου έδωσε η ζωή".Δε γεννήθηκαν όλοι για να είναι πρώτοι και σούπερ.Αλλωστε ποτέ δεν έχω υπάρξει ιδιαίτερα αισιόδοξος για εμένα.Οσες φορές ξεκίνησα να κάνω το οτιδήποτε στη ζωή μου,πάντα η πρώτη μου σκέψη είναι ότι θα αποτύχω.Και αν τελικά αυτό που προσπάθησα να κάνω πέτυχε,νιώθω ισορροπημένος και μια ψυχική ηρεμία.Αν ξεκινήσω με την ελπίδα ότι θα πετύχω και αποτύχω,θα με πάρει απο κάτω και θα γίνω χειρότερα.
Εύλογα μπορεί να μου πει κάποιος "μαλακίες λες τώρα.πήγαινε σε ένα καλό ψυχολόγο-ψυχοθεραπευτή και θα δεις ότι με τον καιρό και με προσπάθεια θα αλλάξεις γνώμη".Την τελευταία φορά που είπα να πάω ήταν πριν ενάμιση μήνα περίπου και αρχικά ο λόγος που δε συνέχισα ήταν οικονομικός αλλά μια μέρα συνάντησα την ψυχολόγο στο δρόμο και μετά απο μια πεντάλεπτη συζήτηση που είχα μαζί της,κατάλαβα τον 2ο και σημαντικότερο λόγο που δε θα ξαναπάω (τουλάχιστον όχι σύντομα) αν και εφόσον φτιάξουν τα οικονομικά μου.Οι πραγματικές αιτίες που με κρατάνε πίσω απο το να κάνω μια διαφορετική ζωή είναι αυτές που δεν είμαι ακόμη έτοιμος να τις πω πουθενά και σε κανέναν.Λένε πολλά παιδιά εδώ μέσα "θα ειμαι ευτυχισμένος αν γίνω όπως ήμουν πριν πάθω την ψύχωση ή την κατάθλιψη ή ότι άλλο".Εγώ δυστυχώς δε με θυμάμαι να ήμουν κάτι άλλο.Μέχρι εκει που φτάνει η μνήμη μου,πάντα κάτι υπήρχε να με ανησυχεί και να μη με αφήνει να χαρώ την ηλικία μου.Ειτε εσωγενείς παράγοντες,ειτε εξωγενείς και σε αυτούς βάζω το bullying που δέχθηκα στο σχολικό περιβάλλον αλλά και τις πιέσεις απο το οικογενειακό περιβάλλον να γίνω όπως όλους τους άλλους.Γιατί πχ "το παιδί της κυρά μαρίας έκανε αυτό και εσύ δε μπορείς κτλ" ε τι να κάνουμε,δε μπορούμε να είμαστε όλοι για όλα.
Σίγουρα το μήνυμά μου δεν είναι πιασάρικο και αισιόδοξο αλλά για μένα προσωπικά είναι μια λύση ώστε να μην είμαι συνεχώς μέσα στην κλάψα.Κλείνοντας θα σου πω ότι η σωστή ευχή όταν πέφτεις για ύπνο δεν ειναι να μην ξυπνήσεις αλλά να ξυπνήσεις με άλλα μυαλά.Εγώ αυτό λέω πάντα όταν κοιμάμαι.Να ξυπνήσω λίγο πιο έξυπνος και σοφότερος το επόμενο πρωϊ.