Originally Posted by
ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ
Ναι, αν θέλεις. Νομίζω έχω να σου πω γνώμη για τον φόβο γιατί έχω και προσωπική πείρα.
Εγώ προσωπικά ξεπέρασα έναν φόβο μου μέσα από δυσάρεστες καταστάσεις και με όπλο τον θυμό μου
Λοιπον, από μικρή φοβόμουν το σκοτάδι, τα φαντάσματα, τους διαβόλους, τους κλέφτες, και γενικά φοβόμουν να μείνω μόνη μου, ειδικά τα βράδια. Όταν τύχαινε να λείψει ο άντρας μου από το σπίτι το βράδυ πήγαινα στο πατρικό μου να κοιμηθώ. Η φαντασία μου έπλαθε μορφές και παρουσίες που με έκαναν να μην μπορώ να κοιμηθώ. Κάποια στιγμή, πριν μερικά χρόνια, άρχισαν να συμβαίνουν πολύ δυσάρεστα γεγονότα στη ζωή μου, το ένα πίσω από το άλλο. Πολύ σοβαρά και πολύ δυσάρεστα! Ένα βράδυ, εν μεσω αυτών των καταστάσεων, έμεινα μόνη μου στο σπίτι. Στην αρχή είχα όλα τα φωτα ανοιχτά και την τηλεόραση μαζί και καθώς περνούσε η ώρα έκλειναν τα μάτια μου από τη νύστα αλλά και στον παραμικρό θόρυβο με έπιανε φρίκη και ξυπνούσα.
Κάποια στιγμή που κοιμήθηκα είδα έναν εφιάλτη και ξύπνησα. Εκείνη τη στιγμή που ξυπνούσα ένιωσα έναν απέραντο θυμό και ένα αίσθημα αδικίας σε βάρος μου και σκέφτηκα : Εγώ αυτά που θεωρώ απαίσια και τρομαχτικά τα έζησα στην πραγματική μου ζωή, δεν μπορεί να με τρομάξει κανένα φάντασμα πλέον ! Άι σιχτίρ από κει χάμω! είπα από μέσα μου. Και από τη αγανάκτησή μου δεν ξαναφοβήθηκά. Κατάφερα να πείσω τον εαυτό μου οτι είναι τεράστια αδικία να έχω τόσες στεναχώριες και επιπλέον να φοβάμαι να ξεκουραστώ λίγο. Από τότε, κάθε φορά που πάει να με πιάσει φόβος λέω μέσα μου: Όχι, είναι άδικο! Είναι άδικο! Και το πιστεύω αυτό που λέω. Είναι άδικο! Και τελικά δεν με πιάνει φόβος.
