Καλησπέρα παιδία! τι κανετε?
Empneustns αυτό που τον έκανε να σταματήσει νομίζω είναι ότι εγώ μεγάλωσα και ίσως πίστεψε πως θα μιλήσω και αυτός άλλαξε πόλη στα 13μου! ευτυχώς…
Το ξέρω πως ο τρόπος σκέψης μου δεν με βοηθάει.. τελευταία έχω γινει πολύ αντιδραστική άθελα μου με αποτέλεσμα τώρα να αντιπαθούν πολλοί καθηγητές μου και να ειμαι στα πρόθυρα να αλλάξω σχολείο…που καθόλου δεν μ αρεσει..αλλα νιώθω πολύ πιεσμένη..:(
Nature ο πατέρας μου όπως και η μάνα μου δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζι μου. .νομίζω και οι δυο είναι συναισθηματικοί αλλα απόμακροι.. δεν έχουμε καλες σχέσεις και ουτε είμαστε δεμένοι..
Και ισως πράγματι μια τιμωρία(όχι απαραίτητα αστυνομίες κτλ ετσι κι αλλιώς δεν θα έμπαινε φυλακή με τους σημερινούς νόμους)να με ευχαριστούσε στιγμιαία αλλά δεν θα έλυνε τα προβλήματα μου…δεν θα φοβόμουν βέβαια..
Krino..<< εξιλέωση, προστασία, σιγουριά.>> όμορφες λέξεις πράγματι…
Για αυτά που μου λες θέλω πράγματι να αρχίσω να ανοίγομαι…να γνωρίσω ανθρωπους.. και προσπαθώ
Όσο για το δεύτερο σκεφτόμουν να το πω στο αγόρι αλλα αμφιταλαντεύομαι γιατί αμα ρωτήσει ποιος, δεν θα μπορώ να του πω επειδή τον ξέρει, και άμα το μαθει θα γινει χαμός .φοβάμαι τι μπορεί να κάνει..
maria... αυτός 25 περίπου. Εγώ είμαι 17 τώρα.
stella78 λυτρωτικό θα ηταν να δικαιωθώ…δεν είμαι εγω η περίεργη, δεν φταίω εγω….
Το κέντρο για εφήβους μου φαίνεται καλή ιδεα..δεν ξέρω όμως κανένα.. μήπως γνωρίζεις κάποιο κατά προτίμηση νοτια προάστια ή κέντρο??
Disillusion οι γονείς μου νομίζω θα είναι σε φαση απόλυτης άρνησης…και το φοβάμαι πολύ αυτό.
YDROXOOS ο στόχος μου είναι πολύ ψηλός (σε μόρια) και αν δεν τον πετύχω θα απελπιστώ τελείως..η αποτυχία γυρνά συνεχώς στο μυαλό μου…
Ευχαριστώ πάντως –όλους σας-, με βοηθάτε πολύ…
Σήμερα δεν μπορώ να κοιμηθώ…Χτες είδα ένα από τα πιο απαίσια -αν όχι το πιο απαίσιο- όνειρα που εχω δει ποτέ μου..και φυσικά με εκεινον πρωταγωνιστή… ειδα (στο Όνειρο) ότι κοιμόμουν και αυτός μς πλησίασε και ήμουν λεει κουκουλωμένη αλλα διέκρινα την φιγούρα του κάτω από το σεντόνι που ηταν σχεδόν διάφανο. .και με πλησίασε και αρχίσει να τραβάει παρα πολυ σιγα σιγα το σεντόνι (το οποιο σημειωτέων ήταν το ιδιο σεντόνι με αυτό που ήμουν τυλιγμένη τοτε-10χρονων-) Εδώ όμως νομίζω ότι ξύπνησα αλλα μπέρδεψα από το φόβο μου οvειρο και πραγματικότητα. Δηλαδή καθόμουν κουκουλωμένη με την κουβέρτα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτο μου ότι ήταν όνειρο…και με επιχειρήματα του στιλ στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσες να τον δεις μέσα από την κουβέρτα κτλ…αλλα ειχα φοβηθεί τοσο πολύ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικα.. ανέπνεα σαν λαχανιασμένη (νομιζα ότι θα πάθει τπτ η καρδια μου τοσο γρήγορα π ανέπνεα), δεν μπορούσα να κουνηθώ κτλ μετα από ωρα συνήλθα και κατάφερα να σηκωθώ…ΗΤΑΝ ΑΠΑΙΣΙΟ ..δεν θελω να το ξαναζήσω…εχω δει εφιάλτες και εφιάλτες …αλλα αυτό ηταν εφιάλτης που συνεχίστηκε στην πραγματικότητα….(μήπως τρελαίνομαι???)
Και φταίω εγω γιατί κάθε φορά που παω να κοιμηθώ, σκέφτομαι (φοβάμαι) μήπως ανοίξω τα μάτια μου την επόμενη μέρα και τον δω από πανω μου..:( :(:(
Σας ζάλισα όμως για αυτό σταματάω.. σορρυ για το μεγάλο ποστ μ..