Originally Posted by
craven
Αγαπητέ Poet. Το κυριότερο που θα σου πω, είναι ότι για να υπάρχουν τα συναισθήματα, τα οποία όντως είναι η πεμπτουσία της ανθρώπινης ζωής, θα πρέπει να υπάρχει και το σώμα ώστε να εξωτερικευτούν, το δικό σου σώμα. Στο οποίο περικλείονται, η ψυχή, ο νους, και προφανώς τα όργανα. Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου, δεν υπάρχει μαγική συμβουλή που θα σε ανακουφίσει. Πριν εννιά χρόνια περίπου, ήμουν σε σχέση με την αγάπη της ζωής μου, ήμαστν καλά για το πολύ είκοσι ημέρες, καθώς μετά άρχισε η "περίεργη συμπεριφορά". Για το επόμενο εξάμηνο, εως ότου λήξει δηλαδή, βέβαια, δεν άφηνα κάτι να πέσει και πάντα ερχόμουν σε άμεση ρήξη μαζί της, αφού το μόνο που γνώριζα, ήταν πως έπασχε από κατάθλιψη, λόγω απώλειας γονέα σε μικρή ηλικία -κι επίσης, η ίδια παρακολουθείτο από ψυχιάτρο-ψυχολόγο, απλώς δεν είχε γίνει η διάγνωση τότε. Τον πρώτο καιρό μεά τον χωρισμό, ένιωθα ότι τα έκανα όλα μαντάρα, μιας κι είχα ενοχές για όσα έκανα ή δεν έκανα εκείνο το εξάμηνο. Μην πολυλογώ, έγινε μια επανασύνδεση αργότερα, κατόπιν 5-7 μηνών, και πάλι τα ίδια, μόνοπ ου διήρκησε κοντά στις δέκα ημέρες. Εκείνο το διάστημα, αντιλήφθηκα σημάδια αγοραφοβίας, και κρίσεων άγχους και πανικού. Βλέπεις χρειάστηκε αρκετός χρόνος, στο να ερμηνεύσω το αίτιο και το αιτιατό, για όσα είχαμε περάσει. Συνέχισα να μαθαίνω μονάχος, και κατά μια έννοια να ανακαλύπτω τον εαυτό μου, μιας κι η εποχή εκείνη, ήταν στα φοιτητικά χρόνια -αλκόολ, σεξ, καταχρήσεις. Βλέπεις, είχα αρχίσει να συμπάσχω με την καταστασή της, και κατά μια έννοια, υποσεινήδητα, φερόμουν όπως αυτή. Στην συνέχεια, ένα χρόνο μετά, πάλι επανασύνδεση, και πάλι τα ίδια, μόνο που είχα αρχίσει να την λυπάμαι για αυτά που πέρναγε, και προσπάθησα να κάνω πολλές υποχωρήσεις για να είμαστε μαζί δυο βδομάδες, έως ότου τσακωθούμε και πάλι. Εκείνη την εποχή, πέραν της ψυχολογικής πίεσης που ένιωθα, ως προς τις ενοχές και τις τύψεις σε βασικά πράγματα που είναι αυτονόητα. Να επισημάνω, πως ήμουν πάντα εκεί για εκείνη, παρά τα δικά μου θέματα, και όντως την ανακούφιζα, κάτι το οποίο αναγνώριζε, κι όντως έβλεπε ότι είμαι δυνατός χαρακτήρας για στήριγμα- μα αυτό όπως έχει ήδη ειπωθεί, την απομάκρυνε, αφού αποζητούσε κάποιο πρόβατο να το ελέγχει και να της λέει πάντα ναι. Δεν έδινα σημασία, μιας και είχα προσωπική ζωή, άλλο που την σκεφτόμουν περισσότερο απότι έπρεπε, δίχως όμως να ρίχνω τις συντρόφους της εποχής. Κατόπιν, μια ημέρα, κι ενώ ήμουν μόνος προέκυψε ένα σημαντικό πρόβλημα υγείας, που είχε να κάνει με διάγνωση δερματικών καρκινικών κυττάρων στους προσαγωγούς. Έγιναν βιοψίες, εξετάσεις. Βλέπεις, τότε με έπιασε το άγχος, η φρίκη του τέλους αν θες, που ήμουν για κάμποσο χρονικό διάστημα στο μεταίχμιο του θανάτου, και προφανώς, αυτή ήταν απούσα κι η σιωπή της εκκωφαντική. Έφτασα στο σημείο να αποπειραθώ κατά της ζωής μου, κάτι που διέκοψα απότομα, μιας και το τέλος δεν ερχόταν τόσο γρήγορα όσο νόμιζα λόγω χαπιών. Δεν το έκανα για αυτή, το έκανα γιατί δεν έβλεπα φως όπως ανέφερες. Η πλάκα είναι ότι γνώριζε, αλλά δεν με πίστευε, για όλα αυτά, μα κυρίως για το καρκινικό. Μην πολυλογώ, ήταν δύσκολη εοχή, που στην ουσία με ώθησε σε ραγδαίες αλλαγές στην ζωή μου, καθώς άρχισα να γράφω βιβλία και να ζωγραφίζω, γενικότερα να έρχομαι σε επαφή με τις Τέχνες, και να αποζητώ εκεί την ανακούφιση της ύπαρξης. 2 χρόνια μετά, ένιωθα πολύ καλά με ον ευατό μου, και μπήκα σε μια σχέση που πραγματικά με ένοιαζε η κοπέλα, κι έμεινα εκεί για δυο χρόνια, κάνοντας αρκετές υποχωρήσεις, γιατί βλέπεις έτσι είχα μάθει απ' τον έρωτα της ζωής μου. Στο τέλος της σχέσης, ένιωσα ελεύθερος, απόλυτος άρχων του εαυτού μου, και τότε ήταν που χτύπησε πάλι ο έρωτας της ζωής μου. Έστειλε μήνυμα θυμάμαι στο φβ, και ξέρεις τι έκανα; Ούτε καν το διάβασα, μιας και δεν την είχα επαφή. Πέρασαν αρκετοί μήνες, ίσως 7, ή 9 και λόγω παρουσιάσης βιβλίου βρισκόμουν εκτός έδρας, πιωμένος από το ξενύχτι, κρατημένος ξύπνιος για να μην χάσω την πρωινή πτήση, άρχισα να ψαχουλεύω το φβ μου, κι ο διάολος στο κεφάλι με έβγαλε στον φάκελο με τα μηνύματα που σβήνουμε. εκεί λοιπόν, είδα τις ενοχές που ένιωθε, που δεν ήταν εκεί όταν την είχα ανάγκη και μπλα μπλα, ποσο με αγαπάει κλπ Απάντησα, είχαμε μια επαφή μέσω μηνυμάτω για περίπου ένα μήνα, χωρίς να την δω από κοντά, και τότε μου έιχε εκφράσει τις ανησυχίες της, καθώς ήταν η εποχή που είχε διαγνωσθει επίσημα ως μεταιχμιακή. Ξέρεις τι έκανα; Τις απαντούσα όποτε έστελνε κάτι, μα δεν έδινα σημασία από ένα σημείο και μετά, γιατί προείχε η ζωή μου, κι ήμουν ήδη με δανεικό εισητήριο ;) 2 χρόνια μετά, 4-5 δηλαδή χωρίς να έχουμε βρεθεί από κοντά, έχοντας περάσει δύσκολες καταστάσεις, αφού βλέπεις το έπαγγελμα του συγγραφέα δεν πληρώνει στην Ελλάδα εάν δεν γράφεις άρλεκιν και ρομάντζα, καταπιασμένος με την ζωγραφική, όπου έβγαζα τα ελάχιστα προς το ζειν, κάνει την εμφανισή της. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ αυτό, χαράματα, με τις αγωνίες μου, μπρος από έναν λευκό καμβά, να χτυπά ένα νούμερο στο κινητό, που προφανώς δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω -δεν απάντησα. Απάντησα την επόμενη όμως μέρα. Γίνεται η κέντα λοιπόν, βρισκόμαστε από κοντά, πίνουμε και καταλήγουμε αγκαλια το ίδιο βράδυ, δίνοντας όρκους αγάπης, πίστης κλπ συνειδηοτποιημένοι πλέον, πως ίσως ωριμάσαμε, κι ήταν όντως διαφορετικά, αφού αναγνώριζε, όχι μονο τους κόπους μου στο πρελθόν, αλλά και το ότι άδικα με σταύρωνε σε φίλους και γνωστούς, για πράγμτα που όχι μόνο δεν είχα κάνει εγώ, αλλά ο μετέπειτα σύντροφός της. Βλέπεις, άκουσα από το στόμα της και το θεικό: «Μόνο εσύ θα μπορούσες να το εχεις κάνει αυτό, γιατί δεν εχω γνωρίσει πιο έξυπνο από εσένα», παρεμπιπτόντως, είμαι εγγεγραμμένο μέλος της MENSA. Εννιά χρόνια μετά, η σχέση μας διαρκεί 2 μήνες, μέχρι που από το τίποτα, αρχίζει να πιέζεται και προφανώς τσακωνόμαστε πάλι. 9 χρόνια μετά, συνειδητοποιώ κι αντιλαμβάνομαι, πως έχω κουσούρια, τα οποία παραγκώνιζα καταφεύγοντας στην δημιουργικότητα, εν μέσω μιας εποχής που η καριέρα μου εκτοξεύεται. Διέρχομαι από νευρικό κλωνισμό, προσπαθώντας να ανταπεξέλθω στα πάντα, και φυσικά ξέρεις που ήταν η αγάπη της ζωής μου, σε μια γωνιά μακριά, να μην μου μιλά, θεωρώντας πως τις λέω βλακείες, ότι δεν με πιστεύει, προσπαθώντας να μου δημιουργήσει ενοχές και πάλι. Επιστρέφω στον ψυχίατρο για αξιολόγηση προσωπικότητας με το MMPI-2, στο οποίο αρχίζουν και χτυπούν διάφορα πράγματα, αφού για πρώτη φορά έρχομαι αντιμέτωπος με μια εφιαλτική αλήθεια, πως ίσως είμαι κι εγώ μεταιχμιακός. Θυμάμαι λοιπόν, τις κινήσεις της όταν ήμασταν μαζί, τι έλεγε, τι εννοούσε κάθε φορά, αναλύω και υπεραναλύω την υπερανάλυση που έκανα στο παρελθόν, και διακρίνω την προσπάθειά της να με προστατέψει από τον ίδιο μου τον εαυτό. Οι αναμνήσεις μου κλονίζονται πλεον, ως προς το τι ειναι αληθες και τι οχι, το εάν όντως είμαι το ίδιο με εκείνη, ή όχι. Ακολουθώ ψυχοθεραπεία, όπου ενώ πηγαίνω αποφασισμένος να βρω την άκρη, στη συνέχεια σταματώ, αφού δεν ένιωθα κάποια αλλαγή. Ξαναβρίσκομαι λοιπόν, με τον έρωτα της ζωής μου, αλλά όχι σωματικά, μόνο και μόνο για να διακρίνω την αλήθεια μονάχος. 4 μήνες προστριβής, συχνών συναισθηματκών ενναλαγών εκ μέρους και των δυο, κι η ίδια να συνεχίζει στο ίδιο μοτίβο, πως είμαι κι εγώ μεταιχμιακός, και να προσπαθεί να με προστατεύσει, ώστε να πατάω στην γη. Με τον χρόνο να περνά, φτάνω σο εξής συμπέρασμα: Για μια δεκαετία εθελοτυφλούσα, προσπαθώντας να μπω στην θέση της, για το πως νιώθει, να αναλύσω την συμπεριφορά της, γιατί αυτό, γιατί εκείνο, τι εννοούσε, τι της έγραψα, γιατί δνε έλεγξα τον θυμό μου όταν έπρεπε και μπλα μπλα Κι όλα αυτά, με οδήγησαν στο να ξεχάσω ποιος είμαι, που πατάω και που θέλω να πάω. Κι απ' την στιγμή, που το αντιλήφθηκα, άλλαξα μέσω κάποιων προσωπικών διεργασιών που κάνω ανά κάμποσο χρονικό διάστημα, κι έχουν να κάνουν με τις αναμνήσεις που φέρουμε ως άνθρωποι. Εγώ φίλε poet, πέρασα δύσκολα για δέκα χρόνια, ίσως να ήταν διαφορετική η ζωή μου, αν δεν την γνώριζα, αλλά βλέπεις, την γνώρισα και την ερωτεύτηκα, κι αυτό είναι το γεγονός. Είναο το παρελθόν που έχει ο καθένας μας. Αντέγραψα την συμπεριφορά της, όχι από επιλογή, αλλά επειδή την αγαπούσα, κι ήθελα να γευτώ το τι σημαίνει να είσαι μεταιχμιακός, και τώρα που το βλέπω στην ζωή μου, αυτή ήταν μεγαλύτερη βλακεία, ακόμη κι απότι να προσπθήσω να αυτοκτονήσω. Κατάλαβες; ο έρωτάς σου, η αγάπη σου, θα είναι έτσι για πάντα, και το μόνο που μπορεί να κάνει, είναι η ίδια να βοηθήσει τον ευατό της, κι εν συνεχεία, να βοηθήσεις κι εσύ τον εαυτό σου. Η μοιρολατρεία, ο απύθμενος πόνος που νιώθεις, είναι υπαρκτά, είναι μέσα σου, κι εάν θες να τα αντιμετωπίσεις, θα πρέπει να το πράξεις με δύναμη και θέληση. Επίσης, σε προειδοποιώ, ποτέ μα ποτέ, μην προσπαθήσεις να την φέρεις στην θέση σου, γιτί πολύ απλά δεν μπορεί να το ερμηνεύσει, ούτε και να το καταλάβει, δεν υπάρχει κάποιου είδους καθρεφτισμός όπως στους υπόλοιπους. Να ακούς το συναίσθημα, μα να το διοχετεύεις στην λογική μετά, χτίσε την λογική σου, χτίσε την σκέψη σου, χτίσε την προσωπικότητά σου, θωράκισε τον εαυτό σου, βάλε στόχους, αμφισβήτησε τα πάντα. Ελπίζω να σε βοήθησα.
