τελικά είναι εφικτή μια φυσιολογική ζωή;

Quote:

---

Originally posted by phychangel
καλημέρα, διαβάζω καιρό το φόρουμ και ομολογώ ότι βοηθάει πολύ να βλέπεις ανθρώπους που ναι σε παρόμοια φάση με σένα, να μην νιώθεις τόσο μόνος...
Είμαι κοντά στα 30, από μικρή βίωνα προβληματικές καταστάσεις στο σπίτι, οικονομικά προβλήματα, διαζύγιο γονιών, κακοποίηση κτλ. τότε νόμιζα πως είχα απίστευτη δύναμη.. και έριξα όλο μου το είναι στην μελέτη για να σπουδάσω, να ξέφύγω...τα κατάφερα, αν και ήταν δύσκολο..όμως δεν ξέφυγα μέσα μου...είμαι σε φάση κατάθλιψης χρόνια τώρα, πλήρως αποτυχημένη στον προσωπικό τομέα και απίστευτα θυμωμένη με το εαυτό μου. Πάω σε ψυχολόγο εδ\'ώ και 2 περίπου χρόνια, αλλά ουσιαστική βοήθεια δεν βλέπω..φοβάμαι, πιστεύω μάλλον, ότι θε μείνω έτσι, μόνη και βυθισμένη στην δυστυχία..ξέρω τί θα πείτε, να μην απογοητεύομαι κτλ., όμως έκανα τα βήματά μου κι έπεσα στα σκ..τά. Δεν ξέρω αν μπορώ πλέον να ελπίζω σε κάτι. ..νομίζω ότι δεν θα νικήσω ποτέ την κατάθλιψη, μια ζωή θα μαι σκιά του εαυτού που θα θελα να εχω και δεν έχω..είναι αργά για θαύματα..έτσι νιώθω...

---

Πολύ με συγκίνησε το συγκεκριμένο άρθρο καθ\'ότι αυτές τις μέρες πέρασα ξανά αυτή την κατά καιρούς εμφανιζόμενη απαισιοδοξία για το αν υπάρχει φυσιολογική ζωή.....Και αυτό γιατί κόβωντας τα χάπια είδα ότι ό,τι είχα σιγά σιγά επανήρθε...Θα είμαι μια ζωή εξαρτημένη από φάρμακα;Οι ειδικοί λένε όχι αλλά εγώ δεν τους πιστεύω..Κατά καιρούς λέω τα κόβω και ό,τι γίνει..Αν είναι τα χάπια να σου δίνουν κίνητρο για ζωή και ο εαυτός σου να μην θέλει τότε χέσε μέσα......Πέφτω πολλές φορές στα σκατά και ομολογώ πως βρίσκω δύναμη και συνεχίζω αλλά είναι κουραστικό να σε γαμάει πρωί, μεσημέρι, βράδυ η συναισθηματική αστάθεια....Μία ανεβαίνεις και σε δύο ώρες πέφτεις...Αυτό το σκαμπανέβασμα με εξοντώνει καθημερινά......Και αν και μου είπαν ότι θέλω σταθεροποιητή εγώ δεν μπορώ να δεχτώ ότι θα εξαρτώμαι από ακόμα ένα χάπι..Διάολε...Θα τα βγάλω πέρα μόνη μου με ψυχοθεραπεία.......Φαντάζομα� � πως ερωτήματα σαν αυτά που θέτεις θα με απασχολήσουν πολλές φορές αλλά γι\'αυτό λέγομαι άνθρωπος...Γιατί σκέφτομαι...Και προτιμώ να σκέφτομαι λίγο παραπάνω από το να είμαι σε καταστολή με χάπια και να μην σκέφτομαι.....Φυσιολογική ζωή μερικές φορές είναι αυτή που φτιάχνουμε εμείς και οι εκάστοτε συνθήκες...Αυτό που παλιά ήταν φυσιολογική ζωή δεν είναι σήμερα....Μεταλλάσεσαι όπως το DNA σου και μαθαίνεις να επιβιώνεις με νέους κανόνες......Θυμάμαι ότι μου είπαν:Μην τα σκέφτεσαι όλα αυτά...Εσένα χαλάνε...αλλά ίσως δεν κατάλαβαν πως δεν μπορώ να κάνω αλλιώς...Δύναμη...Ξέρω δεν είναι εύκολο........

Quote:

---

Originally posted by Sofia
παιδια αληθεια, πώς το κανετε -αυτοι που το υποστηριζετε αυτο?
να μη δειχνετε καποια στοιχεια του χαρακτηρα σας, παρα μονο αυτα που θεωρειτε αρεστα?

ειλικρινα, δεν πιστευω στα ματια μου!

---

ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΑΠΟΡΙΑ ΡΩΤΑ ΤΗΝ ΣΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΑΣ ΓΝΩΣΤΟ ΑΤΟΜΟ

Y.Γ. ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΞΕΧΑΣΑ ΝΑ ΣΑΣ ΧΑΙΡΕΤΗΣΩ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΜΟΥ. ΧΑΡΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΠΟΙΑ ΑΤΟΜΑ ΜΟΛΙΣ ΔΟΥΝ ΟΤΙ ΕΠΕΣΤΡΕΨΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΧΑΛΚΙΔΙΚΗ

Φυσιολογική ζωή ε?
Αραγε γίνεται ολόκληρη η ζωή να είναι φυσιολογική ή μόνο κομάτι αυτής μπορεί να θεωρηθεί φυσιολογικό?
Ας το γράψω αλλιώς...

Αν είχε ένα μόνο χρώμα η ζωή τότε σίγουρα θα ήταν το μαύρο. (προσωπικό αξίωμα).
Αλλά δε με συμφέρει αυτό. Προτιμώ λοιπόν να θεωρώ πως η ζωή έχει πολλά χρώματα (που αν τα ανακατέψεις θα βγεί ένα μαύρο μαυριδερό).
Κάθε στιγμή και ένα χρώμα λοιπόν.
Ε διάολε , αυτό που είναι εφικτό είναι να συγκεντρωθώ λίγο πιό πολύ στα ωραία χρώματα, στις ωραίες στιγμές ακόμα και αν δεν διαρκούν όσο θα ήθελα.

Δεν ξέρω τι σημαίνει «φυσιολογική»... Μου φέρνει στο μυαλό σκυλάδικα, γαρύφαλα και κομμάτια κρέας...
Νομίζω ότι μικρά βήματα είναι το καλύτερο. Πάντα πρέπει να προσπαθούμε γι\' αυτό που δεν έχουμε αλλά αν πιέζουμε τον εαυτό μας υπέρ του δέοντος θα «κρασάρουμε». Δεν νομίζω ότι τα πράγματα είναι μια ευθεία... Ακόμα και το ότι είμαστε ζωντανοί κι έχουμε «σώας τας φρένας» μερικές φορές θεωρώ ότι είναι επίτευγμα.
Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι ο καθένας έχει αυτό που θέλει ίσως και αντέχει την κάθε εκάστοτε στιγμή. Κι ότι τα πράγματα έγιναν γίνονται και θα γίνουν όπως είναι να γίνουν γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Απλώς ίσως μερικές φορές καταλαβαίνεις πως λειτουργείς «καλύτερα», κάτω από ποιές συνθήκες, και προσπαθείς, αν μπορείς, να τις προκαλέσεις και πάλι.

Δεν μπορείς να σταματήσεις να προσπαθείς. Μπορεί να κουράζεσε, να αισθάνεσαι το ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης αλλά αυτό φεύγει δεν μπορεί να κρατάει συνέχεια. Και μετά θα ξανάρθει.

Επίσης, τι σημαίνει «αποτυχημένη» στον προσωπικό τομέα; Ένας αβάστακτος ψυχοφθόρος γάμος είναι επιτυχία; Μία ηλίθια σχέση είναι; Μία κατεστραμένη οικογένεια είναι;
Ίσως βιώνεις το ότι είσαι (για την ώρα) μονάχη ως «αποτυχία».
Αποτυχία λέμε αυτό που θέλουμε και δεν έχουμε και το φόβο ότι δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ.
Το πρωί όταν ξυπνάς δεν αισθάνεσαι μια αισιοδοξία; Τις μπαταρίες σου φορτισμένες;
Πάντα θα το έχεις αυτό.
Συνέχεια υπάρχουν ευκαιρίες, είναι τριγύρω, αρκεί εμείς να βρεθούμε, για λίγο, στο κατάλληλο state of mind και τις έχουμε.
Κι αν δεν μας κάτσει δεν πειράζει.

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Δεν ξέρω τι σημαίνει «φυσιολογική»... Μου φέρνει στο μυαλό σκυλάδικα, γαρύφαλα και κομμάτια κρέας...
....
......

---

Τα σκυλάδικα και τα γαρύφαλα τα πιάνω,,,,,,,,,,,
με τα \"κομμάτια κρέας\" τι εννοείς??? ομολογώ μη μπορόντας να κατανοήσω....

εμενα πάλι καμια ζωη δεν μου φαινεται απλή ή φυσιολογικη....

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Δεν ξέρω τι σημαίνει «φυσιολογική»... Μου φέρνει στο μυαλό σκυλάδικα, γαρύφαλα και κομμάτια κρέας...
Νομίζω ότι μικρά βήματα είναι το καλύτερο. Πάντα πρέπει να προσπαθούμε γι\' αυτό που δεν έχουμε αλλά αν πιέζουμε τον εαυτό μας υπέρ του δέοντος θα «κρασάρουμε». Δεν νομίζω ότι τα πράγματα είναι μια ευθεία... Ακόμα και το ότι είμαστε ζωντανοί κι έχουμε «σώας τας φρένας» μερικές φορές θεωρώ ότι είναι επίτευγμα.
Βαθιά μέσα μου πιστεύω ότι ο καθένας έχει αυτό που θέλει ίσως και αντέχει την κάθε εκάστοτε στιγμή. Κι ότι τα πράγματα έγιναν γίνονται και θα γίνουν όπως είναι να γίνουν γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος.
Απλώς ίσως μερικές φορές καταλαβαίνεις πως λειτουργείς «καλύτερα», κάτω από ποιές συνθήκες, και προσπαθείς, αν μπορείς, να τις προκαλέσεις και πάλι.

Δεν μπορείς να σταματήσεις να προσπαθείς. Μπορεί να κουράζεσε, να αισθάνεσαι το ματαιότης ματαιοτήτων τα πάντα ματαιότης αλλά αυτό φεύγει δεν μπορεί να κρατάει συνέχεια. Και μετά θα ξανάρθει.

Επίσης, τι σημαίνει «αποτυχημένη» στον προσωπικό τομέα; Ένας αβάστακτος ψυχοφθόρος γάμος είναι επιτυχία; Μία ηλίθια σχέση είναι; Μία κατεστραμένη οικογένεια είναι;
Ίσως βιώνεις το ότι είσαι (για την ώρα) μονάχη ως «αποτυχία».
Αποτυχία λέμε αυτό που θέλουμε και δεν έχουμε και το φόβο ότι δεν θα το αποκτήσουμε ποτέ.
Το πρωί όταν ξυπνάς δεν αισθάνεσαι μια αισιοδοξία; Τις μπαταρίες σου φορτισμένες;
Πάντα θα το έχεις αυτό.
Συνέχεια υπάρχουν ευκαιρίες, είναι τριγύρω, αρκεί εμείς να βρεθούμε, για λίγο, στο κατάλληλο state of mind και τις έχουμε.
Κι αν δεν μας κάτσει δεν πειράζει.

---

εχεις δικιο σε καποια..δηλ. και γω μεσα μου πιστευω πως τα πραγματα γινονται όπως είναι να γινουν...αλλά από την άλλη σκεφτομαι οτι αυτό μπορεί και να το χρησιμοποιώ σαν δικαιολογία επειδη δεν προσπαθω στον μεγιστο βαθμό..και ναι, όλοι λενε πως δεν πρεπει να πιέζεις τον εαυτό σου κτλ. αλλά αν δεν τον κανεις, πως θα φτασεις να απαλλαγείς από πραγματα που σε κρατανε πίσω και να φτιάξεις εναν εαυτό όπως εσυ θες; σίγουρα μια ηλίθια η καταστραμενη σχεση δεν ειναι \"φυσιολογικη\" ζωή...αλλά υπάρχουν και οι αντιθετες σχεσεις, αυτες που σε γεμίζουν κι όταν νιώθεις ανίκανος να τις αναπτύξεις η να τις κρατήσεις..είναι πρόβλημα. γιατί εδω αντίπαλο δεν εχεις κάποιον εξωγενη παραγοντα, αλλά τον ίδιο σου τον εαυτό...όπως και αυτό με τις ευκαιρίες..σίγουρα υπάρχουν πάντα , αλλά το θεμα είναι να τις δεις, να τις αξιολογησεις και βασει αυτου να τις αξιοποιήσεις..κι αυτό δεν είναι και τόσο εύκολο να το κανεις, ειδικά όταν ο αντίπαλός σου είσαι εσύ.

Καταλαβαίνω τι λες, αν και νομίζω ότι ως ένα βαθμό επιρρίπτεις υπερβολικές ευθύνες πάνω σου. Υπάρχει εξωγενής παράγοντας σε μία σχέση, πως να το κάνουμε;
Πιστεύω ότι στον πυρήνα μας μένουμε οι ίδιοι όσο και να προσαρμοζόμαστε (ή να μην προσαρμοζόμαστε) σε κάθε σχέση. Γι\' αυτό έχει σημασία να υπάρχει συμβατότητα κι από τον άνθρωπο που έχουμε δίπλα μας, για να μη τυρανιέται ούτε αυτή/αυτός ούτε εμείς.
Δεν μιλάμε να κάνουμε τις γνωστές μακακίες ήτοι προβολές πάνω του/της, που κάποια στιγμή θα σπάσουν σαν σαπονόφουσκες, αλλά πραγματικά να υπάρχει μια σύμπνοια στον τρόπο που σκεφτόμαστε και ζούμε.
Νομίζω ότι η ηρεμία πηγάζει και από \'κει. Και βέβαια από το να τα έχουμε καλά με τον εαυτό μας.

δίκιο εχεις..εννοείται πως υπάρχει και ο εξωγενής παράγοντας, δεν είμαστε θεοί να εξαρτώνται όλα απο μας...το γνωρίζω αυτό. απλά ξερεις τί γινεται; είναι απόλυτα σωστό αυτό που λες, ότι δηλ. πρεπει να υπάρχει σύμπνοια κτλ. , όταν όμως δεν νιώθεις και δεν είσαι αυτό το κοινό πρότυπο ανθρώπου, εκεί οι πιθανότητες σύμπνοιας εκ των πραγμάτων μειώνονται, σε όλες τις ανθρωπινες σχεσεις εννοώ..και μοιάζει σαν να φταις εσυ... και δεν μιλάω για ανωτερότητα έναντι των άλλων φυσικά, ουτε και για κατωτερότητα, υπάρχει όμως και η διαφορετικότητα...κι ενω το ορθολογικό είναι να βασίζεσαι βασει του δικού χαρακτήρα σε επιλογες αναλογες..νομίζω πως όλοι λίγο πολύ όταν θέλουμε κατι προσπαθούμε να πειστούμε ότι το μπορούμε και παραβλέπουμε την διαφορετικότητα..κάπως έτσι, δεν ξερω αν καταλαβαινόμαστε..κι όσο για τις υπερβολικες απαιτήσεις απο τον εαυτό μας, αυτό, ναι..είναι φαύλος κυκλος, αλλά εγω τουλάχιστον δεν μπορω να απαλλαγω από το να κυνηγάω τον εαυτό μου για να γίνει καλύτερος, ίσως αυτό να ναι το λαθος μου, αλλα δεν μπορω να το αλλαξω..

Μη νομίζεις, στο να είσαι το \"κοινό πρότυπο ανθρώπου\" -ή τέλος πάντων, του ανθρώπου που εσύ (θέλεις να) είσαι- βοηθάει πάρα πολύ και η σχέση σου, ή το αντίθετο.

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Μη νομίζεις, στο να είσαι το \"κοινό πρότυπο ανθρώπου\" -ή τέλος πάντων, του ανθρώπου που εσύ (θέλεις να) είσαι- βοηθάει πάρα πολύ και η σχέση σου, ή το αντίθετο.

---

Σίγουρα βοηθάει ή το αντίστροφο, αυτό έχει διαπιστωθεί σε όλους μας πιστεύω...αλλά εγω νομίζω ότι κατά βαση είσαι αυτός που είσαι κι αυτό δεν αλλάζει...κι όσο για το \"κοινό πρότυπο\", εγω νομίζω ότι ή είσαι ή δεν είσαι...δεν μεταμορφώνεσαι ανάλογα με το ποιόν εχεις απεναντι σου..αυτό δεν το λεω σαν αρνητικό, το να μην είσαι δηλ. το κοινό πρότυπο, απλά νιώθεις ένα κενό επικοινωνίας που αισθάνεσαι ότι λίγοι μπορούν να αναπληρώσουν, αυτό...κι υπάρχει και το άλλο, μερικες φορες δεν μπορούμε να μαστε συνεπείς ουτε με τον εαυτό μας..δηλ. θέλεις κάτι, όχι μονο πρόσωπο, γενικά μια κατασταση ζωής, αλλά την ίδια στιγμη δεν το θες...το φοβάσαι, σε πνιγει, οτιδήποτε, εκει λοιπόν είναι σαν να χεις δύο εαυτούς, διαμετρικά αντίθετους και εξίσου ισχυρούς, μην σου πω ότι ο κακός, αυτός που σε εμποδίζει είναι ισχυρότερος..εκεί ίσως ερχεται το..περί φυσιολογικής ζωής, αν δηλ. κάποια στιγμη θα μπορεσεις να κανεις αυτόν τον εαυτό να σωπάσει..

Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.

---

καθόλου μαλακίες δεν γραφεις...
απλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο κακός εαυτός είναι εντελώς άδειος..τουλάχιστον σε μενα. ναι, εχεις δίκιο στο ότι ζει στα σκοταδια..αλλά ενα 24ωρο πχ δεν εχει και σκοταδι; δηλ. δεν μπορείς να ζεις πάντα στον ήλιο..αρα, δεν μπορέις να του ξεφυγεις.. . θα ρθει η ώρα η δική του, που θα σου μιλήσει..εχει μερίδιο και το σκοταδι στην ζωη όλων μας νομίζω...λες βεβαια ότι η λύση είναι να τον αφησεις για λιγο στον ήλιο...εγω το χω προσπαθήσει αυτό και ξερεις τί γινεται; σε ξεγελάει..νομίζεις ότι τον έβγαλες στον ήλιο και καηκε...αλλά λιγο πριν είχε κρυφτεί..κάπως ετσι τελος πάντων, δεν ξερω αν το χεις πάθει. κι όσο για το άλλο, ότι τρεφεται απο την αντίδραση μου και να μην του μιλάω..σε αυτό ειλικρινα δεν ξερω ποιά είναι ο ορθή οδός..και εκει δηλ. καταλήγει και όλο ... το ερωτημα περί δυνατότητας φυσιολογικής ζωης...τί εννοω, πολλές φορες εχω σκεφτεί ότι η λυση είναι αυτο ακιρβως που λες, να μην του μιλάω του εαυτού που νιωθει να πνιγεται, να μην αντεχει την ουσιαστικη επαφη, την επένδυση εν ολίγοις στους άλλους, αλλα και την βαθια αποδοχη του ιδίου κτλ... αλλά άλλες τόσες σκεφτομαι μήπως η λυση είναι το ακριβως αντίθετο, μήπως δηλ. αντί να τον μαχομαι, αν συμφιλιωθω μαζι του θα πάψει και κεινος να με πολεμα..κι άλλες φορες, οταν νιώθω πολύ απαισίόδοξα σκεφτομαι ότι καμία δεν είναι η λυση απο αυτες...κι ότι απλά θα πρεπει να μαθω να ζω έτσι, με τον καλό και τον κακό εαυτό..αλλα αυτη η τελευταία εκδοχη με τρομαζει, γιατί θα ναι σαν να ζω..με μόνη επιδίωξη απλά το να κρατησω την ισορροπία μεταξυ τους... και μονο ζωή δεν είναι κατι τετοιο και αυτόματα σκεφτομαι ότι δεν μπορεί, εγω φταίω αν γινουν έτσι τα πραγματα, κάπου κανω κατι λαθος..αλλά κάπως έτσι σκεφτομαι και νιώθω..κι όλο αυτό τελικά μενει άλυτο και φαύλος κυκλος...δεν ξερω αν είναι εστω και στο ελαχιστο κατανοητα αυτα...

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.

---

Ίσα-ίσα....Απλά για μένα ο κακός εαυτός είναι η μαυρίλα και ο ήλιος αυτά που προσπαθώ να κάνω για να της βάλω χρώματα....Δύσκολο τις περισσότερες φορές, αλλά πολύ όμορφο όταν τα καταφέρνω...

Quote:

---

Originally posted by phychangel

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
Μερικές φορές σκέφτομαι ότι αυτός ο \"κακός εαυτός\" είναι τελικά εντελώς άδειος... Λίγο να τον αφήσεις στον ήλιο καίγεται... Μόνο στα σκοτάδια ζει. Αρκεί να αντέξεις να είσαι δίπλα του για λίγο κάτω από τον ήλιο. Και να μη του μιλάς. Με την αντίδραση σου θρέφεται...

Τέλος πάντων, μαλακίες γράφω.
Πάντως καταλαβαίνω απόλυτα τι λες.

---

καθόλου μαλακίες δεν γραφεις...
απλά δεν πιστεύω ότι αυτός ο κακός εαυτός είναι εντελώς άδειος..τουλάχιστον σε μενα. ναι, εχεις δίκιο στο ότι ζει στα σκοταδια..αλλά ενα 24ωρο πχ δεν εχει και σκοταδι; δηλ. δεν μπορείς να ζεις πάντα στον ήλιο..αρα, δεν μπορέις να του ξεφυγεις.. . θα ρθει η ώρα η δική του, που θα σου μιλήσει..εχει μερίδιο και το σκοταδι στην ζωη όλων μας νομίζω...λες βεβαια ότι η λύση είναι να τον αφησεις για λιγο στον ήλιο...εγω το χω προσπαθήσει αυτό και ξερεις τί γινεται; σε ξεγελάει..νομίζεις ότι τον έβγαλες στον ήλιο και καηκε...αλλά λιγο πριν είχε κρυφτεί..κάπως ετσι τελος πάντων, δεν ξερω αν το χεις πάθει. κι όσο για το άλλο, ότι τρεφεται απο την αντίδραση μου και να μην του μιλάω..σε αυτό ειλικρινα δεν ξερω ποιά είναι ο ορθή οδός..και εκει δηλ. καταλήγει και όλο ... το ερωτημα περί δυνατότητας φυσιολογικής ζωης...τί εννοω, πολλές φορες εχω σκεφτεί ότι η λυση είναι αυτο ακιρβως που λες, να μην του μιλάω του εαυτού που νιωθει να πνιγεται, να μην αντεχει την ουσιαστικη επαφη, την επένδυση εν ολίγοις στους άλλους, αλλα και την βαθια αποδοχη του ιδίου κτλ... αλλά άλλες τόσες σκεφτομαι μήπως η λυση είναι το ακριβως αντίθετο, μήπως δηλ. αντί να τον μαχομαι, αν συμφιλιωθω μαζι του θα πάψει και κεινος να με πολεμα..κι άλλες φορες, οταν νιώθω πολύ απαισίόδοξα σκεφτομαι ότι καμία δεν είναι η λυση απο αυτες...κι ότι απλά θα πρεπει να μαθω να ζω έτσι, με τον καλό και τον κακό εαυτό..αλλα αυτη η τελευταία εκδοχη με τρομαζει, γιατί θα ναι σαν να ζω..με μόνη επιδίωξη απλά το να κρατησω την ισορροπία μεταξυ τους... και μονο ζωή δεν είναι κατι τετοιο και αυτόματα σκεφτομαι ότι δεν μπορεί, εγω φταίω αν γινουν έτσι τα πραγματα, κάπου κανω κατι λαθος..αλλά κάπως έτσι σκεφτομαι και νιώθω..κι όλο αυτό τελικά μενει άλυτο και φαύλος κυκλος...δεν ξερω αν είναι εστω και στο ελαχιστο κατανοητα αυτα...

---

Πάντως να παραδοθείς σ\' αυτόν δεν γίνεται. Κάποια στιγμή όλοι μας θα κλείσουμε τα μάτια. Ας μην έχουμε πέσει αμαχητί. Κι ας μην τα θέλουμε όλα...
(να, ας πούμε στο τελευταίο που έγραψα ο... \"κακός\" εαυτός μου, μου έριξε μια ξεγυρισμένη σφαλιάρα!)

Για άλλη μία φορά ήσουν απόλυτα κατανοητή...

Δεν τον μαθαίνεις όμως σιγά - σιγά; Δηλαδή, δεν ξέρεις τι σου επιφυλάσσει; Δεν μαθαίνεις τα κόλπα του; Αν κλείσεις τα μάτια σου την ώρα που κάνει το παιχνίδι του μπορεί και να χαθεί.

In any case, στα ίδια νερά πλέουμε φίλη phychangel :) Μακάρι να βρούμε κάποια μέρα λιμάνι.