Printable View
ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΣ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ ΜΕΧΡΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ !!!! τι κριμα να εκμεταλλευονται τον πονο μας και τα προβληματα μας... θα επρεπε να τον καταγγειλεις στον συλλογο να του παρουν την αδεια.... αλλα εκει πονταρουν αυτοι... στο οτι δεν θα τολμησει να το κανει κανεις αυτο!!!!Quote:
Originally Posted by Nefeli28
Ειναι βαρεμενοι ολοι οι ψυχοτετοιοι , δεν περιμενα κατι καλυτερο , εμενα αμα μου πει κατι απρεπο , θα φαει χοντρο βρισιδι , ετσι κι αλλιως αυτος μεχει αναγκη , αλλα ειναι καλος τυπος .... αμα τυχον παρεκτραπει , μια φορα συνεβη , εγινα εξαλλος , τον επαναφερω με σκληρο τροπο , ισως με φοβαται γιατι εχω μια οικ. ανεση ....
την τελευταια φορα , τουπα , γρψε μου την συνταγη , γιατι δεν εχω χρονο σημερα διαθεσιμο ...την εγραψε , κι ειπε κι ενα τραγυδι ....
Αδιαφορία εμένα μου κάνει το χασμουριτό. Καμιά φορά επεδίωκα να γουρλώσει τα μάτια και ισως ελεγα κ καμια ιστορία φανταστική για να τον κάνω να αντιδρασει ετσι, μονο κ μόνο για να ξέρω πως με παρακολουθεί.Quote:
Originally Posted by garida
Πρώτη φορά πήγα φέτος σε ψυχίατρο στη ζωή μου επειδή έχασα ξαφνικά το μπαμπά μου και είχα και άλλα προβλήματα οδηγώντας με σε αδιέξοδο. Όμως δεν βοηθήθηκα καθόλου από εκείνον γιατί μόνο για γιατρός δεν έμοιαζε. Πρώτον άργησε να έρθει και ενώ άνοιγα τη καρδιά μου και έκλαιγα, μου είπε να είμαι πιο σύντομη γιατί δεν θα φτάσει ο χρόνος. Κοίταζε συνέχεια το ρολόϊ του νευρικά και έπινε φραπέ λες και ήταν σε καφετέρια. Με διέκοπτε συνέχεια και είχε ειρωνικό ύφος. Τον επισκέφτηκα για να μου γράψει ηρεμιστικά και ήθελα κάπου να εξωτερικεύσω τα συναισθήματά μου. Δεν άντεξα όλη αυτή τη γελοία συμπεριφορά του και απλώς άνοιξα τη πόρτα και την έκλεισα δυνατά πίσω μου αφού τον πρόσβαλλα και καλά του έκανα, δεν μετάνιωσα καθόλου.
Λυπάμαι πολύ για την απώλεια. Δεν αξίζει ούτε στον εχθρό σου τέτοια αντιμετώπιση σε τέτοια περίσταση.Quote:
Originally Posted by broken heart 1985
Τέτοια άτομα δεν έχουν ΚΑΤΑΝΟΗΣΗ και ΣΥΜΠΟΝΙΑ, γιατί έχουν ψυχοσύνθεση killer. "Να πάρω τα λεφτά μου, να πάω με την Mercedes στη σπιταρόνα μου, να πιω το ακριβό ουισκάκι μου, το πουράκι μου και το Σαββατοκύριακο να πάρω το αεροπλάνο να πάω στο συνέδριο (sponsored by pharmaceuticals) οι άλλοι να πάνε στο διάολο..." Κυνικοί, άκαρδοι, φιλοχρήματοι.
Κουράγιο!
Κουκλα επρεπε να εχεισ μαθει στη ζωη σου οτι δεν κλαιμε μπροστα σε αλλουσ εισαι κ γυναικα παναθεμα σε αυτο ειναι βασικο
οποτε δεν ειμαι καλα ψυχολογικα θυμαμαι τη θεραπευτρια και τη ψυχιατρο στο προγραμμα που θεωρουσαν πως για ολη μου τη ψυχοσυνθεση εφταιγαν το χορτο και το αλκοολ και ποτε δε το ψαξαν παραπανω ενω αυτα τα συναισθηματα τα εχω απο 12 χρονων.θυμαμαι μια φορα που της ελεγα για μια αποπειρα αυτοκτονιας που εκανα και πως το χειριστηκαν ατομα που καναμε παρεα,που δεν ειχα τη καλυτερη μεταχειριση και δε θα το ξεπερασω ποτε,ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου δε το χω μοιραστει με κανεναν και τη περνουν τηλεφωνο απο τη γραματεια οτι ηρθε αλλος θεραπευομενος που εβλεπε και με κοψε στη μεση ενω αλλους μπορει να τους κρατουσε και 2 ωρες
Η πρώτη μου ψυχοθεραπεύτρια ήταν ψυχολόγος-ψυχοθεραπεύτρια. Πολύ άσχημη εμπειρία. Μπορώ να πω ότι συνολικά με βοήθησε (βέβαια ήμουν light περίπτωση. Εϊχα πάει πιο πολύ για συμβουλευτική σε κάποια οικογενειακά ζητήματα). Αλλά μιλούσε τη μισή συνεδρία για τα δικά της θέματα, τις σπουδές της, τα παιδιά της, κάτι θέματα υγείας που είχε. Και το κυριότερο με χρησιμοποιούσε για να ψαρεύει πληροφορίες για την επιχείρηση στην οποία δούλευα (επαρχία).
Συνέχισα ψυχοθεραπεία με 2η θεραπεύτρια. Η συγκεκριμένη δεν ήταν ψυχολόγος, αλλά εκπαιδευτικός που ξεκίνησε αρχικά με σπουδές στην ψυχοθεραπεία παιδιών και μετά από χρόνια εμπειρίας και εκπαίδευσης πήγε και στην ψυχοθεραπεία ενηλίκων. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένη και κατάλαβα πλέον τι πάει να πει σωστή θεραπεία. Δυστυχώς από τη στιγμή που στην Ελλάδα δεν υπάρχει σαφές πλαίσιο, έλεγχος και απαραίτητη εξειδίκευση μπορεί να πέσεις σε πολύ άσχημες εμπειρίες. Και τελικά, αν και σαφώς παίζουν ρόλο και οι σπουδές, το κυριότερο είναι ο άλλος να είναι σωστός επαγγελματίας και να σέβεται τη δουλειά του.
Αν και τα έχω ξαναγράψει, με το που έπεσα στο συγκεκριμένο θέμα είπα να τα πω εν συντομία :)
Έχω θυμώσει με τη πρώην ψυχοθεραπεύτρια. Καθοδηγητική, στυλ αγανάκτησης με την περίπτωση μου πάρα πολλές φορές αλλά το αποκορύφωμα μια σειρά συνεδριών κατά την διαρκεια των οποίων ακούστηκαν τα αμίμητα: "Θέλεις αλλά δεν μπορείς", "Και σε δέκα θεραπευτές να πας το ίδο θα μείνεις", και όταν της είπα ότι νιώθω ότι με παρατά "Δεν πειράζει όλο εσύ παρατάς τους άλλους ας σε παρατήσει και εσένα κάποιος" και κάποια συνοδευτικά για τη μάνα μου που υποτίθεται ότι είχαν κατατεθεί όχι για να στα γυρίσει ο θεραπευτής σε μια στιγμή άμυνας - επίθεσης.
Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από τότε. Πριν από ενάμισι χρόνο περίπου αποφάσισα, μετά από συζήτηση με την νυν θεραπεύτρια, να πάω στην πρώην για μια συνεδρία εκτόνωσης. Κύριος, ευγενικός όπως πάντα (μάλλον αυτό είναι το λάθος μου :) ) και μόλις ζορίστηκε σηκώθηκε και μου είπε να φύγω από το γραφείο. Έφυγα (το μετάνιωσα) αλλά μου έμεινε ότι της είπα ότι κοροϊδεύεις τον κόσμο και ότι είσαι άσχετη και διάφορα άλλα (στα όρθια αυτά, κατά τις διαπραγματεύσεις γιατί να φύγω κι έτσι).
Στην αρχή είχα ενοχές. Τώρα μετά από τέσσερα χρόνια έχω καταλάβει ότι με χειραγωγούσε μιας και εκείνη την περίοδο ήμουν σε κατάθλιψη.
Ποτέ δεν είναι αργά παιδιά. Και επειδή διάβασα κάπου ότι πως θα πάω τώρα να τα πω απ' την αρχή και τέτοια, να πω ότι και εγώ είχα αυτή την αγωνία. Μια χαρά τα είπα και σε πολύ λιγότερο χρόνο απ' ότι περίμενα.
Δυσυτχώς το επάγγελμα είναι ξέφραγο αμπέλι. Ψυχοθεραπευτής και σύμβουλος, μέσα από πληρωμένες ιδιωτικές σπουδές, μπορεί να γίνει ο καθένας πια. Γι' αυτό να έχουμε το νου μας
Άλλαξα θεραπευτή και είμαι ευχαριστημένος. Τουλάχιστον είναι νορμάλ η κατάσταση και οριοθετημένη.
Α και κάτι άλλο. Απ' όλα όσα άκουσα εκεί μέσα, αυτό που πιστεύω ότι με θύμωσε περισσότερο είναι ότι μου είπε ότι δε μου επιτρέπει να εκφράσω το θυμό μου για αυτήν (εννοείται ότι δεν αναφέρομαι σε ακρότητες) κατά τη διάρκεια των συνεδριών μας. Μετά από χρόνια πιστεύω ότι αυτό, έστω κι αν δεν το καταλάβαινε τότε, ήταν που εκείνη την περίοδο με θύμωσε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο λέχθηκε και με οδήγησε στην κατάθλιψη.
Την πρώτη φορα που πηγα ψυχιατρο ο γιατρός ήταν ειρωνικός και ηθελε με το ζορι να με βγάλει με νευρική ανορεξια ενω γνωριζα πλήρως την κατάσταση μου και ένας απο τους λόγους που ηθελα ψυχιατρο ηταν οτι δεν ειχα όρεξη λογω καταθλιψης να φάω. Με ειρωνευοταν συνέχεια και είχε υφακι. Αν του εξεφραζα θυμο εκείνη την ωρα θα φευγαν χριστοπαναγιες οποτε προτιμησα να μην μιλησω καθόλου και απλα αλλαξα ψυχιατρο. Δυστυχώς μερικές φορές οι ψυχίατροι χρειαζονται ψυχίατρο..
Εγω δεν εχω θυμο .... εχω ομως ΜΙΑ απορια (και απο τους 3 ψυχοθεραπευτες μου).
Στα ποσα χρονια αναμενουν ΑΥΤΟΙ (οχι εγω) θεραπευση των ψυχοπαθογενειων μου ?
Η εστω σημαντικη ιαση .... ! Στα 2 χρονια ? Στα 5 χρονια ? Στα 10 χρονια ? Στα 20 χρονια ?
Ρητορικη η ερωτηση (το παραδακι να πεφτει και τα deadlines ειναι για τους αλλους)
Η ψυχοθεραπεία πολύ σπάνια βοηθάει, καλύτερο είναι να δώσεις τα ίδια λεφτά σε κάποιο φτωχό ή ίδρυμα. Εγώ πάω πλέον μόνο για να μου γράψει φάρμακαQuote:
Originally Posted by Εξουθενωμένος
Μετα απο 30 χρονια .... το αντιληφθηκα (εστω και καθυστερημενα).
Φαρμακα δεν θελω να παρω ... γιατι δεν θελω να μου μεινει
η παραμικρη εξαρτηση μεσα. Καλυτερα να υποφερω χωρις φαρμακα
παρα να υποφερω απο ελλειψη φαρμακων. Πολυ προτιμοτερο.
εγω ειχα θυμωσει με μια ψυχολογο που πηγαινα που γυρναω και της λεω πως σε συνδυασμο και εμενα και της γιατρου πρεπει να σταματησω λιγο της συνεδριες και η απαντηση ηταν... νταξει σε 2-3 μηνες παλι εδω θα εισαι.
μαλλον δε με ηξερε καλα και δεν ξαναπατησα