Σχέσεις...

Quote:

---

Originally posted by weird
Τωρα μου κολλησε μια φραση στο μυαλο, οταν αγαπας καποιον, τον πονας...

... Ψέματα είναι ... Η αγάπη ΔΕΝ εκφράζεται με ΠΟΝΟ ... Μόνο με ΑΓΑΠΗ ... Κι αυτό περιλαμβάνει ΧΡΟΝΟ (=δαπάνη ζωής) ... Το χρόνο (ότι πολυτιμότερο έχεις δηλ.) που πρέπει να διαθέσεις(απ΄τη ζωή σου) προκειμένου να κατανοήσεις τον άλλον , τις ανάγκες του , τους τρόπους αντίληψής του ώστε αυτό που θα του πεις/κάνεις/συμπεριφερθείς να το αντιληφθεί κι εκείνος ως πράξη αγάπης κ ενδιαφέροντος εκ μέρους σου γι αυτόν - έστω κι αν τον .. ξεβολεύει ή του είναι δύσκολα αποδεκτό (για τους χ,ψ δικούς του λόγους προκατάληψης, εγωισμού κλπ )

Φοβαμαι πως αν νιωσω την αγαπη που του εχω, και με αφησω να νιωσω τον πονο του(η ταυτιση μου δινει ευκολα προσβαση σ αυτο, δεν ξερω πως να το εξηγησω, μου ειναι πολυ ευκολο να νιωσω σαν να ειμαι αυτος, που εχασε τη γυναικα του, που γερνα και φοβαται..ΠΟΛΥ ευκολο, σε σημειο που χανω εμενα, τη δικη μου σκοπια), θα καταρρευσω.. Τον δικο του πονο μπορω να τον νιωσω καλυτερα κι απο τον δικο μου!

Χμ ΕΔΩ είναι το σημείο ... Αυτή η \'ευκολία\' πρέπει να σε υποψιάσει ... Νομίζω οτι κάπου μοιάζει να μπερδεύονται οι ρόλοι σας ... Μοιάζει σαν να μπαίνεις \'μέσα’ του και να \'ζεις΄ τη ΔΙΚΗ του ζωή ... (στο ζήτησε ;μήπως λίγο ... \"αυθαιρετείς\" ; μήπως -άθελά σου- ...παρεμβαίνεις ;Από τη μια αισθάνεσαι να ολισθαίνεις σε μια εκούσια ταύτιση με εκείνον και από την άλλη το \"μέσα\" σου να επαναστατεί από την πίεση που \"εκείνος\" ασκεί παρεμβαίνοντας στη δική σου ζωή ... Κάπου ο ένας ρόλος μπαίνει μέσα στον άλλο ... Εδώ νομίζω θέλει λίγο δουλειά ... Ο μπαμπάς νάναι \"μπαμπάς ΣΟΥ\" και ο εαυτός .. \"εαυτός ΣΟΥ\"

Ειναι αυτο, που σκεφτομουν ολα αυτα τα χρονια και του τα δικαιολογουσα ολα ή σχεδον ολα..

μάλλον καλή μου αυτό σου ήταν πιό οικείο ... πιό βολικό να το κάνεις ... πιό εύκολο ... Γιατί είπαμε .. Η αγάπη θέλει και χρόνο και προσπάθεια για να αναπτυχθεί σε υγιείς βάσεις και όχι εξάρτησης ...

Αραγε για να αποστασιοποιηθεις, χρειαζεται να αγαπας λιγοτερο?

... σαφώς και όχι ... απλά χρειάζεται να αγαπάς και να το δείχνεις με το ΣΩΣΤΟ τρόπο και με το σωστό/υγιές κίνητρο

---

[quote]Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by psychangel
... πανικός συναισθημάτων λοιπόν ...
κι \"Γή\" να τρίζει κάτω απ΄ τα πόδια , φόβος για τα \"θεμέλια\" για τις .. \"δομές\" για τις \"ρίζες\" ...
Νοιώθω αυτή την ταραχή , τη γνωρίζω τόσο καλά άλλωστε ...
είναι το \'όριο\', εκείνη η λεπτή, ευαίσθητη στιγμή της αποκόλλησης του ... \"ομφάλιου λώρου\" , η στιγμή της πρώτης απόπειρας ν΄ ανοίξει τα φτερά του ο νεοσσός χωρίς δίχτυ ασφάλειας ...
Ποιός τάχα θα θεωρούσε \"απόρριψη\" ή ‘απομυθοποίηση’ της μάνας , του γονιού όταν κόβεται ο λώρος , όταν ανοίγουν δειλά τα φτερά και κάτω χάσκει το κενό ...
Αυτο το κενο ειναι τρομακτικο... το μονος, ειμαι μονος..
είναι όμως μια (ίσως κι μόνη) ΑΛΗΘΕΙΑ καλή μου ... κι όσο γρηγορώτερα και βαθύτερα το συνειδητοποιήσουμε αυτό τόσο λιγώτερο μόνοι και φοβισμένοι θα νιώθουμε .. (το λέω για να το ακούω κι ΕΓΩ !!!!)
και όλα τα σενάρια επιτυχίας/αποτυχίας είναι ανοιχτά ... ;
Μη βασανίζεσαι καλή μου , Δεν απορρίπτεις , Δεν απομυθοποιείς , Δε μηδενίζεις τις αξίες σου , τους στύλους και τις ρίζες σου ...
Ο μπαμπάς σου μείνει πάντα \"εκεί\" που ήταν , εκεί \"ψηλά\" που τον είχες όταν μικρό παιδάκι σήκωνες ψηλά τα μάτια για τον δεις ... έστω κι αν τώρα ίσως τον έφτασες στο ύψος ή του ρίχνεις και κάνα κεφάλι ....
θα μεινει? Αφου αμαυρωνω την εικονα του στα ματια μου, στα ματια σας...εκεί θα μείνει πίστεψέ με ... γιατί εκεί υπάρχει μέσα ΣΟΥ, εκεί τον έχεις και ο,τι μα ό,τι πεις αυτό δεν αλλάζει ... Και πρέπει να σου πω και αυτό που, εγώ τουλάχιστον, σαν ακροατής εισέπραξα από τα λεγόμενά σου σχετικά με τους χαρακτηρισμούς σου για κείνον : Αυτό που διακρίνω between-the-lines είναι η μεγάλη εκτίμηση κι ο θαυμασμός που έχεις για κείνον και αντίθετα απ΄ότι λες την εικόνα του κάθε άλλο παρά την αμαυρώνουν τα λόγια σου ... Το αντίθετο θάλεγα .. Και κάτι άλλο ...έχω την εντύπωση πως κάααααπου στο βάθος ... (στο ποοοολυ βάθος ....) ίσως να νοιώθεις και κάπως ... \"λίγη\" ή \"ανεπαρκής\" σε σχέση με εκείνον ... Τον έχεις \"πρότυπο\" και τρέχεις να τον φτάσεις ...
Απλά τώρα αυτό που άλλαξε είσαι ΕΣΥ ...
Μεγάλωσες πατώντας στις ρίζες που σου έδωσε , δεν έχεις ΜΟΝΟ ανάγκες (προφανείς) , αλλά και ΘΕΛΩ, ΑΠΑΙΤΩ, ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΙ ...
Αυτα τα δικαιουμαι, γιατι ειναι τοσο αορατα καμια φορα? Σπασμωδικες κινησεις, σαν να ψαχνεις χωρις να ξερεις τι ακριβως.. ίσως γιατί δεν αναγνωρίζεις ΕΣΥ οτι τα δικαιούσαι και αυτό βγαίνει προς τα έξω σαν ανασφάλεια προς εκμετάλλευση από όποιον έχει \'συμφέρον\' να σε χειραγωγήσει ... Αυτά τα πράγματα είναι \"αδιαπραγμάτευτα\' και δεν τα κουβεντιάζουμε ούτε τα ... παζαρεύουμε .. Απλά όταν κάποιος περάσει τα εσκαμμένα του λέμε με τρόπο που θα το αντιληφθεί και εκείνος οτι \" επ !! μέχρι εδώ !!! \" και το υποστηρίζουμε αυτό με τη στάση μας χωρίς να ταλαντευόμαστε ή να φοβόμαστε οτι θα μας .. απορρίψει ή θα μας κρατήσει μούτρα γιατί δεν πέρασε το \"δικό\" του ... Αλλιώς αν δεν το αντέχουμε μήπως δεν έχουμε τα ... \"κότσια\" να έχουμε .... δικαιώματα ??? ...
Τώρα καταλαβαίνεις ... ΤΟΝ καταλαβαίνεις ...Είναι για σένα πια περισσότερο προβλέψιμος, είσαι σε θέση πια να εντοπίζεις \"λάθη\" , \"αστοχίες\" , \"αδυναμίες\" του .
Και ποσο με ποναει ολο αυτο! Ειδικα οταν κατα ενα μερος, η υπαρξη του αντιπροσωπευει ασφαλεια για μενα.. Θελεις να πιστευεις ο ανθρωπος σου ειναι δυνατος.. ..[/b] = είναι δυνατός για σένα , γιατί ΕΣΥ χρειάζεσαι προστασία, ΕΣΥ τον έχεις –ακόμα- ανάγκη … αρά το θέμα είναι με σένα (με τη δική σου ανάγκη να στηρίζεσαι , να προστατεύεσαι κι όχι με εκείνον που λειτουργεί ‘παρεμβατικά’ ως προς εσένα … (ή μήπως ενδόμυχα τον αφήνεις/ανέχεσαι ή έχεις ΕΣΥ τελικά την ανάγκη να λειτουργεί έτσι απέναντί σου ; ή μήπως αυτό καλύπτει ανάγκες ΚΑΙ των ΔΥΟ ;; ) …

Είσαι σε θέση να τον κρίνεις , να τον συγκρίνεις (και όχι κατ ανάγκη για να τον κατακρίνεις).
Αυτό είναι το τίμημα (κι ο πόνος) της ωριμότητας, της ενηλικίωσης, της γνώσης κι αυτό είναι κατάκτηση ... και δική ΣΟΥ και δική ΤΟΥ .
Ίσως κι αυτός να ... τρομάζει (κατά κάποιο τρόπο) αυτή τη στιγμή της αποκόλλησης , του πετάγματός σου ... και εκφράζει αυτό του το φόβο , την αγωνία του για το \"μετά\" σου με λάθος τρόπο ...

Τρομαζει... Αυτος που θελει να προστατευει καποιον διαρκως ειναι πιο αδυναμος απο εκεινον που προστατευεται καμια φορα..Εχει περισσοτερη την αναγκη να προστατευει, απο οτι ο αλλος, την αναγκη να προστατευεται. … βλ. την παραπάνω σκέψη …

Ίσως χρειάζεται κι αυτός το χρόνο του για να προσαρμοστεί σε \"σένα\" .
Στο νέο , ώριμο , αυτόνομο εαυτό σου ...
ακομα στη συνερευση μαζι του βρισκομαι. Υπαρχουν πολλες φουσκες που αιωρουνται μεσα μου, σαν σαπουνοφουσκες. Ειναι περιοχες κατακερματισμενης παιδικοτητας που μπαινει εμποδιο σε ολη αυτην την ωριμοτητα. Αναγκες και συναισθηματα ακατεργαστα, αλλα που θα παει, καποτε θα βρω τροπο να τις σκασω, να ολοκληρωθω...κι αλλο.. κι αλλο. Δεν τελειωνει ποτε, μονο αρχιζει. . ….. ακριβώς … Όπως το λές …. Μόνο αρχίζει και … τρέχει , τρέχει … παράλληλα με το βέλος του χρόνου … και με τη δυναμική που εμείς επιλέγουμε να το δουλέψουμε …. …
Η πρόκληση είναι ΚΑΙ για τους δυό σας ...
Είμαστε άλλωστε σαν άνθρωποι ... \"δυναμικά συστήματα\" και όχι \"γραμμικά\" ... \"στατικά\" ...
Πάντα θα υπάρχουν παράμετροι που διαφοροποιούνται ή θα μεταλλάσσονται στο χώρο και στο χρόνο μέσα στον οποίον εξελίσσονται οι ανθρώπινες σχέσεις και αυτό δε θα πρέπει να το ξεχνάμε ...
Ακινησια, απολυτοτητα, ακαμψια... Αυτα ειναι ολα στοιχεια που μας ζοριζουν, σε μια πραγματικοτητα τοσο ρευστη.. Ακινησια, απολυτοτητα, ακαμψια : στην ουσία υπάρχουν ΜΟΝΟ μέσα το μυαλό μας … και σε κανένα νόμο της … Φυσικής … …
Πρέπει νάμαστε ευέλικτοι και άγρυπνοι να αντιλαμβανόμαστε αυτή τη δυναμική και να αναπροσδιορίζουμε συνεχώς όχι τις ρίζες μας αλλά τις σχέσεις μας ως προς τα νέα (μας) δεδομένα ...
Μια φράση που μου έκανε εντύπωση και τη σκεφτόμουν για καιρό ήταν : \"Δυό πράγματα πρέπει να προσφέρουμε στα παιδιά μας ... ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ και ΓΕΡΑ ΦΤΕΡΑ \"
Και επί του πρακτέου ...
Η πρόκληση για σένα είναι να βρεις τον τρόπο να δείξεις στον πατέρα σου (υπό την προϋπόθεση οτι το νιώθεις βέβαια) πόσο σημαντικός ήταν για σένα που σου πρόσφερε τις ΒΑΘΕΙΕΣ ΡΙΖΕΣ που πάνω τους άνθισες και έφτασες εδω και ονειρεύεσαι να πάς ακόμα πιο πέρα ...
Λες πρωτα να μπορεσω να νιωσω εγω η ιδια ολοκαθαρα μεσα μου αυτην την ευγνωμοσυνη, να την αφουγκραστω, να δω που αρχιζει και που τελειωνει, και μετα να μπορεσω να του την δειξω? Μακαρι... Εχω μια περιεργη αισθηση. Καθε φορα που κανω μια χειρονομια αγαπης απεναντι του, θλιβεται. Ειναι σαν να με νιωθει πολυ αδυναμη μετα. … είπαμε … Η πρόκληση είναι να βρεις τον κατάλληλο τρόπο που εκείνος το αντιλαμβάνεται για να του το πέις/δείξεις … Τίποτα δεν είναι αυτονόητο και δεδομένο … Η επικοινωνία θέλει … και ΚΟΠΟ και ΤΡΟΠΟ … Είναι μια τέχνη άλλωστε … !!!
αλλά πόσο επίσης ακόμα πιο σημαντικό είναι να σε στηρίζει να πετάξεις να δυναμώσεις τα φτερά σου με το δικό σου πέταγμα ... αυτόνομη ... ελεύθερη και με μεγάλη ευγνωμοσύνη και αγάπη για τις ρίζες , για κείνον ...
Για το δευτερο αυτο πολλυ αμφιβαλλω, δεν εχω την πολυτελεια να τον \"αλλαξω\" στο ελαχιστο.. Ξερεις ποσες φορες μου ειπε:καλα δινεις εσυ συμβουλη στον πατερα σου? και πολύ φυσικό ήταν να στο πει αυτό … Το θέμα δεν είναι να δώσεις εσύ συμβουλή … το θέμα είναι να του ΔΕΙΞΕΙΣ –το πώς είναι δικό σου θέμα … γιατί μόνο εσύ τον ξέρεις και ξέρεις και τον εαυτό σου- ποσό σημαντικό είναι για ΣΕΝΑ το να ΠΕΤΑΞΕΙΣ με τα ΔΙΚΑ ΣΟΥ φτερά … και να το υποστηρίξεις βέβαια αυτό και με τη στάση της ζωής σου συνολικά …(όχι απ τη μια θέλω να πετάξω κι απ την άλλη μπαμπά έλα από κάτω να … πέσω μαλακά … )
Η πρόκληση βέβαια για κείνον είναι να πάρει το μήνυμα και να χαρεί που αξιοποιώντας ( μακαρι να μου προσφερει βοηθεια χωρις ανταλλαγματα και εκπτωσεις για την αξια μου αλλα δυσκολο..)την παρουσία του στη ζωή σου , παλεύεις , τολμάς ... να την πάς παρακάτω ... να τον ξεπεράσεις ... επιβεβαιώνοντας τους νόμους τους αρχέγονους της φύσης ...να βελτιώνεται, να εξελίσσεται , να προχωράει ... να κάνει υπέρβαση ....

Και μή φοβάσαι ... Η αλήθεια νικάει το φόβο ... και θέλει ΑΡΕΤΗ και ΤΟΛΜΗ για νάσαι ελεύθερος να κατακτήσεις τη ΔΙΚΗ σου την ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ σου ΑΛΗΘΕΙΑ ...
η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και η αυτοπραγματωση θελουν ολη την τολμη που καουβαλα ενας ανθρωπος μεσα του καμια φορα. Πίστεψέ με …αυτό που κουβαλάμε μέσα μας είναι πολύ λιγότερο απ΄ όσο έχουμε ανάγκη στη ζωή μας … Το παλεύουμε καλή μου με νύχια και με δόντια μπας και το κάνουμε λίγο περισσότερο και στην προσπάθεια αυτή επάνω βρίσκουμε τελικά το δρόμο μας που είναι αλήθεια ότι είναι πολύ μοναχικός αλλά τουλάχιστον είναι το μόνο ΔΙΚΟ μας τελικά .. που έχουμε υποχρέωση να χαράζουμε ώστε να αντιπροσωπεύει όσο το δυνατό πιστότερα το δικό μας ΕΊΝΑΙ και τα δικά μας ΘΕΛΩ και κανενός άλλου …

---

Quote:

---

Originally posted by weird
Χτες, οταν με \"κραταγες\" στην αγκαλια σου, και ησουν διπλα μου, να με στηριξεις παρα τις δικες σου δυσκολιες αυτον τον καιρο, μιλησαμε πολυ πανω σε αυτο. Στο ποσο εκτεθειμενη ενιωσα, σαν καποιος να ειχε εισβαλλει σε χωρους που δεν ηθελα, δεν αντεχα- με εβλεπες!.. Και ξερω, οτι σημερα, με εχεις καταλαβει. Κι αυτο με κανει να νιωθω υπεροχα.
Κατι αλλο δεν νομιζω οτι χρειαζεται να πω, μονο οτι σε φιλω.

---

θα θελα να σου πω ποσο ομορφα αλλαζεις, κρατώντας ομως σταθερες....Θέλω να σου πω πως αληθινα βλέπω να προχωρας αλλοτε με βοηθεια κ αλλοτε χωρις αυτη.Θέλω να σου πω ποσα μου μαθαινεις με τον τρόπο σου, κ την πιστη σου. .....Θέλω να σου πω, ποσο σ ευχαριστώ....για ολα αυτα!

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Sofia
καλή μου Weird,

διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?

Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....

---

...και επαυξάνω λέγοντας πως στη διάρκεια της ζωής σου θ\' ανακαλύψεις πως πέρα από την οικογένεια, είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολύ ψάξιμο και πόνο μέχρι να βρεις-αν βρεις-ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν-όχι τόσο όσο η οικογένεια-αλλά πραγματικά για σένα.
καλη μου Θεοφανια, δινεις πολυ μεγαλη βαση στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, στους δικους μας ανθρωπους... Εχεις παρει στηριξη, εχεις νιωσει κοντα, εγω αυτο εισπραττω απο εσενα. Αληθεια, πιο κοντα ενιωθες στη μαμα ή στον πατερα σου? Αν θελεις.. μου απαντας.

Κατά τη γνώμη μου, τα μελανά σημεία στη σχέση σας είναι πολύ λίγα και έχουν να κάνουν περισσότερο με τον τρόπο που δείχνει ο πατέρας σου το ενδιαφέρον και την αγάπη του.
Εσύ το εκλαμβάνεις ως πίεση και μπαίνεις στη διαδικασία της αντίδρασης.
Πολυ μου αρεσει ολη αυτη η εκλογικευση που κανεις. Κι επισης η απλουστευση.. Ειναι η γνωμη σου διαφορετικη απο την δικη μου, γιατι τα βλεπω ολα να συνδεονται και με κατι αλλο, και με κατι αλλο, και τα νιωθω ΤΟΣΟ ΣΥΝΘΕΤΑ! Ωστοσο, κρατω αυτο που μου λες, σαν συμβουλη το να μιλησω μαζι του. Αν και εχω καταλαβει οτι μεσα στο κεφαλι του, παιζει μια κασετα, που επαναλαμβανεται και απλως την ακουω να μου τη μεταδιδει με το στομα του... Σαν να εχει κολλησει σε μια επαναληψη που δεν σηκωνει νεες εγγραφες. Δεν ξερει να ακουει ο πατερας μου..Τι να πω, ισως βρω καποιον τροπο. Να σαι καλα Θεοφανια.
Σκέψου το λίγο και αν βρεις το κουράγιο, προσπάθησε να κανεις μια κουβέντα μαζί του...

---

---

Ευτυχώς είναι ένα κομμάτι στη ζωή μου, που ήμουν πολύ τυχερή. Δεν μπορώ να πω ποιος απ τους δυο μου έδωσε/δίνει περισσότερα.
Είμαι πιο ευαίσθητη με το μπαμπά σου γιατί βλέπω τον δικό μου που έχει πελαγώσει πσρόλο που είμαστε σε τέτοια ηλικία.
Μετά σκέφτομαι τον δικό σου που σας ανέλαβε μικρά παιδιά, ευαίσθητα, ευάλωτα απέναντι στη ζωή και την απώλεια και αντιλαμβάνομαι απ τα λεγόμενα σου ότι όλα αυτά είναι οι προσπάθειες του. Αυτά που νομίζει ότι πρέπει να κάνει για να δείξει την αγάπη του. Μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι η αγάπη δεν έρχεται στη μορφή που την θέλουμε εμείς. Έχει πολλά πρόσωπα, διαφορετικές εκφράσεις, αλλά πάντα την ίδια ουσία. Γι΄αυτό σε παροτρύνω να το δεις διαφορετικά.
Παράλληλα συγκινούμαι όταν διαβάζω πόσο πολύ το ψάχνεις μέσα σου, αλλά παραμένει ο σεβασμός σου σε αυτόν, κάτι που βγαίνει στα περισσότερα λόγια σου.
Αυτή η ισοροπία που προσπαθείς να κρατήσεις με κάνει να σκέφτομαι ότι στο τέλος θα βρεις τη χρυσή τομή που ψάχνεις μέσα σου.
Θα στο ξαναπώ: προσπάθησε να του μιλήσεις. Βρες το θάρρος να κάνεις μια κουβέντα μαζίτου.
Είμαι σίγουρη ότι θα σε πονέσει πολύ αυτό, αλλά σκέψου ότι μπορεί να φέρει τη λύτρωση...

Quote:

---

Originally posted by weird

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by Sofia
καλή μου Weird,

διαβάζοντας τα οσα έγραψες για τον πατέρα σου, δεν μου δειχνουν οτι παρουσιαζεις εναν ανθρωπο με μελανα σημεια.Αλλα εναν ανθρωπο πετυχημενο, επιβλητικο, εναν μπαμπα με τα άγχη που εχουν πολλοι γονεις να \"τακτοποιήσουν\" το παιδί τους πριν φύγουν απο τον ματαιο κοσμο, αλλά κ εναν άνθρωπο με αδυναμιες. Αλήθεια, δεν επιτρέπεται να έχει? Ή δεν επιτρέπεται να ειναι ορατές? Σε σένα ή στους άλλους? ...Και Ειναι λοιπον τοσο σημαντικο πώς χαρακτηρίζει καποιος τον πατέρα σου μεσα απο τα οσα γράφεις ή λες? Νομίζεις πώς μπορεις να προστατεύσεις τον μπαμπά σου απο τυχον κακοβουλα σχόλια? Ομως αν αυτα τα σχόλια ειναι εγκωμιαστικά, τότε δεν θα χες εσυ την ευθύνη γιατί ο πατέρας σου ειναι απλά έτσι? Άξιος για αυτα?

Θέλω να πω πως ο πατέρας σου ειναι ενας άνθρωπος, που έτσι κ αλλιως σε εχει καθορίσει κ έχει διαδραματισει κορυφαιο ρολο στη ζωή σου.δικαιουται κ στο λάθος. οπως κ εσυ. και εχει δύναμη οπως λες. μερος της δυναμης του, την προσφέρεις εσυ.επικεντρώσου σ εσας. εμεις ειμαστε τοσο απ έξω....κ νομίζω πως ο τρομος που επικαλεισαι, μηπως σου πει καποιος \"απομυθοποιησε τον επιτέλους\", δεν ειναι ο τρομος μηπως σου το πει καποιος ξενος, αλλα εσυ που το ψιθιριζεις στον εαυτο σου σιγά σιγά....

---

...και επαυξάνω λέγοντας πως στη διάρκεια της ζωής σου θ\' ανακαλύψεις πως πέρα από την οικογένεια, είναι πολύ δύσκολο και θέλει πολύ ψάξιμο και πόνο μέχρι να βρεις-αν βρεις-ανθρώπους που θα ενδιαφερθούν-όχι τόσο όσο η οικογένεια-αλλά πραγματικά για σένα.
καλη μου Θεοφανια, δινεις πολυ μεγαλη βαση στην ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, στους δικους μας ανθρωπους... Εχεις παρει στηριξη, εχεις νιωσει κοντα, εγω αυτο εισπραττω απο εσενα. Αληθεια, πιο κοντα ενιωθες στη μαμα ή στον πατερα σου? Αν θελεις.. μου απαντας.

Κατά τη γνώμη μου, τα μελανά σημεία στη σχέση σας είναι πολύ λίγα και έχουν να κάνουν περισσότερο με τον τρόπο που δείχνει ο πατέρας σου το ενδιαφέρον και την αγάπη του.
Εσύ το εκλαμβάνεις ως πίεση και μπαίνεις στη διαδικασία της αντίδρασης.
Πολυ μου αρεσει ολη αυτη η εκλογικευση που κανεις. Κι επισης η απλουστευση.. Ειναι η γνωμη σου διαφορετικη απο την δικη μου, γιατι τα βλεπω ολα να συνδεονται και με κατι αλλο, και με κατι αλλο, και τα νιωθω ΤΟΣΟ ΣΥΝΘΕΤΑ! Ωστοσο, κρατω αυτο που μου λες, σαν συμβουλη το να μιλησω μαζι του. Αν και εχω καταλαβει οτι μεσα στο κεφαλι του, παιζει μια κασετα, που επαναλαμβανεται και απλως την ακουω να μου τη μεταδιδει με το στομα του... Σαν να εχει κολλησει σε μια επαναληψη που δεν σηκωνει νεες εγγραφες. Δεν ξερει να ακουει ο πατερας μου..Τι να πω, ισως βρω καποιον τροπο. Να σαι καλα Θεοφανια.
Σκέψου το λίγο και αν βρεις το κουράγιο, προσπάθησε να κανεις μια κουβέντα μαζί του...

---

---

Ευτυχώς είναι ένα κομμάτι στη ζωή μου, που ήμουν πολύ τυχερή. Δεν μπορώ να πω ποιος απ τους δυο μου έδωσε/δίνει περισσότερα.
Είμαι πιο ευαίσθητη με το μπαμπά σου γιατί βλέπω τον δικό μου που έχει πελαγώσει πσρόλο που είμαστε σε τέτοια ηλικία.
Μετά σκέφτομαι τον δικό σου που σας ανέλαβε μικρά παιδιά, ευαίσθητα, ευάλωτα απέναντι στη ζωή και την απώλεια και αντιλαμβάνομαι απ τα λεγόμενα σου ότι όλα αυτά είναι οι προσπάθειες του. Αυτά που νομίζει ότι πρέπει να κάνει για να δείξει την αγάπη του. Μου πήρε πολλά χρόνια για να καταλάβω ότι η αγάπη δεν έρχεται στη μορφή που την θέλουμε εμείς. Έχει πολλά πρόσωπα, διαφορετικές εκφράσεις, αλλά πάντα την ίδια ουσία. Γι΄αυτό σε παροτρύνω να το δεις διαφορετικά.
Παράλληλα συγκινούμαι όταν διαβάζω πόσο πολύ το ψάχνεις μέσα σου, αλλά παραμένει ο σεβασμός σου σε αυτόν, κάτι που βγαίνει στα περισσότερα λόγια σου.
Αυτή η ισοροπία που προσπαθείς να κρατήσεις με κάνει να σκέφτομαι ότι στο τέλος θα βρεις τη χρυσή τομή που ψάχνεις μέσα σου.
Θα στο ξαναπώ: προσπάθησε να του μιλήσεις. Βρες το θάρρος να κάνεις μια κουβέντα μαζίτου.
Είμαι σίγουρη ότι θα σε πονέσει πολύ αυτό, αλλά σκέψου ότι μπορεί να φέρει τη λύτρωση...

weird θέτεις ένα πολύ σοβαρό θέμα που απασχολεί όλους μας : το θέμα των ορίων σε μια οικογένεια . Που βρίσκονται αυτά τα όρια ? Τι σημαίνει αγάπη μεταξύ γονιού - παιδιού ? Πως πρέπει να εκφράζεται ?

Σίγουρα ο πατέρας σου σε αγαπάει και έχει την έννοια σου ....... θέλει επίσης να τα έχει καλά με την συνείδηση του , θεωρώντας δουλειά του να σε προστατεύσει , όπως έκανε όταν ήσουν μικρή και αδύναμη …..
Ίσως τότε να ήταν απαραίτητο , τώρα όμως ? Ήρθε καιρός να αλλάξουν οι ρόλοι και για εκείνον είναι δύσκολο να το καταλάβει (είναι και μεγάλος για τόσο μεγάλες αλλαγές) .........
και νομίζω ότι το να πληγωθεί αρχικά είναι αναπόφευκτο ......
(ακυρώνοντας τον ρόλο του)

Εσύ τώρα είσαι αυτή που θα παίξει τον ρυθμό στον οποίο θα κινηθεί η σχέση σας !!!! Μεγάλωσες πια ........
Ίσως να βοηθούσε να απομακρυνθείς λίγο από εκείνον , γιατί τώρα σας οδηγεί η συνήθεια !! Χρειάζεστε και οι δυο χρόνο - χώρο , αρχικά εσύ που πρέπει να βρεις τον ρυθμό και να αλλάξεις την σχέση με τον πατέρα σου πρωτίστως μέσα σου και έπειτα εκείνος για να δεχτεί τις αλλαγές .... και να προσαρμοστεί σε αυτές .

Καταλαβαίνω ότι νιώθεις ένα μεγάλο χρέος απέναντι στον άνθρωπο που σε μεγάλωσε ..... Εκεί πατάνε συναισθηματικά οι γονείς και μας \'\'πατάνε\'\' \'\'κυριολεκτικά\'\' !
Ο τρόπος που θα ξεπληρώσεις αυτό το χρέος , δεν πρέπει να έχει όμως καμία σχέση με το πως θα δομήσεις εσύ την ζωή σου !!
Είναι ένας μεγάλος άνθρωπος πια , ο πατέρας σου , και θα χρειαστεί την αγάπη σου , την αναγνώριση σου .........
Πρέπει εσύ να τον βοηθήσεις να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αφήσει πλέον τα λουριά που κρατά (για να σε κινεί......... κάτι που θα συνειδητοποιήσει όταν εσύ πάψεις να κινείσαι στον ρυθμό του) και ότι η δουλειά του για την ανατροφή σου τελείωσε .

Δεν είναι εύκολη αυτή η συνειδητοποίηση για έναν άνθρωπο που υπήρξε και μάνα και πατέρας , που πήρε το βάρος όλης της ευθύνης πάνω του ........
Αν εσύ αισθάνεσαι ένα κενό να σε απειλεί στην απεξάρτηση σου , φαντάσου πως νιώθει αυτός που η ζωή του έχει κυρίως παρελθόν , που σε αυτόν τον ρόλο έχει στηρίξει τη μισή του ζωή !!!

Νομίζω ότι η Μαρίνα περιέγραψε μια αρκετά υγιή σχέση με τον πατέρα της ….. Αγάπη , αναγνώριση ….. αλλά οι όποιες αποφάσεις ήταν δικές της . (οχι στη σχέση εξάρτησης , ναι στην αγάπη)

Αγγελε της ψυχης,
ποσο διεισδυτικη η ματια σου.. Σαν ενα νυστερι που χωνεται βαθια, σκλαλιζει και βρισκει.
Και λεω νυστερι, γιατι υπαρχει πονος ψυχικος, οταν αντιμετωπιζω΄(και ο καθενας πιστευω) αληθειες τις οποιες δεν ειμαι ακομα ετοιμη να δω καθαρα..οταν εχω αναγκη απο χρονο.
Αυτη η αναγκη, που τελικα, στην πιο πανω παρομοιωση, ικανοποιειται με την \"αναισθησια\" κατα καποιο τροπο, τη μεθοδο δηλαδη με την οποια η \"εγχειριση\" της ψυχης, θα γινει ανωδυνα, δυσκολα ικανοποιειται σε ενα φορουμ όπως αυτό, οπου ο καθενας, μπορει να τοποθετηθει πανω στο ανοιγμα του αλλου, χωρις \"αναισθησιες\",δηλαδη ανεπιφυλακτα και αγνοώντας την παραπάνω του ανάγκη, εφοσον η αφαιρετικου τυπου επαφη που το χαρακτηρίζει, περα απο καποια πλαισια ασφαλειας(χρονος, επαφη, προσωπικη αλληλεπιδεραση, σωματικοτητα και αρα μεγαλυτερη συνειδητοτητα του μεχρι που μπορω ανωδυνα να ανοιχτω) ευνοει τετοιες αποκαλύψεις βάθους.
Τι θέλω να πω? Θεματα οπως, το ξεκαθαρισμα των συναισθηματων για τον πατερα μου, τα δικα μου \"τυφλα\" και \"σκοτεινα\"μου σημεια, ωστε τελικά απο την μια να τον \"κατηγορω\" για την πατεμβατικότητά του κι απο την άλλη να την υποδέχομαι στη ζωή μου με τον τρόπο που με βολεύει(ταύτιση και προχωροντας ακομα πιο βαθια, το ομολογω μ εκεινη τη σιγουρια που κρυβεται στο βαθος βαθος του μυαλου\"οτι κι αν παει στραβα, ο μπαμπας ειναι εδω- ), ειναι αυτα που αποτελουν τον πυρηνα της δουλειας που πρεπει να γινει και συναμα τα πιο ευθραυστα σημεια, που απαιτουν τους πιο λεπτους χειρισμους.
Χειρισμοι οι οποιοι ΜΟΝΟ, κατα τη γνωμη μου παντα και για μενα μιλωντας, μια διαδικασια μακροχρονια, σαν την ψυχοθεραπεια μπορει να καταφερει ανωδυνα.
Και αυτο δεν ειναι ενα συμπερασμα θεωρητικο, πηγαζει απο την εμπειρια μου με το να ανοιχτω διαπλατα σε ενα τοσο κρισιμο θεμα μου, τις σχεσεις με τον πατερα μου.
Psychangel ευστοχες οι παρατηρησεις σου, πραγμα που δειχνουν τι μεγαλη δουλεια εχεις κανει με τον εαυτο σου και ΧΑΙΡΟΜΑΙ που βλεπω να τα εχεις καταφερει τοσο καλα.
Διακρινεις την αντιφαση αναμεσα στην επιθυμια μου για ανεξαρτησια, μη παρεμβατικοτητα του στη ζωη μου και στην αναγκη/συνηθεια μου να ταυτιζομαι μαζι του, και ποσο τελικα ειμαι ετοιμη να ΜΗΝ τον αφηνω να εισβαλλει?
Αυτη η εσωτερικη αποφαση δεν εχει ληφθει ακομα, γιατι οπως αναφερω και πιο πανω, με μπατεριτσες εμαθα να ζω, και τωρα τι μου ζητω? Να ξεμαθω?
Αγωνιω πολυ για το αν θα τα καταφερω. ΒΟΥΝΟ!
Εχοντας ομως κανει πολλη δουλεια για το μεχρι εδω μου, θεωρω πως η ΘΕΛΗΣΗ ειναι ικανη για καθε ειδους προσπαθεια, για καθε εξελιξη/στοχο, οσο αδυνατο κι αν φαινεται.
Θελει χρονο, πεισμα, υπομονη, μα κυριως εκεινη την αποφαση οτι εισαι ΅μονος εσυ κι ο εαυτος σου, οτι ηρθε η ωρα να ριχτεις στο παιχνιδι της ζωης, ετσι οπως το θελεις, να αναμετρηθεις με τις δικες σου δυναμεις, να ρισκαρεις, να ΒΡΕΙΣ την δικη σου αληθεια, τον δρομο τον δικο σου...
Που πολλες φορες, μπορει να διαφερει απο εκεινον που σου υπεδειξαν, στις λεπτομερειες αλλα και στις βασικες κατευθυνσεις του.
Και ποση δυναμη θελει τοτε, ολη εκεινη την αντιληψη των πραγματων που σου πλασαραν καποτε σαν την μονη αληθεια, να την ανασυγκροτησεις, να την διαλυσεις αν χρειαζεται και να χτισεις μια ολοκαινουργια, δικη σου...
Θελει πολυ πολυ δρομο και πολυ κοπο η συναντηση με την αληθεια μας.
Αγγελε της ψυχης σ ευχαριστω!Αληθεια.

Θεοφανια μου,
το πιστευεις οτι σκεφτομαι να του μιλησω?
Τι θα βγει δεν ξερω, αλλα ερχεται η ωρα που το αποφασιζω ολο και πιο πολυ.
Σ ευχεριστω καλη μου για τη συμβουλη σου και για την πιστη οτι θα βρω την χρυση τομη... Αχ εχω μακρα πειρα στο να ψαχνω τις χρυσες τομες;)
Να σαι καλα, κουραγιο σε καθε δυσκολια ευχομαι.

Αυτο που ειπες psychangel τι αγαπη σημαινει δινω χρονο για να κατανοησω τον αλλον και να βρω τον καταλληλο τροπο να επικοινωνησουμε πολυ με αγγιξε.

Κλειω,
αυτα ειναι τα θεματα που τεθηκαν οντως, και μας αγγιζουν ολους τοσο πολυ..
Πολυ σωστα το εθεσες. Πρεπει πρωτα εγω μεσα μου να δουλεψω τη σχεση μου μαζι του, και μετα να περασω στην πραξη.
Αυτη η ακυρωση και η αναδιαμονη των ρολων, ειναι το ζητουμενο.
Ειναι δυσκολο και για τις δυο μεριες.
Και ναι, η αισθηση χρεους που λες, υπαρχει και μπερδευει τα πραγματα. Ειναι ωρα ομως να γινει η διακριση αναμεσα στον σεβασμο και την ευγνωμοσυνη και στο αφηνομαι να με πατουν, χαριζομαι!
Σιγουρα ειναι δυσκολο το μεγαλωμα και για τους δυο.
Αγαπη και στηριξη- αλλα οχι εξαρτηση.
Νομιζω το κλειδι ειναι να μην επαναπαυομαι στην χειρα βοηθειας, ξεχνοντας το δικο μου χερι, να μην αφηνομαι. Αλλα να ξερω ΠΟΣΗ στηριξη χρειαζομαι και που μπορω απεναντιας να προχωρησω μονος..
Και σταδιακα αυτο το να βαδισω μονος θα κατακτα ολο και πιο πολυ χωρο.

Quote:

---

Originally posted by weird
... Psychangel .... τι μεγαλη δουλεια εχεις κανει με τον εαυτο σου ... ΧΑΙΡΟΜΑΙ που βλεπω να τα εχεις καταφερει τοσο καλα.
νάξερες πόσο δρόμο νοιωθω νάχω μπροστά μου ακόμα .. !!! Πόσο κοντά είμαι ακόμα στην ... αρχή !!!
Διακρινεις την αντιφαση αναμεσα στην επιθυμια μου για ανεξαρτησια, μη παρεμβατικοτητα του στη ζωη μου και στην αναγκη/συνηθεια μου να ταυτιζομαι μαζι του, και ποσο τελικα ειμαι ετοιμη να ΜΗΝ τον αφηνω να εισβαλλει?
Ζω μέσα σε ΔΙΚΕΣ μου αντιφάσεις πρωτ΄απ΄όλα κι ισως το μάτι μου , εξ΄ιδίων, έχει εκπαιδευτεί να διακρίνει και \"αντιφάσεις\" σε .. \"αλλότρια\" ...
.....Και ποση δυναμη θελει τοτε, ολη εκεινη την αντιληψη των πραγματων που σου πλασαραν καποτε σαν την μονη αληθεια, να την ανασυγκροτησεις, να την διαλυσεις αν χρειαζεται και να χτισεις μια ολοκαινουργια, δικη σου...
Θελει πολυ πολυ δρομο και πολυ κοπο η συναντηση με την αληθεια μας.
....Αχ! έτσι είναι ΑΚΡΙΒΩΣ !!!!! και επιπλέον αυτή η συνάντηση έχει και ότι συνεπάγεται ένα ... \"ραντεβού στα ..τυφλα !!!\" μιας και είναι αδύνατον -εκ των πραγμάτων- να ξέρεις εξ΄αρχής πού θα σε βγάλει .... !
Αγγελε της ψυχης σ ευχαριστω! Αληθεια.
.... όλα καλή μου, υπό συνθήκες , είναι \"ανταποδοτικά\" ... \"δούναι κ λαβείν\" ... Κατα συνέπεια κι εγώ σ΄ευχαριστώ για το ... \"λαβείν\" που μου επιστρέφει η επικοινωνία μας ...

---

:))
χεχε, ακομα και για τις νυστεριες σου σε ευχαριστω. Ξερεις τι δουλεια εχω να μεταφερω τωρα, εντος του δωματιου της ψυχοθεραπειας? Ασε...
Φιλακια!

ίσως να νοιώθεις και κάπως ... \"λίγη\" ή \"ανεπαρκής\" σε σχέση με εκείνον ... Τον έχεις \"πρότυπο\" και τρέχεις να τον φτάσεις
Το εχω ηδη αναφερει, λεψ στον εαυτο μου για να μην μπαινει σε τετοιο λουκι συγκρισης οτι ειναι κοντα στα 70 κι εγω στα 25. Ειναι ΑΔΙΚΗ λοιπον μια τετοια συγκριση.
ΟΛΗ η κοινωνικη φοβια εκει εχει την βαση της. Το αισθημα μειονεξιας, το οποιο χωρις να το θελει μου καλλιεργησε απο λανθασμενους χειρισμους στο αναθρεμμα μου, μεσω της διαδικασιας της ΠΡΟΒΟΛΗΣ, οδηγησε στο να το επαναλαμβανω σε καθε σχεση μου με καθε αλλον. Ποιο ? το να με συγκρινω και εφοσον το εχω μαθει, να με νιωθω ανεπαρκη.
Συγκριση και ανεπαρκεια. Αυτονομια και στηριξη. Τα ορια, αναμεσα σε αυτα τα δυο. Ξερεις να εισαι αυτονομος, οταν ξερεις ποτε και τι ειδους βοηθεια χρειαζεσαι.
Η καθε σχεση μου με καθε αλλον με δυσκολευει
1. σε σχεση με τα ορια του εγω και του εσυ(συχνα δεν γινομαστε οπως μας θελουν? Ειναι γνωριμο σε ολους πιστευω)
2. Σε σχεση με την ανταγωνιστικοτητα-μειονεκτικοτητα κι εκει ερχεται και κολλαει τελεια η αναγκη μου ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΚΝΗΥΩ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ, ΞΑΝΑ ΚΑΙ ΞΑΝΑ την αξια μου ή καλυτερα, πως αξιζω. Μια σταση που φυσικα εμαθα να τηρω απεναντι στον πατερα μου.
Φυσικα και τα δουλευω, για να μπορω να τα αναγνωριζω.
Αλλα εχω δρομο ακομα:)

Εχω κορίτσια την αίσθηση οτι η ψυχοθεραπία σας έχει βοηθήσει .......... κρίνοντας απο την ανάλυση που κάνετε στο θέμα .........
Εγω μόνη μου παλεύω με τις σκιές του παρελθόντος και διαβάζοντας τα λόγια σας , κλέβω ιδέες ......... ελπίζοντας να με βοηθήσουν στη δική μου αναζήτηση . :)

weird η κοινωνική φοβία είναι και δικό μου εμπόδιο στην ευτυχία . Αν και έχω κάνει βήματα , ακόμη εχω πολύ δρόμο μπροστά μου . Μόνο με φίλους νιώθω άνετα και φίλους έχω ελάχιστους .
Η αποδοκομασία απο τους γονείς μας είναι άραγε ο λόγος που νομίζουμε οτι οι άλλοι έχουν διάθεση να μας κρίνουν ?

Καλη μου κλειω, χαιρομαι που κλεβεις ιδεες!!
Παμε στο υποκεφαλαιο της σχεσης με τους αλλους λοιπον!
Το θεμα ειναι συνθετο και ακομα ουτε κι εγω η ιδια εχω βγαλει ακρη.
Αυτη η αναγκη να αποδεικνυω αλλα και επιδεικνυω την αξια μου καθε φορα στους αλλους, ο φοβος του Αλλου, της αποδοκιμασιας και της κριτικης του, το ποσο εντονα επηρεαζομαι απο τους αλλους!(εξαιρετικη εως τρομαχτικη ικανοτητα προσαρμογης). Θεματα τα οποια ολα συνδεονται με την κοινωνικη φοβια που φυσικα εχει να κανει με την σχεση μας με τους αλλους. Η αιτιολογια φυσικα δεν εξηγειται ετσι απλα. Για τον καθενα ειναι ενα ατομικο παζλ που πρεπει να την δικη του προσπαθεια και διαδρομη να το ξεδιαλυνει... Σιγουρα, μεσα πο την εμπειρια μου ειδα οτι καμια φορα, εχοντας απεναντι μου καποιον αλλον, εκανα την κλασσικη υποθεση μεσα μου για το τι μπορει να σκεφτεται για τοατομο μου. Και χωρις να το καταλαβαινω, την δικη μου αντιληψη για τον εαυτο μου, τους δικους μου φοβους και ανασφαλειες, την δικη μου σκεψη, την προβαλα επανω του. Ελεγα, να, αυτα θα σκεφτεται.
Και οπως εκτεταμενα ανελυσα, μεσα μου η φωνη του μπαμπα μου με κρινει σε καθε μου πραξη, τον εχω εσωτερικευσει. Πχ. αυτη η αισθηση οτι ειμαι ανικανη, οταν κανω καποιο λαθακι στην δουλεια. Ή το να ριχνω παντα την ευθυνη πανω μου οταν κατι παει στραβα, απο το πιο απλο μεχρι το πιο συνθετο. Δεν περνα καλα η παρεα? Φταιω εγω!! Ετσι σκεφτομουν κι ενιωθα ακομα πιο μειον!! Εξαιταιας μου δεν περναν καλα..

Τα σκεφτομαι τωρα και μου φαινονται τελειως παραλογα, μετα απο χρονια δουλειας.
Αυτην λοιπον την ιδια φωνη, προβαλα και στους αλλους...
Φυσικα ενα τετοιο αισθημα χαμηλης αυτοεκτιμησης και μειονεξιας μπορει να εχει πολλες πηγες, οχι μονο την λανθασμενη σταση ενος γονιου.
Συνιστω ανεπιφυλακτα την θεραπεια, οχι οτι δεν μπορεις να το δουλεψεις και μονη..
Περναει η φοβια, δεν ειναι αναγκη να την κουβαλας μια ζωη.

Οσο για την αναλυση ασε, παντα την ειχα! Μονο που παλιοτερα δεν εβγαζα και πολυ ακρη με τις αναλυσεις μου, χανομουν μεσα τους και γινομουν χειροτερα...
Ο τροπος που η θεραπεια σε επηρεαζει,εχει να κανει καθαρα με το πως ειναι ο καθενας σαν φυσιογνωμια και το πως επιλεγει να την χρησιμοποιει, αυτο πιστευω.