Υπέκυψα πάλι...

DENA MOU GIA SOU EIMASTE KAI SIMPATRIOTISSES!!!AN KAI KENOURGIA EDO THELO NA S PO POS KANENAS DEN AKSIZEI NA EINAI MONOS TOU.EIMAI SIGOURI POS AN AFINES TOUS GIRO SOU NA SE PLISIASOUN KAI NA SE GNORISOUN THA EIXES FILOUS KAI MALISTA ALITHINOUS KAI AKSIOUS NA SE SINTROFEUOUN.I YGEIA MAS EINAI TO PIO SIMANTIKO PRAGMA POU EXOUME AN IPARXEI AUTI MPOROUME NA KANOUME PRAGMATA MEGALA I KAI MIKRA ANALOGA ME TIS FILODOKSIES MAS.PIASE APO TA MALLIA TI ZOI DEN AKSIZEI NA XANEIS OUTE MIA STIGMI GIATI PERNAEI GRIGORA.OLOI EXOUME TA PROVLIMATA MAS.....TO MISTIKO GIA NA TA KSEPERASOUME EINAI N T LINOUME KAI NA MI TA PROSPERNAME
KISSES!!!!!!!!!!!!!!!

Καλησπέρα!!

Μετά από 20 μέρες δίαιτας ξαναέπεσα σε βουλιμικό. Χθες πήγα σε ένα γάμο και μετά στο τραπέζι. Έφαγα κανονικά το φαγητό μου και το γλυκό μου αλλά μετά δεν ξέρω τι με έπιασε κι ήθαλα να φάω κι άλλο. Οπότε έφαγα και 4-5 λουκουμάδες με παγωτό, ήπια κι αρκετό κρασί κι όταν γύρισα σπίτι συνέχισα να χλαπακιάζω ασύστολα.
Σήμερα το πρωί ενώ είχα αποφασίσει να φάω κανονικά όλη τη μέρα, γυρίζοντας από το γυμναστήριο ξανακύλησα...Μέχρι πριν από μια ώρα έτρωγα ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Κάσιους, σοκολάτα αμυγδάλου, γραβιέρα, κουλουράκια, αμύγδαλα, κάστανο γλυκό κουταλιού, ψάρι, κολοκύθια ψητά, φακές, lila pause, σοκοφρέτα, pacotinia, αχλάδια, μελιντζανοσαλάτα. Ούτε έγκυος να ήμουνα. Τέτοιους συνδυασμούς φαγητών δε νομίζω ότι τους κάνει άλλος άνθρωπος. Αναρωτιέμαι τι έφταιξε αυτή τη φορά και την ξαναπάτησα. Έκανα δίαιτα βασισμένη σε αυτή της διαιτολόγου απλά δεν έτρωγα σχεδόν καθόλου λάδι κι είχα αντικαταστήσει το ψωμί με φρυγανιές. Φρόντιζα να τρώω κάθε 3-4 ώρες, 5 γεύματα την ημέρα.
Το περασμένο Σάββατο μάλιστα έφαγα και ένα μικρό κομμάτι μιλφέϊγ κι αισθανόμουνα πολύ περήφανη για τον εαυτό μου.
Αυτή τη φορά όμως νομίζω ότι έχω την απάντηση στο τι πρέπει να διορθώσω. Όπως προανέφερα δε έτρωγα σχεδόν καθόλου λάδι. Σε 20 μέρες ζήτημα αν έφαγα 3 κουταλιές της σούπας συνολικά. Ο οργανισμός για άλλη μια φορά στερήθηκε και ξέσπασε. Μήπως φταίει και κάτι άλλο? Δεν ξέρω...

Xαιρετώ το φόρουμ . Έχω καιρό να γράψω όχι ότι έχει αλλάξει και τίποτα!!

Από τα 16 μου έχω βουλιμικά επεισόδια αλλά μέχρι κάποιο σημείο δεν έπαιρνα βάρος.

ʼρχισα να παίρνω βάρος όταν δεν έκανα εμετό κάθε φορά που είχα επεισόδιο. Η συχνότητα των επεισοδίων είναι περίπου 3-4 φορές τη βδομάδα, πάντα μόνη μου χωρίς να με βλέπει κανένας.

Το θέμα είναι ότι από την φύση μου έχω καλές διατροφικές συνήθειες, οπότε τα βουλιμικά επεισόδια πάντα με μπέρδευαν ψυχολογικά γιατί π.χ. ενώ σιχαίνομαι τα γλυκά τα τελευταία 2 χρόνια κατά την διάρκεια των επεισοδίων τρώω και γλυκά κυρίως πάστες. Ίσως επειδή με βοηθάει που μου φέρνουν αναγούλα.

Τα επεισόδια είναι πανομοιότυπα, δηλ. κατά τη διάρκεια του επεισοδίου τρώω σχεδόν μία πίτσα, μακαρόνια και γλυκά -αυτό τά τελευταία δύο χρόνια παλαιότερα δεν έτρωγα γλυκά.

Έχω φτάσει σε σημείο να παίρνω αντιεμετικό σιρόπι μετά τον εμετό από τον φόβο "ότι πάντα κάτι μένει" έτσι πάχυνα άλλοστε.

Σπάνια έχω πάνω από ένα σε μία μέρα. Συχνότητα 3-4 φορές τη βδομάδα.

Επίσης πάντα από τα 12 έκανα δίαιτα γιατί πήγαινα μπαλέττο και η μαμά μου μου έκανε χημικές δίαιτες από τότε.

Στα 16 και όντας 52 κιλά άρχισα να παίρνω κάτι καταστροφικά αμφεταμινικά χάπια δίαιτας τα teronac που κατέστρεψαν τελείως τον ήδη επιβαρυμένο μεταβολισμό μου.

Έφτασα 48 κιλά και πάλι δεν ήμουν ικανοποιημένη με την εικόνα μου.

Όταν τα χάπια αποσύρθηκαν από την αγορά άρχισα να παχαίνω.

Με διάφορους τρόπους έχασα κιλά γιατί είχα φτάσει στα 92 -τώρα είμαι 78- αλλά τα βουλιμικά δεν σταματάνε με τίποτα.

Νιώθω τόσες τύψεις που δεν έχω την αυτοπειθαρχία να μην ενδίδω.... που ενδίδω. Το ξέρετε το έργο το έχετε δει.

Είναι σαν ένας διακόπτης στο μυαλό μου που ακόμα και την ώρα που είμαι στη δουλειά σκέφτομαι όταν πάω σπίτι να παρω πίτσα και όλα τα συναφή, και ανυπομονώ για την στιγμή αυτήν και δεν φεύγει από το μυαλό μου.

Εχω ακούσει απόψεις ότι κάποιους τους βοήθησε να κάνουν κάτι άλλο την στιγμή που αρχίζει το επεισόδιο, αλλά δεν υπάρχει περίπτωση εκείνη τη στιγμή να σκεφτώ ή να κάνω κάτι άλλο, είναι σαν να πλημμυρίζει τον νου μου και να νεκρώνει την οποιαδήποτε άλλη σκέψη για διαφορετική δραστηριότητα.

Ευχαριστώ που με ακούσατε
το είχα ανάγκη να μιλήσω κάπου

ουτε εγ κνω εμετο οτν εχω επεισοδιο.. κ βσκ εχω προσπαθησει αλλα δν μπορω.... κ σμρα ειχα παρολο π τα χα παει σχετικα κλα ολη τν βδομαδα.. δν αντεχω αλλο..
καθε προσπαθεια καταληγει στο ιδιο αδιεξοδο..

Gretel,


πόσο δίκιο έχεις. Όταν έχω βουλιμικό τίποτα δε μπορεί να με αποσπάσει από τη σκέψη του φαγητού. Απολύτως τίποτα. Είναι σαν να παίρνεις τη δόση σου εκείνη την ώρα. Σκέτη εξάρτηση από το φαγητό.

Κούκλα καλή δύναμη.Ειλικρινά, απορώ πως δε σου είπε κανείς,τότε,δε σε συμβούλευσε ή δε σε απέτρεψε απ' το να πάρεις αμφεταμίνες!Πωπωπω...

Υπομονή και ηρεμία.

Καλέ μου όταν πρώτοπήρα τα τερονάκ εμπεριέχοντα αμφεταμινούχες ουσίες ήμουν πιτσιρίκα. Και τα χάπια αυτά ήταν μαστ τότε. Ήταν κάτι σαν μαγική συνταγή για τα eating disorders που τότε ήταν άγνωστα σαν σύνδρομο και κανένας δεν ασχολούνταν με αυτά

Μ' εχει πιάσει απελπισία!!! Εχω καθημερινά συνεχόμενα βουλιμικά επεισόδια με απίστευτους ρυθμούς. Πονάει ο λαιμός μου απο τους πολλούς εμετούς. Εχω απίστευτες ταχυκαρδίες και πόνο στη καρδια. Δε ξέρω τι με έχει πιάσει και δεν μπορώ να σταματήσω. Για κάποιο λόγο φοβάμαι. Και δε μπορώ να καταλάβω γιατί.
Είμαι στα πρόθυρα νευρικής κρίσης. Δεν αντέχω ούτε για τα καθημερινά. Νιώθω να με πλησιάζει κάθε μέρα όλο και πιο πολύ. Ο άντρας μου και η κόρη μου συνέχεια μου λένε ότι το μόνο που κάνω είναι να φωνάζω. Ευτυχώς στη δουλειά "φοράω" το προσωπείο και πάνε όλα καλά.
Βαρέθηκα να ζώ μια ζωή μέσα στο φόβο.... Στο φόβο μήπως δεν είμαι αρκετά καλή, μήπως δεν τα βγάλω πέρα, μήπως δεν είμαι καλή μαμά, μήπως δεν είμαι καλή συζυγος, μήπως δεν καταφέρω να με συγκρατήσω απο τους επόμενους εμετούς, φοβάμαι ότι θα πάθω έμφραγμα απο τους πολλούς εμετούς φοβάμαι..... φοβάμαι..... φοβάμαι.... δε γίνεται να ζώ μέσα στο φόβο συνέχεια. Δεν αντέχω να ανησυχώ για τα πάντα.
Ολη μου τη ζωή μονίμως φοβάμαι για το μετά. Είναι πολύ κουραστικό να προσπαθώ να'χω ματια και στη πλάτη.
Με έχει πάρει απο κάτω και δε βλέπω πως θα αποφύγω την Κ Α Τ Α Θ Λ Ι Ψ Α Ρ Α!!!!!!!
Γαμώτο πιά!!!!!

Ποτέ μα ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ταχυπαλμίες!!!

Τώρα τελευταία αρχίζω και έχω. Σε καταλαβαίνω αγαπητή φίλη. Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα μια και με συνοδεύει αυτή η κατάρα για πάρα μα πάρα πολλά χρόνια, ότι οι υπερπροστατευτική οικογένειά μου με τις υπερβολικές απαιτήσεις του να είμαι "αρκετά καλή" και "αρκετά τέλεια" σε συνδιασμό βέβαια με την φυσική τελειομανία του χαρακτήρα μου ήταν η αρχή των πάντων...!!!

Δεν θέλω να φοβάμαι, σιχαίνομαι το φόβο, ίσως γιατί με συνόδευε από την παιδική μου ηλικία σε κάθε μου βήμα.

Απλά πάντα αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν ένα άτομο σαν εμένα που είμαι δυνατή και το πιστεύω, που ήμουν και είμαι πάντα ανεξάρτητη και το πιστεύω, να έχει τέτοια πληγή από την παιδική και εφηβική του ηλικία που να το συνοδεύει και να μην μπορεί να το ξεφορτωθεί?

Πάντα πίστευα ότι εγώ έφταιγα και κάτι δεν πήγαινε καλά με μένα.

Μέχρι που διάβασα στο δίκτυο παρόμοιες ιστορίες και κατάλαβα ότι μπορεί το πρόβλημα να ενυπάρχει από την εποχή της πρώιμης εφηβείας μου.

Δεν ξέρω πια αν κάτι τέτοιο μπορεί πράγματι να έχει λύση.

Βαρέθηκα? Απελπίστηκα? Δεν ξέρω... Πάντως το ότι η καταθλιψάρα που αναφέρεις παίζει είναι βέβαιο. Νιώθω σαν να μη με ενδιαφέρει τίποτα πια... Αυτό είναι το κέντρο και η κατάληξη σε όλα... το να περιμένω την επομενη κρίση βουλιμίας και τον επόμενο εμετό ως λύτρωση και να ευχομαι να τα βγάλω όλα να μην πάρω βάρος!!!

Gretel και Zaira καλή σας μέρα!



Κι εγώ από το Σάββατο μέχρι και χθες είχα βουλιμικά. Μιλάμε για απίστευτο φαί...Τους τελευταίους μήνες δυστυχώς τα βουλιμικά μου δεν περιορίζονται ποτέ σε μια μέρα. Κι αυτό είναι που με ισοπεδώνει τελείως. Αν σου κρατήσει μια μέρα, ένα απόγευμα, λες εντάξει από αύριο τέλος. Στην τελική το έριξα έξω μια μέρα μόνο. Όταν όμως συνεχίζεται 3-4-5 μέρες πού να βρεις τη δύναμη να το συμμαζέψεις...?
Από σήμερα το πρωί προσπαθώ και πάλι να βρω αυτή τη δύναμη και να κάνω άλλη μια νέα αρχή. Πάντα με το φόβο ότι θα έρθουν κι άλλα βουλιμικά κι άλλές τύψεις κι άλλοι εμετοί κι άλλα πρηξίματα. Μέρα με τη μέρα συνειδητοποιώ όλο και περισσότερο ότι αυτό που έχω δεν είναι απλά μια διαταραχή αλλά μια σοβαρή αρρώστια-εξάρτηση την οποία αμφιβάλλω αν θα μπορέσω να ξεπεράσω μόνη μου.


Καλή σας μέρα!

και εγω παλαιοτερα ετσι ημουν... αν ξεφευγα απο την διαιτα το εκανα για 3-4 μερες ζοτιζομουν να ξαναρχισω...
ευτυχως τωρα το ελεγχω..
ενα θα σας πω.... την κυριακη εφαγα 3 παστες :S
Ομως χθες μπηκα παλι αμεσως στο κλιμα της διαιτας, εβαλα το τοστακι και τις σαλατουλες μου..
μακαρι να μπορεσω να επανερχομαι παντα στη διαιτα.
το μονο ποθ σκεφτηκα ηταν οκ...εφαγα 'λιγο' παραπανω σημερα.. απο αυριο διαιτα παλι..

Αχ! dolpin, gretel, zvhtsa εγώ έχω κάνει 6 χρόνια ψυχοθεραπείας και συνεχίζω πάλι.
Αυτό που με ρίχνει είναι ότι αφού δεν τα'χω καταφέρει ως τώρα γιατί να τα καταφέρω αύριο;
Πόσα χρόνια θα μου πάρει για να πω ότι τα κατάφερα; Είμαι υγιής πιά!!!!!!
Ξέρετε τι μου τι δίνει πιο πολύ; Είμαι 38 χρονών και με έπιασε η κρίση των 40. Μέσα σε όλα αυτά που με απασχολούν που μεγαλώνω, σκέφτομαι κιόλας ότι θα φτάσει η στιγμή να πεθάνω και εγώ ακόμα θα παιδεύω με τη παλιοβουλιμία, γαμώτο.
Όσο με θυμάμαι είμαι συνέχεια με αυτή την αγωνία μη τυχόν και ξεφύγω πάλι. Εχω χάσει τη γεύση μου πάλι, ώρες - ώρες νιώθω πως θα σταματήσει η καρδιά μου έτσι όπως χτυπάει.
Θα'θελα να μπορούσα να μπώ σε μια ντουλάπα να κλείσω τη πόρτα και να κάτσω εκεί μέχρι να νιώσω ασφαλής!!!!!! Δε ξέρω αν κάποιος καταλαβαίνει τι εννοώ.

Και το βουλιμικό καλά κρατεί και σήμερα παρόλο που το πρωί ξεκίνησα καλά. Πλάκα-πλάκα, ο εγκλεισμός σε μια ντουλάπα με αλυσίδες θα βοηθούσε ίσως...

Εν αναμονής με το ραντεβού μου στο ΑΙΓΙΝΗΤΕΙΟ ξεκίνησα να κρατάω το ημερολόγιο φαγητού που μου'χε δώσει η πρώτη ψυχοθεραπεύτρια μου. Και καταγράφω ποιά φαγητά απο αυτά έκανα εμετό. Η πλήρη απογοητέυση. Αδελφάκι μου δε πάω καλά. Είναι πολύ σοκαριστικο όταν το βλέπεις σαν εικόνα.
Σήμερα για μεσημεριανό έφαγα 2 σουβλάκια με γύρο μοσχάρι και ένας συνάδελφος μας κέρασε τούρτα για τη βάφτιση της κόρης του. Κανονικά θα είχα "εξαγωγή" αλλα βλέποντας το ημερολόγιο άλλαξα γνώμη.
Σας το συνιστώ και εσάς. Αλλωστε είναι σχετικά ανώδυνο. Μόνο ψυχολογικά σε ενοχλεί.
Το τι ΓΟΥΡΟΥΝΑ, ΒΟΔΙ ΚΑΙ ΑΧΟΡΤΑΓΟ ΤΕΡΑΣ με έχω αποκαλέσει απο το πρωί δεν λεγεται!!!!!!!!

Zaira,


κι εγώ το Μαϊο που πήγαινα σε ψυχολόγο κράταγα ημερολόγιο καταγραφής τροφών κάθε μέρα. Το μόνο που με βοηθούσε ήταν ότι της το πήγαινα και το έβλεπε οπότε είχα κι εγώ την αίσθηση ότι έδινα κάπου αναφορά κι ότι κάποιος με τσέκαρε διατροφικά. Κατά τα άλλα όμως και τα βουλιμικά μου έκανα και τις εξαγωγές μου. Εσύ πού πιστεύεις ότι σε βοηθάει ένα τέτοιο ημερολόγιο? Αν είναι να το ξαναρχίσω ρε παιδί μου μπας και δω προκοπή...