νομιζω καταρεω ψυχολογικα

Marili,δεν αμφιβάλλω για την καλή σου πρόθεση,
αυτό όμως που εσύ σταθμίζεις ως καλό της(να μην πάρει ένα κιλό)
μπορεί να μην είναι το αντικειμενικό καλό της!Για να καταφύγει κάποιος
στα αντικαταθλιπτικά σίγουρα έχει τους λόγους του και δεν είναι καραμέλες
θα πάρω σήμερα-δε θα πάρω,ούτε κόβονται αυθαίρετα μέχρι να δούμε αν...
Κι ειδικά η συγκεκριμένη κοπέλα έχει περάσει από σαράντα κύμματα
μέχρι να τολμήσει αυτό το βήμα για τον εαυτό της και δύο εβδομάδες μετά
ο χειρότερος εφιάλτης της-η απόκτηση βάρους-ζωντανεύει μπροστά της
ενώ ένα χελωνάκι πετάει καρδούλες κι εκείνη κρέμεται από τα χείλη του!
Λυπάμαι αν σε έκανα να νιώσεις άσχημα,απλά το συγκεκριμένο άτομο
το πονάω πολύ και συμπεριφέρομαι ίσως υπερπροστατευτικά και έντονα...

οκ βρε με το δικιο σου .........κανενα προβλημα ......απλως βλακεια μου θα προσεχω αλλη φορα τι θα λεω..........

Eπ!Σε τσάκωσα!Πώς είμαστε ονειροπαγίδα μου;

--->ΜΙΛΑ ΜΟΥ,ΝΑΙ,ΜΙΛΑ ΜΟΥ!

παιδια πεθαινωωωωωωωωωωωω
ναντιν αχ κ να σουν εδω
αρχισαν παλι τα παλια εχω να κανω μια εβδομμαδα εμετο αλλα εδω και 8 μερες δεν εχω φαει τπτ. οχι επειδη το αποφευγω....μου εχει κοπει εντελως η ορεξη, δε μπορω ουτε να περπατησω δε ξερω πως πηγαινω στη δουλεια
τι συμβαινει παλι????δεν αντεχω νιωθω σαν να εχχω φαει 100 αρνια
πινω μονο verdia και το πρωι ενα καφε
το παραξενο ειναι πως αλλες φορες πεινουσα και δεν ετρωγα επιτηδες, τωρα πια δε πειναω
πηρα το γιατρο και μου αυξησε τη δοση των χαπιων
νιωθω τοσο αδυναμη
τοσο μονη
υγ. σημερα η κορη μου παιζει θεατρο, εχω τοσο χαρα ανυπομωνω πολυ για το βραδυ

συγνώμη που επεμβαίνω, έχω διαβάσει όλα αυτά που γράφεις και σε αισθάνομαι κοντά μου ίσως γιατί έχω και γω 2 παιδιά...γιατί βρε κορίτσι μου τόση μαυρίλα....εμένα με βοηθάει πολύ όταν περνάω χρόνο με τα παιδιά μου και κάνουμε αγκαλίτσες και γλύκες. Την Παρασκευή έπαιζε ο γιος μου θέατρο και δάκρυσα από συγκίνηση πραγματικά μου φτιαξε όλο το ΣΚ. όποτε βλέπω τα παιδιά μου σκέφτομαι ΟΧΙ ΔΕΝ ΘΑ ΞΑΝΑΚΥΛΗΣΩ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΝΩ ΤΗ ΧΑΡΗ. Τα παιδιά αυτά είναι δικά μου και τα΄χω μεγαλώσει και τα΄χω κάνει όπως είναι χωρίς βοήθεια από κανέναν σας!!!και έτσι παίρνω δύναμη. Το ξαναλέω συγνώμη που επεμβαίνω ίσως πέφτω τελείως έξω αλλά αν εστίαζες μόνο στα παιδιά σου και προσπαθούσες να απομονώσεις όλα τα άλλα? Δεν θα ΄ταν τέλεια να σε βλέπουν χαρούμενη, δυνατή στα πόδια σου και όχι να σέρνεσαι από την αφαγία και τους εμετούς? Η αλήθεια είναι ότι όταν γέννησα το 2ο παιδί μου από ένα σημείο και μετά ένιωσα πως τους το χρωστάω να το ξεπεράσω γιατί δε μου ζήτησαν αυτά να τα φέρω στο κόσμο και να 'χουν μια μητέρα βουλιμικιά. Αν επιτρέπεται βρε κορίτσι μου τι πυροδότησε πάλι όλο αυτό? προσπάθησε να σκεφτείς και αν εντοπίσεις τι έγινε ίσως σε βοηθήσει λίγο? Μακάρι να μπορούσα να πω ή να κάνω κάτι να βοηθήσω έστω και λίγο...εμένα με ενοχλεί πολύ που είμαστε όλοι μαζί στη δουλειά αναγκαστικά, μήπως και εσύ εξαρτάσαι από αυτούς με κάποιο τρόπο είτε για τη δουλειά είτε για τα παιδιά και αυτό σε πάει πίσω? ο ψυχοθεραπευτής σου τι λέει? όπως είπε μια από τις κοπέλες εδώ το πιο σημαντικό είναι να βρείς τη ρίζα του προβλήματος. Μόνο έτσι μπορείς να θεραπευτείς.
Και πάλι συγνώμη για το χείμαρο απλά με άγγιξες πολύ....

Dreamcatcher,εύχομαι να νιώσεις καλύτερα...Στεναχωρήθηκα που νιώθεις έτσι..Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να είσαι καλά κοπέλα μου!!!!

Καρδούλα μου,σε βλέπω τώρα να χαμογελάς ως περήφανη μητέρα μπροστά στη σκηνή!
Να γυρνάς σπίτι με το χαμόγελο μέχρι τ'αφτιά,να βλέπεις την ίδια λάμψη και στο γλυκό προσωπάκι,
που τόσο πολύ χαίρεται να σε βλέπει έτσι και μάλιστα να είναι εκείνο,που σου πήρε μακριά τη λύπη...

Είμαι σίγουρη πως για τα παιδιά σου θα έκανες τα πάντα!Από την άλλη, ό,τι περισσότερο εκείνα αγαπούν είσαι εσύ!
Ο κόσμος ολόκληρος είσαι εσύ!Δε σου το λέω για να σε επιβαρύνω συναισθηματικά ούτε να σου δημιουργήσω
ενοχές,που μόνο θα σε μπλοκάρουν...Αλλά αν το σκεφτούμε απλά το θέμα με δύο λόγια,τότε καταλήγουμε στο εξής:

1)Ο,τι πιο σηματικό για σένα είναι τα παιδιά σου
2) Ό,τι πιο σημαντικό για τα παιδιά σου είσαι εσύ!
3) Όσο είσαι καλά εσύ,είναι καλά κι εκείνα.
4)ʼρα πέρα από τη δική τους φροντίδα οφείλεις-έστω για κείνα-φροντίδα και σ'εσένα!

Δηλαδή προσπαθείς να είσαι γερή,να τρέφεσαι,να πίνεις και να κοιμάσαι σωστά!
Σε πιστεύω πως δε νιώθεις πείνα-εξάλλου θα έχει μικρύνει αρκετά και το στομάχι σου-
οι δε καφέδες σε αφυδατώνουνε κι ας είναι υργό κι αυτοί(αν δεν πίνεις αρκετό νερό παράλληλα)
κι ούτε φαντάζομαι με τα ωράρια και τη στεναχώρια σου κοιμάσαι όσες ώρες χρειάζεται το σώμα σου.

Κι ενώ είχαμε μπει σε μία σειρά καλή,κοίτα τι γίνεται τώρα : 8 μέρες πριν(όσες ακριβώς δεν τρως)
ακούς κάτι που σε αναστατώνει πάρα πολύ : Ότι τ'αντικαταθληπτικά παχαίνουν!Ο μεγαλύτερος εφιάλτης σου!
Πανικοβάλεσαι κι όταν τελικά βρίσκεις το γιατρόόχι μόνο δεν τα διακόπτεις,αλλά σου αυξάνει και τη δόση.

Μήπως λοιπόν,σταμάτησες εσύ να τρως κι έχεις καταφέρει τόσο ν'αυθυποβάλλεσαι(που είναι σα να έφαγες αρνί)
ώστε να κρατήσεις την ισορροπία και να αποφύγεις έτσι την πιθανή παρενέργεια του να παχύνεις εξαιτίας τους;

Μπορεί να συνέβη και κάτι άλλο τις μέρες αυτές,που να σε επηρέασε...μόνο εσύ ξέρεις μέσα σου...
αλλά αν έπαιξε ρόλο κι αυτή η πληροφορία(που μάλιστα δεν αφορά τα δικά σου χάπια)δεν είναι κρίμα
να κλωτσάμε τόση προσπάθεια(γιατί δεν είναι καθόλου εύκολος ο αγώνας σου!)και να ρισκάρουμε
ό,τι είναι πραγματικά σημαντικό για μας:τη λεπτή ισορροπία αναφορικά με την υγεία μας και τα παιδιά μας;

Θέλω να πιστεύω πως ήταν μπόρα και πέρασε...Είναι πολύ φυσιολογικό να τρομάζουμε με τα μπροστά βήματα,
που κάνουμε και με κάποια αφορμή να οπισθοχωρούμε είτε από συνήθεια είτε από ανασφάλεια
είτε από το φόβο του μπορστά και του αγνώστου...Εγώ πιστεύω πάρα πολύ σ'εσένα και σε βλέπω πόσο πολύ
προσπαθείς και θέλεις να ελευθερωθείς από όσα σε ταλαιπωρούν...Διαφορετικά ούτε στον ψυχίατρο
θα πήγαινες ούτε χάπια θα έπαιρνες ούτε θα μας έγραφες εδώ τα νέα σου,ειδικά όποτε δεν τα πάμε και πολύ καλά...

Οπότε,παίρνουμε βαθειά ανάσα,ξανά και ξανά,ηρεμούμε,επιβεβαιωνόμ αστε πως είμαστε σε σωστό δρόμο,
τον συνεχίζουμε,φροντίζουμε ν'αποφύγουμε όσα πολύ καλά γνωρίζουμε πού άσχημα θα μας καταλήξουν,
μας υπενθυμίζουμε το στόχο σε κάθε δύσκολη στιγμή πιθανής υποτροπής και ιεραρχούμε σωστά προτεραιότητες.

Δεν είναι εύκολο,ούτε αλλάζουν όλα από τη μία μέρα στην άλλη!Μικροί στόχοι και μικρά βήματα.
Τώρα είμαστε στο τρώω,πίνω νερό,κοιμάμαι για να έχω ενέργεια να ζήσω,να χαρώ,να με χαρούν,να τους χαρώ!
Μία μεγάλη και ζεστή αγκαλιά στο κοριτσάκι μου και περιμένω νέα σου όσο πιο συχνά μπορείς!Φιλάκια,κουκλί μου!

Dreamcatcher μου,
πάλι μας αφήνεις στα σκοτάδια της απουσίας σου;
Τι κακό σου κάναμε,άπονη και μας...σε στερείς;

Dreamcatcher πραγματικά ελπίζω να είσαι καλά......ελπίζω ότι είσαι σε διακοπές και δεν γράφεις????......

Με πνίγει τούτη η σιωπή...
Έλα λίγο...μόνο για λίγο...

aγαπες μου
τη μια ειμαι καλα την αλλη οχι
εχει κοπει πλεον εντελως η ορεξη μου δε θυμαμι ποτε εφαγα τελευταια φορα 3εκινησα μαζι με το entact και xanax
καταρεω...ξεχνιεμαι στη δουλεια, δε εχω δυναμη να περπατησω, εκανα εξετασεις ειναι χαλια, καλιο νατριο αιμοσφαιρινη, αιματοκριτης, σιδηρο, ολα χαλια βρεθηκε και το asto χαλια το ανωτερο 200 κι εχω 600
στη ψυχολογια μου ειμαι καλυτερα λογω των χαπιων ...

Γλεικια μου κοπελα νομιζω πως πρεπει να σε δει καποιος ειδικος ψυχολογος,οχι ψυχιατρος οχι χαπια.
πρεπει να ψαξεις μεσα σου βαθια τι ειναι αυτο που σε μολυνει και σε κανει να νιωθεις ασχημα,πρεπει να βρεις πραγματα που σε γεμιζουν και να μην εστιαζεσε στα προσωπα της οικογενειας σου,εχεις κανει πλεον την δικη σου οικογενεια,και πρεπει να εισαι καλα και συγκροτημενη για να μεγαλωσεις καλα τα παιδακια σου αλα να εχεις και τις ισορροποιες σου με ολλους,ειναι καλο πραγμα να επικοινωνεις και απο εδω απο το φορουμ με τα μελη και να μιλας,αλλα κανεις δεν μπορει να σε βοηθησει οσο εσυ τον εαυτο σου και βεβαια με εναν ειδικο ψυχολογο.

http://www.ticker.7910.org/wg__87__0...NzsmIzkzMQ.gif

Κάτι που βρήκα σε άλλο post....
http://uk.youtube.com/watch?v=VAY-Vz...elated&search=
Ετσι θέλεις να σε βλέπουν ????κυρίως τα παιδιά σου.....εκτός αν δε σε νοιάζει να μεγαλώσουν χωρίς μάνα....γιατί αν κάνεις λίγο ακόμα καιρό να φας χωρίς μάνα θα μεγαλώσουν....όχι πως τώρα σε έχουν γιατί έχω περάσει από κει και ξέρω ότι σε τέτοιες περιόδους είσαι παρών αλλά ουσιαστικά ΑΠΩΝ. Πότε να ασχοληθείς όταν γυρνάς πτώμα από τη δουλειά , όταν κάνεις εμετό και κρυώνεις, ή όταν λιποθυμάς από την αφαγία?? Πόσος χρόνος να μείνει? Σύνελθε όσο είναι καιρός....η ζωή είναι μικρή....πόσο καιρό νομίζεις ότι θα μας έχουν τα παιδιά μας ανάγκη? Βαριά βαριά 10 χρόνια μας δίνω...Τώρα μας κυνηγάνε ακόμα και θέλουν να΄ναι δίπλα μας . Θες να έρθει η ώρα να τους κυνηγάς εσύ και να 'χουν τα απωθημένα που έχουμε εμείς με τους γονείς μας και να μη θέλουν να σε δουν???ΔΕ ΝΟΜΙΖΩ. Λες πως η μάνα σου δεν ήπιε ποτέ ένα καφέ μαζί σου..ούτε η δικιά μου...και ξέρεις τι? τώρα με έχει ανάγκη που είναι άρρωστη και τον θέλει τον καφέ ΑΛΛΑ ΔΕ ΘΕΛΩ ΠΙΑ ΕΓΩ. Μη κάνουμε τα ίδια λάθη με αυτούς κούκλα μου...κρίμα είναι...θα το ξαναπώ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΜΙΚΡΗ...
Υ.Γ. συγνώμη αν είμαι λίγο σκληρή αλλά τα΄χω περάσει ακριβώς αυτά, με επιλόχεια κατάθλιψη, ανορεξία μετά βουλιμία , μετά φτου και απ΄την αρχή καυγάδες , αδιαφορία, δηλητηριώδη σχόλια....κλπ κλπ κλπ . Σε παρακαλώ μη κλείνεσαι και εξαφανίζεσαι , μίλα αν αισθάνεσαι ότι σου κάνει καλό , πιστεύω ότι υπάρχει πολύς κόσμος εδώ που νοιάζεται. μπορεί οι δικοί μας να μη νοιάζονται αλλά εδώ όλο και κάποιος με ίδιες εμπειρίες καταλαβαίνει να σου πει ένα καλό λόγο...(πιστεύω)

Αχ!Βρε,Λενιώ μου!Δε μας λυπάσαι καθόλου,που εξαφανίζεσαι τόσο μεγάλα διαστήματα!
Όλοι,έτσι είμαστε,μη νομίζεις...στα πάνω και στα κάτω μας...Αλλά είναι που έσυ ξεχνάς να φας
παράλληλα και αγχωνόμαστε μαζί σου...Είναι δύσκολο να κοπούν οι τάσεις μας,το ξέρω καλά...
Αλλά είναι αυτός ο φαύλος κύκλος που διαιωνίζεται και κάτι πρέπει να κάνουμε γι'αυτο,δε νομίζεις;
Από τα λεγόμενα σου τεκμαίρω πως ναι μεν συνεχίζεις την αγωγή,αλλά με τις συνεδρίες
με τον ψυχίατρο δεν έχουμε και πολλά αποτελέσματα...Πες μου,σε παρακαλώ,συναντιέστε
κάθε μήνα κι όχι συχνότερα;Του λες όλα όσα σου συμβαίνουν( πχ. το ότι δεν τρως,πώς ακριβώς νιώθεις κλπ; )
Μπορεί ο γιατρός αυτός να μην είναι ο κατάλληλος για μας,μπορεί κι εμείς να μη συνεργαζόμαστε όσο θα μπορούσαμε...
Να το ψάξουμε λιγάκι,τι θα μπορούσαμε να βελτιώσουμε,να δουλέψουμε άμα περνά από το χέρι μας...ε;
Δεν το έχουμε για πέταγμα το Λενάκι μας!Ένα το'χουμε και μοναδικό!Να το προσέξουμε κάτι παραπάνω! :)