Για γονεις με ΔΠΤ

κλικλικω, ο κοσμος ΕΙΝΑΙ πολυ μεγαλος και πολυ δυσκολος.... σημασια ισως εχει τελικα ο μικροκοσμος μας- και κατι για φιλους και λατρεμενους αντρες διαβαζω... τι θα εγραφα στη συνεχεια το ξερεις, γι αυτο το παραλειπω...
νιωθω ομως τι εννοεις ... δεν εισαι μονη, δεν εισαι η μονη :*

Διάβασα από την αρχή το θέμα σου.. Στη δική σου ιστορία και των άλλων μελών βρήκα ΠΟΛΛΑ κοινά σημεία σε σχέση με τους γονείς μου αλλά και σε σχέση με το παιδί μου. Μπερδεύτηκα περισσότερο νομίζω, ως τώρα βαθιά μέσα μου πίστευα πως για όλα έφταιγα εγώ, αν και αναγνώριζα κάποια λάθη των γονιών μου. Τα αναγνώριζα αλλά όμως δεν τους κατηγορούσα γιατί κατά βάθος "έφταιγα". Δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που λέω. Μου δώσατε τροφή για σκέψη..

Χάρηκα που τελικά έφτιαξες το σώμα σου όπως ήθελες. Αλλά δυστυχώς αυτό από μόνο του δεν φέρνει την ευτυχία (αντίθετα με όσα πιστεύει η μάνα μου). Θα την βρεις την άκρη σου, έχεις δύναμη μέσα σου :starhit:

Γειά σου,Κλικ.Καλώς σε βρίσκουμε και πάλι!

Έχεις τον θαυμασμό μου.Πέτυχες πολλά,σπουδαία και δύσκολα να επιτευχθούν ζητήματα,
που οι περισσότεροι από μας είτε ούτε καν τ'αγγίζουμε,εθελοτυφλώντας είτε επαναπαυόμαστε
να τα διαχειριζόμαστε επιφανειακά είτε τέλος αποτυγχάνουμε τελικά να τα τακτοποιήσουμε.
Βρήκες τη δύναμη να φτάσεις μέχρι τη ρίζα του κακού,να τη σκαλίσεις με σοβαρότητα και διάθεση
να ξεμπερδεύεις μαζί της,κινήθηκες προς τη σωστή βοηθητική κατεύθυνση με συνδρομή ειδικού
και μέσα από το δρόμο της γνώσης που κατακτιεται και γίνεται βίωμα,πέτυχες όσα πέτυχες
και παλεύεις να τα διατηρείς(και δεν αναφέρομαι μόνο στο βάρος σου),αντιστάθηκες στην τάση
επαναπαυσης που γαλουχήθηκες,τράβηξες μια γραμμή από όλα όσα σου χρέωναν και χάραξες
ολόδικη σου πορεία.Αν αυτό δε λέγεται "μεγάλωμα",δεν ξέρω τι θα δικαιούταν έτσι να χαρακτηριστεί.

Το ότι δεν κατάφερες ακόμα ν'ανεξαρτητοποιηθείς οικονομικά δε δικαιολογεί όσα σου χρεώνεις.
Δεν ξέρω το αντικείμενο των σπουδών σου,αλλά αντικειμενικά οι εποχές είναι δύσκολες για κάθε νέο
στο ξεκίνημα του και όχι μόνο.Όσοι είναι άνεργοι σήμερα δεν είναι επειδή είναι τεμπεληδες ή ανάξιοι.

Ο άνθρωπος που ζει μαζί σου και σε φροντίζει είναι σίγουρα κάποιος που δέχεται κι από σένα φροντίδα
και το κάνει με χαρά όπως θα το έκανες κι εσύ αν τα πράγματα ήταν αντίστροφα.Ο άνθρωπος
που εκείνος λατρεύει είναι αυτή που είσαι σήμερα.Όσα μέσα σου έχεις και είσαι εξ απαλών ονύχων.
Όχι μόνο όσα "κουβαλάς πίσω" σου κι ενδεχομένως αγνοεί αλλά και όσα σε πείσμα αυτών αντιστάθηκες
και κατάφερες να είσαι.Δεν είναι κάποιο τατουάζ που σε χάραξε η ζωή του παρελθόντος σου
για την οποία δεν είσαι περήφανη,που επιμελώς του κρύβεις.Είναι ρούχα που κάποτε μας έντυσαν,
τα κρατήσαμε πάνω μας από ασφάλεια οικειότητας,από άγνοια πως υπάρχουν κι άλλα,από χίλιους λόγους
ο καθένας,αλλά σιγά σιγά τα εκδυθήκαμε και πλέον δε μας χαρακτηρίζουν.Στιγμές που μας γυρίζουν πίσω
πάντα υπάρχουν και θα υπάρχουν.Είναι άλλωστε κομμάτι μας που ερεθίζεται από αφορμές κι ενεργοποιείται.

Το ζητούμενο είναι τι χώρο πλέον του επιτρέπουμε να καταλαμβάνει.Στα βήματα της εξέλιξης πάντα
οπισθοδρομούμε πού και πού.Σημασία έχει η συνολική πορεία να είναι προς τα μπροστά,να μας πηγαίνει
παραπέρα,στα καλύτερα μας.Εγώ αυτό το βλέπω ξεκάθαρα σ'εσένα και όσα μας περιγράφεις.
Αναφέρεις απίστευτα σπουδαία βήματα εξέλιξης,συμφιλίωσης,αγάπη ς και φροντίδας του εαυτού σου!

Κι η ευτυχία,της οποίας στιγμές μόνο λες πως γεύτηκες,έτσι μας δίνεται όλους μας,σε πολύτιμες σταγόνες δροσιάς
μέσ'την ξεραΐλα που κατανήσαμε την καθημερινότητα μας.Κάποιοι ξέρουν και τις εκτιμούν δεόντως,
τις ρουφούν μέχρι το μεδούλι τους,απολαμβάνοντας με παρωπίδες το "τώρα" ενώ άλλοι χάνουν
μεγάλο μέρος από ό,τι έχουν να τους δώσουν,διαμαρτυρόμενοι για το παροδικό τους,ουσιαστικά
προσπερνώντας τες...Ο χρόνος όμως δε γυρίζει πίσω ούτε έχουμε την επιλογή της επανάληψης.

Τα χρόνια,που έχασες και για τα οποία δε σε συγχωρείς.Όσα ενδεχομένως τότε στερήθηκες κι όσα
εξαιτίας τους ταλαιπωρείσαι και σήμερα να ξεπεράσεις.Αυτά όλοι τα έχουμε στις σελίδες της ζωής μας.
Το θέμα είναι πόσο γρήγορα θα ξεκινήσουμε νέο κεφάλαιο με την πεποίθηση πως κάθε μέρα που αξιωνόμαστε
είναι μια καινούρια ευκαιριά μεταμόρφωσης κι αξιοποίησης του χρόνου,που συνεχίζει να μας δίνεται.
Ό,τι έγινε δεν αλλάζει,είναι κρίμα όμως στο όνομα του παρελθόντος να χάνεται το πολύτιμο παρόν,
ο μόνος αληθινός χρόνος,που μας δίνεται να ζήσουμε.Είναι λογικό να νιώθεις θυμό τόσο απέναντι
σ'εκείνους που σε μεγάλωσαν όσο κι απέναντι στον εαυτό σου,που ενδεχομένως δεν αντέδρασε νωρίτερα.
Είναι κι αυτό ένα στάδιο αναπόφευκτο στα πλαίσια μας μετάβασης,που ανοίγει τους οπτικούς ορίζοντες
πολύ πιο πέρα από ό,τι ονομάζαμε κόσμο μέχρι τότε.Όσα λάθη κι αν έκαναν οι γονείς,προφανώς
αυτό ήταν το καλύτερο που μπορούσαν να κάνουν,ο καθένας για τους δικούς του λόγους,τους οποίους δε δούλεψε
να ξεπεράσει ώστε να γίνει καλύτερος άνθρωπος και στη συνέχεια διδάσκαλος προσωπικού παραδείγματος.

Είσαι σε μια ηλικία που πρακτικά από καιρό έχεις αφήσει πίσω σου την οικογένεια προέλευσης
καθώς και όση ασφάλεια(με ή άνευ εισαγωγικών)εκείνη σου παρείχε,αλλά πλέον και ουσιαστικά
καθώς στάθηκες με κριτική διάθεση απέναντι της,απέρριψες σημαντικά της κομμάτια και δούλεψες
να τα αποβάλεις από τη συμπεριφορά σου και στο κατά δύναμιν κι από μέσα σου.Αποχαιρετώντας
λοιπόν το γνώριμο παρελθόν και βαδίζοντας στο άγνωστο μέλλον με μια αίσθηση πως κόβεις κάπως
τις ρίζες σου,γιατί ένιωθες να εμποδίζουν τα ελεύθερα πετάγματα σου,είναι λογικό να νιώθεις ενίοτε
"χαμένη,ανεπαρκής και φοβισμένη σ'έναν κόσμο πολύ μεγάλο και πολύ δύσκολο".Θα ησουν αφελής,
επιπόλαιη ή θα είχες στην πράξη πετύχει πολύ λιγότερα σε σχέση με την απέκδυση του παρελθόντος σου
αν δεν ένιωθες κάπως έτσι.Κι ο πόνος που νιώθεις είναι ο πόνος του ομφάλιου λώρου που κόπηκε.
Είναι ο πόνος της αμφιβολίας για το άγνωστο που απλώνεται μπροστά σου.Είναι ο πόνος των τελευταίων πτυχών
από τα παλιά,που παλεύουν μέσα σου να επιβιώσουν.Είναι η απεγνωσμένη προσπάθεια της πλευράς της αφοσίωσης
μέσα σου απέναντι στους γονείς,στην Κλικ που ήσουν,που είχε βολευτεί στο θρόνο της και τώρα την πετάς κάτω.
Είναι ο τρόπος της να σε κάνει να την κρατήσεις κι άλλο,χρησιμοποιεί τον φόβο για να σου κλέψει
από τη δύναμη,που τόσο εντυπωσιακά επιδεικνύεις και την απειλεί.Μη σε πτοούν τέτοιες στιγμές.
Είναι οι τελευταίες τρίχες της ουράς του γαϊδάρου.Μέσα σου ξέρεις καλά τι είναι καλύτερο για σένα.
Όσο κι αν είναι σε βρεφική ακόμα κατάσταση ο νέος σου βελτιωμένος εαυτός έχει δυνατό το ένστικτο
του τι είναι θετικό για κείνον.Συνέχισε με την ίδια παρρησία κι όσο απομακρύνεσαι τόσο θα θολώνει
το τοπίο πίσω σου κι όλο και λιγότερο θα σε κάνει να ρίχνεις κλεφτές ματιές,που σε σκαλώνουν.

Ελπίζω να συνεχίζεις τις συνεδρίες στον/ην ψυχολόγο σου,να βιώνεις μια όμορφη σχέση αγάπης
και κάθε μέρα να σε βρίσκει όλο και πιο γερά να πατάς στα πόδια σου με λιγότερα πισωγυρίσματα.
Με το καλό να βρεις και απασχόληση,που θα σου δώσει και την πολυπόθητη οικονομική ανεξαρτησία!
Συγχώρεσε μου ενδεχόμενα σημεία αυθαιρεσίας.Δε γνωρίζω τη ζωή σου,απλά αφουγκράστηκα τα λόγια σου.

καλησπερα και ευχαριστω πολυ για τις απαντησεις.

ναντιν, ημουν τοσο σιγουρη οτι θα μπορεσεις να με καταλαβεις.

η αληθεια ειναι πως δε μου συγχωρω τα χρονια που εχασα. δεν μπορω να κανω ειρηνη με τον εαυτο μου ουτε με τους γονεις μου. ειχα πει οτι θα κανω ειρηνη μαζι τους μονο οταν φτιαξω τη ζωη και γινω αυτο που θελω. και δεν τα καταφερνω. 5 βηματα μπροστα, 7 πισω.
καθε τοσο απογοητευομαι και τα παραταω. μιζεριαζω, πεφτω. "ποσο χαλια ειναι η ζωη μου?!" ουρλιαζει μεσα στο κεφαλι μου και μπορει να παρατησω ακομα και απλες καθημερινες υποχρεωσεις της ημερας.

εκανα σχεση με εναν ανθρωπο εκ διαμετρου αντιθετο.
σκληρος, απολυτος, αδιαλλακτος, δυναμικος, επικριτικος. απο παιδι δουλευε και συντηρουνταν μονος του. καλοψυχος και φιλοτιμος αλλα ρατσιστης οσο και επικριτικος. πώς να εμπιστευτεις το θεμα του βαρους, της κοινωνικης διαταραχης, της καταθλιψης, του ρατσισμου σε εναν ανθρωπο που βλεπει παχουλη στο δρομο και ανοιγει το βοθρο του και δεν τον κλεινει?
πώς να εξηγησεις ποσο πολυ φοβασαι να ανταπεξελθεις επαγγελματικα επειδη οταν ξαναγεννηθηκες επεσες μεσα στην πιο μεγαλη οικονομικη κριση και χωρις εφοδια ενα πτυχιο και προυπηρεσια?
πώς να εξηγησεις οτι παρατησες τη σχολη για σοβαρους ψυχολογικους λογους και στη συνεχεια βουτηχτηκες στην καταθλιψη για 3 χρονια?
μιλαμε για εναν ορθολογιστη που βλεπει τα πραγματα ως 1+1 κανουν 2. τερμα και τελειωσε. ολα τα αλλα "μεγαλες βλακειες". ετσι το βλεπει.
με χωρισε, δεν αντεξε αυτο που ειμαι. και δεν αντεχω ουτε εγω αυτο που ειμαι. φοβαμαι πολυ. ειμαι χαμενη. δεν μπορω να κανω ειρηνη με τον εαυτο μου και να προχωρησω. σκαλωνω συνεχως.
η τυχη μου χαμογελασε γιατι με αυτο τον ανθρωπο απο την αρχη νιωσαμε την εκρηξη και ηταν κοινη. ερωτας απιστευτος, αγαπη αφθονη, δεσιμο, οικειοτητα, τονοι φροντιδας. προτεραιοτητα ο ενας του αλλου. τον ονειρευομουν και πριν τον γνωρισω. ο,τι εζησα μαζι του ηταν το ονειρο πολλων ετων. και τον εχασα. εκεινος με πουλησε. και εγω τον απογοητευσα. και ποναμε και οι δυο. αλλα ο προδομενος παντα περισσοτερο....

με την ψυχολογο σταματησα πριν 2 χρονια χωρις να εχω ολοκληρωσει. σταματησα τοτε επειδη ειχα βρει μια δουλεια και δεν προλαβαινα και αργοτερα που ξαναειχα συμπτωματα δεν πηγα για οικονομικους λογους. τωρα εχω συνεδρια την τετάρτη γιατι δεν την παλευω καθολου. χρειαζομαι αμεσα βοηθεια.
δεν εχω αλλο κουραγιο. δεν εχω. θα ξενοικιασω και θα γυρισω στο πατρικο μου. κινηση αυτοκτονιας αλλα τουλαχιστον οικονομικη. με αποτελειωσε αυτος ο ανθρωπος.

κοριτσακι μου, λυπαμαι που πονας τοσο..
ομως, οσο κι αν αγαπηθηκατε δε νομιζω οτι αυτος ο ανθρωπος ηταν για σενα.. γιατι ακριβως δεν αντεχει αυτο που εισαι... και δεν ξερω αν το εννοουμε με τον ιδιο τροπο!!!
γιατι αυτα που εισαι, ειναι πολυ περισσοτερα απο αυτα που ειναι....

κι οσο κι αν ακουστει κοινοτυπια, καθε βημα που κανουμε σ αυτη τη ζωη κοστιζει... δεν πονας μονο αν μεινεις στασιμος-κλινικα νεκρος!!!
ομως εσυ εισαι ζωντανη και τολμας και προχωρας..
ο πονος σου το αποδεικνυει..

σε φιλω κ σ αγκαλιαζω...

smart ria :love::bisou:

....κλικλικω, σου στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά (προς το παρόν) και την αγάπη μου.... δε θέλω να σκας για κανεναν π@$%&η που δεν μπόρεσε να εκτιμήσει σωστά, να κατανοήσει σε βάθος, να σεβαστεί και να μην προδώσει αυτο το πλάσμα που λέγεται (εδώ στο φορουμ) click.

Καλημέρα,Κλικ.
Χαίρομαι που θα συνεχίσεις τις συνεδρίες σου.Θέλει δύναμη και θάρρος να μην αφηνόμαστε αλλά να προσπαθούμε να ορθώσουμε
ανάστημα και πάλι,παρά τα όσα μας βάλλουν!Είμαι σίγουρη πως θα σε βοηθήσει και πάλι.Ήδη υπάρχει πλέον μια καλή βάση να πατήσετε!

Περνάς λοιπόν έναν φρέσκο κι οδυνηρό χωρισμό από κάποιον με τον οποίο μοιράστηκες πρωτόγνωρες και σημαντικές εμπειρίες.
Δεν είναι λίγο ούτε ξεπερνιέται σε σύντομο χρόνο.Ουσιαστικά βιώνεις μια περίοδο πένθους με όσα αυτή συνεπάγεται.
Έχεις ένα σωρό συναισθήματα και σκέψεις να επεξεργαστείς συν τον φυσικό πόνο των κυττάρων σου,που τους λείπει εκείνος.
Το ότι νιώθεις άσχημα για την τροπή που πήρε η σχέση σας δε σημαίνει πως θα επιτρέψεις να συμπαρασύρει το συναίσθημα αυτό
όλα όσα τόσον καιρό μόχθησες και πέτυχες.Δεν είναι εξαιτίας τους που δεν είσαι καλά,είναι κάτι άλλο,αυτην τη στιγμή σημαντικότερο
που τα επικαλύπτει και αφήνει εντυπώσεις πως όλα είναι χάλια,μάταια,ανύπαρκτα,μια τρύπα στο νερό!Δεν είναι έτσι όμως
κι όσο περνά ο χρόνος θα το διαπιστώνεις.Όσα κατέκτησες είναι ολόδικα σου έστω κι αν πλέον δεν φαίνονται αρκετά να σου δώσουν χαρά.

Η αλήθεια είναι πως όσο καλά κι αν καταφέρνουμε να νιώσουμε με τον εαυτό μας αγγίζουμε ένα ικανοποιητικό επίπεδο πληρότητας,
ωστόσο η χαρά που ξεχειλίζει μέσα μας πηγάζει μέσα από τις σημαντικές μας σχέσεις.Κυρίως τις ερωτικές και μάλλον και τις γονεϊκές
(σε σχέση με τα παιδιά μας,όσοι έχουμε).Το πιο απλό,ένα βλέμμα,ένα χάδι,μια ανόητη ατάκα,μια στιγμή που ενώνεται βαθιά
ο ορίζοντας των ματιών είναι ικανά να μας στείλουν στα ουράνια,να κάνουν την καρδιά να φτερουγίσει,να νιώσει γεμάτη,
πως τα έχει όλα και τίποτα δεν της λείπει.Όταν το χάσουμε αυτό,ακόμα κι αν η λογική μας υπενθυμίζει πως οι λόγοι ήταν υπαρκτοί
και σοβαροί,μέσα μας νιώθουμε έναν ακρωτηριασμό,μια δυσβάσταχτη αναπηρία,σα να απωλέσαμε ένα κομμάτι ολόδικό μας.
Κι έρχονται μετά τα αμέτρητα "γιατί",τα "αν" θα είχε γίνει αυτό ή "αν" θα είχα κάνει το άλλο,όλα τα σενάρια που θα οδηγούσαν στην αντίθετη
κατάληξη και μας βασανίζουν ακόμα κι αν ξέρουμε μέσα μας πως έτσι έπρεπε να γίνει και πως αργότερα θα το δούμε αυτό καθαρότερα.

Για μένα δεν υπάρχουν ανώτεροι και κατώτεροι άνθρωποι,άξιοι και ανάξιοι,σημαντικοί κι ασήμαντοι.Υπάρχουν άνθρωποι που με κίνητρο
την έλξη αρχικά και στη συνέχεια την αγάπη παλεύουν να γειτνιάσουν,να συγκλίνουν τους δρόμους της διαφορετικότητας τους,
ώστε να συμπορευτούν στο κατά δύναμιν αρμονικά με τον/την εκλεκτό/ή της καρδιάς τους.Αυτό θέλει πολλή δουλειά στην πορεία
κι ορισμένες φορές αποτυγχάνει γιατί είναι δύσκολο να εκδυθούμε όσα γαλουχηθήκαμε ακόμα και στο όνομα της αγάπης.

Ένας άνθρωπος που μεγάλωσε από μικρός ανεξάρτητος και δυναμικός διαμόρφωσε μια αντίληψη αδυναμίας για όποιον
δεν πορεύτηκε ανάλογα.Η βάση της κρίσης του είναι αυτό που του δίδαξαν ως σωστό,αυτό είναι το πιστεύω του που υπερασπίζεται.
Ο,τιδήποτε πέρα από αυτό είναι τουλάχιστον μη αποδεκτό και στη χειρότερη περίπτωση αντικείμενο ρατσιστικού χλευασμού.
Να τον κατηγορήσουμε για τη βιοθεωρία του;Έχει νόημα;Υπάρχει περίπτωση να την αλλάξει εφόσον τη θωρεί σωστή;

Από την άλλη ένας άνθρωπος που μεγάλωσε εντελώς διαφορετικά,που πάλεψε και παλεύει να σταθεί στα πόδια του,
που έχει πάνω του χαραγμένα τα σημάδια του παρελθόντος είναι αναμενόμενο να νιώθει πως για να του είναι αρεστός πρέπει να τα κρύψει.
Να ενθαρρύνει την πλευρά του που αγωνίζεται να γίνει καλύτερη,να φωτίζει μόνο αυτήν κι αλίμονο του αν κάποια στιγμή
τα σκιερά κομμάτια του πάρουν τροφή και ξεμυτίσουν μέσα από τη ντουλάπα.Φαντάζομαι μια βασανιστική πάλη του ποιά είμαι
και ποιά δείχνω πως δεν είμαι.Πως κάθε σχόλιο εις βάρος συνανθώπου που μοιάζει με ό,τι ήμουν,με ό,τι κρύβω πως ακόμα κουβαλώ,
θα ήταν δυνατό χαστούκι απόρριψης στα δικά μου μούτρα κι αυτόματα ένας ακρωτηριασμός της αγάπης,καθώς αναπόφευκτα
συμβαδίζει με αποδοχή.Φοβάμαι πως όσο όλα αυτά συντηρούνται στο σκοτάδι,είναι ζήτημα χρόνου να εκραγούν και να τα διαλύσουν όλα!

Ό,τι όμορφο είχε αυτή η σχέση δε χάνει ωστόσο την αξία του.Δεν τα ισοπεδώνουμε όλα επειδή ένα από αυτά στάθηκε εμπόδιο
στη συνέχιση αυτής της σχέσης.Κι αυτά είναι που πονούν.Εδώ είναι που κονταροχτυπιέται η λογική με το συναίσθημα και κάθε κρίμα
αναστεναγμού που ευχόταν μια αντίθετη κατάληξη στην ιστορία.Θέλουν το χρόνο τους τα στάδια αυτά.Περνάμε από τον θυμό
για να φτάσουμε στην αποδοχή και τη συμφιλίωση.Είναι αναπόφευκτα τα βήματα του πένθους και θέλουν τον πολύτιμο χρόνο τους.
Κάποια στιγμή θα καταφέρεις να κρατήσεις όμορφα μέσα σου τον άνθρωπο αυτόν κι όλα σου τα συναισθήματα για κείνον
στο μουσείο της καρδιάς σου σε μια θέση που επιβεβαιώνει τη σπουδαιότητα τους κι η ζωή σου θα κυλά έξω από το μουσείο αυτό,
στον ζώντα χρόνο κι όσα ενδεχομένως ομορφότερα σου επιφυλάσσει!Τότε θα βλέπεις πίσω με σοφία τον χωρισμό αυτό,τότε θα χαίρεσαι
για την ελευθερία σου,που θα σε οδηγήσει στα ακόμα καλύτερα σου.Προς το παρόν είναι πολύ νωρίς γι'αυτά.Χθες έλεγα σε μια φίλη μου
πόσο ευγνώμων είμαι που χώρισα από κάθε σχέση του παρελθόντος μου όσο κι αν μου κόστισε σε δάκρυα και χρόνια,αναφέροντας μία προς μία
τι ζωή θα μου επιφύλασσαν σήμερα.Μπορεί να είχαν να μου δώσουν κάποια πολύτιμα πράγματα,που ακόμα αποζητώ,δε θα ήμουν όμως εγώ
η ίδια Ναταλία,θα ασφυκτυούσα σε μια ξένη ζωή κι αυτό είναι αδιαπραγμάτευτο.Χαλάλι τα κιλά που πήρα,τη σχολή που δεν έβγαλα,τις δουλειές
που δεν έκανα,τα χρήματα που δεν έβγαλα,τα παιδιά που δε γέννησα,όλα αυτά σπουδαία,αλλά χωρίς εμένα όλα άδεια,όλα αλλότρια,όλα λειψά.
"Τα πάντα εν σοφία εποίησε" της είπα κι άφησα μια ανάσα ανακούφισης για την ικανότητα μου να μπορώ όλα αυτά να τα διακρίνω
χωρίς να παρασύρομαι από τις ανικανοποίητες ανάγκες μου και την αναδρομή τους στο παρελθόν.Ακόμα κι αν αντικειμενικά,
κοινωνικά λογίζομαι σε άθλια θέση,υποκειμενικά μέσα μου νιώθω καλά κι αυτό δεν το αλλάζω με κανένα χειροκρότημα.

Στα βήματα της εξέλιξης σου λοιπόν ήρθε κι αυτός ο άνθρωπος,ανάμεσα στα άλλα να σε δοκιμάσει στο κατά πόσο σοβαρολογείς
στην προσπάθεια σου,κατά πόσο θα υπερασπιστείς αυτό που είσαι,αυτό που μοχθείς να βελτιώσεις,αυτό που λαχταράς να γευτείς.
Εφόσον νιώθεις να μη σε αποδέχτηκε ως όλο,είναι προς τιμή σου και με ακριβό μάλιστα τίμημα που προτίμησες να πετάξεις τις μάσκες
και να διαλέξεις τον εαυτό σου.Προδομένη στα μάτια μου δεν είσαι,αλλά δυνατή,με το κεφάλι ψηλά κι έτοιμη για ψηλότερα σκαλοπάτια.
Εφόσον βιώσες έρωτα,αγάπη,δέσιμο,οικειότ� �τα,φροντίδα είσαι ικανή να τα ξαναβιώσεις,να τα δεχτείς και να τα δώσεις κι εσύ.
Κάποτε πίστευα πως ο κόσμος είχε φτιαχτει για μένα και τη δική μου λατρεία.όλη η αλληλουχία του Σύμπαντος για να γεννηθούν
τα παιδιά του έρωτα μας.Πλέον πιστεύω πως υπάρχουν ευτυχώς περισσότεροι του ενός άνθρωποι με τους οποίους θα μπορούσαμε
να συζήσουμε αρμονικά,να νιώσουμε δυνατά συναισθήματα,να γευτούμε χαρές κι απολαύσεις.Ο άνθρωπος είναι ον που προσαρμόζεται.
Τόσο στις δικές του αλλαγές στο χρόνο όσο και μέσα από το αλισβερίσι των σχέσεων,που ευλογείται.Κάθε σχέση μας βγάζει
στην επιφάνεια ενδεχομένως άγνωστες πτυχές του εαυτού μας,γινόμαστε δέκτες και πομποί διαφορετικών κάθε φορά σημάτων.
Είναι σπουδαίος πλούτος οι σχέσεις κι όταν βιώσουμε εκείνη που μας βγάζει τον καλύτερο μας εαυτό είναι μια σημαντική ένδειξη
πως βρήκαμε το λιμάνι μας.Κάθε ταξίδι μέχρι τότε πολύτιμο.Χωρίς άλλωστε αυτά δε θα είχαμε προχωρήσει ν'αγγίξουμε
το λιμάνι μας.Νιώσε λοιπόν ευγνωμοσύνη για ό,τι αξιώθηκες και κράτα τα θετικά του άνεμο στα πανιά σου για την πολλά υποσχόμενη
συνέχεια του ταξιδιού σου.Ευχήσου δυνατά το καλύτερο και για τη συνέχεια του δικού του δρόμου.Αυτό άλλωστε είναι η αγάπη.
Να προσεύχεσαι για το καλύτερο και των δυο σας,ακόμα κι αν αυτό δε συνεπάγεται πως θα το βιώσετε μαζί.Άφησε τον να ζήσει και ζήσε!

Η επιστροφή στο σπίτι θα είναι μια δοκιμασία.Και καλά να ένιωθες πάλι θα τάραζε την ισορροπία μέσα σου.Δεν είναι ασήμαντη αλλαγή.
Όμως γυρνάς διαφορετική,πιο δυνατή,πιο γυναίκα κι όχι τόσο άβουλο παιδί.Είναι ακόμα μια πρόκληση των κατακτήσεων σου
στο κατά πόσο θα τις υπερασπισ
τείς κόντρα σ'όσα τόσον καιρό προσπαθείς να επαναπροσδιορίσεις.Σκέψου όμως πόσο πιο φουσκωμένη
από αυτοπεποίθηση θα βγεις από αυτήν την εμπειρία!Ανεβαίνει ο βαθμός δυσκολίας,μαζί όμως και ο άθλος της νίκης όταν με το καλό
θα καταφέρεις να μη σε ρίξει εκεί που ήσουν παλιά.Δε γυρνάς η ίδια,μην το ξεχνάς αυτό.

Κι η συγχώρεση των γονιών,του εαυτού σου,η ειρήνη,η συμφιλίωση,η αποδοχή,δεν επιτυγχάνονται όταν εμείς θα το ορίσουμε.
Όταν κάτι θα έχουμε καταφέρει στο μέλλον.Κομβικό σημείο είναι να στρέψουμε το κεφάλι μπροστά,να πούμε πως ό,τι έγινε έγινε,
το αφήνουμε πίσω μας κι αφιερώνουμε πλέον χρόνο κι ενέργεια μόνο για όσα ονειρευόμαστε για το αύριο,όσα απολαμβάνουμε στο τώρα.
Έχω την αίσθηση πως πέρα από τα χρόνια που έχασες μέχρι τώρα χρεώνεις στο παρελθόν σου και τα χρόνια του μέλλοντος
που έχασες με τον άνθρωπο αυτό.Γιατί αν δεν σε στιγμάτιζαν αυτά,αν δεν τα κουβαλούσες μέσα σου,δε θα τον απογοήτευες
και θα ήσασταν ακόμα μαζί.Θυμώνεις με τους γονείς σου που σου τα φόρτωσαν όλα αυτά,με τον εαυτό σου που δεν τα τίναξε νωρίτερα,
δυνατότερα,από τη ρίζα,που δεν ήταν πανέτοιμος για τη συνάντηση με "αυτόν που ονειρευόσουν πριν καν τον γνωρίσεις".
Και γιατί να μην σκεφτούμε πως και αυτός δεν ήταν έτοιμος για σένα,για τη συνάντηση μαζί σου;Όλα γίνονται για κάποιον σημαντικό λόγο
ακόμα κι αν δε μας είναι προς το παρόν διακριτός.Οι σχέσεις που έχουν λαμπερό μέλλον είναι συνήθως αυτές που κυλούν γλυκά
κι όχι με υπερπροσπάθεια.Στη δεύτερη περίπτωση κάποιος κάπου θα κλατάρει.Και δε φταίει καθόλου που δεν άντεξε.Μη σου πω
ευτυχώς κιόλας που δεν άντεξε άλλο γιατί αλλιώς θα καλούταν να υπομείνει πολύ βαρύτερα τιμήματα.Τα όρια είναι σωτήρια πολλές φορές!

Επίτρεψε στον εαυτό σου να νιώσει όλα όσα νιώθει.Μην τα κουκουλώνεις ούτε να κλείσεις τα μάτια σου.Αντιμετώπισε τα μια και καλή
ώστε να προχωρήσεις ελεύθερη από αυτά,να ετοιμαστείς και πάλι για τις ομορφιές που η ζωή σου επιφυλασσει!Όλα είναι μια χαρά!
Κι όλα θα πάνε καλύτερα!Έχεις περάσει πολύ χειρότερα.Τα κατάφερες να τα διαχειριστείς κι έτσι θα τα ξανακαταφέρεις!Δεν ανησυχώ.

Και κάτι ακόμη,αναφορικά με τα "λάθη"του παρελθόντος,τη δυσκολία μας να μας συγχωρήσουμε γι'αυτά
καθώς και τη διαχείρηση της αίσθησης πως χάσαμε πολύτιμο χρόνο.Έχω μια οπτική που προσωπικά με βοηθά.
Δεν υπάρχουν λάθη και σωστά στον τρέχοντα χρόνο των σημαντικών αποφάσεων,των πράξεων και των παραλείψεων.
Η αξιολόγηση τους είναι εφικτή μόνο μετά το πέρας εύλογου χρόνου,ο οποίος θα δικαιώσει τις επιλογές εκείνες
ή θα τις καταδικάσει ανάλογα με την τροπή των εξελίξεων.Αυτό ασφαλώς δεν είμαστε σε θέση να το κρίνουμε
τη στιγμή που καλούμαστε να αποφασίσουμε για κάτι.Δεν έχουμε τη μαγική σφαίρα να τρέξουμε στο χρόνο
για την πολύτιμη πληροφορία της έκβασης των γεγονότων.Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε-κι αυτό θεωρώ
πως στην πράξη κάνουμε-είναι να λαμβάνουμε αποφάσεις και να συμπεριφερόμαστε με βάση εκείνο που τη δεδομένη
εκείνη περίοδο κρίνουμε ως καλύτερο για μας,ως εφικτότερο να πραγματοποιήσουμε με βάση την μέχρι τότε εμπειρία
και χαρακτήρα μας.Ενδεχομένως με τη σοφία του σήμερα κι όπως ο χρόνος της ωρίμανσης μας σμίλεψε αν καλούμασταν
σήμερα να παίρναμε κάποια απόφαση του παρελθόντος ή να διαχειριζόμασταν ένα σημαντικό θέμα,να είχαμε πράξει
διαφορετικά.Αυτό όμως δε δικαιολογεί να μας θυμώσουμε για όσα αγνοούσαμε ή δεν ήμασταν τότε.Το μόνο που μπορεί
να μας διδάξει είναι αναφορικά με τα επόμενα σταυροδρόμια,όπου κληθούμε να διαλέξουμε πορεία.Εκεί θα φανεί και κατά πόσο
αξιοποιούμε έμπρακτα τα οδυνηρά κυρίως διδάγματα της ζωής μας.Δίνει μεγάλη ανακούφιση η σκέψη αυτή.Πως κάθε φορά δηλ.
πράττουμε αυτό που κρίνουμε καλύτερο και μπορετό τη δεδομένη στιγμή.Προσδίδει γαλήνη και κατανόηση στον έρμο εαυτό μας.

Quote:

---

Να τον κατηγορήσουμε για τη βιοθεωρία του;Έχει νόημα;Υπάρχει περίπτωση να την αλλάξει εφόσον τη θωρεί σωστή;

---

Μακαρι να φτασω συντομα στο επιπεδο να τον συγχωρησω γιατι ετσι ειναι, ετσι εμαθε να ειναι και ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΣΕ να κανει αλλιως. Ειναι διαμορφωμενος χαρακτηρας και εγω δεν καταφερα να με αγαπησει τοσο ωστε να αλλαξει καποια πιστευω του. Δεν ηταν ετοιμος για μενα κι εγω δεν ημουν ετοιμη για κεινον. Δεν του εχει ξανασυμβει να εχει να αντιμετωπισει ταυτοχρονα τοσα οικονομικα προβληματα, μια χωρα που καταστρεφεται, χρεη και μια συντροφο αδυναμη, ανασφαλη και χωρις επιτυχιες στο δυναμικο της. Διαλεξε τι ειναι καλυτερο για εκεινον. Μου περνουν ολες αυτες οι σκεψεις συνεχως. Ορθολογιστικα. Αλλα ακομα υπερτερει το συναισθηματικο κομματι μου που ουρλιαζει οτι πουλησε την αγαπη μας.

Δεν καταφερνω να θυμαμαι τα ομορφα με χαμογελο. Ηταν παρα πολλα τα ομορφα. Αφθονα. Και οποτε τα θυμαμαι νιωθω απογνωση. Ακομα και οταν με εκανε σκουπιδι με τα πιο σκληρα λογια που εβρισκε να χρησιμοποιησει, ταυτοχρονα ελεγε σ'αγαπαω και θα σ'αγαπαω παντα μεσα μου.

Στο σπιτι δε θα γυρισω εντελως ιδια, αλλα η κατασταση εκει ΕΙΝΑΙ ιδια. Ολοιδια. Φαι, παραιτηση, μιζερια, η απολυτη παρακμη. Και ναι μεν δε θα γυρισω ιδια αλλα θα γυρισω φορτωμενη με αποτυχιες και γκρεμοτσακισμενα ονειρα.

Ευχαριστω παρα πολυ για τα καλα σου λογια. Μπορει να βγαζουν πολυ αρνητισμο και απαισιοδοξια τα λογια μου, αλλα πραγματικα ειναι ορισμενες στιγμες που εχω ελπιδοφορες σκεψεις.

Ευχαριστω πραγματικα. Και χαιρομαι που εσυ καταφερνεις να κανεις ειρηνη με τον εαυτο σου.

κλικλικω, δε γυρνας με αποτυχιες... εκανες ΤΕΡΑΣΤΙΑ βηματα!!! το ξερεις αυτο!!!
οσο γι αν βλεπεις την επιστροφη ως ηττα, δεν ειναι ετσι!
η προωσπικη μου εμπειρια μου εχει δειξει οτι οσο κι αν απεχθανομουν μερη και καταστασεις οι συγκυριες με ογησουσαν ΠΑΝΤΑ πισω, μεχρι κατα καποιο τροπο να τα αποδεχθω (κι αυτο δε σημαινει να το υιοθετησω) και να τα απομυθοποιησω.... ηταν σαν κατα καποιο τροπο να επρεπε να κλεισω καποιους λογαριασμους για να μπορεσω να συνεχισω μπροστα.

οσο για τις διαφορετικες οπτικες.. ποτε δεν μπορεις να κατακρινεις καποια...
δες το ετσι: με αφετηρια το Νυδρί και με προορισμο το Πορτο Κατσικι, ενα ατομο παει με το καραβακι κ ενας οδικώς... κανενας δε μπορει να αμφισβητησει το δρομο του αλλου, αφου προφανως και οι δυο φτανουν... απλα αυτος που παει οδικως εχει αγναντεψει τη θαλασσα κι εχει δει τα καραβακια να φτανουν, αρα εχει υποψην και την αλλη διαδρομη...

στεναχωριεμαι που πονας... φιλακια ..

Είναι αγάπη αυτή που μικραίνει μπροστά στην αλήθεια;
Ήταν ποτέ αγάπη;
Αγάπη για εσένα ή αγάπη για ότι νόμιζε ότι ήσουν;
Πολλές φορές οι άνθρωποι μπαίνουν σε μια διαδικασία να δημιουργήσουν μια
ιδανική εικόνα για το σύντροφο τους και όταν χάνεται η ομίχλη του έρωτα αυτό που
βλέπουν μπροστά τους δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα που αυτοί έπλασαν στο μυαλό τους.
Είναι άλλο να είμαι ερωτευμένος με μια πλασματική ύπαρξη και άλλο να αγαπώ έναν άνθρωπο, για ότι πραγματικά είναι,
ως τα βάθη της ψυχής μου.
Έπειτα σκέψου, είναι αυτός ένας άνθρωπος που θα επέλεγες για φίλο σου; Ένας άνθρωπος που όλα τα βλέπει τόσο μονόπλευρα; Όταν κάποιος δεν έχει κατανόηση για τις μικρές και μεγάλες αδυναμίες των συνανθρώπων του, λίγα έχει καταλάβει από τη ζωή. Φαίνεται πως έχει πολύ δρόμο να κάνει μπροστά του. Αν καταφέρει ποτέ να τον κάνει....εφόσον είναι τόσο άκαμπτος και απόλυτος.
Ποιος είπε πως για να αγαπηθείς δεν πρέπει να έχεις ανασφάλειες και πρέπει να έχεις επιτυχίες στο ενεργητικό σου;
Για να αγαπηθείς πρέπει ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου να μπορεί πρώτα απ'όλα να αγαπήσει. Βαθιά και ουσιαστικά.
Μπορεί τώρα να πονάς μα από την άλλη γλίτωσες! Γλίτωσες από έναν άνθρωπο που στα δύσκολα κολώνει. Σε ένα κοινό δρόμο με ένα άνθρωπο στην πορεία της ζωής πολλά δύσκολα θα βρεθούν μπροστά! Όποιος κολώνει καλύτερα να φεύγει νωρίς από τη ζωή μας.
Έχω διαβάσει όλη την ιστορία σου και θέλω να ξέρεις ότι πιστεύω πως αδικείς πολύ τον εαυτό σου. Γιατί νιώθεις ότι είσαι αποτυχημένη;
Κάτι τελευταίο, έχω χωρίσει και εγώ από μεγάλο και θυελλώδη έρωτα. Χωρίζοντας άκουσα και εγώ τα λόγια σ΄αγαπώ και θα σ΄αγαπώ πάντα και αυτά με πονούσαν πιο πολύ! Πρόσεξε είναι μεγάλη παγίδα! Είναι σαν να σου ρίχνουν την ευθύνη - εγώ σ΄αγαπώ και θα σ' αγαπώ πάντα (μα εσύ με κάνεις να φύγω μακριά σου) τεράστιο ψέμα. ΤΕΡΑΣΤΙΟ! Κανείς δεν αγαπά και φεύγει! Ή αν πράγματι το κάνει είναι δειλός και μικρόψυχος. Όποιος αγαπάει κάθεται και πολεμάει. Δεν πετάει μια αγάπη στα σκουπίδια. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες. Ίσως ακόμη και για τον εαυτό του, δεν ξέρω...
Ίσως είναι για να νιώθει καλύτερα απέναντι σου, να σου δείχνει ότι δεν παίρνει πίσω τα σ' αγαπώ, τη στιγμή που ακριβώς αυτό κάνει. Μερικές φορές οι άνθρωποι κρύβονται πίσω από το δάχτυλο τους!

Καλημερα. Ευχαριστω για την απαντηση :)
Ναι κι εγω πιστευω οτι στην αρχη ηθελε να αγαπησει αυτο που ηθελε να δει. Στη συνεχεια δεν του εβγαινα οπως τα υπολογισε και προσπαθησε με συνεχη κριτικη, πιεση και επικριτικοτητα να με πλασει οπως ηθελε. Πραγμα που δεν πετυχαινε. Πετυχαινε μονο να μην τον εμπιστευομαι και να τον φοβαμαι.
Και στο τελος, μου φορτωσε ενα βουνο απο κατηγοριες και στον εαυτο του το μονο που αναγνωρισε σαν λαθος ηταν οτι δε με χωρισε νωριτερα "αφου εβλεπε".
Και ναι, ακομα και το σ'αγαπαω ηταν για να ξεκαθαρισει οτι φταιω εγω που δεν αντεχει μαζι μου και δεν μπορει να βασιστει πανω μου.
Η αγαπη δε φτανει λεει.
Εγω παλι λεω οτι η αγαπη δε φτανει μονο οταν δεν ειναι αρκετη.

Γιατι εγω αντεχα τα νευρικα ξεσπασματα του, τη μονιμη επικριτικοτητα, τη ρηχη πλευρα του, την πληρη αγνοια σε θεματα ψυχολογιας, επειδη τον αγαπαω παρα πολυ και τον αγαπαω ετσι οπως ειναι ολοκληρος. Γιαυτο καθε φορα που σκεφτομουν να φυγω και να με προστατεψω απο εκεινον, δεν το εκανα. Επειδη η δικη μου αγαπη ΕΦΤΑΝΕ. Και τα δικα του τα καλα -και ειναι παρα πολλα- μου ηταν αρκετα.

Τι κακό μπορεί να κάνουν οι γονείς στα παιδιά τους!!!!

http://www.youtube.com/watch?v=A3x8ZlBofAw

κρατήστε με, θέλω να τη δείρω!!!!!

οπως λεει και στα comments
child abusing επρεπε να θεωρειται. και κατηγορει το παιδι οτι ειναι "πεισματαρα"