Καλημερα ροζούλα μου. Μη ζητάς συγνώμη για την απαισιοδοξία σου καλή μου. Εμείς είμαστε εδώ για τις καλές και για τις κακές ημέρες. Πριν αρχίσω να συμμετέχω ενεργά σε αυτό το φόρουμ νόμιζα πως μόνο εγώ υπέφερα, πως μόνο εγώ πάλευα με αυτούς τους καταρραμμένους δαίμονες. Μετά λύπης μου όμως βλέπω ότι τελικά είμαστε τόσες πολλές που υποφέρουμε. Από την άλλη νιώθω μια ανακούφιση γιατί νιώθω ότι βρήκα ανθρώπους που μπορώ να μοιραστώ το πρόβλημα μου και θα κατανοήσουν τις φοβίες μου και τις ανόητες σκέψεις μου.
Αχ αγαπημένη μου ροζούλα σε διαβάζω αυτή τη στιγμή και είναι σαν να τα γράφω εγώ. Τόσα κοινά βιώματα, τόσο κοινή πορεία.
Η απώλεια της περιόδου είναι το ας πούμε πιο επιφανειακό του πράγματος. Πόσο δίκιο έχεις αγαπημένη μου φίλη. Αν κάτι αναπολώ περισσότερο είναι αυτή η απώλεια της ανεμελιάς μου. Αυτό το σκοτάδι που γράφεις είναι στιγμές που δε με αφήνει να βγω στο φως και να απολαύσω τη νέα μου ζωή.
Αναπολώ τις μέρες που ήμουν χοντρή καμιά φορά. Όχι δε θελω να ξαναγυρίσω και σε αυτό το άκρο αλλά τότε ήξερα ποια είμαι. Με αγαπούσα και ας μην έβρισκα στενά παντελόνια.
Δεν ξέρω σε ποιους άρεσα αλλά άρεσα σε μένα και μου άρεσα γιατί η ψυχή μου ήταν καθαρή. Ήμουν υγιής σωματικά και ψυχικά, είχα διάθεση για ζωή, εκτιμουσα μικρά πράγματα δεν ένιωθα αυτή την τεράστια μοναξιά που νιώθω τώρα.
Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου βάδισα σε πολύ λεπτές ισορροπίες. Αφέθηκα να παρασυρθώ πιστεύοντας ότι έτσι θα αισθανόμουν ωραία όμως τελικά έχασα, έχασα τόσα πολλά. Έχασα την ταυτότητα μου, την ψυχή μου και αυτό είναι ακόμα χειρότερο και από την περίοδο. Σκόρπισα τον πόνο σε μένα την ίδια πάνω από όλα, στους γύρω μου, συμβιβάστηκα με την μοναξιά και στα 26 μου χρόνια έπαψα να κάνω παντώς είδους όνειρα. Πόσα φριχτά βράδια πίκρας, πόνου, δακρύων, δυστυχίας, πόσα βήματα εμπρός και άλλα τόσα πίσω.
5 μήνες μετά από την μέρα που άρχισα και παλι να τρέφομαι κανονικά και ενώ έχω προοδεύσει σημαντικά σε πολλούς τομείς ώρες ώρες και εγώ δε μπορώ να ξεφύγω από τις ανορεξικές μου σκέψεις ή μάλλον από τη μιζέρια μου. Ένας φόβος διαπερνά το κοκκαλιάρικο κορμί μου και δε με αφήνει να προχωρήσω μπροστά.
Είναι μέρες που τα βλέπω όλα τόσο φωτεινά, που αισθάνομαι όμορφα με τη νέα μου ζωή και κάνω μεγάλες προσπάθειες όμως υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που αισθάνομαι τόσο κουρασμένη, τόσο άδεια μέσα μου που με κάνουν να πιστεύω ότι δε θα φτάσω ποτέ τη δική μου Ιθάκη και είναι μια ουτοπία να πιστεύω πως θα γιατρευτώ πλήρως. Ποτέ δε σκέφτομαι βέβαια΄ούτε νηστική να μείνω ούτε τίποτα όμως τα παιχνίδια του μυαλού είναι πολύ χειρότερα πολλές φορες.
Η εμφάνιση της περιόδου για μένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα είδος λύτρωσης. Ότι η φύση με συγχωρεί κατα μία έννοια για όλα μου τα λάθη, θα ξεπλύνει ας πούμε τις ντροπές μου.
Πλέον δεν το σκέφτομαι τόσό έντονα όσο στο παρελθόν. Συνεχίζω το δρόμο μου και απλά ευελπιστώ πως μια μέρα θα χαμογελάσω ξανά γιατί δε θέλω να προσθέσω άλλη μια ταφόπλακα στην ήδη ταλαιπωρημένη μου καρδιά.
Καμιά φορά σκέφτομαι μετά απο καιρό να ξαναπάω σε γυναικολόγο αλλά δεν τολμώ. Είναι φαύλος κύκλος, έχω κάνει μικρά αλλά σταθερά βήματα στη ζωή μου από πέρσι και δεν έχω πλέον τη διάθεση να αρχίσω παλι τις ίδιες αγωνίες.
Τι να πω κορίτσια είθε η νέα χρονιά να μας επιφυλάσσει ένα καλύτερο μέλλον.
Magdalena μου με συγχωρείς δεν κατάλαβα πολύ καλά αυτό που μου είπες περί λίπους. Δηλαδή και η γιατρός σου επιβεβαίωσε αυτό που σου είπα για το χαμηλό ποσοστό λίπους η θες να πεις κάτι άλλο;