Τι σκεφτεστε?

Καλημερα ροζούλα μου. Μη ζητάς συγνώμη για την απαισιοδοξία σου καλή μου. Εμείς είμαστε εδώ για τις καλές και για τις κακές ημέρες. Πριν αρχίσω να συμμετέχω ενεργά σε αυτό το φόρουμ νόμιζα πως μόνο εγώ υπέφερα, πως μόνο εγώ πάλευα με αυτούς τους καταρραμμένους δαίμονες. Μετά λύπης μου όμως βλέπω ότι τελικά είμαστε τόσες πολλές που υποφέρουμε. Από την άλλη νιώθω μια ανακούφιση γιατί νιώθω ότι βρήκα ανθρώπους που μπορώ να μοιραστώ το πρόβλημα μου και θα κατανοήσουν τις φοβίες μου και τις ανόητες σκέψεις μου.
Αχ αγαπημένη μου ροζούλα σε διαβάζω αυτή τη στιγμή και είναι σαν να τα γράφω εγώ. Τόσα κοινά βιώματα, τόσο κοινή πορεία.
Η απώλεια της περιόδου είναι το ας πούμε πιο επιφανειακό του πράγματος. Πόσο δίκιο έχεις αγαπημένη μου φίλη. Αν κάτι αναπολώ περισσότερο είναι αυτή η απώλεια της ανεμελιάς μου. Αυτό το σκοτάδι που γράφεις είναι στιγμές που δε με αφήνει να βγω στο φως και να απολαύσω τη νέα μου ζωή.
Αναπολώ τις μέρες που ήμουν χοντρή καμιά φορά. Όχι δε θελω να ξαναγυρίσω και σε αυτό το άκρο αλλά τότε ήξερα ποια είμαι. Με αγαπούσα και ας μην έβρισκα στενά παντελόνια.
Δεν ξέρω σε ποιους άρεσα αλλά άρεσα σε μένα και μου άρεσα γιατί η ψυχή μου ήταν καθαρή. Ήμουν υγιής σωματικά και ψυχικά, είχα διάθεση για ζωή, εκτιμουσα μικρά πράγματα δεν ένιωθα αυτή την τεράστια μοναξιά που νιώθω τώρα.
Τα τελευταία δύο χρόνια της ζωής μου βάδισα σε πολύ λεπτές ισορροπίες. Αφέθηκα να παρασυρθώ πιστεύοντας ότι έτσι θα αισθανόμουν ωραία όμως τελικά έχασα, έχασα τόσα πολλά. Έχασα την ταυτότητα μου, την ψυχή μου και αυτό είναι ακόμα χειρότερο και από την περίοδο. Σκόρπισα τον πόνο σε μένα την ίδια πάνω από όλα, στους γύρω μου, συμβιβάστηκα με την μοναξιά και στα 26 μου χρόνια έπαψα να κάνω παντώς είδους όνειρα. Πόσα φριχτά βράδια πίκρας, πόνου, δακρύων, δυστυχίας, πόσα βήματα εμπρός και άλλα τόσα πίσω.
5 μήνες μετά από την μέρα που άρχισα και παλι να τρέφομαι κανονικά και ενώ έχω προοδεύσει σημαντικά σε πολλούς τομείς ώρες ώρες και εγώ δε μπορώ να ξεφύγω από τις ανορεξικές μου σκέψεις ή μάλλον από τη μιζέρια μου. Ένας φόβος διαπερνά το κοκκαλιάρικο κορμί μου και δε με αφήνει να προχωρήσω μπροστά.
Είναι μέρες που τα βλέπω όλα τόσο φωτεινά, που αισθάνομαι όμορφα με τη νέα μου ζωή και κάνω μεγάλες προσπάθειες όμως υπάρχουν και εκείνες οι μέρες που αισθάνομαι τόσο κουρασμένη, τόσο άδεια μέσα μου που με κάνουν να πιστεύω ότι δε θα φτάσω ποτέ τη δική μου Ιθάκη και είναι μια ουτοπία να πιστεύω πως θα γιατρευτώ πλήρως. Ποτέ δε σκέφτομαι βέβαια΄ούτε νηστική να μείνω ούτε τίποτα όμως τα παιχνίδια του μυαλού είναι πολύ χειρότερα πολλές φορες.
Η εμφάνιση της περιόδου για μένα δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα είδος λύτρωσης. Ότι η φύση με συγχωρεί κατα μία έννοια για όλα μου τα λάθη, θα ξεπλύνει ας πούμε τις ντροπές μου.
Πλέον δεν το σκέφτομαι τόσό έντονα όσο στο παρελθόν. Συνεχίζω το δρόμο μου και απλά ευελπιστώ πως μια μέρα θα χαμογελάσω ξανά γιατί δε θέλω να προσθέσω άλλη μια ταφόπλακα στην ήδη ταλαιπωρημένη μου καρδιά.
Καμιά φορά σκέφτομαι μετά απο καιρό να ξαναπάω σε γυναικολόγο αλλά δεν τολμώ. Είναι φαύλος κύκλος, έχω κάνει μικρά αλλά σταθερά βήματα στη ζωή μου από πέρσι και δεν έχω πλέον τη διάθεση να αρχίσω παλι τις ίδιες αγωνίες.
Τι να πω κορίτσια είθε η νέα χρονιά να μας επιφυλάσσει ένα καλύτερο μέλλον.

Magdalena μου με συγχωρείς δεν κατάλαβα πολύ καλά αυτό που μου είπες περί λίπους. Δηλαδή και η γιατρός σου επιβεβαίωσε αυτό που σου είπα για το χαμηλό ποσοστό λίπους η θες να πεις κάτι άλλο;

Κορίτσια εγώ έχω καταλάβει το εξής:

Κατά την εφηβεία μας το σώμα μας έχει αποθηκευμένο ένα συγκεκριμένο ποσοστό λίπους με το οποίο καλείται να λειτουργήσει και να ξεκινήσει η περίοδος. Σε κάθε άτομο αυτό το ποσοστό είναι διαφορετικό και είναι κατά κάποιο τρόπο "καταγεγραμμένο" στην νοημοσύνη του σώματός του. Όταν το βάρος μας αρχίσει να πεύτει "επικύνδινα" σύμφωνα με την νοημοσύνη του σώματός μας τότε σκοπός του αμέσως γίνεται όχι να αναπαραχθεί (κάτι που απαιτεί τεράστια ποσοστά ενέργειας) αλλά να επιβιώσει. ʼρα πρώτο του μέλημα είναι να διακόψει την "περιττή" κατ' αυτό περίοδο μέχρι τα ποσοστά λίπους να ξαναανεβούνε και να νιώσει "ασφάλεια" οπότε να δεχτεί ότι τώρα μπορεί να ξαναλειτουργήσει σωστά.

Όσοι γιατροί με είχαν δει δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί μετά την εγκυμοσύνη δεν επανήλθε η περίοδος. Το βάρος μου δεν ήταν τόσο χαμηλό ώστε να δικαιολογεί κάτι τέτοιο. Ωστόσο, το σώμα ήδη ταλαιπωρημένο και με λίγα κιλά δεν ένιωθε "ασφαλές" να ξεκινήσει την διαδικασία της περιόδου. Επίσης, είναι αξιοσημείωτο ότι από 28 ημέρες που είχα κύκλο για όλα τα χρόνια της ζωής μου, όταν αδυνάτισα ο κύκλος έγινε 35 ημερών (δηλαδή οριακός). Ως εκεί μπορούσε το σώμα μου.

Κορίτσια μην φοβάστε, η περίοδος επανέρχεται. Εγώ αφού πέρασαν 10 μήνες αφού γέννησα και δεν είχε ξανάλθει η περίοδος και μετά από μπόλικες εξετάσεις ξέρετε τί γύρισε και μου είπε ο ενδοκρινολόγος μου; "Αυτό έχει παρατηρηθεί ότι συμβαίνει στα ανορεξικά άτομα ακόμα και αν το βάρος και το ποσοστό λίπους δεν πέφτει ανησυχητικά. Προφανώς οφείλεται σε ψυχολογικούς λόγους ότι κάτι στο σώμα σου δεν το αποδέχεσαι." Πήρα για 3 μήνες αντισυληπτικά και τώρα τον 4ο μήνα ήρθε επιτέλους μόνη της η περίοδος.

Όλα, μα όλα, προέρχονται από την ψυχή μας. Το σώμα είναι έτοιμο να αναλάβει δράση μόλις του το επιτρέψουμε εμείς. Του το επιτρέπουμε; Μπορούμε να έχουμε σώμα κοριτσιών στην ήβη τους και να θέλουμε να γεννήσουμε παιδιά; Γιατί αυτό είναι η περίοδος. Το σώμα μας θέλει να θρέψει την νεα ζωή και να ζήσει παράλληλα. Αυτό δεν είναι καθόλου αστείο και καθόλου εύκολο.

Το βάρος πολλών γυναικών στον Δυτικό Κόσμο πλέον αντιστοιχεί με το βάρος γυναικών στο ολοκαύτωμα ή στην κατοχή. Μόνο που τώρα εμείς οι ίδιες το επιλέγουμε για να είμαστε σύμφωνες με τα πρότυπα της μόδας και να ανεχόμαστε τον εαυτό μας.

Καλημέρα Μαράκι μου, η γυναικολόγος ήταν αντίθετη με ορμονικά χάπια, μου είπε μάλιστα ότι έχασα κιλά και αρκετό λιπώδη ιστό και έτσι έχω αμμηνόροια, δηλαδή τίποτα καινούριο, ότι μου΄είχε πεί και ο αλλος

αν δε σας πειραζει, να το επαναφερω λιγο το τοπικ?:)

Απο ο,τι διαβαζω, ο κλασικος τροπος προσεγγισης, δηλαδη το να σας λενε οτι εισαι οκ δε χρειαζεσαι αδυνατισμα, ή πρεπει να παρεις βαρος εχεις σκελετωθει κλπ κλπ., οχι μονο δε σας βοηθαει, αλλα σας κανει χειροτερα.

Οποτε, τι τελικα ειναι αυτο που μπορει να βοηθησει ενα ανορεκτικο ατομο να αρχισει να υποψιαζεται οτι βλεπει στραβα τα πραγματα?
Εσας τι σας βοηθησε/βοηθουσε/βοηθαει ?

Click μου, σου μιλαω ειλικρινα η αμμηνόροια με ταρακουνησε...

Οτι και αν σου λενε οι αλλοι οτι εχεις αδυνατισει και ολα τα σχετικα, το ανορεκτικο ατομο δεν ακουει τιποτα, δεν το βλεπει το χαλι του, οταν ομως υπαρχουν επιπτωσεις στονν οργανισμο του, τοτε αρχιζει και το καταλαβαινει...

ωραια, ενδεχομενως καποια πραγματα που συμβαινουν στο σωμα και στο μυαλο μπορει να σας ταρακουνησουν.


κατι που μπορει να ειπωθει και να βοηθησει, υπαρχει? νιωσατε ποτε οτι ακουσατε κατι ή διαβασατε που να σας αφυπνισε εστω και λιγο?

εμένα προσωπικά όταν κάποιος μου έλεγε καλά πως αδυνάτισες έτσι λειτουργούσε εντελώς αντίθετα. Τότε ήταν που με επιανε η κρίση γιατί τα περισσότερα σχόλια δεν ήταν μόνο ότι γινόντουσαν αλλά γίνονταν και με ένα τέτοιο κακεντρεχή τρόπο από άτομα μάλιστα που με χλεύαζαν όταν ήμουν παχύσαρκη που μου προκαλούσαν που πέραν της κρίσης μου προκαλούσαν και προβλήματα στη σχέση μου με τους γονείς μου καθώς γίνονταν και εκείνοι δέκτες σχολίων.
Τώρα σε αυτό που ρωτάς θα μιλήσω αποκλειστικά για μένα δεν μπορώ να σου κάνω μια γενική κρίση.
Ότι τα πράγματα άρχισαν να είναι στραβά το συνειδητοποίησα προσωπικά πολύ νωρίς. Ίσως το πρώτο σοκ ήρθε με την απώλεια περιόδου που στη δική μου βέβαια περίπτωση χάθηκε μην έχοντας φτάσει΄ούτε καν πλησιάσει ακόμα την ανορεξία αλλά σε νορμάλ κιλα. Εκεί λίγο ταρακουνήθηκα όμως δε σταμάτησα. Όταν ήρθε η ανορεξία επίσης από την πρώτη στιγμή δε μου άρεσε αυτό που έβλεπα στον καθρέφτη. Θέλω να πως ότι εγώ έφτασα στο χάλι που ήμουν όχι γιατί ήθελα να αδυνατίσω και άλλο ή γιατί στον καθρέφτη με έβλεπα χοντρή αλλά γιατί δεν ήθελα να ξαναπαχύνω. Είχα θέσει στον εαυτό μου ένα όριο κιλών (58-60 με ύψος 1,67) και δεν ήθελα με τίποτα να το ξεπεράσω. Μετά κάτι διάφορα προβλήματα, λίγο κακή διατροφή ανεβοκατέβαινα και το έβλεπα το χάσιμο ως μονόδρομο του στυλ όσο πιο μακριά τόσο πιο μακριά από το απαγορευμένο 60αρι
Έβλεπα λοιπόν όλες τις παρενέργειες, τα κόκκαλα που προεξείχαν, ότι πήγαινα γυμναστήριο και δε μπορούσα να σηκώσω ούτε το βαράκι απλά η διαιτα ή μαλλον η ασιτία με κρατούσε του στυλ είχα ενα στόχο να επιτύχω.το τέρμα όμως ήρθε μια στιγμή έτσι ξαφνικά όταν πλέον είχα φτάσει στο σημείο να μην πίνω νερό γιατι κατακρατούσα λόγω αφυδάτωσης τα πάντα μέσα μου και φυσικά η ζυγαριά έδειχνε παραπάνω. Μάλλον έγινε αυτό το περίφημο κλικ. Αηδιασμένη από τον ευατό μου και κουρασμένη πήγα στο ψυγείο άνοιξα το ψυγείο ήπια μισό μπουκάλι νερό, πήρα βαθιές ανάσες και τηλεφωνησα και έκλεισα ραντεβού με διαιτολόγο. Ουσιαστικά δηλαδή εκείνη τη στιγμή απλά μπούχτισα, ξεχείλισε και η τελευταία σταγόνα. Δεν ξέρω αν σε βοήθησα με την απάντηση μου η θες να σου αναλύσω κάτι περισσότερο.
Από κείνη τη στιγμή δεν ξαναέμεινα ποτέ νηστική. Απο τότε έχουν περάσει 5 μήνες και 7 ημέρες και συνεχίζω.

Η διαιτολογος πώς σου μιλησε?
Ειπε κατι σχετικο με τα κιλα σου που σε ενοχλησε?

Όχι και σε αυτό θέλω να πω ότι στάθηκα πολύ τυχερή. Επειδή είχα ξαναπάει και στο παρελθόν σε άλλη και το πρώτο που έκανε ήταν να μου δώσει καρτούλα με ειδικούς ψυχολόγους η συγκεκριμένη με προσέγγισε όπως ακριβώς ήθελα. Πολύ φιλική, ποτέ μα ποτέ με δε έκανε να αισθανθώ άσχημα και πάντα ήταν εκεί για να ακούσει ότι μα ότι και να της έλεγα.
Δε μου είπε ποτέ τίπτοα δηλαδή με τέτοιο τρόπο που να με ενοχλήσει μάλλον το αντίθετο. Εγώ πήγαινα και της έλεγα πόσο μαύρο χάλι είμαι. Η ίδια μου λεει ότι είμαι από τα σχετικά εύκολα περιστατικά εύκολα υπό την έννοια ότι πήγα εκεί πολύ συνειδητοποιημένα και δεν πισωγύρισα. Νομίζω ότι η ανθρώπινη της προσέγγιση και ότι καταλαβε από την πρώτη στιγμή ότι είχε να κάνει με ένα πληγωμένο πρόβατο ουσιαστικά που ήθελε ένα λόγο παρηγοριάς και όχι κάποιον να τον μαλώσει με τη βέργα ήταν ίσως το στοιχείο που με βοήθησε περισσότερο να συνεχίσω την προσπάθεια μου

Quote:

---

Originally posted by mariafc
Η ίδια μου λεει ότι είμαι από τα σχετικά εύκολα περιστατικά εύκολα υπό την έννοια ότι πήγα εκεί πολύ συνειδητοποιημένα και δεν πισωγύρισα.

---

αυτο πρεπει να μετρησε ΠΑΡΑ πολυ.

οποτε, εξακολουθω να αναρωτιεμαι.
πώς μπορει καποιος να βοηθησει ενα ανορεκτικο ατομο που εχει υψωσει τειχος γυρω του και αμυνεται απο καθε αληθεια?
μπορουμε καπως να βοηθησουμε?
ή μονο με το να ακουμε ο,τι εχει να πει?

και σχετικα με το φορουμ, μπορει ενα τετοιο φορουμ να βοηθησει εναν ανορεκτικο με οποιοδηποτε τροπο?
γιατι ως τωρα, μονο το αντιθετο παρατηρω

Click, πιστευω πως ενα φορουμ τετοιου τυπου μπορεί να βοηθησει θετικά στην ψυχολογια ενός ανορεκτικού ατόμου γιατί βλέπεις, διαβάζεις τα αποτελέσματα της ανορεξίας, οπότε όλο αυτό επηρεάζει λίγο,

και σχετικα με το φορουμ, μπορει ενα τετοιο φορουμ να βοηθησει εναν ανορεκτικο με οποιοδηποτε τροπο?
γιατι ως τωρα, μονο το αντιθετο παρατηρω


Γιατί το λες αυτό; Εμένα με βοηθάει πάρα πολύ. Δε με βοήθησε με την έννοια ότι μπήκα στο φόρουμ και ξαφνικά ξύπνησα. Αυτό όχι αλλά προσωπικά η καημερινή μου επαφή με σας βοηθάει πολύ στην ψυχολογία μου. Μου προσφέρει πολύ περισσότερα από όσα πίστευα ή ζητούσα. Δε συμφωνώ με όλες τις απόψεις που γράφονται πολλές φορές λέω να τώρα θα τραβήξω τις κοτσίδες μου αλλά από την άλλη είμαι ευγνώμων που έχω γνωρίσει τόσο αξιόλογα άτομα και πάνω από όλα άτομα τα οποία άσχετα από ποια διατροφική διαταραχή υποφέρουν είναι πάντα εδώ για μένα. Δε θα με κρίνουν και θα καταλάβουν ή θα με συμβουλεύσουν εκείνες τις μαύρες μέρες που η ψυχολογία μου δε θα είναι τόσο καλή
Τις προάλλες θυμάσαι που σου έγραψα σε αλλο τοπικ αυτού του απολογισμού κάτι Σε αυτό λοιπόν το φόρουμ εγώ βλέπω κατάματα κάποια πράγματα που ίσως να ντρεπόμουν να παραδεχτώ. Ίσως να μην τα χρησιμοποιώ πάντα όλα αυτα τα εφόδια σωστά πάντως σίγουρα τις περισσότερες φορές επέδρασαν θετικά στην ψυχοσύνθεση μου.
Όσο για το πως μπορεί να βοηθήσει κανείς ένα ανορεκτικό άτομο μμμμ δύσκολη ερώτηση για την οποία νομίζω δεν έχω μια σαφή απαντηση. Μάλλον είναι θέμα του κάθε ατόμου. Δε νομίζω όμως ότι βοηθάει να του υπενθυμίζεις συνεχώς τα λάθη του και να τον κατακρίνεις. Κάθε άνθρωπος έχει το δικό του κουμπί και πρέπει κανείς να το βρει. Στη δική μου περίπτωση το δικό μου κουμπί το βρήκα μόνη μου. Απλά αηδιασα μαζί μου
Α και κάτι άλλο σχετικά με τη διαιτολόγο που για μένα λειτούργησε ευεργετικά. Πέρα της δικής μου θέλησης ποτέ δε με αντιμετώπισε ως ανορεξικό άτομο. Ούτε καν την αναφέρουμε σαν έννοια. Θέλω να πω ότι δε με αντιμετωπίζει σαν ασθενή θέλω να πω δε με κάνει να αισθάνομαι μειονεκτικά δεν ξέρω αν καταλαβαίνεις τι θέλω να πω.
Πάντως είναι μια πολύ ύπουλη ασθένεια πολλές φορές αναρωτιεμαι αν θα τα ξεπεράσω όλα τα κουσούρια που απέκτησα και δεν εννοώ τα διατροφικά θέλει πολύ δουλειά και υπομονή απο σενα τον ίδιο πρώτα και από τον περίγυρο σου

μαρακι εσυ μπορει οντως να βλεπεις καποια πραγματα με αλλο ματι πλεον, αλλα μπηκες στο φορουμ σε μια κατασταση αρκετα καλυτερη απο αυτην που βρισκεται ο ανορεκτικος.

αυτος που ειναι στη φαση που θελει παση θυσια να αδυνατιζει, κανει εμετους, παιρνει καθαρτικα, απτην πολλη στερηση κανει βουλιμικα και πολλα αλλα, αν υποθεσουμε οτι νιωθει απαισια και γινεται χειροτερα οταν του πουν οτι δεν πρεπει να χασει κιλα, οτι εχει διαταραχη και πρεπει ναπευθυνθει σε ψυχολογο και επισης, αφου οπως ειπαν τα κοριτσια δεν αναγνωριζει τον εαυτο του σαν ανορεκτικο οποτε ετσι κι αλλιως οι αλλες αντιστοιχες περιπτωσεις που θα μπορουσε να πετυχει στο φορουμ, δεν τον αγγιζουν, αρα με ποιο τροπο μπορει να βοηθηθει?
οχι στο να περναει η ωρα ή απλα να χει καπου να πει τους προβληματισμους για την απωλεια βαρους που θελει, αλλα στο να βρει ενα δρομο προς θεραπεια.

ταγραψα λιγο μπερδεμενα, ε?

Καλημέρα κανελένια φιλενάδα μου. Λοιπόν δε σου κρύβω ότι με προβλημάτισες. Εδώ και ώρα σκέφτομαι το ερώτημα σου ψάχνοντας να βρω κάποια απάντηση αλλά πραγματικά όσο και να σπάω το κεφάλι μου δε βρίσκω μια απάντηση που να με ικανοποιεί. Η ανορεξία είναι πολύ ύπουλη ασθένεια και συνήθως ο χρόνος σε αυτή την περίπτωση ποτέ δεν είναι σύμμαχος. Αντίθετα τις περισσότερες φορές όσο περνάει ο χρόνος τόσο βυθίζεσαι στην αρρώστεια και η απώλεια κιλών μετατρέπεται πλέον σε εμμονή.
Επιμένω ότι τελικά μάλλον είναι θέμα κάθε ανθρώπου ξεχωριστά. Η αντιμετώπιση είναι διαφορετική για τον καθένα.
Εγώ για παράδειγμα δεν με έβλεπα ποτέ στον καθρέφτη και έλεγα πωπω καλέ τι χοντρή που είσαι. Το εντελώς αντίθετο. Έβλεπα το χάλι και ήθελα να το διορθώσω αλλά δεν ήξερα, δεν ήθελα πες το όπως θες τον τρόπο. Όταν λοιπόν έκανα κάποια βήματα μπροστά δεν ήθελα με την καμία να ακούω σχόλια τύπου πόσο αδυνάτισες ή τρως τίποτα; Δεν ήθελα μάλλον κάποιος να μου υπενθυμίζει το χάλι μου. Τα σχόλια επί σχολίων στην περίπτωση μου δηλαδή λειτουργούσαν πάντα ανασταλτικά. Όπως το ίδιο μου συμβαίνει και τώρα που έχω πάρει κιλά. Δηλαδή πχ θα μου πει καμιά φορά η μάνα μου ναι ωραία έχεις πάρει κιλά αλλά ακόμα είσαι παναδύνατη. Αν δεν πάρεις άλλα 5 πως θα ρθει να δείξει; Ε αυτο εμενα με νευριάζει ως σχόλιο διότι στο δικό μου μυαλό δεν εκτιμάται η όλη μου προσπάθεια. Γιατί πρέπει δηλαδή πάντα ένα καλό σχόλιο να συνοδεύεται πάντα από ένα γ... αλλά;
Μετά τι άλλο μπορεί να κάνει κανείς να βοηθήσει ένα ανορεκτικό άτομο; Είναι πολλά αλλά και πάλι θα πω ότι δεν νομίζω ότι υπάρχει μια συγκεκριμένη μανιέρα. Τελικά τώρα που το σκέφτομαι γράφοντας σου νομίζω ότι το κυριότερο είναι να θέλει το ίδιο το άτομο να γιατρευτεί.
Εσύ μπορείς να τον στείλεις σε ψυχολόγο, να του μιλήσεις σκληρά, να τον πάρεις με το μαλακό και ίσως αυτά να λειτουργήσουν ως ημίμετρα και να έχουν κάποιο παροδικό αποτέλεσμα αλλά άμα εσυ ο ίδιος δεν πάρεις απόφαση ότι θες να ξεφύγεις από αυτή την κατάσταση πάντα θα ξαναγυρίζεις στα ίδια αργά ή γρήγορα.