sok

Αυτό δεν ονομάζεται καταστολή; Καταστέλλουμε τα συμπτώματα τα όποια δεν μπορούμε να ανεχτούμε για ποικίλους λόγους και κατόπιν πλάθουμε πιο εύκολα, ομολογουμένως τη συνεδρία μας.
Εντούτοις ο ασθενής δεν έχει θεραπευτεί απλά μέσω της φαρμακοθεραπείας έχουμε καταστείλει τα "ενοχλητικά" συμπτώματα παραλείποντας τις αιτίες που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα. Αυτό κάποιοι έξυπνοι ψυχίατροι και πολλοί από αυτούς είναι το εκμεταλλεύονται άριστα.

Στις περισσότερες από τις περιπτώσεις διανοητικών διαταραχών τα διαγνωστικά καθοριστικά κριτήρια είναι τα ίδια τα συμπτώματα. Αυτό δημιουργεί ένα σοβαρό θέμα για την αξιοπιστία των κριτηρίων σε αντίθεση με τους άλλους κλάδους της Ιατρικής. Ενώ στις ιατρικές διαγνώσεις εν γένει, υπάρχουν καθοριστικά κριτήρια για να διαπιστώσει κάποιος την ύπαρξη ενός ιού, μιας δυσπλασίας, ενός κατάγματος, ενός εμφράγματος, μιας αναιμίας κλπ., στη περίπτωση των ονομαζόμενων «ψυχικών διαταραχών», το κριτήριο της διάγνωσης είναι το ίδιο το σύμπτωμα, δηλαδή η συμπτωματική συμπεριφορά.

Κάτα πόσο η συμπτωματολογία οδηγεί σε κλινική διάγνωση; Σαφώς λείπουν τα κριτήρια. Όταν πω ότι ένας άνθρωπος έχει αμυγδαλίτιδα επειδή έχει ερεθισμένο λαιμό υποπίπτω σε επιστημονικό σφάλμα, κρίνοντας απλά από το σύμπτωμα. Αντιθέτως αν πω ότι αυτός ο άνθρωπος έχει αμυγδαλίτιδα επειδή έχει το συγκεκριμένο βάκιλο στο αίμα του οδηγούμε σε ένα επστημονικά τεκμηριωμένο συμπέρασμα.
Δυστηχώς η ψυχιατρική είναι τόσο ανορθόδοξη τελικά...

Quote:

---

Originally posted by ShadowWave

Εντούτοις ο ασθενής δεν έχει θεραπευτεί απλά μέσω της φαρμακοθεραπείας έχουμε καταστείλει τα "ενοχλητικά" συμπτώματα παραλείποντας τις αιτίες που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα.

Αυτό κάποιοι έξυπνοι ψυχίατροι και πολλοί από αυτούς είναι το εκμεταλλεύονται άριστα.

---

1) συμφωνω απολυτα γι'αυτο σου ειπα ότι οτι χρειαζεται παραλληλα κ ψυχοθεραπεια... τα φαρμακα απο μονα τους δεν βοηθουν στο να λυσεις το προβλημα... κ εννοειται οτι δεν χρειαζονται ολοι φαρμακα...ειναι συγκεκριμενες οι περιπτωσεις που η χρηση φαρμακων κρινεται απαραιτητη..

2) λέμε το ίδιο πραγμα...δυστυχως στην ελλάδα οι ψυχιατροι στην πλειοψηφια τους χορηγουν αλογιστα ψυχοφαρμακα ενω συχνα αποτρεπεουν απο την ψυχοθεραπεια αφου δεν την θεωρουν αποτελεσματικη... προσωπικα πιστευω ότι ισως επειδη δεν την κατεχουν, την φοβουνται... ειναι το μονο αλλοθι που τους δινω...

3) κατανοω (για να μην πω επικροτω) το να αντιμετωπιζεις τα ψυχοφαρμακα με καχυποψια... πιστεψε με ομως, κ αυτο στο λεω ως επαγγελματιας, υπαρχουν περιπτωσεις που ειναι απαραιτητα για ενα διαστημα, ωστε να μπορεσουμε εμεις οι ψυχολογοι να δουλεψουμε, και μετα (εντος της ψυχοθεραπευτικης διαδικασιας) ο συμβουλευομενος τα μειωνει σταδιακα κ τα σταματαει, κ υπαρχουν αλλες περιπτωσεις πολυ πιο σπανιες αλλα πολυ βαριες, που ειναι χρονιες κ στις οποιες ο ανθρωπος δυστυχως πρεπει εφορου ζωης να βρισκεται υπο αγωγη για να ειναι λειτουργικος.... μιλαμε ομως για περιπτωσεις πραγματικα πολυ δυσκολες....

τέλος να σου πω ότι στην μεχρι τωρα εμπειρια μου το ποσοστο των πελατων μου που παρεπεμψα για ψυχοφαρμακευτικη αγωγη ηταν πραγματικα πολυ μικρο (1-2%) κ το ειχαν πραγματικα αναγκη....

Σαφεστατα και διανυουμε την εποχη της evidence based medicine... φαρμακα χορηγούνται εκει που πρεπεινα χορηγηθουν.... Στην Ελλαδα τα ψυχοφαρμακα δίνονται για καραμελες ειτε χρειαζονται ειτε οχι.. Ειδικοτητες πασης φυσεως συνταγογραφουν και κατι.. Η ψυχιατρικη είναι ανορθοδοξη παρολο που εχει τα κριτηρια καταταξης του ασθενους αναλογα με τη συμπτωματολογια του... Το θεμα είναι μηπως τελικα καταφευγουν οι ειδικοι σε ευκολες λυσεις οπως χρηση φαρμακων ειτε λογω ελλειψης υποδομης οσον αφορα τη ψυχοθεραπεια ειτε λογω κερδοσκοπισμου... Και απο την προσωπική μου εμπειρία αρχικά πηγα σε ψυχιατρο... αλλα τελικα η μέθοδος που μου ταιριαζει.. δεν ηταν αυτη της χορηγησης φαρμακων,,, με τη ψυχολογο μου μια χαρα λυνς τα θεματα μου

Να γράψω κι εγώ και να σας πω ότι έκλεισα ραντεβού στον ψυχίατρο μόνο και μόνο επειδή μου είπε ο παθολόγος να πάω σε εκείνον επειδή εκείνος πρέπει να με παραπέμψει στο ποιον γιατρό να επισκεφτώ για να ελέγξω αν η χρόνια βουλιμία μου έχει δημιουργήσει κάποιο πρόβλημα υγείας.
Εννοείται πως δεν θα πάρω φάρμακα κι αυτό γιατί νιώθω πως η ψυχοθεραπεία είναι αρκετή για μένα προσωπικά, για να ξεπεράσω οριστικά τη βουλιμία.
Αυτό βλέπω σ'εμένα, κι αν ένιωθα ότι δεν μπορώ, ίσως εμπιστευόμουν κάποια στιγμή έναν ψυχίατρο που θα μου έδινε φάρμακα, αλλά αυτό ως έσχατη λύση.

Quote:

---

Originally posted by konina

Quote:

---

Originally posted by ShadowWave

Εντούτοις ο ασθενής δεν έχει θεραπευτεί απλά μέσω της φαρμακοθεραπείας έχουμε καταστείλει τα "ενοχλητικά" συμπτώματα παραλείποντας τις αιτίες που έχουν δημιουργήσει το πρόβλημα.

Αυτό κάποιοι έξυπνοι ψυχίατροι και πολλοί από αυτούς είναι το εκμεταλλεύονται άριστα.

---

1) συμφωνω απολυτα γι'αυτο σου ειπα ότι οτι χρειαζεται παραλληλα κ ψυχοθεραπεια... τα φαρμακα απο μονα τους δεν βοηθουν στο να λυσεις το προβλημα... κ εννοειται οτι δεν χρειαζονται ολοι φαρμακα...ειναι συγκεκριμενες οι περιπτωσεις που η χρηση φαρμακων κρινεται απαραιτητη..

2) λέμε το ίδιο πραγμα...δυστυχως στην ελλάδα οι ψυχιατροι στην πλειοψηφια τους χορηγουν αλογιστα ψυχοφαρμακα ενω συχνα αποτρεπεουν απο την ψυχοθεραπεια αφου δεν την θεωρουν αποτελεσματικη... προσωπικα πιστευω ότι ισως επειδη δεν την κατεχουν, την φοβουνται... ειναι το μονο αλλοθι που τους δινω...

3) κατανοω (για να μην πω επικροτω) το να αντιμετωπιζεις τα ψυχοφαρμακα με καχυποψια... πιστεψε με ομως, κ αυτο στο λεω ως επαγγελματιας, υπαρχουν περιπτωσεις που ειναι απαραιτητα για ενα διαστημα, ωστε να μπορεσουμε εμεις οι ψυχολογοι να δουλεψουμε, και μετα (εντος της ψυχοθεραπευτικης διαδικασιας) ο συμβουλευομενος τα μειωνει σταδιακα κ τα σταματαει, κ υπαρχουν αλλες περιπτωσεις πολυ πιο σπανιες αλλα πολυ βαριες, που ειναι χρονιες κ στις οποιες ο ανθρωπος δυστυχως πρεπει εφορου ζωης να βρισκεται υπο αγωγη για να ειναι λειτουργικος.... μιλαμε ομως για περιπτωσεις πραγματικα πολυ δυσκολες....

τέλος να σου πω ότι στην μεχρι τωρα εμπειρια μου το ποσοστο των πελατων μου που παρεπεμψα για ψυχοφαρμακευτικη αγωγη ηταν πραγματικα πολυ μικρο (1-2%) κ το ειχαν πραγματικα αναγκη....

---

Να πω κι εγώ τη δική μου προσωπική εμπειρία για το θέμα...Πριν 3 χρόνια περίπου ξεκίνησα συνεδρίες με ψυχολόγο γιατί ήμουν σε πολύ άσχημη φάση και άρνηση γενικότερη. Διέγνωσε λοιπόν οτι πάσχω απο κατάθλιψη η οποία έχει προκληθεί απο το γεγονός οτι δεν μου αρέσει η εικόνα μου και δεν την έχω αποδεχθεί. Επίσης μου συνέστησε να παίρνω κάποια ήπια αντικαταθλιπτικά τα οποία τα δίνουν τα φαρμακεία και χωρίς συνταγή. Προφανώς για να μπορεί να δουλέψει καλύτερα μαζί μου, και να μπορέσει να με "ξυπνήσει" πιο γρήγορα. Πιστεύω οτι αυτό με βοήθησε ΠΑΡΑ πολύ ώστε να ξεκινήσω απο κάπου και να μην θέλω κάθε ώρα και στιγμή να πεθάνω. Φυσικά είναι πολύ πολύ δύσκολο να βγει κανείς απο αυτό το στάδιο αλλά ο μόνος τρόπος είναι η προσωπική προσπάθεια και διεργασία που πρέπει να γίνει απο σένα τον ίδιο...Τα χάπια φυσικά μετά απο κάποιους μήνες τα σταμάτησα κι εκεί άρχισε η πολύ δύσκολη φάση...Τώρα φυσικά είμαι σε πολύ καλή φάση κι ακόμη κι αν κάποιες στιγμές η κατάθλιψη επιστρέφει με διάφορες μορφές, επανέρχομαι πολύ γρήγορα και συνεχίζω...Ελπίζω να μην σας κούρασα...Φιλιά!!! :spin: