Οδυνηρες μνημες

Τα συμπτώματα που είχα από πάντα. Αδυναμία συγκέντρωσης, "χάσιμο" του χρόνου μου, αναβλητικότητα, ανοργανωσιά, ελλειπείς κοινωνικές δεξιότητες και άλλα που οι γονείς μου δεν έβλεπαν και δεν θέλουν να δουν μέχρι σήμερα.
Και όχι μόνος μου δεν πήγα να κάνω το τεστ. Πάντα έλεγα όταν περάσω τα 18 μου θα πήγαινα και τελικά το ανέβαλλα και πάλι όταν ήρθε αυτή η ώρα. Ισως γιατί δεν ήθελα να ξέρω την αλήθεια. Ισως γιατί δεν ήθελα την επίσημη επιβεβαίωση ότι διαφέρω απο τους άλλους ανθρώπους.
Η εξέταση λοιπόν που μου έδωσε την διάγνωση αυτή ήταν στα 20 μου όταν κατατάχθηκα στον Ε.Σ. Εκει λοιπόν χωρίς να το επιδιώξω, ήμουν απλά εγώ ο ευατός μου όπως πάντα άλλωστε, με είδαν οι υπεύθυνοι στο κέντρο πως ήμουν, πως φερόμουν και μετά απο 2 ημέρες με έστειλαν για εξέταση στην ψυχιατρική πτέρυγα του στρατιωτικού νοσοκομείου. Εκει λοιπόν έμεινα περίπου 2 εβδομάδες και μετά απο καθημερινή εξέταση που μου έκανε ο εκεί ψυχίατρος μου έδωσε την διάγνωση Διάσπαση προσοχής και ελαφριάς μορφής ΙΔΨ. Η πρόταση του ήταν να πάρω αναβολή και μετά πάλι αναβολή και γενικά να το κυνηγήσω για Ι5 απαλλαγή.
Η μητέρα μου με το που της τηλεφωνώ ότι βρίσκομαι εκεί πέρα, ήταν σαν να έπεσε απο τα σύννεφα. Μου έλεγε ότι κάποια βλακεία έκανες και σε πήγαν εκεί, ότι είσαι μια χαρά και δεν έχεις τίποτε και άλλα τέτοια. Τότε υπόψιν ότι ο αδερφός μου είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει αλλά δεν είχε κάνει ακόμη την απόπειρα. Εγώ όμως ήξερα ότι απλώς ήμουν ο εαυτός μου και τίποτε παραπάνω ή λιγότερο
Εν τέλει αφού μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο ότι θα αυτοκτονήσει, ότι και εγώ ο ίδιος με Ι5 καταστρέφω την ζωή μου για πάντα, ο ψυχίατρος μου είπε να μου δώσει Ι4Ψ και αν αντέξω έχει καλώς και έτσι υπηρέτησα άοπλος. Η μάνα μου συμφώνησε σε αυτό και πάντα μου έλεγε να κρύβουμε από φίλους και συγγενείς ότι συνέβη αυτό για να μην με απορρίψουν (λες και ήδη δε με απόρριπταν στα σχολικά μου χρόνια με το bullying που δεχόμουν καθώς και οι ίδιοι μου οι γονείς ένιωθα να απορρίπτουν αφού όταν ήμουν μικρός ποτέ δε δέχθηκαν να με δει κάποιος ειδικός μπας και "σωζόταν" κάτι και με έλεγαν μάλιστα και "τεμπελάκο" που δεν προσπαθώ παραπάνω για καλύτερους βαθμούς) και έτσι και εγώ όταν απολύθηκα έζησα απο τα 22 και μετά μια ζωή που ήμουν ταυτόχρονα και μέσα στον κόσμο και έξω απο αυτόν..
Και ξύπνησα μια μέρα κάπου στα 35 μου και απλά φρίκαρα. Ειπα τι σκατά κάνω? Τι σκατά κάνεις ρε φίλε με την ζωή σου? Πόσο ακόμη θα πάει έτσι? Πόσο ακόμη θα ζεις στο ίδιο μοτίβο?

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Τα συμπτώματα που είχα από πάντα. Αδυναμία συγκέντρωσης, "χάσιμο" του χρόνου μου, αναβλητικότητα, ανοργανωσιά, ελλειπείς κοινωνικές δεξιότητες και άλλα που οι γονείς μου δεν έβλεπαν και δεν θέλουν να δουν μέχρι σήμερα.
Και όχι μόνος μου δεν πήγα να κάνω το τεστ. Πάντα έλεγα όταν περάσω τα 18 μου θα πήγαινα και τελικά το ανέβαλλα και πάλι όταν ήρθε αυτή η ώρα. Ισως γιατί δεν ήθελα να ξέρω την αλήθεια. Ισως γιατί δεν ήθελα την επίσημη επιβεβαίωση ότι διαφέρω απο τους άλλους ανθρώπους.
Η εξέταση λοιπόν που μου έδωσε την διάγνωση αυτή ήταν στα 20 μου όταν κατατάχθηκα στον Ε.Σ. Εκει λοιπόν χωρίς να το επιδιώξω, ήμουν απλά εγώ ο ευατός μου όπως πάντα άλλωστε, με είδαν οι υπεύθυνοι στο κέντρο πως ήμουν, πως φερόμουν και μετά απο 2 ημέρες με έστειλαν για εξέταση στην ψυχιατρική πτέρυγα του στρατιωτικού νοσοκομείου. Εκει λοιπόν έμεινα περίπου 2 εβδομάδες και μετά απο καθημερινή εξέταση που μου έκανε ο εκεί ψυχίατρος μου έδωσε την διάγνωση Διάσπαση προσοχής και ελαφριάς μορφής ΙΔΨ. Η πρόταση του ήταν να πάρω αναβολή και μετά πάλι αναβολή και γενικά να το κυνηγήσω για Ι5 απαλλαγή.
Η μητέρα μου με το που της τηλεφωνώ ότι βρίσκομαι εκεί πέρα, ήταν σαν να έπεσε απο τα σύννεφα. Μου έλεγε ότι κάποια βλακεία έκανες και σε πήγαν εκεί, ότι είσαι μια χαρά και δεν έχεις τίποτε και άλλα τέτοια. Τότε υπόψιν ότι ο αδερφός μου είχε αρχίσει ήδη να καταρρέει αλλά δεν είχε κάνει ακόμη την απόπειρα. Εγώ όμως ήξερα ότι απλώς ήμουν ο εαυτός μου και τίποτε παραπάνω ή λιγότερο
Εν τέλει αφού μου έκανε ψυχολογικό πόλεμο ότι θα αυτοκτονήσει, ότι και εγώ ο ίδιος με Ι5 καταστρέφω την ζωή μου για πάντα, ο ψυχίατρος μου είπε να μου δώσει Ι4Ψ και αν αντέξω έχει καλώς και έτσι υπηρέτησα άοπλος. Η μάνα μου συμφώνησε σε αυτό και πάντα μου έλεγε να κρύβουμε από φίλους και συγγενείς ότι συνέβη αυτό για να μην με απορρίψουν (λες και ήδη δε με απόρριπταν στα σχολικά μου χρόνια με το bullying που δεχόμουν καθώς και οι ίδιοι μου οι γονείς ένιωθα να απορρίπτουν αφού όταν ήμουν μικρός ποτέ δε δέχθηκαν να με δει κάποιος ειδικός μπας και "σωζόταν" κάτι και με έλεγαν μάλιστα και "τεμπελάκο" που δεν προσπαθώ παραπάνω για καλύτερους βαθμούς) και έτσι και εγώ όταν απολύθηκα έζησα απο τα 22 και μετά μια ζωή που ήμουν ταυτόχρονα και μέσα στον κόσμο και έξω απο αυτόν..
Και ξύπνησα μια μέρα κάπου στα 35 μου και απλά φρίκαρα. Ειπα τι σκατά κάνω? Τι σκατά κάνεις ρε φίλε με την ζωή σου? Πόσο ακόμη θα πάει έτσι? Πόσο ακόμη θα ζεις στο ίδιο μοτίβο?

---

αυτά τα τρια τα εχω κ εγω....λες να είναι από καποια διαταραχή?

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Τα συμπτώματα που είχα από πάντα. Αδυναμία συγκέντρωσης, "χάσιμο" του χρόνου μου, αναβλητικότητα, ανοργανωσιά, ελλειπείς κοινωνικές δεξιότητες και άλλα που οι γονείς μου δεν έβλεπαν και δεν θέλουν να δουν μέχρι σήμερα.
Και όχι μόνος μου δεν πήγα να κάνω το τεστ. Πάντα έλεγα όταν περάσω τα 18 μου θα πήγαινα και τελικά το ανέβαλλα και πάλι όταν ήρθε αυτή η ώρα. Ισως γιατί δεν ήθελα να ξέρω την αλήθεια. Ισως γιατί δεν ήθελα την επίσημη επιβεβαίωση ότι διαφέρω απο τους άλλους ανθρώπους.
Η εξέταση λοιπόν που μου έδωσε την διάγνωση αυτή ήταν στα 20 μου όταν κατατάχθηκα στον Ε.Σ. Εκει λοιπόν χωρίς να το επιδιώξω, ήμουν απλά εγώ ο ευατός μου όπως πάντα άλλωστε, με είδαν οι υπεύθυνοι στο κέντρο πως ήμουν, πως φερόμουν και μετά απο 2 ημέρες με έστειλαν για εξέταση στην ψυχιατρική πτέρυγα του στρατιωτικού νοσοκομείου. Εκει λοιπόν έμεινα περίπου 2 εβδομάδες και μετά απο καθημερινή εξέταση που μου έκανε ο εκεί ψυχίατρος μου έδωσε την διάγνωση Διάσπαση προσοχής και ελαφριάς μορφής ΙΔΨ.

---

Καταλαβαινω πώς μπορει να φανει η ΙΔΨ και να σε στειλουν για εξεταση, αλλα τα συμπτωματα της ΔεπΥ σε ενηλικες δεν καταλαβαινω πώς μπορει να τα αναγνωρισει και να τα υποπτευθει ενας παντελως ασχετος.

Ειχα διαβασει σε ενα αλλο ποστ που περιεγραφες την επαγγελματικη σου πορεια και ειναι αξιοθαυμαστο το γεγονος οτι δεν τα παρατας ποτέ. Για αυτο και σου ξαναλεω αυτο που σου ειπα, με εντελως λαθος ατομο νομισες οτι ταυτιζεσαι.
Τα τελευταια 3 χρονια φαινεται να εχεις ανοιξει παρα πολυ τους οριζοντες σου και πιστευω οτι ετσι θα συνεχισεις και οσο πιο πολυ ανοιγεις το μυαλο σου, τοσο θα ανοιγουν και οι επιλογες και οι ευκαιριες. Και δεν το λεω για παρηγορια, ειναι μια προσωπικη εκτιμηση μου, εφοσον σε εχω διαβασει.

xfactor βλέποντας το άλλο σου θέμα που γράφεις για κόκα, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω. Αυτά που λες από πότε τα είχες? Πριν ή μετά? Ζητώ συγνώμμη αν θεωρείς που σου την "λέω" αλλά...
Και όχι απο μόνα τους αυτά δεν θεωρώ πως λένε κάτι. Η ΔΕΠΥ είναι ολόκληρη "φιλοσοφία" ζωής.. Δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη για το πως το εννοώ αυτό το τελευταίο αλλά είναι κάτι διαφορετικό από απλή αδυναμία συγκέντρωσης.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Καταλαβαινω πώς μπορει να φανει η ΙΔΨ και να σε στειλουν για εξεταση, αλλα τα συμπτωματα της ΔεπΥ σε ενηλικες δεν καταλαβαινω πώς μπορει να τα αναγνωρισει και να τα υποπτευθει ενας παντελως ασχετος.

Ειχα διαβασει σε ενα αλλο ποστ που περιεγραφες την επαγγελματικη σου πορεια και ειναι αξιοθαυμαστο το γεγονος οτι δεν τα παρατας ποτέ. Για αυτο και σου ξαναλεω αυτο που σου ειπα, με εντελως λαθος ατομο νομισες οτι ταυτιζεσαι.
Τα τελευταια 3 χρονια φαινεται να εχεις ανοιξει παρα πολυ τους οριζοντες σου και πιστευω οτι ετσι θα συνεχισεις και οσο πιο πολυ ανοιγεις το μυαλο σου, τοσο θα ανοιγουν και οι επιλογες και οι ευκαιριες. Και δεν το λεω για παρηγορια, ειναι μια προσωπικη εκτιμηση μου, εφοσον σε εχω διαβασει.

---

Savatage ποιον θεωρείς άσχετο? Εγώ πάντως τον ψυχίατρο που με εξέτασε, δεν τον θεωρώ άσχετο. Δε μου έδωσε την εντύπωση του άσχετου.
Και η ΔΕΠΥ δεν σημαίνει ότι είσαι χαζός. Γιατί δηλαδή να μην μπορώ να έχω και εγώ μια κλίση σε κάποιον τομέα? Και που πάλι τις μαλακίες μου τις κάνω όταν δεν πρέπει απλά επειδή σκέφτομαι πολυδιάστατα και κρατώ όλη την επιχείρηση στο τεχνικό κομμάτι και κάνουν και οι άλλοι μαλακίες (εγώ απο αφηρημάδα, εκείνοι απο βαρεμάρα και φαινεται αυτό και υπάρχει διαφορά μεταξύ των 2) μου συγχωρούνται οι όποιες βλακείες.

Quote:

---

Originally Posted by Xfactor

αυτά τα τρια τα εχω κ εγω....λες να είναι από καποια διαταραχή?

---

Εχμ... τωρα με προκαλεις.
Εσυ εχεις καψει εγκεφαλικα κυτταρα απο τις καταχρησεις και τις κρεπαλες. :)

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Savatage ποιον θεωρείς άσχετο? Εγώ πάντως τον ψυχίατρο που με εξέτασε, δεν τον θεωρώ άσχετο. Δε μου έδωσε την εντύπωση του άσχετου.

---

Οχι εννοουσα τους στρατιωτικους που σε παρεπεμψαν για εξετασεις σε ψυχιατρο. Ασχετοι δεν ηταν?

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

xfactor βλέποντας το άλλο σου θέμα που γράφεις για κόκα, δεν μπορώ παρά να ρωτήσω. Αυτά που λες από πότε τα είχες? Πριν ή μετά? Ζητώ συγνώμμη αν θεωρείς που σου την "λέω" αλλά...
Και όχι απο μόνα τους αυτά δεν θεωρώ πως λένε κάτι. Η ΔΕΠΥ είναι ολόκληρη "φιλοσοφία" ζωής.. Δεν μπορώ να βρω την κατάλληλη λέξη για το πως το εννοώ αυτό το τελευταίο αλλά είναι κάτι διαφορετικό από απλή αδυναμία συγκέντρωσης.

---

και πριν τα ειχα από μικρος.....
αδυναμια συγκέντρωσης εχω μονο όταν πρόκειται για μαθηματα...δεν μπορω να συγκεντρωθώ πανω από 10 λεπτα....

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Εχμ... τωρα με προκαλεις.
Εσυ εχεις καψει εγκεφαλικα κυτταρα απο τις καταχρησεις και τις κρεπαλες. :)

---

ναι δλδ αμα δεν σε προκαλουσα δεν θα το ελεγς :P

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Οχι εννοουσα τους στρατιωτικους που σε παρεπεμψαν για εξετασεις σε ψυχιατρο. Ασχετοι δεν ηταν?

---

Οχι δεν ήταν άσχετοι με την έννοια που το θέτεις. Ειδαν οι άνθρωποι ότι δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τους υπόλοιπους. Εχω ήδη αναφέρει και σε άλλα μου ποστ την αδεξιότητα στις κινήσεις μου. Ναι δεν μπορούσαν να πουν αυτοί hey ο kozchr έχει ΔΕΠΥ και δεν το είπαν φυσικά. Είδαν όμως ότι κάτι τρέχει και προφανώς δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη και καλώς δηλαδή να το αγνοήσουν και να μου συμβεί κάτι και μετά να τρέχουν...

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Οχι δεν ήταν άσχετοι με την έννοια που το θέτεις. Ειδαν οι άνθρωποι ότι δεν μπορώ να συγχρονιστώ με τους υπόλοιπους. Εχω ήδη αναφέρει και σε άλλα μου ποστ την αδεξιότητα στις κινήσεις μου. Ναι δεν μπορούσαν να πουν αυτοί hey ο kozchr έχει ΔΕΠΥ και δεν το είπαν φυσικά. Είδαν όμως ότι κάτι τρέχει και προφανώς δεν ήθελαν να πάρουν την ευθύνη και καλώς δηλαδή να το αγνοήσουν και να μου συμβεί κάτι και μετά να τρέχουν...

---

ΟΚ τωρα το καταλαβαινω καπως καλυτερα. Μιλαμε για κατι που φαινεται δηλαδη στην κινησιολογια και στη συμπεριφορα. Δεν ειναι απλως ανοργανωσια και αναβλητικοτητα, ειναι κατι πιο εντονο.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Δεν τα παω πολυ καλα με τις ταμπελες. Ας πουμε οτι εχω αγχος και οτι περναω καταθλιπτικα επεισοδια καθε τοσο.

Ο πατερας μου εχει και μια αλλη πλευρα, με γλυκουλινιες, γαλιφιες, συναισθηματισμους και τετοια. Ειναι και ο βασικος λογος που τετοιοι ανθρωποι κερδιζουν την αγαπη και τη συμπαθεια χωρις να περιμενει κανεις οτι υπαρχει και η αλλη πλευρα. Ειναι dr jeckyl mr hide φαση.
Σε καταστρεφει υπουλα και υπογεια και δεν το παιρνει και ειδηση.

---

Και δεν το παιρνεις κι εσυ ειδηση, εχω να συμπληρωσω...
Ενας κακοποιητικος η εστω βασανιστικος γονιοςπου εχει ομως και γλυκες και τρυφερες πλευρές, ειναι αυτος που σε μπλεκει στα διχτυα του περισσοτερο απο εναν ξεκαθαρα σκληρο γονιο, γιατι οντας μεσα στο προβλημα απο ΠΑΝΤΑ, δυσκολευεσαι παρα πολυ να τον αναγνωρισεις σαν "εχθρο".
Εχεις για πολλα χρονια την αναγκη να παίρνεις την τρυφεροτητα του κι ας εχει και βομβες το πακετο...

Οταν περιγραφεις την συμπεριφορα του στα παιδικα σου χρονια, δεν μιλας καθολου για μητερα. Μεγαλωσες μονο μαζι του, κι αν οχι εκεινη τι σταση ειχε απεναντι σου αφενος, κι οταν έβλεπε αυτα που εκανε ο πατερας, αφετερου;

Μην απαντας για την σταση της μητερας. Τωρα ειδα οτι το σχολιασες αναλυτικα.

Δεν ξερω αν νοιωθει κανεις ανακουφιση και μονο να " τα πει" .
Νομιζω οτι τετοιοι ανθρωποι εχουν τοσο μεγαλη αρνηση να παραδεχτουν που εσφαλαν , ωστε να μην γκρεμισουν το βαθρο του καλού γονιου που εχουν στησει για τον εαυτο τους, που μονο εκνευρισμο προσφερουν τετοιες συζητησεις η στην χειροτερη καποια μεγαλη συγκρουση , χωρις κανενα απολυτως αποτελεσμα.

Νομιζω οτι η απελευθερωση (μας) προκύπτει μονο οταν συνειδητοποιησουμε οτι εχουμε δικιο χωρις να χρειαζομαστε την "ομολογια" τους γι αυτο, κι οτι οι γονεις, τοσο μπορεσαν, τοσο εκαναν, μεχρι εκει εφτανε το μυαλο τους και οι δυνατοτητες τους και να το προσπερασουμε, να ΤΟΥΣ προσπερασουμε χωρις να περιμενουμε τπτ παραπανω απο αυτους.

Τα αδερφια με ιδιες αποψεις γι αυτους, βοηθανε παρα πολυ. Καλυτερα συζητα με την αδερφη σου τα παραπονα σας κι ασε τον πατέρα σου στην καρακοσμαρα του..

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Δεν ξερω αν νοιωθει κανεις ανακουφιση και μονο να " τα πει" .
Νομιζω οτι τετοιοι ανθρωποι εχουν τοσο μεγαλη αρνηση να παραδεχτουν που εσφαλαν , ωστε να μην γκρεμισουν το βαθρο του καλού γονιου που εχουν στησει για τον εαυτο τους, που μονο εκνευρισμο προσφερουν τετοιες συζητησεις η στην χειροτερη καποια μεγαλη συγκρουση , χωρις κανενα απολυτως αποτελεσμα.

Νομιζω οτι η απελευθερωση (μας) προκύπτει μονο οταν συνειδητοποιησουμε οτι εχουμε δικιο χωρις να χρειαζομαστε την "ομολογια" τους γι αυτο, κι οτι οι γονεις, τοσο μπορεσαν, τοσο εκαναν, μεχρι εκει εφτανε το μυαλο τους και οι δυνατοτητες τους και να το προσπερασουμε, να ΤΟΥΣ προσπερασουμε χωρις να περιμενουμε τπτ παραπανω απο αυτους.

Τα αδερφια με ιδιες αποψεις γι αυτους, βοηθανε παρα πολυ. Καλυτερα συζητα με την αδερφη σου τα παραπονα σας κι ασε τον πατέρα σου στην καρακοσμαρα του..

---

Οι δικοί μου γονείς πάντως έχουν παραδεχθεί πολλές από τις βλακείες που κάνανε όταν ήμασταν μικρά. Ειδικά η μητέρα μου που για να αναγνωρίσει τις δικές της βλακείες έπρεπε να δει πρώτα τις βλακείες που κάνανε οι δικοί της σε εκείνη την ίδια και μετέφερε με την σειρά της σε μας, θεωρώ οτι έκανε μεγάλη πρόοδο.

Ισως παίζει ρόλο και το μέγεθος των "σφαλμάτων" δεν ξέρω, ίσως όσο πιο χοντρό είναι άρα μεγαλύτερες συνέπειες έχει, τόσο πιο δύσκολο να είναι να δεχτεί κανείς το φταίξιμο μετά...

Παρόλα αυτά εγώ δεν εννοούσα να μιλήσει κανείς στους δικούς του περιμένοντας την μεταμέλεια τους (που μπορεί να μην έρθει και ποτέ), εννοούσα να μιλήσει για να κάνει καλό στον ίδιο τον εαυτό του, να εξωτερικεύσει τον θυμό που κρατά και τον πνίγει, να ακούσει τον εαυτό του να τολμά να αρθρώνει στους ίδιους που του φόρτωσαν όλες τις ευθύνες πως δεν είναι δικές του, πως κακώς του τις φορτώσανε. Φυσικά τίποτα δεν θα αλλάξει αν δεν πιστέψουμε οι ίδιοι πως έχουμε δίκιο έτσι κι αλλιώς, αλλά θεωρώ πως σαν πρώτο βήμα βοηθάει.