Δεν τον εγκρίνουν

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Γιατί δεν τον παντρεύεσαι κοπέλα μου?

Αυτό που κατάλαβα, διαβάζοντας βασικά το πρώτο σου μήνυμα είναι πως τους ενοχλεί το ότι συζείς, εχεις σχέσεις μαζί του χωρίς να είσαστε παντρεμένοι. Μια απόδειξη επ αυτούς το ότι αλλιώς δεν θα μίλαγαν στους συγγενείς σας γι' αυτόν και κυρίως δεν θα διέδιδαν ότι αρραβωνιαστήκατε. Μου δίνεται η εντύπωση πως η αιτία του ρήγματος στις σχέσεις σου με τους γονείς σου είναι που δεν παντρεύεσται αλλά και εκείνος ο καυγάς που θέλω να πιστεύω πως ήταν ένα περίπου τυχαίο γεγονός και όχι ένα αποκορύφωμα.

Κάπου στο πρωτο σου μήνυμα έγραψες κι αυτό "τώρα πατάω στα πόδια μου και είμαι σίγουρη για τον εαυτό μου." Διαβάζοντας το πρώτο μήνυμα σου κρίνω ότι αυτό που λες οφείλεται στους γονείς σου ασχέτως χαρακτήρα τους και ασχέτως της τώρα στάσης τους απέναντι σε σε και στο φίλο σου.

Ως προς τα ψυχολογικά θα πρέπει να κάνεις μια σύγκριση μέσα σου, του εαυτού σου, πως ήσουν ψυχολογικά πριν τον γνωρίσεις και πώς σήμερα, λαμβάνοντας υπόψη το πως εξελίχθηκε η ψυχολογία οσυ μέσα στη σχέση και πως αυτή διαμορφώθηκε λόγω της στάσης των γονιών σου για τη σχέση.

Μου φαίνεται πως κατάγεσαι από συγκροτημένη οικογένεια που ήδη σου έδωσε κατάλληλα εφόδια και προσανατολισμούς, ασχέτως αν αυτοί μπορεί να σου επιβλήθηκαν τρόπον τινά, ώστε τώρα να λες πως στέκεσαι στα πόδια σου. Διότι συχνά εκ των υστέρων καταλαβαίνουμε ότι οι γονείς (εφόσον είναι συγκροτημένοι)είχαν δίκαιο και μας καθοδηγούσαν σωστά.

Επίσης ποιος ακριβώς είναι ο λόγος που τώρα δεν τον τον θέλουν? Το ότι δεν σε παντρεύεται ή κάτι άλλο που αφορά στον φίλο σου?

---

Καλημέρα
Δεν είναι τόσο απλό να παντρευτουμε τώρα. Αρχικά δεν μπορώ να κάνω εγώ την πρόταση. Έχω κάνει κάποιες συζητήσεις αλλά ως εκεί. Υπάρχουν κωλύματα στην παρούσα χρονική περίοδο. Θα σου τα παραθέσω. Ο μπαμπάς του δεν είναι καλά, δεν μπορεί να μεταφερθεί πουθενά και η μητέρα του είναι διαρκώς από πίσω του μαζι με δύο έξτρα γυναίκες. Έπειτα είναι ο κορωνοιος, δεν θα παλευοταν μέσα στον κορωνοιο να έχουμε γάμο. Στην συνεχεια είμαστε της άποψης πως παντρευόμαστε για να κάνουμε παιδιά, και για να γίνει αυτό θέλουμε και οι δύο λίγο να πιαστούμε καλά με τις δουλειές μας για να μην ζοριστουμε με τον ερχομό ενός παιδιού. Δεν έχουμε στάνταρ μισθούς. Εννοείται πως αν έρθει ένα παιδί είναι καλοδεχουμενο, αλλά ας προσπαθήσουμε να δημιουργήσουμε τις καλύτερες συνθήκες για αυτό. Θα γίνει, ξεκάθαρα θα γίνει. Ήδη ξεκινήσαμε σιγά σιγά να ανακαινίζουμε το σπίτι του για εμάς. Ναι το πρόβλημα τους είναι αυτό το ότι μένουμε μαζί και δεν παντρευομαστε. Ωστόσο δεν είναι καθόλου συντηρητικοί, θελουν να φαίνονται συντηρητικοι. Και μαζί και με άλλους πολλούς καβγάδες και δικές τους παρεμβάσεις , έχει φτάσει ο κόμπος στο χτένι. Σε σημείο να μην μπορεί να τους ανεχτεί ο άνδρας μου, κυρίως τον μπαμπά μου. Και το βλέπω κι εγώ , είναι εντελώς διαφορετικοί σαν χαρακτήρες και αγχωνομαι μην τυχόν υπάρξει κάποια σύγκρουση μεταξύ τους. Γιατί ακόμα ευτυχώς δεν έχει υπάρξει κάποια έντονη σύγκρουση κι αυτό γιατί έκανε πίσω ο άντρας μου αλλά μέχρι πότε; Είναι κι εκείνος αντιδραστικός. Μόνο μια κουβέντα στην οποία καταλάβαμε πως ο μπαμπάς μου μας δούλευε και τους δύο για να πετύχει αυτό που ήθελε..

Ιωάννη δεν νομίζω πως το ότι πατάω στα πόδια μου πλέον οφείλεται στους γονείς μου... Ναι μεν με έστειλαν να σπουδάσω έξω για ν ανοίξω τα φτερά μου κτλ αλλά πριν την ψυχοθεραπεία και πριν τον άνδρα μου, αν πάθαιναν κάτι οι γονείς μου εγώ δεν θα μπορούσα να ανταπεξέλθω, με τίποτα. Ήμουν εντελώς εξαρτημένη από εκείνους. Και μάλιστα συναισθηματικά εξαρτημένη.

Σχετικά με τα ψυχολογικά...σαν έφηβη από το γυμνάσιο , το λύκειο, μετά στο πανεπιστήμιο μέχρι το 3ο έτος είχα αυτά τα θέματα και φόβους που ποτέ δεν τα έθεσα στους δικούς μου. Ήθελα πάντοτε κάποιον να ασχολείται μαζί μου, να ξέρω πως μπορώ να στηριχτώ πάνω του...κολλητή ή αγόρι. Σ αυτους έδειχνα πως δεν είμαι καλά, αλλά ως ένα σημείο, όχι τα πάντα όλα. Όσο ήμουν στο σχολείο και τύχαινε να είμαι μόνη σπίτι, για να μην σκέφτομαι διάφορα και κλαίω , έπαιρνα μια φίλη μου να μιλάμε για να περνάω την ώρα μου (η συγκεκριμένη φίλη δεν είχε ιδέα). Όσο σπούδαζα και είχα σχέση , κοντεψα να προκαλέσω κατάθλιψη στο τότε αγόρι μου. Έκλαιγα που έμενα μόνη μου. Κοιμομασταν με σκαιπ κάθε βράδυ. Με το ερασμους βοηθήθηκα. Ανοίχτηκα περισσότερο και κατάλαβα πως μπορώ να ζήσω και μόνη μου...το θέμα ήταν τα χρήματα. Επέστρεψα μετά από ένα εξάμηνο Ελλάδα αλλά δεν ήθελα να μένω μαζί τους. Έφυγα κι άλλο Εράσμους για πρακτική. Τέλεια. Όταν επέστρεψα όμως ήθελα να φύγω και πάλι. Ωστόσο εξακολουθουσα να ειμαι εξαρτημένη και συναισθηματικά και οικονομικα. Δουλειά δεν έβρισκα, μέχρι που βρήκα, και στην ίδια πόλη βρήκα και τον άντρα μου. Οπότε δεν έχασα καθόλου χρόνο και τώρα μαζί του νιώθω υπέροχα. Μπορώ να βασιστώ πάνω του , με νοιάζεται, με αγαπάει, με φροντίζει, για τα πάντα ρωτάει την γνώμη μου, είναι υποστηρικτικός, είναι υπερπροστατευτικός, με έχει μέσα σε ολα και θυμώνει όταν με αδικούν. Εννοείται πως μαλώνουμε , όλα τα ζευγάρια μαλώνουν. Αλλά όλα οκ. Οι γονείς μου τώρα...όπως είπα ξανά ήθελα στην αρχή της έγκριση τους και την είχα. Αργότερα στραβωσαν...με το θέμα του γάμου. Έκανε σε πολλά θέματα πίσω το αγόρι μου. Επειδή είναι γονείς μου και πρέπει να έχουμε σχέσεις. Υπηρξαν στιγμές που ένιωθα αμήχανα με γεγονότα που συνέβησαν και είχαμε παρεξηγηθεί κι έλεγα...τώρα πώς θα τους επισκεφθούμε; Δεν νιώθω άνετα...Μ έπαιρνε και πηγαίναμε. Έχει όμως ένα ελάττωμα ή προτέρημα, όπως θέλεις πες το. Θυμάται τα πάντα με κάθε λεπτομέρεια. Ακόμα και τέσσερα χρόνια πίσω τα θυμάται όλα. Και εννοείται πως θυμώνει με την συμπεριφορά τους. Οι δικοί του γονείς δεν μας δημιούργησαν το παραμικρό θέμα, ούτε μπλέχτηκαν ποτέ στο τι θα κάνουμε και πώς. Ένας άνθρωπος που έχει μάθει να τα κάνει όλα μόνος του και συμφωνα με τα δικά του θέλω μπορεί κάποιος να τον αναγκάσει να κάνει κάτι διαφορετικό; Και μάλιστα πάνω σε κατι τόσο σημαντικό όπως τον γάμο. Δεν είπε ποτέ ότι δεν θα με παντρευτεί. Ήθελε λίγο χρόνο. Κι είναι μικρός, μόνο έναν χρόνο μεγαλύτερος μου. 30 δεν έχει πατήσει.

Λες δηλαδή τελικά μετά από μερικά χρόνια να βγουν σωστοί κι εγώ τόσο λάθος; Αν γίνει κάτι τέτοιο πραγματικά θα είναι πολύ μεγάλη η απογοήτευση για μένα...
Δεν μου λένε ξεκάθαρα...δεν μου παραδέχονται ανοιχτά πως δεν τον θέλουν. Η μαμά μου ποτέ κι ο μπαμπάς μου το παραδέχεται πάνω στα ξεσπάσματα του αλλά δεν μου λέει τον λόγο. Ίσως να είναι πολλοί, συν του γάμου, συν του ότι δεν συμφωνούν σε πολλά, είναι διαφορετικοί χαρακτήρες, δεν ταιριάζουν. Όλα μαζί.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Καλημέρα,

Σίγουρα θα ήθελαν οι δικοί μου να περνάμε περισσότερο χρόνο μαζί όταν ήμασταν μικρά...οι δουλειες τους δεν τους το επέτρεπαν και δεν είχαμε γιαγιάδες να μας προσέξουν. Απλώς μου έλειπε η μαμά μου...ίσως μου έμεινε από τότε...τι να πω; Η αδερφή μου γιατί δεν βγήκε με τέτοια προβλήματα;

Όχι δεν ήταν χθες...είναι την άλλη Τετάρτη στις 30 του μηνός. Δεν γκρινιαξαν πάντως για να πάω αυτήν την εβδομάδα. Ήμουν και λίγο απασχολημένη , ίσως γι αυτό. Με την μαμά και την αδερφή μου μιλάμε κανονικά σαν να μην μαλώσαμε ποτέ. Με τον μπαμπά ακόμα τίποτα. Βλέποντας και κάνοντας...

---

Η αδελφή σου καλη μου μπορεί να μην είναι τοσο ευαίσθητη οσο είσαι εσυ.

Παρ ολο οτι μεγαλώνουμε κατω απο ίδιες συνθήκες ειναι σίγουρο οτι ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει τον δικό του χαρακτήρα και αναπτύσσει τις δικές του άμυνες προστασίας.

Δεν ειναι παντως κριτήριο ο χρόνος που επενδύει ένας γονιός στην εργασία του. Δεν τον χαρακτηριζουμε απο αυτο καλο ή κακο .
Γνωριζουμε πολυ καλά πως αν εισαι υπάλληλος θα κάνεις το οκτάωρο σου και μετά θα πας στους δικούς σου.Θα έχεις ένα μήνα το καλοκαίρι την άδεια σου ,Χριστούγεννα και γενικά γιορτές ,θα εισαι μαζί τους και πολλά άλλα....δεν θα κλεινει το μαγαζι σου και μετα θα πρέπει να συνεχίζεις να δουλεύεις για να αποκτήσεις καινούργιο πελατολόγιο για να μπορέσεις να επιβίωση ολο αυτό που εφτιαξες ...
Ειναι ομως και κάποιοι άλλοι που δουλεύουν 365 μερες τον χρονο ,24 ωρες το 24ωρο και 7 ημερες την εβδομαδα...
Αυτους δηλαδη τι πρεπει να τους φορέσουμε ταμπελα οτι δεν ειναι καλοι γονείς?Οτι δεν πρέπει να παντρεύονται και να κάνουν παιδια γιατι ετσι ειναι η δουλειά?
ή να τους χαρακτηρισουμε φιλοχρηματους και καριεριστες οπως εχω ακουσει πολλες φορες γιατι ειμαστε και εμεις ενας απο αυτούς που τα ωράρια μας ειναι αυτα....

Ειναι η φύση της δουλειάς και ειδικα οταν στηνεις μια επιχείρηση απο το μηδέν στην αρχη θα κανεις εσυ ολες τις βάρδιες μεχρι να σταθείς καπως οικονομικά και να μπορείς σιγα σιγά να προλαβαίνεις κοσμο για να μπορέσεις και εσυ σαν άνθρωπος να απολαύσεις την οικογενεια σου...

Ξερεις ποσες φορες εχω κανει Χριστούγεννα μονη μου με τα παιδια στο σπιτι ,να ειμαιστε στην Ανασταση το Πασχα και να πεσει περιστατικο και να πρεπει να φυγει ο αντρας μου και να μεινω εγω μονη με τα παιδια?
Εκει τι επρεπε να τον κατηγορήσω οτι ειναι αδιάφορος?
Οχι φυσικά !Ισα ισα τους μιλούσα απο μικρα πως ειναι η φυση της δουλειας του μπαμπα τους να λείπει...δεν το κανει γιατι το θέλει αλλα γιατι ετσι πρέπει..
Να ξερες μονο τι τυψεις εχει εκεινος ...πολλες φορες μου λεει μακαρι να ειμασταν στην φαση που ειμαστε τωρα οταν τα παιδια ηταν μικρά ...Ποσες φορες στεναχωριοταν που δεν μπορουσε να ειναι στις γιορτες του σχολειου τους ...καλα που υπαρχει και η τεχνολογια και τις εβλεπε ετσι.

Ασε δεν ξέρεις απο που να τα πιάσεις αυτα τα θέματα....Όλοι απο την μεριά τους έχουν άλλοτε δίκιο και πάντα ένα παράπονο..
Γι αυτό να βρίσκουμε πάντα μια μέση οδό ,ειναι οτι καλύτερο και για τις δυο πλευρές!

Κρατα προς το παρον την σχεση που εχεις με την μαμα σου και την αδελφη σου..Τωρα εγω ζηλεύω εσενα να ξερεις! Παντα ηθελα να εχω μια αδελφη ........Ειχα μπουχτισει με δυο αδελφια να κυριαρχει το αγοριστικο στοιχειο...Δεν θα ξεχασω με του εφυγε ο ενας αδελφος μου φανταρος και ο αλλος σε αλλη πολη το πρωτο που εκανα ηταν να βαψω το δωματιο ροζ ...ακομα θυμόμασται την αντίδραση τους όταν επέστρεψαν και το είδαν ,τι γελιο καναμουμε με ολα αυτά πλεον.....
Ομως τι εγινε?Μπορει να στερήθηκα μια αδελφη αλλα τωρα πλέον εχω 2 αδελφες ...ετσι πλεον βλεπω τις γυναικες των αδελφων μου !

Βλέπεις σε εμενα ¨στέρησε¨η ζωή κατα καποιο τροπο μια αδελφη αλλα μου το ξεπλήρωσε στέλνοντας δυο καταπληκτικά κορίτσια που ειναι πλέον αιμα μας στην κυριολεξία και ειμαστε τοσο δεμένες που οποια παρεξηγησει και να υπάρχει παντα λύνεται και δεν μένει καμια κακια ....

Γι αυτο υπομονη ,ανάλογα τα γεγονότα ,ενεργείς ,μην καταδικάζεις και απορρίπτεις τίποτα και στεναχωριεσαι τζάμπα ...σου ¨χρωστάει¨μην το ξεχνάς ,θα στο επιστρέψει που θα πάει...

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Η αδελφή σου καλη μου μπορεί να μην είναι τοσο ευαίσθητη οσο είσαι εσυ.

Παρ ολο οτι μεγαλώνουμε κατω απο ίδιες συνθήκες ειναι σίγουρο οτι ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει τον δικό του χαρακτήρα και αναπτύσσει τις δικές του άμυνες προστασίας.

Δεν ειναι παντως κριτήριο ο χρόνος που επενδύει ένας γονιός στην εργασία του. Δεν τον χαρακτηριζουμε απο αυτο καλο ή κακο .
Γνωριζουμε πολυ καλά πως αν εισαι υπάλληλος θα κάνεις το οκτάωρο σου και μετά θα πας στους δικούς σου.Θα έχεις ένα μήνα το καλοκαίρι την άδεια σου ,Χριστούγεννα και γενικά γιορτές ,θα εισαι μαζί τους και πολλά άλλα....δεν θα κλεινει το μαγαζι σου και μετα θα πρέπει να συνεχίζεις να δουλεύεις για να αποκτήσεις καινούργιο πελατολόγιο για να μπορέσεις να επιβίωση ολο αυτό που εφτιαξες ...
Ειναι ομως και κάποιοι άλλοι που δουλεύουν 365 μερες τον χρονο ,24 ωρες το 24ωρο και 7 ημερες την εβδομαδα...
Αυτους δηλαδη τι πρεπει να τους φορέσουμε ταμπελα οτι δεν ειναι καλοι γονείς?Οτι δεν πρέπει να παντρεύονται και να κάνουν παιδια γιατι ετσι ειναι η δουλειά?
ή να τους χαρακτηρισουμε φιλοχρηματους και καριεριστες οπως εχω ακουσει πολλες φορες γιατι ειμαστε και εμεις ενας απο αυτούς που τα ωράρια μας ειναι αυτα....

Ειναι η φύση της δουλειάς και ειδικα οταν στηνεις μια επιχείρηση απο το μηδέν στην αρχη θα κανεις εσυ ολες τις βάρδιες μεχρι να σταθείς καπως οικονομικά και να μπορείς σιγα σιγά να προλαβαίνεις κοσμο για να μπορέσεις και εσυ σαν άνθρωπος να απολαύσεις την οικογενεια σου...

Ξερεις ποσες φορες εχω κανει Χριστούγεννα μονη μου με τα παιδια στο σπιτι ,να ειμαιστε στην Ανασταση το Πασχα και να πεσει περιστατικο και να πρεπει να φυγει ο αντρας μου και να μεινω εγω μονη με τα παιδια?
Εκει τι επρεπε να τον κατηγορήσω οτι ειναι αδιάφορος?
Οχι φυσικά !Ισα ισα τους μιλούσα απο μικρα πως ειναι η φυση της δουλειας του μπαμπα τους να λείπει...δεν το κανει γιατι το θέλει αλλα γιατι ετσι πρέπει..
Να ξερες μονο τι τυψεις εχει εκεινος ...πολλες φορες μου λεει μακαρι να ειμασταν στην φαση που ειμαστε τωρα οταν τα παιδια ηταν μικρά ...Ποσες φορες στεναχωριοταν που δεν μπορουσε να ειναι στις γιορτες του σχολειου τους ...καλα που υπαρχει και η τεχνολογια και τις εβλεπε ετσι.

Ασε δεν ξέρεις απο που να τα πιάσεις αυτα τα θέματα....Όλοι απο την μεριά τους έχουν άλλοτε δίκιο και πάντα ένα παράπονο..
Γι αυτό να βρίσκουμε πάντα μια μέση οδό ,ειναι οτι καλύτερο και για τις δυο πλευρές!

Κρατα προς το παρον την σχεση που εχεις με την μαμα σου και την αδελφη σου..Τωρα εγω ζηλεύω εσενα να ξερεις! Παντα ηθελα να εχω μια αδελφη ........Ειχα μπουχτισει με δυο αδελφια να κυριαρχει το αγοριστικο στοιχειο...Δεν θα ξεχασω με του εφυγε ο ενας αδελφος μου φανταρος και ο αλλος σε αλλη πολη το πρωτο που εκανα ηταν να βαψω το δωματιο ροζ ...ακομα θυμόμασται την αντίδραση τους όταν επέστρεψαν και το είδαν ,τι γελιο καναμουμε με ολα αυτά πλεον.....
Ομως τι εγινε?Μπορει να στερήθηκα μια αδελφη αλλα τωρα πλέον εχω 2 αδελφες ...ετσι πλεον βλεπω τις γυναικες των αδελφων μου !

Βλέπεις σε εμενα ¨στέρησε¨η ζωή κατα καποιο τροπο μια αδελφη αλλα μου το ξεπλήρωσε στέλνοντας δυο καταπληκτικά κορίτσια που ειναι πλέον αιμα μας στην κυριολεξία και ειμαστε τοσο δεμένες που οποια παρεξηγησει και να υπάρχει παντα λύνεται και δεν μένει καμια κακια ....

Γι αυτο υπομονη ,ανάλογα τα γεγονότα ,ενεργείς ,μην καταδικάζεις και απορρίπτεις τίποτα και στεναχωριεσαι τζάμπα ...σου ¨χρωστάει¨μην το ξεχνάς ,θα στο επιστρέψει που θα πάει...

---

Ναι οκ, άσχετα αν το έχω παιδικό παράπονο πως ελειπε από το σπίτι από το πρωί ως το βράδυ, που το καταλαβαίνω , είναι ζήτημα βιοποριστικό, δεν θα έπρεπε ως μαμα να προσπαθεί να είναι πιο κοντά μας ουσιαστικά; Να ξέρει τι έχουμε στο μυαλουδακι μας ανά πάσα στιγμή; Να νιώθουμε άνετα να της μιλάμε για το οτιδήποτε; Ούτε η αδερφή μου της μιλούσε, εκείνη είναι χειρότερη. Σε μένα ανοιγόταν και ανοίγεται περισσότερο. Μικρότερη δεν είχα τα μυαλά να την συμβουλεψω σωστά όμως...

Αυτό που λες και το έχουμε ξαναπεί, ισχύει. Την σχέση που θα ήθελα με την μαμά μου την έχω με την πεθερά μου. Χαίρομαι που εχω μια τόσο γνήσια και ουσιαστική σχέση με την πεθερά μου. Με στεναχωρεί φυσικά που δεν την είχα ποτέ με την μαμα μου...και η μαμά μου ζηλεύει την σχέση που έχω με την πεθερά μου. Κι εννοείται πως με στεναχωρεί και μένα αυτό. Δηλαδή ναι μεν αλλα.... Βρήκα την πεθερά μου να μπορώ να μιλάω, νιώθω καλά για μένα αλλά νιώθω άσχημα για την μαμά μου. Κι εσύ σωστά θα ρθεις και θα μου πεις , έχεις όλα τα δικά σου, αν αρχίσεις να στεναχωριέσαι και για τους άλλους...
Θα περιμένω να δω τι θα κάνει ο μπαμπάς μου την Τετάρτη... Με την μαμά και την μικρή ναι, θα μιλάω κανονικά.
Είναι πολύ όμορφο που έχετε τόσο καλές σχέσεις με τις νύφες σου και τις νιώθεις σαν αδερφές σου.

Καλημέρα.

Βρε 'συ Sandraki, συγγνώμη που θα το πω, ίσως κάνω και λάθος, αλλά εγώ βλέπω ότι από τη μία συναισθηματική εξάρτηση (από τους γονείς) πας να πέσεις σε άλλη, με το σύζυγο και τους γονείς αυτουνού. Το πατάω στα πόδια μου δεν σημαίνει ότι δεν θα έχεις ένα στήριγμα αν χρειαστεί, αλοίμονο, ή ότι δεν είναι υπέροχο να έχεις μία πολύ καλή σχέση με τον άντρα και τα πεθερικά σου... Αλλά εγώ αν κάτι πάει στραβά με το παλικάρι δεν σε βλέπω να την παλεύεις και πολύ. Πατάω στα πόδια μου σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί ότι οι γονείς μου είναι έτσι και γιουβέτσι και τους έχω βάλει όρια και δεν σκάω και πολύ, ότι κάνω πράγματα για εμένα ανεξάρτητα από τον φίλο μου, ότι έχω στόχους και όνειρα δικά μου. Νέα κοπέλα ας πούμε και έχεις αναφέρει σε αυτό το θέμα 1000 φορές τον άντρα σου και την πεθερά και ότι θες να φροντίζεις το σπιτικό σου, ωστόσο ότι έχεις τις τάδε παρέες ή σου αρέσει το τάδε χόμπυ ή ότι ονειρεύεσαι να κάνεις ένα ταξίδι ή ότι έχεις τους τάδε στόχους στη δουλειά ή κάτι άλλο δεν έχεις πει. Όλα γυρίζουν γύρω από τα αισθήματά σου για άλλα άτομα, είτε τους γονείς είτε τον φίλο είτε τα πεθερικά. Για εσένα σαν εσένα δεν έχεις μιλήσει ακόμα. Μπορεί να το διαβάζω λάθος, δεν ξέρω, αλλά...

Ξέρεις, για να το απλουστεύσουμε και λίγο, έχω τουλάχιστον δύο περιπτώσεις τέτοιες στο κοντινό μου περιβάλλον. Είναι πολύ γλυκό που η άλλη έχει μονίμως το όνομα του άντρα της στο στόμα και που είναι δεμένη σαν οικογένεια και με αυτόν και με τους γονείς της ακόμα. Αλλά τώρα και με δύο παιδιά που έχει, είναι άσχημο να βλέπεις ένα πλάσμα χαμένο που δεν την παλεύει και πολύ αν δεν έχει άλλους γύρω της. Να μην μπορεί να κοιμηθεί αν λείπει ο άντρας της για δουλειά τη νυχτά ας πούμε ή με την πρώτη ευκαιρία να προσπαθεί να παίρνει τα παιδιά και να είναι με τους γονείς ή τον σύζυγο και να μη μπορεί να μείνει λίγο μόνη να κάνει κάτι με τα παιδιά ή μόνη της ή με φίλους. Με την πρώτη δυσκολία για ένα χαρτί στην εφορεία ή μπροστά σε μία απόφαση να επαναπαύεται στον άντρα της ή να της κακοφαίνεται να πάει από εδώ ως εκεί χωρίς να έχει σύζυγο ή γονείς από κοντά. Αυτό εγώ δεν το λέω "Στέκομαι στα πόδια μου". Και η άλλη που είναι μεγάλης ηλικίας πλέον και έχασε τον άντρα της... Συναισθηματικά και πρακτικά ζορίζεται πάρα πολύ και πρήζει τα παιδιά της και τα εγγόνια της άθελά της όλη την ώρα με τις φοβίες και τις ανασφάλειές της και την έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων και ασχολιών. Ταλαιπωριέται και η ίδια, ταλαιπωρεί και τους γύρω της.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και θέλει άλλα πράγματα στη ζωή του, δεν λέω, αλλά στο 2020 είναι σημαντικό να έχουμε ένα βαθμό ανεξαρτησίας σαν προσωπικότητες και να αισθανόμαστε άνετα στο πετσί μας χωρίς να τα αναλύουμε όλα.

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Καλημέρα.

Βρε 'συ Sandraki, συγγνώμη που θα το πω, ίσως κάνω και λάθος, αλλά εγώ βλέπω ότι από τη μία συναισθηματική εξάρτηση (από τους γονείς) πας να πέσεις σε άλλη, με το σύζυγο και τους γονείς αυτουνού. Το πατάω στα πόδια μου δεν σημαίνει ότι δεν θα έχεις ένα στήριγμα αν χρειαστεί, αλοίμονο, ή ότι δεν είναι υπέροχο να έχεις μία πολύ καλή σχέση με τον άντρα και τα πεθερικά σου... Αλλά εγώ αν κάτι πάει στραβά με το παλικάρι δεν σε βλέπω να την παλεύεις και πολύ. Πατάω στα πόδια μου σημαίνει ότι έχω αποδεχτεί ότι οι γονείς μου είναι έτσι και γιουβέτσι και τους έχω βάλει όρια και δεν σκάω και πολύ, ότι κάνω πράγματα για εμένα ανεξάρτητα από τον φίλο μου, ότι έχω στόχους και όνειρα δικά μου. Νέα κοπέλα ας πούμε και έχεις αναφέρει σε αυτό το θέμα 1000 φορές τον άντρα σου και την πεθερά και ότι θες να φροντίζεις το σπιτικό σου, ωστόσο ότι έχεις τις τάδε παρέες ή σου αρέσει το τάδε χόμπυ ή ότι ονειρεύεσαι να κάνεις ένα ταξίδι ή ότι έχεις τους τάδε στόχους στη δουλειά ή κάτι άλλο δεν έχεις πει. Όλα γυρίζουν γύρω από τα αισθήματά σου για άλλα άτομα, είτε τους γονείς είτε τον φίλο είτε τα πεθερικά. Για εσένα σαν εσένα δεν έχεις μιλήσει ακόμα. Μπορεί να το διαβάζω λάθος, δεν ξέρω, αλλά...

Ξέρεις, για να το απλουστεύσουμε και λίγο, έχω τουλάχιστον δύο περιπτώσεις τέτοιες στο κοντινό μου περιβάλλον. Είναι πολύ γλυκό που η άλλη έχει μονίμως το όνομα του άντρα της στο στόμα και που είναι δεμένη σαν οικογένεια και με αυτόν και με τους γονείς της ακόμα. Αλλά τώρα και με δύο παιδιά που έχει, είναι άσχημο να βλέπεις ένα πλάσμα χαμένο που δεν την παλεύει και πολύ αν δεν έχει άλλους γύρω της. Να μην μπορεί να κοιμηθεί αν λείπει ο άντρας της για δουλειά τη νυχτά ας πούμε ή με την πρώτη ευκαιρία να προσπαθεί να παίρνει τα παιδιά και να είναι με τους γονείς ή τον σύζυγο και να μη μπορεί να μείνει λίγο μόνη να κάνει κάτι με τα παιδιά ή μόνη της ή με φίλους. Με την πρώτη δυσκολία για ένα χαρτί στην εφορεία ή μπροστά σε μία απόφαση να επαναπαύεται στον άντρα της ή να της κακοφαίνεται να πάει από εδώ ως εκεί χωρίς να έχει σύζυγο ή γονείς από κοντά. Αυτό εγώ δεν το λέω "Στέκομαι στα πόδια μου". Και η άλλη που είναι μεγάλης ηλικίας πλέον και έχασε τον άντρα της... Συναισθηματικά και πρακτικά ζορίζεται πάρα πολύ και πρήζει τα παιδιά της και τα εγγόνια της άθελά της όλη την ώρα με τις φοβίες και τις ανασφάλειές της και την έλλειψη άλλων ενδιαφερόντων και ασχολιών. Ταλαιπωριέται και η ίδια, ταλαιπωρεί και τους γύρω της.
Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός και θέλει άλλα πράγματα στη ζωή του, δεν λέω, αλλά στο 2020 είναι σημαντικό να έχουμε ένα βαθμό ανεξαρτησίας σαν προσωπικότητες και να αισθανόμαστε άνετα στο πετσί μας χωρίς να τα αναλύουμε όλα.

---

Καλημέρα Sonia, δεν έχεις άδικο.. είχα κάποιες τέτοιες τάσεις. Επειδή δεν βρίσκω ανταπόκριση κι αποδοχή στους δικούς μου πάω να βασιστώ στους άλλους και προσπαθώ να το ελέγχω , όσο πάει τα πάω καλύτερα. Όσον αφορά τις παρέες ναι, και φίλες έχω, και έξω θα βγω, και όλα θα τα προλάβω. Πέρυσι πήγαινα γυμναστήριο μόνη μου γιατί εκείνου δεν του αρέσει, απλώς το έκοψα λόγω κορονοιου. Στην πόλη του δεν έχει τις δραστηριότητες που θα ήθελα και ειμαι λίγο περιορισμένη στις επιλογές. Μένω μόνη μου σπίτι για ώρες γιατί είναι ελεύθερος επαγγελματίας και αυτός και το έχω ξεπερασει το όλο ζητημα. Έχει τύχει να μείνω και το βράδυ μονη. Πόσο μάλλον αν έχω παιδιά, δεν θα έχω θεμα. Από δουλειές εξωτερικές και ευθύνες τα καταφέρνω πολύ καλά. Δεν χρειάζομαι σε καμία περίπτωση να τρέχει ο άλλος για μένα σε τράπεζες, εφορίες και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Δηλαδή και μόνη μου να ζήσω μια χαρά θα τα βγάλω όλα αυτά εις πέρας. Το να χαλάσει η σχέση και να χωρίσω το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Βέβαια το να το σκεφτώ από το να γίνει απέχει έτσι; Προσπαθώ να το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μην βρεθώ εξ απροόπτου. Έχω αποφασίσει πως αν στραβωσει κάτι, θα νοικιάσω μόνη μου, δεν θα επιστρέψω στους γονείς μου κι όλα θα πάνε καλά. Ή μπορεί να ψαχτω για να φύγω κιόλας αν δεν με κρατάει κάτι και βρω κάποια καλύτερη δουλειά.
Απλώς μέσα στην σχέση είμαστε σαν παντρεμενοι. Έξω με παρουσιάζει σε όλους ως την γυναίκα του. Και όπως λειτουργεί αυτός σαν να είμαστε ένα , έτσι θέλω να λειτουργώ και εγώ. Πχ πλέον οι παρέες μας είναι κοινές. Και πλέον περισσότερες φορές θα βγω εγώ μόνη μου έξω με φίλες παρά εκείνος με δικούς του. Εκτός αν προκύψει κάτι. Μ έχει σε όλα μέσα και μου αρέσει αυτό. Έτσι θέλω να λειτουργώ κι εγώ απέναντι του. Και νομίζω πως λειτουργεί πολύ καλά. Δεν πιστεύω να έχω πια τόσο θέμα... Τι γνώμη σχηματίζεις μετά τα παραπάνω που σου περιεγραψα;

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Ναι οκ, άσχετα αν το έχω παιδικό παράπονο πως ελειπε από το σπίτι από το πρωί ως το βράδυ, που το καταλαβαίνω , είναι ζήτημα βιοποριστικό, δεν θα έπρεπε ως μαμα να προσπαθεί να είναι πιο κοντά μας ουσιαστικά; Να ξέρει τι έχουμε στο μυαλουδακι μας ανά πάσα στιγμή; Να νιώθουμε άνετα να της μιλάμε για το οτιδήποτε; Ούτε η αδερφή μου της μιλούσε, εκείνη είναι χειρότερη. Σε μένα ανοιγόταν και ανοίγεται περισσότερο. Μικρότερη δεν είχα τα μυαλά να την συμβουλεψω σωστά όμως...

Αυτό που λες και το έχουμε ξαναπεί, ισχύει. Την σχέση που θα ήθελα με την μαμά μου την έχω με την πεθερά μου. Χαίρομαι που εχω μια τόσο γνήσια και ουσιαστική σχέση με την πεθερά μου. Με στεναχωρεί φυσικά που δεν την είχα ποτέ με την μαμα μου...και η μαμά μου ζηλεύει την σχέση που έχω με την πεθερά μου. Κι εννοείται πως με στεναχωρεί και μένα αυτό. Δηλαδή ναι μεν αλλα.... Βρήκα την πεθερά μου να μπορώ να μιλάω, νιώθω καλά για μένα αλλά νιώθω άσχημα για την μαμά μου. Κι εσύ σωστά θα ρθεις και θα μου πεις , έχεις όλα τα δικά σου, αν αρχίσεις να στεναχωριέσαι και για τους άλλους...
Θα περιμένω να δω τι θα κάνει ο μπαμπάς μου την Τετάρτη... Με την μαμά και την μικρή ναι, θα μιλάω κανονικά.
Είναι πολύ όμορφο που έχετε τόσο καλές σχέσεις με τις νύφες σου και τις νιώθεις σαν αδερφές σου.

---

Θα σου μιλήσω καθαρά σαν μαμά εδω...

και εγώ όχι απλώς θα ζήλευα αν η κόρη μου αργότερα θα είχε μια σχέση που έπρεπε να την έχει με εμένα ......μπορει και να θυμωνα που βρηκε ένα άλλο ανθρωπο ,ουσιαστικα ξένο για εμένα ...θα μου εριχνα και ευθύνες ,σε εμενα όμως οχι στο ίδιο μου το παιδι δημιουργωντας του και άλλο θεμα....μπορεί απο εγωισμό στην αρχή να μην ήθελα το δω(εχει μεγάλη διαφορα αυτο που λέω )οχι να το καταλάβω,να το δω ...μπορεί να χρειαζόμουν χρόνο ...μόνο οταν βλέπεις πραγματικά το πρόβλημα αντιλαμβανεσαι τι γίνεται...

Ποιος φταει καλο μου ομως εδώ?Εσυ που βρήκες αυτο που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια ,κατανόηση και οτι αλλο θες ...
Εγω φταίω που δεν ήμουν ικανή να αντιληφθώ άμεσα την συναισθηματικη ανάγκη που έχει το παιδί μου για να μπορέσω να την καλύψω πριν βρεθεί κάποιος άλλος στο δρόμο του...

Γιατι καλώς ή κακως ετσι ειμαστε βρε Σαντρακι μου τι να κάνουμε τώρα ?Βάζω και τον ευατο μου μεσα .....κανείς δεν ειναι τελειως ...και ας ειμαι μεγαλύτερη απο εσένα ...
Την θέλουμε την στηριξη μας ,την συναισθηματικη μας εξάρτηση αν θελουν καποιο να το βλέπουν ετσι..δεν είναι κακό ,ολοι οι άνθρωποι δεν ειμαστε το ιδιο ...δεν μας κανει καλυτερους ή χειροτερος απο καποιους αλλους...αυτοι ειμαστε και να κοιτάξουμε να αγαπαμε τον ευατο μας οπως ειναι και οχι να ψαχνουμε να βρουμε αδυναμίες πάνω μας για ειμαστε ¨καλυμμένοι¨στα ματια των άλλων...
Ναι να προσπαθούμε να δυναμώνουμε ,να γινόμαστε ανεξάρτητοι να πατάμε γερά στα πόδια μας ,αλλά ο καθενας να το κάνει τοσο όσο αντέχει...

Εγώ ετσι είμαι ,το εχω αποδεχτεί και να σου πω και κάτι ,το γουστάρω πλεον ρε φίλε στο κάτω κάτω ,μεχρι σήμερα μονο σε καλό μου εχει βγει.....και αν εχω φαει και κάποιες σφαλιάρες δεν πειράζει καλά να ειμαστε ,έπρεπε να τις φαω ......τι εγινε?ποναω λιγο παραπάνω αλλα ακόμα και σήμερα μαθαίνω....

Άλλωστε καλο ειναι να υπάρχει σε μια κοινωνία ¨ποικιλια¨χαρακτήρων ...αν ήμασταν ολοι το ιδιο πιο το νόημα ?

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Θα σου μιλήσω καθαρά σαν μαμά εδω...

και εγώ όχι απλώς θα ζήλευα αν η κόρη μου αργότερα θα είχε μια σχέση που έπρεπε να την έχει με εμένα ......μπορει και να θυμωνα που βρηκε ένα άλλο ανθρωπο ,ουσιαστικα ξένο για εμένα ...θα μου εριχνα και ευθύνες ,σε εμενα όμως οχι στο ίδιο μου το παιδι δημιουργωντας του και άλλο θεμα....μπορεί απο εγωισμό στην αρχή να μην ήθελα το δω(εχει μεγάλη διαφορα αυτο που λέω )οχι να το καταλάβω,να το δω ...μπορεί να χρειαζόμουν χρόνο ...μόνο οταν βλέπεις πραγματικά το πρόβλημα αντιλαμβανεσαι τι γίνεται...

Ποιος φταει καλο μου ομως εδώ?Εσυ που βρήκες αυτο που σε κάνει να αισθάνεσαι ασφάλεια ,κατανόηση και οτι αλλο θες ...
Εγω φταίω που δεν ήμουν ικανή να αντιληφθώ άμεσα την συναισθηματικη ανάγκη που έχει το παιδί μου για να μπορέσω να την καλύψω πριν βρεθεί κάποιος άλλος στο δρόμο του...

Γιατι καλώς ή κακως ετσι ειμαστε βρε Σαντρακι μου τι να κάνουμε τώρα ?Βάζω και τον ευατο μου μεσα .....κανείς δεν ειναι τελειως ...και ας ειμαι μεγαλύτερη απο εσένα ...
Την θέλουμε την στηριξη μας ,την συναισθηματικη μας εξάρτηση αν θελουν καποιο να το βλέπουν ετσι..δεν είναι κακό ,ολοι οι άνθρωποι δεν ειμαστε το ιδιο ...δεν μας κανει καλυτερους ή χειροτερος απο καποιους αλλους...αυτοι ειμαστε και να κοιτάξουμε να αγαπαμε τον ευατο μας οπως ειναι και οχι να ψαχνουμε να βρουμε αδυναμίες πάνω μας για ειμαστε ¨καλυμμένοι¨στα ματια των άλλων...
Ναι να προσπαθούμε να δυναμώνουμε ,να γινόμαστε ανεξάρτητοι να πατάμε γερά στα πόδια μας ,αλλά ο καθενας να το κάνει τοσο όσο αντέχει...

Εγώ ετσι είμαι ,το εχω αποδεχτεί και να σου πω και κάτι ,το γουστάρω πλεον ρε φίλε στο κάτω κάτω ,μεχρι σήμερα μονο σε καλό μου εχει βγει.....και αν εχω φαει και κάποιες σφαλιάρες δεν πειράζει καλά να ειμαστε ,έπρεπε να τις φαω ......τι εγινε?ποναω λιγο παραπάνω αλλα ακόμα και σήμερα μαθαίνω....

Άλλωστε καλο ειναι να υπάρχει σε μια κοινωνία ¨ποικιλια¨χαρακτήρων ...αν ήμασταν ολοι το ιδιο πιο το νόημα ?

---

Είσαι ακριβώς μέσα στις σκέψεις μου. Κι εγώ σαν μαμά από τώρα μπορώ να στο πω, που δεν είμαι, πως κι εγώ θα πειραζομουν, θα θυμωνα, θα απογοητευομουν που το παιδί μου θα επέλεγε να βγάλει τα εσωψυχα του σε μια ξένη παρά σε μένα. Θα προσπαθούσα να καταλάβω όμως τι έκανα εγώ λάθος και συνέβη αυτό κι όχι πως η κόρη μου τρελάθηκε, μιλάει σε μια ξένη και όχι σε μένα. Αφού ποτέ δεν της μιλούσα.... θα αποδεχομουν πως κάπου κάτι δεν έκανα καλα... Αυτό δεν καταλαβαίνει. Σκοπός είναι να ψάχνουμε να βρούμε το πρόβλημα από την ρίζα του και ν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας εκεί που πρέπει. Έτσι προχωραμε παρακάτω και γινόμαστε καλυτεροι. Την ρώτησε η μαμά μου την πεθερά μου κάποια στιγμή...γιατί η κόρη μου εσένα σου μιλάει και μένα όχι; Την πειράζει. Η πεθερά μου της απάντησε πως δεν ξέρει, πως δεν με πιεσε να της μιλήσω...εγώ της μίλησα κι αυτή με άκουσε...
Σιγουρα την στεναχωρεί και την επηρεάζει την μαμά μου. Ίσως νιώθει να ακυρώνεται σαν μαμά. Κακά τα ψέματα όπως στεναχωριέμαι εγώ έτσι στεμαχωριουνται κι εκεινοι. Λογικό δεν είναι; Απλώς όσο μεγαλύτερος είσαι νομίζω , τόσο πιο δύσκολο να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου. Αυτό καταλαβαίνω...

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Καλημέρα Sonia, δεν έχεις άδικο.. είχα κάποιες τέτοιες τάσεις. Επειδή δεν βρίσκω ανταπόκριση κι αποδοχή στους δικούς μου πάω να βασιστώ στους άλλους και προσπαθώ να το ελέγχω , όσο πάει τα πάω καλύτερα. Όσον αφορά τις παρέες ναι, και φίλες έχω, και έξω θα βγω, και όλα θα τα προλάβω. Πέρυσι πήγαινα γυμναστήριο μόνη μου γιατί εκείνου δεν του αρέσει, απλώς το έκοψα λόγω κορονοιου. Στην πόλη του δεν έχει τις δραστηριότητες που θα ήθελα και ειμαι λίγο περιορισμένη στις επιλογές. Μένω μόνη μου σπίτι για ώρες γιατί είναι ελεύθερος επαγγελματίας και αυτός και το έχω ξεπερασει το όλο ζητημα. Έχει τύχει να μείνω και το βράδυ μονη. Πόσο μάλλον αν έχω παιδιά, δεν θα έχω θεμα. Από δουλειές εξωτερικές και ευθύνες τα καταφέρνω πολύ καλά. Δεν χρειάζομαι σε καμία περίπτωση να τρέχει ο άλλος για μένα σε τράπεζες, εφορίες και δεν ξέρω κι εγώ πού αλλού. Δηλαδή και μόνη μου να ζήσω μια χαρά θα τα βγάλω όλα αυτά εις πέρας. Το να χαλάσει η σχέση και να χωρίσω το έχω σκεφτεί πολλές φορές. Βέβαια το να το σκεφτώ από το να γίνει απέχει έτσι; Προσπαθώ να το έχω στο πίσω μέρος του μυαλού μου για να μην βρεθώ εξ απροόπτου. Έχω αποφασίσει πως αν στραβωσει κάτι, θα νοικιάσω μόνη μου, δεν θα επιστρέψω στους γονείς μου κι όλα θα πάνε καλά. Ή μπορεί να ψαχτω για να φύγω κιόλας αν δεν με κρατάει κάτι και βρω κάποια καλύτερη δουλειά.
Απλώς μέσα στην σχέση είμαστε σαν παντρεμενοι. Έξω με παρουσιάζει σε όλους ως την γυναίκα του. Και όπως λειτουργεί αυτός σαν να είμαστε ένα , έτσι θέλω να λειτουργώ και εγώ. Πχ πλέον οι παρέες μας είναι κοινές. Και πλέον περισσότερες φορές θα βγω εγώ μόνη μου έξω με φίλες παρά εκείνος με δικούς του. Εκτός αν προκύψει κάτι. Μ έχει σε όλα μέσα και μου αρέσει αυτό. Έτσι θέλω να λειτουργώ κι εγώ απέναντι του. Και νομίζω πως λειτουργεί πολύ καλά. Δεν πιστεύω να έχω πια τόσο θέμα... Τι γνώμη σχηματίζεις μετά τα παραπάνω που σου περιεγραψα;

---

Τώρα παρουσιάζεις μία πιο σφαιρική και υγιής εικόνα της καθημερινότητάς σου και ένα πολύ σωστό σκεπτικό. Απλά θεωρώ ότι πρέπει να δουλέψεις περισσότερο αυτό που λες και η ίδια

Quote:

---

Επειδή δεν βρίσκω ανταπόκριση κι αποδοχή στους δικούς μου πάω να βασιστώ στους άλλους και προσπαθώ να το ελέγχω , όσο πάει τα πάω καλύτερα.

---

, διότι άλλο η θεωρία άλλο η πράξη και άλλο πως θέλουμε να σκεφτόμαστε και να αισθανόμαστε και άλλο το πως σκεφτόμαστε και αισθανόμαστε πραγματικά όπως βλέπεις κι εσύ.

Εγώ το βλέπω από λίγο διαφορετικό και από πιο κυνικό μετερίζι πάντως όλο αυτό με τους γονείς. Δεν θα το ανέλυα τόσο αφού είναι σε άλλο μήκος κύματος και πρακτικά δεν εξαρτάμαι από αυτούς. Θα τους έβαζα στην άκρη και θα ασχολιόμουν με άλλα πράγματα και με τον καιρό θα έστρωνε το πράγμα σε μία κάποια ισορροπημένη -αν και ίσως πιο απόμακρη από όσο θα ήθελες- σχέση. Για να λειτουργήσει μία σχέση πρέπει να το θέλουν και οι δύο και να υπάρχει κάποια κατανόηση στον τρόπο σκέψης. Με το ζόρι δεν γίνεται και αν έχεις κάνει ένα σωρό προσπάθειες χωρίς να βγει άκρη, απλά εσύ φθείρεσαι. Σε κάποια θέματα κι εγώ δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τους γονείς μου με τίποτα. Βάζω κάποια όρια και προσπαθώ να μην με χαλάει από το να βαράμε κουβέντα και να λέμε τα ίδια και τα ίδια με αποτέλεσμα μηδέν. Τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα όπως θέλουμε σε αυτή τη ζωή και από κάποια ηλικία και μετά είμαστε ενήλικες και κοιτάμε λίγο και τον εαυτό μας από το να χαλιόμαστε για άλλους, ακόμα κι αν αυτοί οι άλλοι είναι οι γονείς μας. (Έχω καλές σχέσεις με τους γονείς μου, δεν είναι τέρατα, αλλά έχω και πολλά παράπονα και σημαντικές διαφορές σε βασικά πράγματα που δεν πρόκειται ποτέ των ποτών να συμφωνήσουμε και που μας φθείρουν πάρα πολύ. Όσο γίνεται πλέον τα προσπερνάω, δεν τα αγγίζω καν. Και κρατάω αποστάσεις όσο με παίρνει αν είναι να χαλιέμαι.)

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Είσαι ακριβώς μέσα στις σκέψεις μου. Κι εγώ σαν μαμά από τώρα μπορώ να στο πω, που δεν είμαι, πως κι εγώ θα πειραζομουν, θα θυμωνα, θα απογοητευομουν που το παιδί μου θα επέλεγε να βγάλει τα εσωψυχα του σε μια ξένη παρά σε μένα. Θα προσπαθούσα να καταλάβω όμως τι έκανα εγώ λάθος και συνέβη αυτό κι όχι πως η κόρη μου τρελάθηκε, μιλάει σε μια ξένη και όχι σε μένα. Αφού ποτέ δεν της μιλούσα.... θα αποδεχομουν πως κάπου κάτι δεν έκανα καλα... Αυτό δεν καταλαβαίνει. Σκοπός είναι να ψάχνουμε να βρούμε το πρόβλημα από την ρίζα του και ν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας εκεί που πρέπει. Έτσι προχωραμε παρακάτω και γινόμαστε καλυτεροι. Την ρώτησε η μαμά μου την πεθερά μου κάποια στιγμή...γιατί η κόρη μου εσένα σου μιλάει και μένα όχι; Την πειράζει. Η πεθερά μου της απάντησε πως δεν ξέρει, πως δεν με πιεσε να της μιλήσω...εγώ της μίλησα κι αυτή με άκουσε...
Σιγουρα την στεναχωρεί και την επηρεάζει την μαμά μου. Ίσως νιώθει να ακυρώνεται σαν μαμά. Κακά τα ψέματα όπως στεναχωριέμαι εγώ έτσι στεμαχωριουνται κι εκεινοι. Λογικό δεν είναι; Απλώς όσο μεγαλύτερος είσαι νομίζω , τόσο πιο δύσκολο να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου. Αυτό καταλαβαίνω...

---

Κάνεις ένα τεράστιο λάθος. Στο έχω πει και πιο πάνω. Πρέπει να έχεις υπόψιν σου ποιον έχεις απέναντι σου και να περιμένεις αυτά που ξέρεις ότι μπορεί να δώσει, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ναι εσύ αν ήσουν στην θέση της μαμάς σου θα σκεφτόσουν αυτό κι αυτό (δεν το ξέρεις στα σίγουρα), η μαμά σου όμως τα βλέπει με ένα δικό της τρόπο. Συνεχίζεις να συγκρίνεις την μητέρα του φίλου σου με την δική σου και είναι άδικο. Ο ξένος άνθρωπος μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα, όπως και η μητέρα σου θα μπορεί να καταλάβει ένα αλλο παιδί (όχι το δικό της).
Συζήτησε ότι θες για την μητέρα σου με άλλους ανθρώπους και όχι με την πεθερά σου, η συζήτηση μαζί της σε κάνει να βλεπεις τους γονείς σου πιο αρνητικά από όσο είναι. Μπορεί να το κανει με καλή πρόθεση αλλά δεν βοηθάει.
Συμφωνώ με όσα είπε η Σονια.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Κάνεις ένα τεράστιο λάθος. Στο έχω πει και πιο πάνω. Πρέπει να έχεις υπόψιν σου ποιον έχεις απέναντι σου και να περιμένεις αυτά που ξέρεις ότι μπορεί να δώσει, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Ναι εσύ αν ήσουν στην θέση της μαμάς σου θα σκεφτόσουν αυτό κι αυτό (δεν το ξέρεις στα σίγουρα), η μαμά σου όμως τα βλέπει με ένα δικό της τρόπο. Συνεχίζεις να συγκρίνεις την μητέρα του φίλου σου με την δική σου και είναι άδικο. Ο ξένος άνθρωπος μπορεί να μας καταλάβει καλύτερα, όπως και η μητέρα σου θα μπορεί να καταλάβει ένα αλλο παιδί (όχι το δικό της).
Συζήτησε ότι θες για την μητέρα σου με άλλους ανθρώπους και όχι με την πεθερά σου, η συζήτηση μαζί της σε κάνει να βλεπεις τους γονείς σου πιο αρνητικά από όσο είναι. Μπορεί να το κανει με καλή πρόθεση αλλά δεν βοηθάει.
Συμφωνώ με όσα είπε η Σονια.

---

Αυτο το λες για την συγκεκριμένη μητέρα ή γενικά?

Εχει μεγαλη βαρυτητα αυτο που λες .

Quote:

---

Originally Posted by Marilou

Αυτο το λες για την συγκεκριμένη μητέρα ή γενικά?

Εχει μεγαλη βαρυτητα αυτο που λες .

---

Πιστεύω ότι γενικά μια μάνα δεν μπορεί να καταλάβει 100% το παιδί της και είναι φυσιολογικό.
Αλλα εδώ λέω για τις μητέρες που φέρονται όπως η δική της, η δική μου και όλων αυτών που δεν τους φέρθηκαν καλά.

Σόνια και Γιώργο λαμβάνω σοβαρά υπόψιν μου τα όσα μου λέτε και τα επεξεργάζομαι. Προσπαθώ να δω τα πράγματα και από την δικιά σας οπτική. Γιώργο ο,τι μου είπες τις προάλλες , σχετικά με τις δικές μου προσδοκίες απέναντι τους είναι πολύ σωστό και το δουλεύω μέσα μου ώστε να μην μπαίνω σε αυτό το τρυπακι... Ωστόσο όταν αντιδράω , από την μεριά του μπαμπά μου τουλάχιστον, υπάρχουν συνέπειες. Να μην αντιδράω κατά την γνώμη σας, ή να αντιδράω και απλώς η μετέπειτα στάση του να μην μ επηρεάζει τόσο; Υποθέτω το δεύτερο, έτσι; Ή να τον αφηνω να με δουλευει μπροστά στα μάτια μου και να μην μιλάω; Γίνεται αυτό;

Θα βάλεις όρια και θα τα υπερασπίζεσαι, δηλαδή θα αντιδράς και θα τον βάζεις στη θέση του εκεί που χρειάζεται, αλλά θα αδιαφορείς και δεν θα αντιδράς σε κάτι που δεν σε επηρεάζει άμεσα. Τα πράγματα είναι κάπου στη μέση.

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Είσαι ακριβώς μέσα στις σκέψεις μου. Κι εγώ σαν μαμά από τώρα μπορώ να στο πω, που δεν είμαι, πως κι εγώ θα πειραζομουν, θα θυμωνα, θα απογοητευομουν που το παιδί μου θα επέλεγε να βγάλει τα εσωψυχα του σε μια ξένη παρά σε μένα. Θα προσπαθούσα να καταλάβω όμως τι έκανα εγώ λάθος και συνέβη αυτό κι όχι πως η κόρη μου τρελάθηκε, μιλάει σε μια ξένη και όχι σε μένα. Αφού ποτέ δεν της μιλούσα.... θα αποδεχομουν πως κάπου κάτι δεν έκανα καλα... Αυτό δεν καταλαβαίνει. Σκοπός είναι να ψάχνουμε να βρούμε το πρόβλημα από την ρίζα του και ν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες μας εκεί που πρέπει. Έτσι προχωραμε παρακάτω και γινόμαστε καλυτεροι. Την ρώτησε η μαμά μου την πεθερά μου κάποια στιγμή...γιατί η κόρη μου εσένα σου μιλάει και μένα όχι; Την πειράζει. Η πεθερά μου της απάντησε πως δεν ξέρει, πως δεν με πιεσε να της μιλήσω...εγώ της μίλησα κι αυτή με άκουσε...
Σιγουρα την στεναχωρεί και την επηρεάζει την μαμά μου. Ίσως νιώθει να ακυρώνεται σαν μαμά. Κακά τα ψέματα όπως στεναχωριέμαι εγώ έτσι στεμαχωριουνται κι εκεινοι. Λογικό δεν είναι; Απλώς όσο μεγαλύτερος είσαι νομίζω , τόσο πιο δύσκολο να κάνεις πέρα τον εγωισμό σου. Αυτό καταλαβαίνω...

---

Αυτο ακριβώς, ετσι είσαι εσύ και θα σκεφτόσουν με αυτο τον τρόπο, γιατι έχεις ζήσει καποια πράγματα και μπορείς να δεις πιο καθαρά και πιο σωστά...

Βρε Σαντρακι για να ρωτήσει η μαμά σου κατι τέτοιο ειναι αυτό που σου λεω...μάλλον η μαμα σου δεν εχει δει καθαρά ποιο ειναι το πρόβλημα.....ετσι πως περιμένεις οτι θα το διορθώσει?

Για να ψαχνει να βρει απαντήσεις μάλλον την ποναει και εκείνη ή εφόσον λες οτι δεν το είχες πότε απο την μαμα σου αυτό ,πως να αντιληφθεί οτι λείπει στο παιδί της κάτι που η ιδια δεν γνωρίζει?

Και καπου εδω στεναχωριεται και ο ένας και ο άλλος και φυσικα υπερισχύει ο εγωισμός και διονιζεται μια κατάσταση που μόνο κακο κάνει και στις δυο σας..

Παρε την μαμα σου μια μερα και πατε οι δυο σας ήρεμα για ενα ωραίο χαλαρο καφεδάκι και εξηγησε της τα παντα...ολα αυτα που μας λες εδω.Πες της οτι την χρειαζεσαι παρα πολυ και αυτο δεν ειναι τωρινή σου ανάγκη αλλα παλια .
Οτι για εσενα ειναι καθοριστικο ζήτημα για εισαι ευτυχισμένη .
Πες της τα ακριβώς ομως, να καταλάβει ,ΝΑ ΤΟ ΔΕΙ ...Να είσαι σιγορη οτι λες οτι το κατανοεί...μεγαλοι ανθρωποι ειναι καποια πράγματα πρεπει να τους τα λες πολλές φορές για τα εμπεδώσουν

Κανε μια προσπαθεια ακομα κοριτσάκι μου μονο κερδισμένη θα βγεις γιατί επιτελους θα δεις τι γίνεται.
Αφου ξερω ,το βλέπω σε κάθε σου μηνυμα ...θες οσο τιποτε αλλο να αλλαξει αυτη η σχεση και μετα θα δεις και εσυ θα προτιμάς να συζητας με την μανούλα παρα με την πεθερά .

Σαν μικροτερη δειξε εσυ λιγοτερο εγωισμο δεν χανεις τιποτα πιστεψε με,διεκδίκησε κατι το οποίο λαχταράς .....οσοι πατάνε μονο στον εγωισμό τους μόνο κερδισμένοι δεν βγαίνουν..
Πες της ενα ¨ρε μάνα σε χρειαζομαι¨χρειάζομαι να με ακούς .....ε μετα απο αυτο ειναι δυνατον να μην σε στηρίξει ....βλεπω τι παιδι εχει βγαλει ,κατι χει κανει και αυτη η έρμη η μάνα πια .....

Quote:

---

Originally Posted by Sandraki

Σόνια και Γιώργο λαμβάνω σοβαρά υπόψιν μου τα όσα μου λέτε και τα επεξεργάζομαι. Προσπαθώ να δω τα πράγματα και από την δικιά σας οπτική. Γιώργο ο,τι μου είπες τις προάλλες , σχετικά με τις δικές μου προσδοκίες απέναντι τους είναι πολύ σωστό και το δουλεύω μέσα μου ώστε να μην μπαίνω σε αυτό το τρυπακι... Ωστόσο όταν αντιδράω , από την μεριά του μπαμπά μου τουλάχιστον, υπάρχουν συνέπειες. Να μην αντιδράω κατά την γνώμη σας, ή να αντιδράω και απλώς η μετέπειτα στάση του να μην μ επηρεάζει τόσο; Υποθέτω το δεύτερο, έτσι; Ή να τον αφηνω να με δουλευει μπροστά στα μάτια μου και να μην μιλάω; Γίνεται αυτό;

---

Αφού έκανες ψυχοθεραπεία θα ξέρεις πως το να μην αντιδράς σε κάτι που σε ενοχλει καταστρέφει τη ψυχική σου ηρεμία. Απο την άλλη το να αντιδράς συνέχεια σε κάτι που κάνει ο άλλος επανειλημμένα το θεωρώ και κάπως άσκοπο.
Δεν θα σου πω ακριβώς τι θα κάνεις επειδή ούτε εμένα μου είπε κάποιος, αλλά έμαθα μόνος μου για το πότε πρέπει να μιλήσω και πότε όχι. Με προβληματίζει όμως το γεγονός ότι ρωτάς ενώ έχεις δουλέψει με τον ψυχολόγο. Εμενα η ψυχολόγος με άφησε να προσπαθώ κάθε μέρα να φτιάξω τη σχέση που έχω με τους γονείς μου, να τρώω τα μούτρα μου για να φτάσω στα όρια μου μέχρι να καταλάβω πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει Ε αν δε θελει (και για να θέλει πρέπει πρώτα να καταλάβει). Άλλαξε ο τρόπος που τους αντιμετωπίζω, δεν τους απαντάω πάντα επειδή ξέρω πως θα είναι άδικος κόπος και όταν τους απαντάω καθρεφτίζω τη συμπεριφορά τους και αν θέλουν να πάρουν το μήνυμα καλώς. Δεν κρέμομαι από αυτό, δεν περιμένω πλέον κάτι παραπάνω από αυτό που μου έδιναν. Θέλω ναι, αλλά δεν περιμένω. Έβαλα όρια.

Με τον ψυχολόγο τι είπατε ακριβώς; Ποια όρια έβαλες στους δικούς σου για να προστατέψεις εσένα;