Aυτό είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι καθημερινά!!!! Οταν με πιάνουν λέω να το με έπιασε και όταν είμαι καλά σκέφτομαι πότε θα με πιάσει!
Printable View
Aυτό είναι το μόνο πράγμα που σκέφτομαι καθημερινά!!!! Οταν με πιάνουν λέω να το με έπιασε και όταν είμαι καλά σκέφτομαι πότε θα με πιάσει!
Ακριβως ετσι!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Tώρα εγώ θα ρωτήσω κάτι και εσείς θα με κοροϊδέψετε. θα πείτε " μα καλά ρε κοπελιά αυτά δεν λέμε τόσο καιρό και είπαμε πως είναι αγχός; τι ρωτάς πάλι;" Απλά εγώ θα ρώτήσω. Οταν λέτε πόνο στην καρδιά πόση ώρα διάρκεί; Γιατί εγώ δεν μιλάω για δευτερόλεπτα. Μπορεί να με εννοχλέι για μια ώρα εως και μιά μέρα. Οχι καθημερινά αλλά σύχνα. Νοιώθω έπίσης ένα τσιμπιματάκι πίσω στην πλάτη αλλά αυτό μπορεί να είναι και αυχενικό. Αλλά μήπως τελικά είναι καρδιά;Ή μήπως είναι κάτι στην αορτή στο λαιμό και χτυπάει εκεί;
Ετσι & εγω essie,καμια φορα ντρεπομαι να κανω καποιες ερωτησεις που νομιζω πως θα γινομαι κουραστικη στους αλλους,αλλα πιστευω πως σ αυτο το forum υπαρχουν ανθρωποι που θα καταλαβουν τις σκεψεις που κανουμε!Οσο για τους πονους,τι να σου πω βρε essie,& εμενα αλλες φορες μου κρατανε κατι λεπτα & αλλες φορες ωρες!ΟΥΦ!!
O ponos pou exw egw stin kardia diarkei apo 5 deuterolepta ews wres. Tha sou pw kati pou isws se iremisei ligo
Se periptwseis kardiakis prosvolis o ponos sto stithos diarkei max 10 lepta . An sou xekinisei stis 1 gia paradeigma stis 1:10 den iparxei periptwsi mia sto disekatommirio na patheis kati. An einai na patheis kati to pathaineis mesa se 10 lepta apo ekei kai panw den pathaineis tipota. I kardia den xarizetai an exei provlima kai egw episis exw ponous stin kardia 10 fores tin imera epi 4 xronia. Tha eprepe na eixa pethanei 100.000 fores mexri twra
Αααααααχ... κι εγώ, παιδιά, μια από τα ίδια... Καλώς σας βρήκα και καλώς με δεχτήκατε, λοιπόν κι άντε να δούμε τί θα κάνουμε μ' αυτό το άγχος. Συνοπτικά να πω πως και η δική μου η περίπτωση δεν διαφέρει σε τίποτα από όλα όσα διάβασα στο topic. Απεναντίας, τα έχω όλα αλλά καθόλου δεν συμφέρω γιατί σε λίγο από το χρήμα που έχω δώσει σε γιατρούς δεν θα έχω να ζήσω η ίδια. Αρρυθμίες (φτερουγίσματα, παύσεις, έκτακτες ή όπως το λένε αυτό το αίσχος)? Πολλές... τελευταία μάλιστα σε καθημερινή βάση. Και ναι, εννοείται πως όταν δεν τις νιώθω απλά τις περιμένω. Σε μια αναμονή είμαι διαρκώς. Ταχυκαρδία? Εννοείται... όχι τρελά πράγματα, αλλά ανεβάζω παλμούς συχνά και είναι πολύ κουραστικό. Ευτυχώς επί τούτου έχω το Inderal και το στρώνω (παίρνω καθημερινά μικρή ποσότητα, το συνέστησε ο γιατρός αφού με είδε σε κατάσταση λιποθυμική σχεδόν από το φόβο στην τελευταία μου επίσκεψη. Τόσο φοβόμουν που με έπιασαν μυικοί σπασμοί και από το τρέμουλο ο άνθρωπος έκανε 15 λεπτά για να καταφέρει να μου κάνει το καρδιογράφημα). Πόνοι, πονάκια, σφαξίματα, τσιμπιές, σουβλιές και τα σχετικά? Καθημερινά επίσης, ωστόσο είναι το τελευταίο που με ανησυχεί. Δύσπνοια? Και από αυτό διαθέτουμε αρκετές φορές. Καταστροφικές ιδέες (πεθαίνω, σβήνω, χάνομαι)? Τί να λέμε... όλη την ώρα! Όπως καταλαβαίνεται ζω κι εγώ ένα ΔΡΑΜΑ!
Δυστυχώς, τελευταία νιώθω ότι το πρόβλημα αυτό επηρεάζει όλο και περισσότερο την καθημερινότητά μου, τα ενδιαφέροντα, τις επιθυμίες, τη διάθεση, τη διαύγεια....όλα, τα πάντα! Δεν θέλω να γίνω η σκιά του εαυτού μου. Θέλω τη ζωή μου πίσω κι όμως... φοβάμαι να τη διεκδικήσω από τον φόβο.
ουφ τελικα δεν ειμαι ουτε προβληματικη ουτε εξωγηινη...εχουν και αλλοι τα ιδια προβληματα παλι καλα γιατι οταν τα ελεγα σε καποιους με κοιταζαν σαν να ημουν τρελη...:mad:...τεσπα...ολα αρχισαν πριν 3 χρονια οταν εχασα ενα αγαπημενο μου προσωπο ζαλαδεσ,εμετοι,ταχυπαλμιεσ ,πονοι στο στηθοσ ,πιεση στ κεφαλι,γενικο τρεμουλο ολαααααα αυτααααα...κοιμομουν και επιανα την καρδια μου να δω αν χτυπαει,οταν εφευγε το μυαλο μου απο το οτι θα παθω εμφραγμα σκεφτομουν οτι θα παθω εγκεφαλικο και δωσε η πιεση στο κεφαλι...ημουν καλα για ενα χρονο,ολα κυλουσαν ρολοι σχεση,φιλοι,οικογενεια...με� �ρι που πριν ενα μηνα χωριζω και καπακι χανω και τον παππου μου...ε επανηλθαν ολα τα παραπανω!αυτη τη στιγμη γραφω το κεφαλι μου γυριζει και η καρδια μου χτυπα σαν τρελη......ειχα γυρισει ολουσ τουσ γιατρουσ φυσικα δν βρηκαν τπτ και τλκ πηγα σε ψυχολογο...αρρωστοφοβικη και φοβος θανατου μου ειπε μαζι με ολα τα αλλα....χαιρω πολυ κυρια μου!:p κατα τη γνωμη μου δν χρειαζονται φαρμακα...θελει υπομονη και συζητηση με τον εαυτο σου και με ατομα εμπιστοσυνης(μαμα:p)...ολα θα τα ξεπερασουμε..αρκει να εχουμε την υγεια μας...σωματικη και ψυχικη....α και πολυ χιουμορ...μετα το μισαωρο τησ κρισησ πανικου βεβαια...
Tελικά είμαστε πολύ σε αυτή την κατάσταση. Δεν είναι ευχάριστο αλλά τουλάχιστον είναι λίγο καθησυχαστικό, όσων αφορά εμένα, γιατί βλέπω πως δέν έχω κάτι σπάνιο και μοναδικό!!!! Μέχρι τώρα νόμιζα πως είμαι η μοναδική!!!!
Σε ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία αυτή. Πραγματικά μου είναι καθησυχαστικό. Εγώ μπορεί να έχω εννοχλήσεις και όλη μέρα!!!Quote:
Originally Posted by LefterisThes
Καλωσορισατε oneofthosedays & katerina!!Κι εγω μολις διαβασα το φορουμ για πρωτη φορα αυτο ειπα,τελικα δεν ειμαι η μονη!!Για πειτε βρε παιδια,εσεις τι ακριβως σωματικα εχετε & ανα ποση ωρα?:confused:
Όχι, καθόλου μόνοι -ες δεν είστε. Πολύς κόσμος υποφέρει σιωπηλά. Δεν φαντάζεστε για πόσα άτομα έμαθα ότι περνάνε τα ίδια αφότου άρχισα να μιλάω με άλλους γι αυτό. Πραγματικά είναι εντυπωσιακό! Δυστυχώς, είμαστε πολλοί.
Και η δική μου ιστορία κάπως έτσι άρχισε, oneofthosedays, μετά από το θάνατο του πατέρα μου κάποιους μήνες πριν. Τότε ήταν που εντάθηκε η κατάσταση. Είχα δώσει δείγματα βέβαια και μερικά χρόνια πριν, μια δυο κρίσεις πανικού στο παρελθόν οι οποίες ωστόσο δεν πήγαιναν παραπέρα. Μετά το περιστατικό όμως... αααααχ! Χάλια... Πραγματικά παιδιά, δεν ξέρω αν υπάρχουν ψυχοσωματικά που να ΜΗΝ τα εμφάνισα μέσα σε αυτούς τους μήνες. Τί ζαλάδες αφόρητες σε σημείο να νιώθω ότι θα χαθώ, τί τάσεις για λιποθυμία, τί πόνοι παντού, τί τρέμουλα και μυικοί σπασμοί... Ε, όταν λέμε χάλια, ΧΑΛΙΑ! Κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση για τους πρώτους 3 μήνες, μετά άρχισαν να αραιώνουν τα διαστήματα (έπαιρνα και μισό αγχολυτικό τα βράδια βέβαια). Αυπνία... Είχα να κοιμηθώ σαν άνθρωπος 2.5 μήνες. Μέχρι και ακμή έβγαλα στα 28, εγώ που είχα πρόσωπο χαρτί, ούτε ένα σπυράκι πριν. Αγοραφοβία στο φουλ, πως τα κατάφερα και δεν έχασα τη δουλειά μου ένας Θεός το ξέρει. Και μετά από 6 μήνες μου έχει μείνει η φοβία με την καρδιά και δεν λέει να φύγει με τίποτα. Ταχυκαρδία, αρρυθμίες, δυσφορία.... Οι γιατροί, γιατί δεν είναι ένας δύο, είναι πολλοί, λένε δεν έχω τίποτα. Ένας μάλιστα, φίλος του μπαμπά κιόλας, έπιασε τη μάνα μου και της είπε να μη με ξαναφήσει να πάω σε άλλον. Καταλαβαίνετε όμως όλοι φαντάζομαι ότι αν μπεί στο μυαλό η ιδέα κι αν αρχίσουν, ιδιαίτερα αυτές οι έκτακτες, δεν κρατιέται κανείς σε ψυχραιμία.
Τελοσπάντων, γίνομαι κουραστική. Μέχρι κι εμένα κουράζω! Λυπάμαι για εμένα, για όλους εμάς που υποφέρουμε και δεν μπορούμε να χαρούμε τη ζωή μας ανέμελα και χωρίς πανικό. Ελπίζω κάποια στιγμή, σύντομα, όλα αυτά να είναι απλά ένα θλιβερό παρελθόν.
Τι συμπτωση!!!Και μενα μετα τον θανατο του μπαμπα μου ξεκινησαν ολα(βεβαια οχι αμεσως,σιγα σιγα).Η φοβια για τον θανατο απο καρδια(οπως εκεινου),οφειλεται καθαρα σ αυτο το γεγονος!Οι αρρυθμιες ομως ξεκινησαν πολυ αργοτερα.Εσυ katerina τις καταλαβαινεις η απλα σου ειπε ο γιατρος οτι εχεις?Αν ναι,καθε ποτε?Τι σου ειπαν οι γιατροι?Απο ποτε τις εχεις?Σε φοβιζουν η το χεις αποδεχτει?Συγνωμη για τις τοοοοσες ερωτησεις,αλλα μπορεις να καταλαβεις ποσο με βασανιζουν(εδω & εναμιση χρονο οι ριμαδες δεν εχουν σταματησει!!!!)
Εχω διαβασει πολλα απο τις εμπειριες ολονων σας και πραγματικα βρηκα μια παρηγορια, ενιωσα αυτο που πολλοι απο εσας λετε οτι , δεν ειμαι μονη. Εχω και εγω αυτες τις δαικοπες οπως τις λετε.Με ποιανει κυριως οταν ειμαι σε μια περιοδο που για καποιο λογο μικρο η μεγαλο εχω αγχος για τα παιδια, για την δουλεια , οταν δουλευα, για διαφορα τετοια θεματα. Εχω παει και εγω σε καρδιολογους να με τσεκαρουν που παντα με πιανει πανικος και εχω 130 σφιγμους απο το τρομερο αγχος μου μήπως και μου βρουν καποιο προβλημα. Αυτο το αγχος για την καρδια μου το ειχε δημιουργισει οταν ειμουν μικρη ενας παθολογος που πηγα να παρω μια απλα βεβαιωση γιατι επαιζα μπασκετ πολλα χρονια και αγχοθηκα καθως πρωτη φορα στη ζωη μου ειχα κανει καρδιογραφημα και με ολα αυτα τα καλοδια τρομαξα. με ειχε στειλει λοιπον να παω οποσδηποτε σε καρδιολογο και απο τοτε τρεμω μηπως κατι μου σημβαινει. Οσες φορεσ εκανα υπερυχο δεν μου βρηκαν κατι, απλα ειναι το αγχος, αλλα και παλι εγω υπαρχουν περιοδοι που πιανω τουσ σφηγμους μου, να μετρισω να δω αν παω καλα, οταν εχω αυτο το χασιμου του παλμου, πανικοβαλομαι και τρελενομαι.
Παντως θελω να σας ευχαριστησω για τις εμπηριες σας πραγματικα μου δωσατε μια ανασα ανακουφησης.
Εγώ κάποιες αρρυθμίες είχα από παλιά. Μία στο τόσο και κυρίως σε περιόδους που κάπνιζα πολύ (μέχρι και 50 τσιγάρα την ημέρα) και έπινα πολλούς καφέδες. Πριν από κάποια χρόνια λοιπόν, χωρίς να έχει παίξει ακόμα καν κρίση πανικού, το ηλεκτροκαρδιογράφημα κάτι είχε δείξει σε αρρυθμία και ταχυκαρδία αλλά αυτό που μου είχε πει επί λέξη ο καρδιολόγος ήταν ''είσαι πολύ νευρικός άνθρωπος, κοίτα να χαλαρώσεις και κόψε το τσιγάρο''. Δεν μου απέδωσε λοιπόν κάτι παθολογικό. Δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία λοιπόν και όποτε με έπιαναν δεν με τρόμαζαν.
Μετά το περιστατικό αυτό ωστόσο... αχ βαχ... χαμός! Και όταν λέω χαμός εννοώ ότι άρχισα πάλι να νιώθω αυτό το απαίσιο συναίσθημα που σου δημιουργεί αυτός ο άρρυθμος παλμός όλο και περισσότερο. Να σημειώσω ότι το τσιγάρο και την καφείνη τα έχω κόψει εδώ και μήνες. Το άγχος όμως κόβεται? Τον τελευταίο μήνα έχω πλέον πολύ συχνά, σχεδόν καθημερινά. Βέβαια, πλέον ζω και με το φόβο ότι θα κάνω αρρυθμία οπότε, καταλαβαίνεις, το κάνω χειρότερο. Ο γιατρός δεν μου είπε ότι βρήκε κάτι στο τελευταίο καρδιογράφημα. Αντιθέτως μου τόνισε ότι οι δείκτες μου είναι άριστοι και πως θα ήταν καλύτερα να μην ξαναπάω σε γιατρό γιατί, λέει, κυκλοφορούν πολλοί που εκμεταλλεύονται ανθρώπους σαν κι εμάς και τους υποβάλουν σε ένα σωρό εξετάσεις για... προσωπικό τους όφελος! Μου έδωσε Ιnderal, ωστόσο, 1/2 πρωί και 1/2 βράδυ, καθαρά για ψυχολογικούς λόγους μου είπε. Να ρίχνω την ταχυκαρδία όταν με πιάνει πολύ ώστε να μην τρέφω το φόβο μου με περισσότερο άχρηστο άγχος. Αυτά τα φτερουγίσματα, λέει, δεν είναι κάτι που έχει να κάνει με την ποιότητα της καρδιάς μου αλλά με τη διαταραχή. Με συμβούλευσε να ξεκινήσω φαρμακευτική αγωγή με κάποιον ψυχίατρο. Σου λέω, ο άνθρωπος με είδε στα χειρότερά μου.
Βέβαια, ένα μήνα μετά εγώ πάλι φοβάμαι... με αγχώνουν πολύ οι αρρυθμίες. Σημειωτέον, στην οικογένειά μου (ξαδέρφια, θεία, μαμά, αδερφός) όλοι νιώθουμε κατα διαστήματα αρρυθμίες ωστόσο κανείς, μα κανείς, στο σόι δεν έχει παρουσιάσει ποτέ θέμα καρδιάς ούτε κάποιο πρόβλημα. Απλά άγχος. Τώρα κι εγώ τί να πω? Συνεχίζω να φοβάμαι...
Εσύ, πως τις νιώθεις δηλαδή? Υπάρχουν πολλοί τρόποι? Αυτό το πετάρισμα, καμιά φορά κενό και μετά απανωτοί χτύποι, κάτι σαν ''γκντουπ'' άλλοτε... Πφφφφ, τί να πω?
Καλώς ήρθες κι εσύ dok... Υπομονή σε όλους μας εύχομαι και ψυχραιμία. Μα να μη μπορούμε, ρε παιδιά, να το πάρουμε χαλαρά με τίποτα? Και μετά βλέπεις κάτι άλλους που έχουν διαγνωσμένα 1002 προβλήματα οργανικά και ζουν τη ζωή τους ανέμελα και με το χαμόγελο στα χείλη. Εκεί είναι που με πιάνει μια ντροπή.... να εξαφανιστώ θέλω. Ουφ... !