Printable View
Δεν με έχει ρωτήσει ποτε γιατρός για αιφνίδιο θάνατο στην οικογένεια. Και δεν ξέρω από ποια ηλικία και πάνω είναι άξιο αναφοράς. Η γιαγιά μου πέθανε ξαφνικά από ανακοπή στα 60 της...να ανησυχώ;
Είναι αυτοαναοσο του θηροειδη. Είμαι μέσα στα όρια ακόμα αλλά ξερω αρκετά άτομα που μαζί με το πρόβλημα συο θηροειδη καπάκι απέκτησαν και έκτακτες. Τελευταία πονάω και συνέχεια στο στήθος και μια δυσφορια γενικα. Μάλλον ήρθε η ώρα να ξαναπάω καρδιολόγο πφφφ
Επισης με πιανουν αν σκυψω.δεν γνωριζα ομως οτι κατα την διαρκεια της γυμναστικης ειναι επικινδυνες,γιατι εμενα η καρδιολογος μου μου ειπε οτι ειμαι αγυμναστη και να ξεκινησω κολυμπι,ποδηλατο,περπατημα .τιποτα βεβαια δεν εχω κανει απο το φοβο μου!!!Quote:
Originally Posted by Elli19899
Αυτο το πραγμα που στις ελαχιστες στιγμες ξεγνοιασιας εμφανιζονται με απογοητευει και με κανει να απελπιζομαι οτι δεν θα απαλλαχτουμε ποτε απο αυτες!!!!Quote:
Originally Posted by Lia22387
Αιφνιδιος σε ατομα 25 με 35 μου ειπε εμενα. Ο αδερφος του συζυγου μου πεθανε στα 33 απο διατατικη μυοκαρδιοπαθεια. Απο τοτε ο συζυγος μου ελεγχεται καθε χρονο. Δοξα τον Θεο ολα καλα. Εγω για να καταλαβεις εχω θεματα ενω αυτος οχι! Εχω αρνητικα ταφ στο καρδιογραφημα μου τα οποια κανουν το καρδιογρφημα παθολογικο και αποκτησα και τις εκτακτες. Εχουμε την ιδια καρδιολογο. Αυτος ελεγχεται μια φορα τον χρονο ενω εμενα θελει να με ελεγχει καθε 6 μηνες. Βασικα αν δεν ειχα τις εκτακτες χεστηκα για το αλλο απο την στιγμη που δεν το νιωθω. Αυτες με ενοχλουν. Τωρα μιλαγα με τον γιο μου και απο την εκτακτη αλλαξε η ομιλια μου και μετα επανηλθε. Αηδια λεμε!
Και εγω ακριβως αυτο λεω! Αχ ρε παιδια να βρισκομασταν ολοι εμεις οι πονεμενοι να τα λεγαμε, βιβλιο θα γραφαμε! Μου ειναι πολυ σημαντικο που σας εχω και εσας και μιλαμε. Ειστε η ανασα μου και μπορειτε βα με καταλαβετε..
Είμαι σε φάση εξαρσης και αγχώδους διαταραχής μάλλον. Σεκφτομαι μονίμως αρνητικά σέρνομαι από κούραση και νιώθω ένα πράγμα σαν να έχει ανέβει το στομάχι ψηλά στο στήθος και σαν να φουσκώνει κσι καταλήγει σε έκτακτη αυτό το φούσκωμα. Άκουσα σήμερα στην τβ, που πραγματικά θα πρέπει να την πετάξω αλλιώς δεν υπάρχει σωτηρία, για μια κυρία που είχε πολλές έκτακτες και πήγε στο καρδιολόγο ο οποίος της είπε ότι ειναι ένα βήμα πριν το έμφραγμα και πιθανότατα ευθύνεται και ο θηροειδης για αυτο και έχω φρικάρει. Τα καλύτερα χρόνια τηε ζωής μου περνάνε μέσα στο φόβο με αυτές τις κ@@@@εκτακτες. Εχω αφήσει σπουδές, όνειρα, χόμπι τα πάντα και το χειρότερο είναι ότι κάθε χρόνο γίνεται όλο και χειρότερο...
Πιστευω πως ολες καπως ετσι ειμαστε. Εγω απο τα παιδια μου δυναμωνω και λεω ξεχασε το αφου θα ξαναρθει παλι… και συνεχιζω. Φιλες δεν εχεις να βγαινεις καμια βολτα να ξεσκας λιγο; Εστω και αν σε πιασουν θα εισαι με παρεα και με τη συζητηση για αλλα θεματα ισως ξεφυγεις. Αυτο θα σου δωσει κινητρο για να κανεις πολλα πραγματα. Εισαι ικανη για παρα πολλα. Ο φοβος σε παραλυει. Και εμενα το ιδιο. Καποιες μερες με παιρνει απο κατω καποιες λεω δεν γ!!!!!!
Έχω φίλους αλλα κάνουν την ζωή που έκανα πριν ξεκινήσει όλο αυτό και δεν μπορώ να συμμετέχω. Και εννοείται έχουμε αρχίσει να χανόμαστε γιατι η ζωή τους προχωρα και εγω παραμένω στάσιμη και σίγουρα αμέτοχη.
Ακόμα και για καφέ δυσκολεύομαι δυστυχώς γιατι τις νιώθω όταν είμαι ενεργή οπότε επιλέγω να μένω στον καναπε για να έχω την ηρεμία μου. Δεν βλέπω φως στον ορίζοντα δυστυχώς...
Ελπίζω μονο να μπουν να γράψουν άτομα εδώ ότι κατάφεραν και τις ξεπέρασαν με κάποιο τρόπο μπας και νιώσουμε μια ελπίδα
Σας καταλαβαίνω απόλυτα. Είναι τόσο τρομακτικό και τόσο μα τόσο δύσκολο να ζεις με αυτό. Τρέμω κάθε φορά. Μια το ένα μια περιοδος μια κουραση μια τίποτα απλώς με κουρασαν όλα.
Πραγματικα θα ηθελα και εγω να μαθω αν καποιος ξεφυγε απο αυτο το φαυλο κυκλο των εκταλτων συστολων και πως το καταφερε!!μακαρι να υπηρχε φως σε αυτο τουνελ.βαρεθηκα ολη την ημερα να σκεφτομαι ποτε θα ερθει η επομενη.ευτυχως που εχω και εσας και δεν αισθανομαι σαν εξωγηινη με αυτα που σκεφτομαι ή το λιγότερο υπερβολική.
Απαισιοδοξο αλλα πιστευω οτι κανεις δεν τα καταφερε να ξεφυγει απο τον εφιαλτη. Ειμαι ολη μερα ξαπλωμενη γιατι ορθια δεν λενε να σταματησουν και ειναι τοσο τρομακτικες...νιωθω οτι χανομαι. Και απο το μεσημερι ολο κλαιω δεν αντεχω αλλο...
Ακριβως το αντιθετο.καλυτερα να ειμαι ορθια και ισια την πλατη.ξαπλωμενη με ταραζουν.ειμαστε πολλοι μην απελπιζεσαι!!!Quote:
Originally Posted by Elenas
Γεια σας παιδιά, είμαι μόλις 21, τον Ιούνιο ξεκίνησαν οι κρίσεις πανικού, μετά από πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση λόγω τραυματισμού στο γόνατο που με ταλαιπώρησε για 4 μήνες, και αμέσως ξεκίνησα ψυχολόγο και ψυχοθεραπεία. Η αλήθεια είναι ότι με βοήθησε πολύ και έχω να πάθω κρίση από τον Αύγουστο. Όμως επειδή η πρώτη κρίση μου ήταν πολύ έντονη λες και πέθαινα μου δημιουργήθηκε ο φόβος του θανάτου, ότι θα πάθω ανακοπή ή εγκεφαλικό ξαφνικά και θα πεθάνω. Δεν έχω συμβιβαστεί καθόλου με την ιδέα του θανάτου, καθε μέρα ξυπνάω με άγχος και με τη σκέψη ότι είναι η τελευταία μου μέρα και ότι θα πεθάνω ξαφνικα. Έχω ένα μόνιμο αίσθημα ζάλης, άκυρες ταχυκαρδίες όταν είμαι εντελώς ήρεμη, και ώρες ώρες νιώθω μια απροσωποποίηση, νιώθω ότι χάνω το μυαλό μου, ότι δεν υπάρχω στα αλήθεια και αυτό με φοβίζει περισσότερο. Οι εξετάσεις μου βγήκαν πολύ καλές, ο καρδιολόγος είπε ότι η καρδιά μου είναι σαν μωρού και ότι όλα είναι από το άγχος μου, μόνο ένα πιάσιμο στον αυχένα έχω και αυτό με το άγχος μου το κάνω χειρότερο και έχω συνέχεια ζάλη και μυρμήγκιασμα. Φοβάμαι πλέον να ζήσω γιατί φοβάμαι συνέχεια ότι θα πεθάνω. Φοβάμαι να γυμναστω, φοβάμαι να βγω έξω είτε μόνη είτε με φίλους, ακόμα και με το φαγητό πλέον φοβάμαι και δεν το απολαμβάνω γιατί σκέφτομαι ότι θα με βαρύνει και θα πάθω κάτι, τρώω αναγκαστικά για να μην πέσω κάτω. Γενικά το άγχος μου με έχει κατακλύσει, το μυαλό μου έχει παγιδέψει την ψυχή μου και δεν περνάω καθόλου καλά, νιώθω ότι δε θα μάθω ποτέ να το διαχειρίζομαι, δε θα συμβιβαστώ ποτέ με αυτό και θα ζω μια ζωή έτσι, με άγχος οτι θ πεθάνω έτσι ξαφνικά και νέα. Δε μπορώ να ζήσω πια, δεν έχω δύναμη.
Συμβουλή μου πριν γίνουν χειρότερα τα πραγνατα. Πίεσε τον εαυτό σου να βγαίνει και να κάνει πράγματα όπως πριν
Ξέρω δύσκολο αλλά επειδή και εμένα στα 21 μου ξεκίνησαν όλα αν γυρνούσα το χρόνο πίσω θα πιεζα καθημερινά τον εαυτό μου να κάνει πραγματα ενάντια στους φόβους. Η θεραπεία είναι η έκθεση σε αυτά που σε φοβιζουν. Όσο αποφεύγεις καταστάσεις τόσο θα σε κυριευουν οι φοβίες και τα ψυχοσωματικα και κάποια στιγμή τα πράγματα θα γίνουν χειρότερα. Δυστυχώς όταν άρχισαν οι κρίσεις πανικού μου δεν βρέθηκε κανεις να μου εξηγήσει τι είναι, τα είχα ακουστά μόνο σε ταινιες και έβαλα τον εαυτό μου στην διαδικασία να φοβάται να σηκωθεί από τ κρεβάτι ακόμα και για τουαλέτα και να χαπακωνεται. Και τώρα έχω φτάσει στο χείριστο σημείο.
Δεν ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ. Είναι πάρα πολλές με κάθε κίνηση κάθε αγχωτικη σκέψη και είναι τρομερά περίεργες σαν να μου σφίγγει ένα χέρι την καρδιά. Σαν ένα τεράστιο κενό. Χθες βγηκα για κάτι δουλειές και ξαφνικά άρχισα να νιώθω ριπες, ήμουν έτοιμη να ξαπλώσω καταμεσής του δρόμου και όποιος με μάζευε. Φοβάμαι πλέον να σηκωθώ να πάω στις δουλειές μου. Δεν το εχω ξαναζήσει αυτό το πράγμα και ειμαι σίγουρη ότι υπάρχει πρόβλημα. Έκανα το λάθος να διαβάσω και μια διπλωματική εργασία που έλεγε ότι εντελει δεν είναι ακίνδυνες όπως έλεγαν παλιά αλλά έχουν αλλάξει τα δεδομένα και νιωθω ακόμα χειρότερα. Ραντεβού έχω την Παρασκευή μέχρι τότε δεν ξέρω τι να κάνω. Νόμιζα ήταν από στομάχι σταμάτησα να τρώω, είμαι με ελάχιστο φαι εδώ και μέρες αλλά καμία διαφορά...