Μοναξιά...

Το τραγικό δεν ήταν το ατύχημα,αλλά το μετά από αυτό όπως καταλαβαίνω.Ίσως ήταν η αιτία να βγουν στην επιφάνεια κάποια πράγματα που ίσως αν δεν γινόταν αυτό δεν τα έβλεπες.Η αδιαφορία του αδερφού σου,η αδιαφορία των φίλων,της κοπέλα σου.Στα δύσκολα φαίνονται οι φίλοι ξερεις…ισως όλο αυτό γίνεται για κάποιο λόγο.Ισως ήταν μια κάθαρση..να φύγει το παλιό..και να μπεις σε μια νέα ζωή με καθαρουσ Ανθρώπους που ενδιαφέρονται πραγματικά για σένα.Συνέχισε να πηγαίνεις σε ψυχολογο..είναι το μόνο άτομο που μπορεί να σε βοηθήσει σε αυτό που έγινε.

Στην δική μου περίπτωση μοναξιάς,αυτό που βιώνω είναι ακραία χρόνια μοναξιά,ειδικά μετά τα 20,δεν είχα κανέναν φίλο,δεν με αναζητούσε κάνεις,δουλειά έπιασα αργά,στα 27-28,αλλά ούτε από εκεί κατάφερα να διατηρήσω κάτι σταθερό η μόνιμο,καθώς και η εμπιστοσύνη δεν είναι εύκολο να υπάρξει.

Αυτό όμως που με στεναχώρουσε περισσότερο,ήταν το να βλέπω τους γύρω μου να έχουν έτοιμες επιλογές χωρίς να κάνουν κάτι η να προσπαθήσουν,ο άλλος όχι η ο ψ απλώς είχε φίλους από μικρή ηλικια,μπορούσε εύκολα να συνδεθεί με τους άλλους,χωρίς κόπο,από τα σχολικά χρόνια η φοιτητικά χρόνια κολλητούς η στενούς φίλους,από τις δουλειές και τον εργασιακό χώρο,είχε επιλογές να κάνει κοινά πράγματα,διασκέδαση,γνωριμ ίες,σχέσεις,ταξίδια,διακοπ� � ς,δραστηριότητες,σεξουαλικ ή ζωή,απλά επειδή είχε το χάρισμα να είναι επικοινωνιακός,εξωστρεφής και όχι ντροπαλός.

Εγώ,έπρεπε να παλεύω για αυτά που θεωρούντο για άλλους,αυτονόητα,δλδ να παλεύω να ενταχθω σε μια παρέα,ήθελα να πάω διακοπές δεν είχα με ποιον να πάω,η να μοιραστα έξοδα διαμονής,ήθελα να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό,το ίδιο μοτίβο.

Μεγάλη πίκρα και στενοχώρια μέσα στη ψυχή η μοναξιά.

Quote:

---

Originally Posted by JohnyK33

Στην δική μου περίπτωση μοναξιάς,αυτό που βιώνω είναι ακραία χρόνια μοναξιά,ειδικά μετά τα 20,δεν είχα κανέναν φίλο,δεν με αναζητούσε κάνεις,δουλειά έπιασα αργά,στα 27-28,αλλά ούτε από εκεί κατάφερα να διατηρήσω κάτι σταθερό η μόνιμο,καθώς και η εμπιστοσύνη δεν είναι εύκολο να υπάρξει.

Αυτό όμως που με στεναχώρουσε περισσότερο,ήταν το να βλέπω τους γύρω μου να έχουν έτοιμες επιλογές χωρίς να κάνουν κάτι η να προσπαθήσουν,ο άλλος όχι η ο ψ απλώς είχε φίλους από μικρή ηλικια,μπορούσε εύκολα να συνδεθεί με τους άλλους,χωρίς κόπο,από τα σχολικά χρόνια η φοιτητικά χρόνια κολλητούς η στενούς φίλους,από τις δουλειές και τον εργασιακό χώρο,είχε επιλογές να κάνει κοινά πράγματα,διασκέδαση,γνωριμ ίες,σχέσεις,ταξίδια,διακοπ� � ς,δραστηριότητες,σεξουαλικ ή ζωή,απλά επειδή είχε το χάρισμα να είναι επικοινωνιακός,εξωστρεφής και όχι ντροπαλός.

Εγώ,έπρεπε να παλεύω για αυτά που θεωρούντο για άλλους,αυτονόητα,δλδ να παλεύω να ενταχθω σε μια παρέα,ήθελα να πάω διακοπές δεν είχα με ποιον να πάω,η να μοιραστα έξοδα διαμονής,ήθελα να κάνω ένα ταξίδι στο εξωτερικό,το ίδιο μοτίβο.

Μεγάλη πίκρα και στενοχώρια μέσα στη ψυχή η μοναξιά.

---

Κανενας δεν γεννηθηκε χαρισματικος, αμα ηταν να σκαλιζεις την μυτη σου η αγαπημενη ασχολια σου επι 20 χρονια εννοειται δεν θα εχεις τι να πεις με καποιον αλλον.

Quote:

---

Originally Posted by axl100

Κανενας δεν γεννηθηκε χαρισματικος, αμα ηταν να σκαλιζεις την μυτη σου η αγαπημενη ασχολια σου επι 20 χρονια εννοειται δεν θα εχεις τι να πεις με καποιον αλλον.

---

Γενικα απο τα 20 βιωνω μοναξια,αποτραβηχτηκα και απομονωθηκα ακομη απο συγγενεις πρωτου βαθμου,δεν γιορταζα ποτε γενεθλεια η γιορτες με φιλους οπως εκαναν αλλοι,διοτι αυτοι απλως δεν υπηρχαν.

Mε στεναχωρεί και μου προκαλει θλίψη να βλέπω τους άλλους να περνούν καλά,να έχουν παρέες και συντροφιά,να κάνουν ταξίδια,διακοπές,να έχουν καλή δουλειά και γω να είμαι μόνος απολύτως.

σε αυτό το θρεντ μιλάτε για μοναξιά;

εγώ είμαι πια μεγάλη, ή έστω έτσι αισθάνομαι.
είμαι χωρίς φίλους-ούτε γνωστούς-εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
γενικότερα είμαι εσωστρεφής, προτιμώ να κάνω μόνη μου τα πάντα, όμως το να μην έχεις κανένα στη ζωή, είναι δύσκολο, είναι βαρύ.
σου συμβαίνει κάτι άσχημο, ποιός θα σε στηρίξει να το ξεπεράσεις; δε θα το ξεπεράσεις σου το υπογράφω ή με τον διπλάσιο χρόνο που πέρνει τους κανονικούς ανθρώπους.
σου συμβαίνει κάτι όμορφο, με ποιόν να το μοιραστείς; και πες άντε, εσωστρεφής, το φχαριστιέσαι μόνος σου. όμως είναι επικίνδυνο, κάποια στιγμή χάνει την ομορφιά του, να μην υπάρχει μια αναγνώριση.
θες να κανεις κάτι στη ζωή σου, που δεν τολμάς; ποιός θα σε σπρώξει προς το φως; αν όλοι σε πολεμάνε, πώς θα σταθείς στα πόδια σου; αν δεν βλέπει κανείς -όχι κάποιος συγκεκριμένα- ότι έπεσες, πώς θα απλώσουν το χέρι να σε βοηθήσουν να σηκωθείς;

λόγω της χρόνιας κοινωνικής απομόνωσής μου, βγαίνω μόνο για το σούπερ μάρκετ, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται προβλήματα που δεν θα εμφανιζόντουσαν αν δεν ήμουν μόνη μου, και είναι απάνθρωπο να ζούνε μόνοι τους οι ανθρώποι.

κι εγω ζηλεύω αυτούς που έχουν μια ζωή παρά τα προβλήματά τους γιατί εγώ δεν μπορω-δεν μπορεσα.
ζηλεύω που δεν έχω σήμερα κάποιον να με νοιαστεί να ξεκουραστώ που έχω γίνει βάρος..
το να είμαι η ψυχή της παρέας δε με νοιάζει, θέλω μόνο να μην περνάω μόνη μου τα δύσκολα, είναι άδικο.
πολλη σαπίλα παίζει στον κόσμο κι αν ήμου εγώ κομμάτι αυτής της σαπίλας θα ήθελα να μου το πουν τουλάχιστον.

οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, οι ναρκισσιστές όχι.

από την άλλη, μια παρέα, μια οποιαδήποτε παρέα -πχ πας τώρα στο τάδε μέρος και γνωρίζεις κάποιον που έχετε μια κοινή αναφορά, συχνάζετε εκεί, ακούτε την ίδια μουσική κλπ.- δεν είναι λύση, είναι ανακούφηση. όμως κάποιες φορές κάτι είναι κι αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by user

σε αυτό το θρεντ μιλάτε για μοναξιά;

εγώ είμαι πια μεγάλη, ή έστω έτσι αισθάνομαι.
είμαι χωρίς φίλους-ούτε γνωστούς-εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
γενικότερα είμαι εσωστρεφής, προτιμώ να κάνω μόνη μου τα πάντα, όμως το να μην έχεις κανένα στη ζωή, είναι δύσκολο, είναι βαρύ.
σου συμβαίνει κάτι άσχημο, ποιός θα σε στηρίξει να το ξεπεράσεις; δε θα το ξεπεράσεις σου το υπογράφω ή με τον διπλάσιο χρόνο που πέρνει τους κανονικούς ανθρώπους.
σου συμβαίνει κάτι όμορφο, με ποιόν να το μοιραστείς; και πες άντε, εσωστρεφής, το φχαριστιέσαι μόνος σου. όμως είναι επικίνδυνο, κάποια στιγμή χάνει την ομορφιά του, να μην υπάρχει μια αναγνώριση.
θες να κανεις κάτι στη ζωή σου, που δεν τολμάς; ποιός θα σε σπρώξει προς το φως; αν όλοι σε πολεμάνε, πώς θα σταθείς στα πόδια σου; αν δεν βλέπει κανείς -όχι κάποιος συγκεκριμένα- ότι έπεσες, πώς θα απλώσουν το χέρι να σε βοηθήσουν να σηκωθείς;

λόγω της χρόνιας κοινωνικής απομόνωσής μου, βγαίνω μόνο για το σούπερ μάρκετ, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται προβλήματα που δεν θα εμφανιζόντουσαν αν δεν ήμουν μόνη μου, και είναι απάνθρωπο να ζούνε μόνοι τους οι ανθρώποι.

κι εγω ζηλεύω αυτούς που έχουν μια ζωή παρά τα προβλήματά τους γιατί εγώ δεν μπορω-δεν μπορεσα.
ζηλεύω που δεν έχω σήμερα κάποιον να με νοιαστεί να ξεκουραστώ που έχω γίνει βάρος..
το να είμαι η ψυχή της παρέας δε με νοιάζει, θέλω μόνο να μην περνάω μόνη μου τα δύσκολα, είναι άδικο.
πολλη σαπίλα παίζει στον κόσμο κι αν ήμου εγώ κομμάτι αυτής της σαπίλας θα ήθελα να μου το πουν τουλάχιστον.

οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, οι ναρκισσιστές όχι.

από την άλλη, μια παρέα, μια οποιαδήποτε παρέα -πχ πας τώρα στο τάδε μέρος και γνωρίζεις κάποιον που έχετε μια κοινή αναφορά, συχνάζετε εκεί, ακούτε την ίδια μουσική κλπ.- δεν είναι λύση, είναι ανακούφηση. όμως κάποιες φορές κάτι είναι κι αυτό.

---

Πήγα σε βιωματικά εργαστήρια που είχαν θέμα "διαχείριση άγχους" το Μάη και εκεί γνώρισα κι άλλα άτομα. Συμφωνήσαμε και βγαίνουμε μια φορά το μήνα. Έχω γενικά φίλους, αλλά σου δίνω ένα παράδειγμα πόσο εύκολα μπορείς να βάλεις ανθρώπους στη ζωή σου, φτάνει να το θες..
Βγες, κάνε κάποια δραστηριότητα και σίγουρα θα βρεις ανθρώπους να ταιριάξεις. Κάνε χώρο στη ζωή σου για να μπουν.

Εγώ είμαι μόνος και δεν νιώθω αδικία. Βγαίνω έξω, κάνω 2 ώρες περπάτημα με συντροφιά το youtube. Κάθομαι σπίτι προσπαθώ με το μυαλό που μου έμεινε να διαβάσω. Πηγαίνω διακοπές στη θάλασσα πάλι μόνος με συντροφιά λογοτεχνικά βιβλία. Βαριέμαι τους περισσότερους, πλήττω με τις ανούσιες συζητήσεις, τις βλακώδεις πλάκες, τα κουτσομπολιά. Μόνη έγνοιά μου οι γονείς μου, όταν φύγουν ποιον θα έχω? Εχω αρκετούς φίλους να μοιραστώ πράγματα αλλά είναι μακριά όλοι... έχω και αδερφό και αυτός είναι μακριά, αν και αυτός δεν μου δίνει σημασία. Τελευταία φορά που τον επισκέφτηκα για ένα βράδυ με άφησε σπίτι και βγήκε με άλλους. Με πείραξε αλλά το ξεπέρασα, δεν ξέρω πως ακούγεται σε σας... Τεσπα Εδώ που μένω δεν έχει μείνει κανείς αλλά δεν παραπονιέμαι τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει τους φίλους μου που είναι μακριά και τους ξέρω παιδιόθεν.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Πήγα σε βιωματικά εργαστήρια που είχαν θέμα "διαχείριση άγχους" το Μάη και εκεί γνώρισα κι άλλα άτομα. Συμφωνήσαμε και βγαίνουμε μια φορά το μήνα. Έχω γενικά φίλους, αλλά σου δίνω ένα παράδειγμα πόσο εύκολα μπορείς να βάλεις ανθρώπους στη ζωή σου, φτάνει να το θες..
Βγες, κάνε κάποια δραστηριότητα και σίγουρα θα βρεις ανθρώπους να ταιριάξεις. Κάνε χώρο στη ζωή σου για να μπουν.

---

ίσως εθελοντική εργασία κάπου, ορειβασία και τέτοιες εκδηλώσεις με group sto fb. Άλλος τροπος να γνωρίσεις δνε υπάρχει

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Πήγα σε βιωματικά εργαστήρια που είχαν θέμα "διαχείριση άγχους" το Μάη και εκεί γνώρισα κι άλλα άτομα. Συμφωνήσαμε και βγαίνουμε μια φορά το μήνα. Έχω γενικά φίλους, αλλά σου δίνω ένα παράδειγμα πόσο εύκολα μπορείς να βάλεις ανθρώπους στη ζωή σου, φτάνει να το θες..
Βγες, κάνε κάποια δραστηριότητα και σίγουρα θα βρεις ανθρώπους να ταιριάξεις. Κάνε χώρο στη ζωή σου για να μπουν.

---

όντως είναι δύσκολο να κάνω χώρο.
τα βιωματικά σεμινάρια ήταν σε δομή; σκέφτομαι να παρακολουθήσω μέσω zoom σεμινάρια. δεν έχω ξανα κάνει κάτι παρομοιο σε ευχαριστώ.

Quote:

---

Originally Posted by Sah

Εγώ είμαι μόνος και δεν νιώθω αδικία. Βγαίνω έξω, κάνω 2 ώρες περπάτημα με συντροφιά το youtube. Κάθομαι σπίτι προσπαθώ με το μυαλό που μου έμεινε να διαβάσω. Πηγαίνω διακοπές στη θάλασσα πάλι μόνος με συντροφιά λογοτεχνικά βιβλία. Βαριέμαι τους περισσότερους, πλήττω με τις ανούσιες συζητήσεις, τις βλακώδεις πλάκες, τα κουτσομπολιά. Μόνη έγνοιά μου οι γονείς μου, όταν φύγουν ποιον θα έχω? Εχω αρκετούς φίλους να μοιραστώ πράγματα αλλά είναι μακριά όλοι... έχω και αδερφό και αυτός είναι μακριά, αν και αυτός δεν μου δίνει σημασία. Τελευταία φορά που τον επισκέφτηκα για ένα βράδυ με άφησε σπίτι και βγήκε με άλλους. Με πείραξε αλλά το ξεπέρασα, δεν ξέρω πως ακούγεται σε σας... Τεσπα Εδώ που μένω δεν έχει μείνει κανείς αλλά δεν παραπονιέμαι τίποτα δεν μπορεί να αναπληρώσει τους φίλους μου που είναι μακριά και τους ξέρω παιδιόθεν.

---

τα ξεπερνάς αυτά ο καθένας όπως νιώθει ήσουν ανήλικος τότες;

αδικία με την έννοια ότι κανείς δεν πρέπει να μένει μόνος του στα δύσκολα, αλλιώς τον τρώει η ματαίοτητα, και κακό να είναι το αποτέλεσμα, είναι άδικο να το περνάς μόνος το όποιο πρόβλημα.
η ζωή που περιγράφεις μια χαρά μου φαίνεται.

Quote:

---

Originally Posted by user

όντως είναι δύσκολο να κάνω χώρο.
τα βιωματικά σεμινάρια ήταν σε δομή; σκέφτομαι να παρακολουθήσω μέσω zoom σεμινάρια. δεν έχω ξανα κάνει κάτι παρομοιο σε ευχαριστώ.

---

Καλύτερα να είστε απο κοντά και όχι πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, έτσι θα δεις αν ταιριάζεις με κάποιον.

Αν δεν έχεις ξανά κάνει σεμινάρια μέσω zoom, είναι ένα βήμα κι αυτό. Το πιο πάνω σχόλιο αφορούσε τη μοναξιά και πώς μπορείς να μεγαλώσεις κάπως τον κύκλο σου.

Quote:

---

Originally Posted by george1520

Καλύτερα να είστε απο κοντά και όχι πίσω από μια οθόνη υπολογιστή, έτσι θα δεις αν ταιριάζεις με κάποιον.

Αν δεν έχεις ξανά κάνει σεμινάρια μέσω zoom, είναι ένα βήμα κι αυτό. Το πιο πάνω σχόλιο αφορούσε τη μοναξιά και πώς μπορείς να μεγαλώσεις κάπως τον κύκλο σου.

---

σωστά.
θα το ψάξω, πρώτα με το zoom και μετά τα δια ζώσης.

Quote:

---

Originally Posted by user

σε αυτό το θρεντ μιλάτε για μοναξιά;

εγώ είμαι πια μεγάλη, ή έστω έτσι αισθάνομαι.
είμαι χωρίς φίλους-ούτε γνωστούς-εδώ και τουλάχιστον δέκα χρόνια.
γενικότερα είμαι εσωστρεφής, προτιμώ να κάνω μόνη μου τα πάντα, όμως το να μην έχεις κανένα στη ζωή, είναι δύσκολο, είναι βαρύ.
σου συμβαίνει κάτι άσχημο, ποιός θα σε στηρίξει να το ξεπεράσεις; δε θα το ξεπεράσεις σου το υπογράφω ή με τον διπλάσιο χρόνο που πέρνει τους κανονικούς ανθρώπους.
σου συμβαίνει κάτι όμορφο, με ποιόν να το μοιραστείς; και πες άντε, εσωστρεφής, το φχαριστιέσαι μόνος σου. όμως είναι επικίνδυνο, κάποια στιγμή χάνει την ομορφιά του, να μην υπάρχει μια αναγνώριση.
θες να κανεις κάτι στη ζωή σου, που δεν τολμάς; ποιός θα σε σπρώξει προς το φως; αν όλοι σε πολεμάνε, πώς θα σταθείς στα πόδια σου; αν δεν βλέπει κανείς -όχι κάποιος συγκεκριμένα- ότι έπεσες, πώς θα απλώσουν το χέρι να σε βοηθήσουν να σηκωθείς;

λόγω της χρόνιας κοινωνικής απομόνωσής μου, βγαίνω μόνο για το σούπερ μάρκετ, έχουν αρχίσει να εμφανίζονται προβλήματα που δεν θα εμφανιζόντουσαν αν δεν ήμουν μόνη μου, και είναι απάνθρωπο να ζούνε μόνοι τους οι ανθρώποι.

κι εγω ζηλεύω αυτούς που έχουν μια ζωή παρά τα προβλήματά τους γιατί εγώ δεν μπορω-δεν μπορεσα.
ζηλεύω που δεν έχω σήμερα κάποιον να με νοιαστεί να ξεκουραστώ που έχω γίνει βάρος..
το να είμαι η ψυχή της παρέας δε με νοιάζει, θέλω μόνο να μην περνάω μόνη μου τα δύσκολα, είναι άδικο.
πολλη σαπίλα παίζει στον κόσμο κι αν ήμου εγώ κομμάτι αυτής της σαπίλας θα ήθελα να μου το πουν τουλάχιστον.

οι άνθρωποι εκπαιδεύονται, οι ναρκισσιστές όχι.

από την άλλη, μια παρέα, μια οποιαδήποτε παρέα -πχ πας τώρα στο τάδε μέρος και γνωρίζεις κάποιον που έχετε μια κοινή αναφορά, συχνάζετε εκεί, ακούτε την ίδια μουσική κλπ.- δεν είναι λύση, είναι ανακούφηση. όμως κάποιες φορές κάτι είναι κι αυτό.

---

ωραία πένα

Τα τελευταία 6-7 χρόνια βιώνω μια ανεπανάληπτη μοναξιά. Με συγκλονίζει συθέμελα μερικές φορές. Ουδέποτε ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικός, αλλά περιστοιχιζόμουν από κύκλο κάθε φορά. Μπορεί να φταίει το γεγονός πως δεν έχω σχέση την παρούσα στιγμή. Μπορεί να φταίει το ότι δεν εργάζομαι με την κυριολεκτική έννοια του όρου, σε εργασιακό χώρο κλπ. Μπορεί το ότι έκοψα αλκοόλ και κάπνισμα, συνήθειες άκρως παρηγορητικές και «κοινωνικές» -τι κρίμα να μη μπορείς πια να "πνιγείς" σε δυνατά κοκτέιλ αλκοόλ και δακρύων.
Μπορεί όλα. Μπορεί και τίποτα…
Θυμάμαι πως στις μεγάλες σχέσεις μου, όταν συμβίωνα, ένιωθα επίσης μοναξιά.
Σε όσο μεγαλύτερη ηλικία τη βιώνεις, τόσο πιο αφόρητη είναι.
Κι αυτό εδώ είναι ένα μικρό ξεχασμένο αριστούργημα που το έγραψε ένας άνθρωπος που πέθανε από μοναξιά στο πίσω κάθισμα μιας ξεχαρβαλωμένης Κάντιλακ.
Το αφιερώνω σε όλους μας λοιπόν στο παρόν νήμα.


https://www.youtube.com/watch?v=VqfisHUtWOA

Hear that lonesome whippoorwill
He sounds too blue to fly.
The midnight train is whining low
I'm so lonesome I could cry.
I've never seen a night so long
When time goes crawling by.
The moon just went behind a cloud
To hide its face and cry.
Did you ever see a robin weep
When leaves began to die?
That means he's lost the will to live
I'm so lonesome I could cry.
The silence of a falling star
Lights up a purple sky.
And as I wonder where you are
I'm so lonesome I could cry.