Συνεχεις κρισεις πανικου

Σου έχω στείλει προσωπικο μήνυμα

Δεν κάνω κάποια αγωγή στα πολυ δύσκολαδυσκολα(κρίσης πανικου) απλά περνω ζαναξ 0,25 πρωι βράδυ, αλλά ψυχοθεραπεία σχεδόν 2 με 3 το μήνα, όποτε δώσε βάσει σε συνεδριάσεις,

Σας ευχαριστω τωρα ο ψυχιατρος εκτος απο το enlift 20 mg και 0.25 zanax πρωι και βραδυ μου προσθεσε και το onelar 30 mg πρωι βραδυ προκεθμιμενου να κοψω το zanax και να μειψσω το enlift σε 10mg.Ακομα δεν εχω ξεπερασει την ανασφαλεια και τον πανικο απλα οταν με πιανει ισως ειναι λιγο πιο ηπιο.Ειναι στις 59 μερες αγωγης και το onelar το απιρνω 9 μερες.Κανω και ψθχοθεραπεια......

Μπράβο Έλσα χαίρομαι που πας καλυτερα.
Σου είπα υπομονή και θα γίνεις καλά.

Σε ευχαριστω πολυ player εισαι παντα πολυ υποστηρικτικος σε ολες σου τις απαντησεις να εισαι καλα

καλημέρα κι απο εμένα.

θα πω κι εγω την δικη μου ιστορία.
παρακολουθώ το φόρουμ και μου αρέσει που υπάρχει αυτό.
νομίζω βοηθάει αρκετά.
θα ήθελα κι εγώ απο την εμπειρία μου να βοηθήσω έστω και λίγο κάποιους (φοβησμένους)με κρίσεις πανικού.

ονομάζομαι θοδωρής και ειμαι 39 ετων.
όπως εσέις ετσι κι εγώ ειχα απο μικρός θέματα με κρίσεις.
βεβαια εδω να πώ οτι είχα εναν πατέρα και μια μητέρα με το ίδιο θέμα.
άρα ειχα μια καλή πρώτη υλή για να με επιρρεάσει αυτό.

ολα ξεκίνησαν γυρω στα 14-15 οπου είχα την πρώτη μου κρίση πανικού.
τρόμαξα αρκετά σε βαθμό που λέω πεθαίνω. όμως ειμαι ακόμα εδώ.
δύσκολη περίπτωση. και εμπειρία.
πνύξιμο στον λαίμο και ανάσες σαν να μην μου φτάνει ο αέρας.ζαλάδα και τρομερό αίσθημα φόβου.έκτακτες συστόλες .
αυτή ήταν η πρώτη μου φορά.

από ολα αυτά με τρόμαξε η καρδιά περισσότερο και πήγα σε καρδιολόγο, οπου κλάσικα δεν εχεις τίποτα.
απο τότε ειχα περιόδους με εξάρσεις και υφέσεις.
κάπως ετσι έφτασα στα 25 οπου έκανα την δική μου οικογένεια. εκει μάλλον στρεσαρίστικα τόσο οπου είχα πολυ σύχνα κρίσεις.
προσπαθούσα μόνος να τις ξεπεράσω αλλα ο φόβος του κάτι εχω με ωθούσε να γειρναώ στους γιατρους κάθε εβδομάδα.
καρδιολόγος, γαστρ...., αιματολογικες , παθολόγους και πάει λέγοντας. δεν έχεις τίποτα.μάλιστα.
και τώρα που εγω νιώθω τόσα , τι κάνω?

καλησπερα σε ολους , νεος στο forum , το ιδιο ειχα παθει και εγω .... αδυναμια συγκεντρωσεις ... στρεες παρα πολυ η καρδια μου να χτυπαει δυνατα ... ζαλαδες ... φοβιες ... ειχα γυρισει ολο το ιατρικο προσωπικο ενος νοσοκομειου δεν βρηκαν κατι ... μου συστησαν εναν ψυχιατρο πηγα μου εγραψε φαρμακευτικη αγωγη μετα απο κανα μηνα εστρωσα καπως στα 27 αυτα τωρα ειμαι 53 ... παντρευτηκα , χωρισα , ξαναπαντρευτηκα εκανα 3 παιδια .... αλλα και τωρα με πιανει να μην νιωθω τον αερα γενικα αλλα σπανια ...

οι έκτακτες είχαν μειωθέι όμως ειχα έντονο πόνο στο έντερο το οποίο αυτο έδεινε την έναρξη για όλα.
μου έκανε τρομερές συσπάσεις , και μετα ακολουθούσε η καρδια με ταχυπαλμία, τρέμουλο στα χέρια , αίσθημα τρόμου κτλ.
στα 30 μου ένας γαστρ... μου είπε παρε για μια εβδομάδα ξαναξ και έλα να σε ξανά δω.
τοτε ειναι που είπα οτι αν ειναι να παρω ξαναξ ας παω σε ψυχίατρο αφου είναι πιο ειδικός.
ο ψυχίατρος λοιπόν έκανε διάγνωση. χρόνια διαταραχη πανικού. μου έγραψε κάποια φάρμακα και κάναμε αρκετές συνεδρίες.
όσο περνούσε ο καιρός ένιωθα αρκέτα καλύτερα σε βαθμό που τα ξέχασα όλα .
σταμάτησα να φοβάμαι , και οταν πλέον ερχότανε κάτι , έλεγα καλός ήρθες. ατρόμητος. δεν φοβόμουν . και όπως ερχόταν ετσι κι έφευγε.
κατάλαβα οτι αν πείς στον εαυτό σου 1ον οτι δεν φοβάμαι την κρίση και 2ον αν έρθεις θα σε φάω έχεις μια κάλη συνταγή για να πετύχεις.

απο τα 30 λοιπόν μέχρι τα 39 σήμερα εχω μέσα στον χρόνο 2-3 επισόδεια αλλα τα καταφέρνω χωρίς βοήθεια.
δεν φοβάμαι.
κάταλαβα πως οταν καταπιέζομαι με κάτι είτε στην δουλειά , είτε στο σπίτi , με καθιστά ευάλωτο σε όλο αυτό.
οπότε οταν νιώθω οτι πιέζομαι σταματάω. τέλος . ηρέμω και έρχομαι πάλι στα φυσιολογικά .
κάθε ανθρωπος εχει το ταβάνι του. μην το περνάτε ποτέ.

σημασία εχει να αποδεχτείς οτι έχεις αυτο.
οτι δεν φοβάσαι.
οτι και να έρθει δεν με νοιάζει .
δεν έχει πεθάνει κανείς απο αυτό.
να πηγαίνεις παντου χωρις περιορισμους μην συμβει κατι.
να του λες ελα, πρωτα εσυ , .

το μυαλό μας εχει την δύναμη να επιβαλετε παντου και παντα . ομως εσυ μπορεις να πεις στο μυαλο σου οτι ''τωρα μιλαω εγω''
να μιλάτε σε φίλους σασ γι αυτο. μην το πνιγεται .
δεν τρελαθήκατε.
απλα είμαστε τελειομανεις και τα θελουμε ολα οπως εμεις τα θελουμε , ας βάζουμε και λιγο νερο στο κρασι μάς, δεν θα γινει και τίποτα.

Ετσι ειναι εχετε δικιο αλλα εγω γενικα εχω κλειστει πολυ στον εαυτο μου και εχασα και φιλους μου λογω του οτι δεν μπορουσα να βγαινω απο το σπιτι....οποτε δεν εχω και πολλους ανθρωπους να εμπιστευτω και να μοιραστω αυτο που μου συμβαινει πραγμα ππυ θα ηταν αρκετα ανακουφιστικο.Επισης ο συζυγος μου και ειδικα οι δικοι του δεν μπορουν να αποδεχτουν την δυσκολια μου αυτην θεωρουν τι εγω παραλογιζομαι και ολα αυτα πρεπει να τα ξεπερασω αμεσα.Ολο αυτο δυσκολευει ακομα περισσοτερο την κατασταση γιατι δεν μπορω να εκφτασω πουθενα τις φοβιες μου παρα μονο συον ψυχιατρο και τον ψυχολογο.