Originally Posted by
vivi36
Θεωρώ πως αυτος κουραστηκε απο την ελλειψη επικοινωνιας. Βρηκε και αρπαξε την ευκαιρια που η αλλη τον πολιορκουσε. Δεν ειναι ομως ευτυχισμενος ... Το ξερω και το λεει.
Ποτε δεν ειχα προθεση να τον προδωσω. Ουτε τωρα θελω. Αλλα καποιος με ακουει αυτη τη στιγμη. Φυσικά δεν υπαρχουν αισθηματα. Θα ελεγα ενας φιλος που ακουει χωρις να μας ξερει.... Γιατι κανενας απο τον κύκλο μας δεν γνωριζει τιποτα. Ουτε ο συζυγος μιλησε ουτε εγω. ....Σε κανεναν.
Αμα θελει θα δουλεψουμε την επικοινωνια μας. Πως ομως η επικοινωνία δουλεύεται;
Ειναι αρκετα μπερδεμένος και σε αυτη τη φαση μιλαμε μόνο για τα βασικα.
Οταν λεει ασχημα πραγματα τωρα που γιναν ολα εχει προηγηθεί καυγας. Εγω τον τσιγγλουσα συνέχεια... Πλεον τον απαλλαξα κ μιλαω για τα καθημερινά μαζι του. Δεν αντεχω να με μειωνει και μετα να ζηταει συγνωμη.
Θελω να τον προσεγγισω. Θελω να τον αγκαλιασω, να του πιασω το χερι.
Σε αυτη τη φαση φοβάμαι την απορριψη. Δε νομιζω ειναι καλη ιδεα.
Επισης, τοσα χρόνια πασας εδω μέσα. Του ειπα οτι δε γουσταρω να τον υπηρετώ πλεον
Αρχισε μαζευει, βαζεθ πλυντήριο, πλένει πιατα, μαγειρευει.... Ουτε το πιατο του στο νερόχυτη πηγαινε. Ρουχα και ολα πεταμενα παντου παντα.
Και θελω να του πω: τοσα χρονια αμα εβαζες το χερι σου να βοηθήσεις δε θαα φτάναμε εδω που φτασαμε.