Quote:
Originally posted by boubourina
sofgeo, αν σε ακουσει ο κρινο θα φριξει με αυτα που λες..... να τους δωσω αγαπη, να τα μαλωσω και να τα αγκαλιασω σαν δικα μου παιδια...... απαπαπαπα ανεπιτρεπτα πραγματα.
χεχε.....
:P
Κρινο θελω να καταλαβεις πως την πρωτη μερα που πηγα στο σπιτι εκεινο με τα δυο παιδια, δεν τα αγαπουσα.
Η πρωτη αισθηση εντυπωση ηταν μια συμπαθεια και μια συμπονια ισως και μια ενοχη για δυο παιδια που βρεθηκαν μπλεγμενα σε ενα διαζυγιο για τα οποια δεν ειχαν καμμια επιλογη και βρεθηκαν στη μεση των χωρισμενων γονιων και των επιλογων τους. Η μαμα τους ειχε ηδη φυγει και τους ειχε πει οτι αναμεσα σε εκεινα και τον φιλο της, ειχε διαλεξει τον φιλο της.
κοιτα επειδη σου εχω μιλησει σκληρα - ειμαι αναγκασμενος για κατι τετοιο ομως - θα σου μιλησω λιγο πιο ηρεμα μηπως και καταλαβεις.
Το σεναριο σου ειναι οτι βρισκεσαι με δυο παιδια που ουτε τα ηξερες - ουτε τα γνωριζες.
Παρολα αυτα ομως βρεθηκες απο το πουθενα να κανεις την μαμα.
Θα σου πω εδω και ελπιζω να καταλαβεις,
οτι ανελαβες ενα πολυ δυσκολο ρολο χωρις σκεψη και συνεση.
Θα επρεπε να ειχες κανει παρα πολλες συζητησεις με τον αντρα σου για το τι ρολο θα εχεις σε αυτο το κομματι.
Της μαγειρισας? του ανθρωπου που εμπιστευονται?
Ποιος θα τα επιπλητει αν χρειαστει?
ποιος θα τα συμβουλευει?
Αυτος μονο? εσυ μονο? η απο κοινου?
Ολα αυτα (ακομα και 5 σελιδες μπορω να σου γραψω) τα ανελαβες οπως φαινεται εν λευκω, χωρις συζητηση και ο καθενας κανει οτι τον βολευει - οτι του ερχεται.
Οποιος θελει παει για ψαρεμα, και οποιος θελει καθεται και μιλαει με τα παιδια.
Εσυ τοσο καιρο, αναλαμβανεις πρωτοβουλιες οπως νομιζεις,
χωρις να εχεις ξεκαθαρο ρολο σε αυτο.
Ο ρολος αυτος ξερεις δεν ειναι οτι τον γνωριζεις εσυ,
αλλα τον γνωριζει εξισου ο αντρας σου οπως και τα παιδια του.
Ετσι ειτε υπαρχει η συμφωνια και προχωρατε ειτε δεν πατε πουθενα, τιμιες ιστοριες δηλαδη.
Στην υποθεση σου, η ξεκαθαρη και υπευθυνη σταση των ενηλικων αποσιαζει παντελως.
Αν μη τι αλλο, οι ενηλικοι ας μην κατηγορουν τους (μεχρι πρότινος) ανηλικους
Αγαπη............
η αγαπη προς 2 παιδια δεν ειναι σαν τον κεραυνοβολο ερωτα που ερχεται ξαφνικα.
Η αγαπη αυτη ηρθε με τον χρονο, με την καθε μερα που μας εδενε, με τα πραγματα που μας εδεναν, με το να ερθουν να καθησουν διπλα μου στον καναπε, να τα παω σε ενα γιατρο σε ενα παιδικο παρτυ, να παω στο σχολειο να ρωτησω, να μου πουν το μαθημα απ\'εξω να παρεις σερβιετες για την πρωτη περιοδο. Να τα μαλωσει ο μπαμπας και να τα παρηγορησω, να πανε στον πρωτο τους χορο, να περασουμε την πρωτη τους ερωτικη απογοητευση, να παμε για πρωτη φορα στο γυναικολογο, να φτιαξουμε μαζι το πρωτο κεικ...............
να σου πει το πρωτο αει στο διαολο....
Μετα ερχεται η αγαπη.......... και ειναι αγαπη Κρινο, και σου ερχεται και δενεται μεσα σου χωρις να το καταλαβεις χωρις να το θελεις χωρις να το εχεις επιδιωξει.
Και αυτη η αγαπη σου δινει δικαιωματα, να παρεμβαινεις και να απαιτεις.
ετσι νομιζες εσυ.....
Οτι και να μου λετε αυτο υπαρχει γιατι δημιουργηθηκε.
Και τωρα χαλασε, και ναι ασχολουμαι με αυτο το θεμα επι 9 μηνες γιατι δεν μπορω να καταλαβω πως γινεται οικογενεια μου να ειναι μονο ο αντρας μου και το μωρο και οχι τα 2 μεγαλα παιδια.
Δεν χρειαζεται να τα λεω παιδια μου και δεν χρειαζεται να με λενε μανα, απλα υπαρχει ή υπηρχε δεν ξερω πια. Και θα με στενοχωρει γιατι η διαφορα με μια πραγματικη μανα ειναι οτι τωρα θα απαιτουσε απο την κορη να τσακιστει και γυρισει πισω στο σπιτι, ενω εγω ουτε τηλεφωνο δεν μπορω να την παρω.
Ετσι εχει η κατασταση και πειτε με ρομαντικη αλλα ετσι νιωθω.
