Printable View
χμ..εστω και ενα απο αυτα θα μου ηταν αρκετο για αρχη.Quote:
Originally posted by lucifer
με λιγα λογια ζηλευεις ενα τραγικα μικρο ποσοστο του πληθυσμου!!! :)
συγγνωμη, διευκρινηση: ζηλευεις οσους εχουν και τα 4 μαζι? η οσους εχουν τουλαχιστον 1 απο τα 4? (γιατι και τα 4 μαζι μαλλον στο βιβλιο guiness θα πρεπει να ψαξεις!!)
Quote:
Originally posted by amelie74
ζηλευω:
1.οσους εχουν ηρεμο οικογενειακο περιβαλλον.
Αυτό είναι λαχείο. Ή το έχει κανείς ή δεν το έχει.
Αλλά ακόμα κι αν δεν το έχει, υπάρχει τρόπος να εξελιχθεί, ακόμα και μέσα απο τις δυσκολίες. Και να πάρει κάποια στιγμή αποστάσεις, φυσικές και συναισθηματικές, από ότι τον βλάπτει.
2.οσους κανουν μια δουλεια που γουσταρουν και βγαζουν καλα λεφτα απο αυτη την δουλεια.
Κι αυτό γίνεται, με σταδιακά βήματα.
:)
3.οσους μπορουν να απολαμβανουν εξοδο με φιλους,χωρις να χρειαζεται να πιουν αλκοολ προκειμενου να καταστειλουν το αγχος τους.
Υπήρχε και για μένα μια μεγάλη περίοδος που έβγαινα απλά για να βγαίνω. Έτρεμα.
Υπήρχε επίσης και μια άλλη μεγάλη περίοδος που δεν έβγαινα. Δεν άντεχα τα γέλια. Πονούσα.
Αμελί μου, δε χρειάζεται να είσαι κάπως σε καμία παρέα. Και το άγχος είναι φυσιολογικό, και η θλίψη και όλα. Δεν είναι ανάγκη να είσαι η σούπερ Αμελί, η άνετη κτλ κτλ.
Όταν αποδεχτείς αυτό που νιώθεις κάθε στιγμή, όταν βγαίνεις απλά για να επικοινωνήσεις με τους ανθρώπους γύρω σου και όχι για να αποδείξεις κάτι, τα συναισθήματα άγχους θα μειώνονται σταδιακά...
4.οσους εχουν μια ερωτικη σχεση στην οποια να υπαρχει αλληλοκατανοηση,αλληλοστη� �ιξη και αγαπη!!!!
Καλά αυτό είναι μια ευχή πολλών ανθρώπων είτε υποφέρουν από παθολογικό άγχος και όχι μόνο, είτε όχι. Οπότε μη πτοείσαι ούτε και σε αυτόν τον τομέα.
Αμελί μου αυτή ακριβώς τη φράση την έλεγα στον εαυτό μου... Πόσο με συγκίνησε που την ξαναδιαβάζω... Καλά την λέω ακόμα όταν με πιάνουν οι μαύρες μου κι εμένα:)Quote:
Originally posted by amelie74
ειμαι 35 χρονων καλη μου ανωνυμη.
ποτε θα καταφερω ολα αυτα?
στα 40-50-60-ποτε?
νιωθω οτι φευγει το τρενο της ζωης μου και εγω δεν το προλαβαινω,γιατι ειμαι τοσο μα τοσο κουρασμενη για να τρεξω και να το προφτασω...
Ναι, γιατί όχι μπορεί να είναι και σε 2 χρόνια, μπορεί και στα 40. Τι σημασία έχει; Αρκεί βέβαια να προσπαθήσεις.
Εγώ πάλι γιατί νομίζω ότι ήδη το έχεις ανέβει;
Τι σημασια έχει αν σήμερα δεν ανέβηκες σε τρένο όπως το ιντερσίτυ;:)
Σημασία έχει ότι ανέβηκες...Και προχωράς...
οντως ανωνυμη μου προχωραω στον σπουδαστικο τομεα,εστω και με ρυθμους χελωνας:P
καλα για τους αλλους τομεις(ερωτικο-κοινωνικο) δεν το συζητω....
η στασιμοτητα σε ολο της το μεγαλειο:P
Χεχε, μοιάζουμε, τα ίδια έλεγα και λέω που και που ακόμα!:)Quote:
Originally posted by amelie74
οντως ανωνυμη μου προχωραω στον σπουδαστικο τομεα,εστω και με ρυθμους χελωνας:P
καλα για τους αλλους τομεις(ερωτικο-κοινωνικο) δεν το συζητω....
η στασιμοτητα σε ολο της το μεγαλειο:P
Μα Αμελί μου, από κάπου πάντα γίνεται η αρχή. Και μετά από αυτή την αρχή, ακολουθούν κι άλλες, κι άλλες,
αν το θέλουμε και το προσπαθούμε.
παιδια δεν αντεχω αλλο.
εχω υποτροπιασει παλι.
υποφερω πολυ.
σημερα ξυπνησα παλι χαραματα απο τις σκοτουρες.
να σας εξηγησω τους λογους.
χθες η αδερφη μου πηγε σε μια αναγνωριστικη συναντηση προκειμενου να ενταχθει σε group therapy.
αυτο της εφερε υπερμετρη αναστατωση με αποτελεσμα να ειναι χαλια,να αναστεναζει συνεχως και να ερχεται καθε πεντε λεπτα στο δωματιο μου λεγοντας μου συνεχως ποσο φριχτα νιωθει.
την αγαπαω πολυ αλλα με εχει κουρασει αφορητα.
με θελει να την υποστηριζω επι εικοσιτετραωρου βασεως.
προσπαθησα να της εξηγησω οτι εχω μελετη και κλειδωθηκα στο δωματιο μου διαβαζοντας.
δεν το σεβαστηκε ουτε αυτο.
περπατουσε πανω-κατω συνεχως εξω απο το δωματιο μου και καθε τρεις και λιγο μου χτυπουσε την πορτα.
μιλησα με την μητερα μου σημερα και της εξηγησα τα προβληματα μου.δεν με καταλαβε καθολου.μου ειπε διαφορες μαλακιες μεταξυ των οποιων οτι \"ειμαι ενα αλογο κουρσας που εχει τσιτωσει πεισματικα τα ποδια του σαν γαιδουρακι\".
τρομερη ελλειψη κατανοησης.
δεν εχω απο που να πιαστω.(περα απο τον γιατρο μου και τον πατερα μου που κανει οτι μπορει ο καημενος).
επισης πιστευω οτι επειδη η αδερφη μου εχει ξανασυμμετασχει σε ομαδικη θεραπεια και γυριζε σε φρικτη ψυχολογικη κατασταση,θα εχουμε παλι τα ιδια σε περιπτωση που αρχισει τελικα την ομαδικη θεραπεια.
ΥΠΟΦΕΡΩ ΥΠΟΦΕΡΩ ΠΟΛΥ ΚΑΙ ΠΛΕΟΝ ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΟ ΚΑΙ ΣΤΟΥς ΤΡΙΤΟΥΣ.ΚΑΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΜΕ ΚΟΙΤΑΕΙ ΟΤΑΝ ΚΥΚΛΟΦΟΡΩ ΚΑΙ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΜΟΛΙΣ ΞΥΠΝΗΣΑΝ ΜΕ ΡΩΤΗΣΑΝ ΤΙ ΕΧΩ.....ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΝΑ ΠΙΑΣΩ ΔΟΥΛΕΙΑ,ΔΕΝ ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ...ΚΟΝΤΕΥΩ ΝΑ ΤΡΕΛΛΑΘΩ!!!
HELPPPPP!!!!
Αμελί,είσαι σταθερή στα όριά σου απέναντι στα άτομα του οικογενειακού σου περιβάλλοντος(και συγκεκριμένα στην αδερφή σου);Kανείς δεν αμφισβητεί πως την αγαπάς.Αυτό όμως το σ\'αγαπώ για τους άλλους,μπορεί να κοντράρεται κάποιες φορές με το σ\'αγαπώ για μας.Το έχω κάνει και γω,πιθανότατα το κάνω ακόμη κάποιες φορές.
Την εκδήλωση της αγάπης μας δεν είναι ανάγκη ξέρεις να τη συνδέουμε με την αυτοθυσία,ούτε με το χάσιμο της αυτοπροστασίας μας.
Η αδερφή σου πρέπει να διεκδικήσει να σε έχει αλλιώς στη ζωή της,όχι ως σκουπιδότοπο των προσωπικών της προβλημάτων.Και για να το κάνει,να μη σε φορτίζει πάντα με ό,τι κουβαλάει,πρέπει να ξαναθέσεις τα προσωπικά σου όρια αλλά κυρίως να είσαι σταθερή σε αυτά,να μην υπαναχωρείς.
Δε σέβεται τα όριά σου γιατί της έχεις δώσει χώρο να το κάνει,εξέτασε με ποιους τρόπους αφήνεις αυτό το χώρο στους άλλους να \"παραβιάζουν\"εσένα,την ηρεμία και την ιδιωτικότητά σου.
ωραια τα λες στην θεωρεια αλλα στην πραξη αυτα που λες ειναι ανεφικτα για μενα.στην περιπτωση σου μπορει να ειναι εφικτοτατα.δεν εχεις ζησει ποτε με ψυχωσικη αδερφη...
τι εννοω?
οταν μου χτυπαει μια,δυο,τρεις την πορτα(ενω της εχω πει χιλιες φορες \"σε παρακαλω μην μπεις γιατι διαβαζω\") ε στο τελος απο το να την ακουω απ\'εξω απο το δωματιο μου να περπαταει περα-δωθε ή να την ακουω να κλαιει... στο τελος,ξεκλειδωνω την πορτα, οχι γιατι δεν ειμαι σε θεση να θεσω ορια,αλλα επειδη ξερω οτι ο διαλογος μας θα την ηρεμησει και ετσι θα ησυχασω και γω και θα ειναι και κεινη καλα.
Quote:
Originally posted by amelie74
αλλα επειδη ξερω οτι ο διαλογος μας θα την ηρεμησει και ετσι θα ησυχασω και γω και θα ειναι και κεινη καλα.
οριστε, απαντας μονη σου.....
αμελί....πρέπει πραγματικά να θέσεις όρια με την αδελφή σου.
Από τις εκατό φορές που ποστάρεις, οι ενενήντα έχουν να κάνουν με το πόσο σε επηρεάζει η κατάσταση της αδελφής σου.
Μήπως να κοίταζες και λίγο τον εαυτό σου?
νομιζω οτι ο καθενας στη θεση μου θα επεφτε ψυχολογικα απο μια αδερφη με ψυχωσικο προβλημα.Quote:
Originally posted by Θεοφανία
αμελί....πρέπει πραγματικά να θέσεις όρια με την αδελφή σου.
Από τις εκατό φορές που ποστάρεις, οι ενενήντα έχουν να κάνουν με το πόσο σε επηρεάζει η κατάσταση της αδελφής σου.
Μήπως να κοίταζες και λίγο τον εαυτό σου?
αλλος λιγοτερο,αλλος περισσοτερο.ποσο μαλλον εγω που εχω και δικα μου θεματα να λυσω.
τον εαυτο μου τον κοιταω οσο μπορω.
μελεταω τα αγγλικα μου επενδυοντας στο μελλον μου.
παω στον γιατρο μου.
και για πολλα αλλα που ΔΕΝ ΚΑΝΩ για τον εαυτο μου δεν ευθυνεται αποκλειστικα η αδερφη μου, αλλα κυριως τα προσωπικα μου προβληματα.
ειδου η απαντηση στα ερωτηματα σου λουσιφερ.Quote:
Originally posted by amelie74
οταν μου χτυπαει μια,δυο,τρεις την πορτα(ενω της εχω πει χιλιες φορες \"σε παρακαλω μην μπεις γιατι διαβαζω\") ε στο τελος απο το να την ακουω απ\'εξω απο το δωματιο μου να περπαταει περα-δωθε ή να την ακουω να κλαιει... στο τελος,ξεκλειδωνω την πορτα, οχι γιατι δεν ειμαι σε θεση να θεσω ορια,αλλα επειδη ξερω οτι ο διαλογος μας θα την ηρεμησει και ετσι θα ησυχασω και γω και θα ειναι και κεινη καλα.
Amelie,μεγάλωσα με μητέρα με διπολική διαταραχή και έναν τελειομανή πατέρα,λες να μην ξέρω τι σημαίνει \"παραβιάζει ο άλλος τα όριά μου\".Μα το έκαναν και οι δύο οι γονείς μου διαρκώς,με τρόπους μάλιστα που δεν αναγνώριζα ως παραβίαση.Είσαι κι εσύ ένα από τα ενήλικα παιδιά λοιπόν που οι άλλοι παραβιάζουν τα όριά τους,εξαιτίας των λάθος οπτικών πάνω στο τι είναι όριο του ενός ή του άλλου,πότε αυτά μπλέκονται,πότε συγχέονται οι ρόλοι.Ξέρω πως δεν είναι διάφανα όλ\'αυτά,είναι θολά τα νερά,γιατί έτσι μάθαμε να κάνουμε μια ζωή,δεν ζήσαμε το διαφορετικό,ποιος να μας το μάθαινε;Eμποτιστήκαμε λοιπόν με συμπεριφορές που αφομοιώσαμε,ως σωστές,καθώς κανένας,ποτέ δεν μας έδειξε άλλους τρόπους.Και γιατί σε οικογένειες με προβλήματα,κανένας,όχι μόνο εμείς,δεν είχε σωστή αντίληψη των ορίων.
Δυσκολεύεσαι να το καταλάβεις,γιατί στο έθεσα με όρους που σου φάνηκαν μάλλον τεχνικοί και αποστασιοποιημένοι.Άσε να σου δώσω λοιπόν κάποια προσωπικά παραδείγματα,να διακρίνεις πώς λειτουργούν όλ\'αυτά τα κολπάκια.Κάποιον καιρό η μητέρα μου με έκανε προσωπικό της εξομολογητή.Δηλαδή κατηγορούσε τον πατέρα μου σε μένα,τ\'αδέρφια μου,μου έλεγε πόσο κουραζόταν γιατί ο πατέρας μου δεν την \"καταλάβαινε\",έβγαζε όλες τις φοβίες της για το τι έβλεπε στην τηλεόραση και την έσκιαζε,μου περιέγραφε πως φερόταν ο πατέρας μου στο κρεβάτι,ενώ παράλληλα όποτε της κάπνιζε,με έβριζε και με μείωνε.Δεν καταλάβαινα γιατί αυτό ήταν επιβαρυντικό για μένα,γιατί μια ζωή για τη μητέρα μου τα παιδιά της δεν ήταν τα παιδιά της.Έναν μου αδερφό τον είχε για καμάρι της,έναν για ντάντεμα,το μωρό που παρέμενε έτσι ανεξάρτητα από την ηλικία του,εμένα είτε ως ανταγωνίστριά της,είτε ως εξομολογήτρα,σε θέση ψυχίατρου,σεξολόγου,καφετζ ούς και-επιπρόσθετα-οικιακής βοηθού,καθώς ποτέ δεν ένιωθε ικανή,δυνατή να φέρει σε κουμάντο το σπίτι,οπότε βοήθαγα εγώ,γιατί τη\"λυπόμουν\"(άλλη λέξη για το ότι είχα ενοχές,γιατί με τις ενοχές με χειριζόταν).
Πάμε τώρα να δούμε πόσος καιρός πέρασε μέχρι να καταλάβω πως δεν ήμουν ούτε η ψυχίατρος,ούτε η εξομολογήτρα,ούτε η σεξολόγος,ούτε ο σάκος του μποξ,ούτε το φιλαράκι της μάνας μου,ούτε βέβαια η παραδουλεύτρα της.Χρόνια.
Γιατί έκανα να το δω χρόνια;Γιατί δεν έβλεπα πότε η μητέρα μου υιοθετούσε ρόλους για να με χειρίζεται ανάλογα την περίσταση;Γιατί δεν έβλεπα πως ήμουν καλό παιδί γιατί ένιωθα ενοχές όταν δεν ήμουν;Μα θέλει ρώτημα ρε Αμελί;ΔΕΝ ΤΟ ΕΖΗΣΑ ΠΟΤΕ ΜΟΥ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ.Μαθαίνουμε ό,τι ρουφάμε από το περιβάλλον μας,με τη μορφή βιωμάτων.Το παράδειγμα λοιπόν δεν το είχα ποτέ για το ποια είναι τελικά ρε η δουλειά μιας μάνας,ποιος ο ρόλος της και ανάλογα ποια η δική μου,ποιος ο ρόλος μου.
Πάμε τώρα στο δικό σου σπίτι.Η αδερφή σου έχει αφεθεί στη δική σου ευθύνη.Οι γονείς πού είναι Αμελί,γιατί δεν παίζουν το ρόλο τους;Κάποιοι τον άφησαν σε σένα.Η Αμελί υποφέρει γιατί παίζει ρόλους έξω απ\'αυτήν,αλλά ταυτόχρονα δεν ξέρει να χαράξει τα όριά της,δεν το έμαθε ποτέ.Ψάχνει να τα βρει,χάνεται,πελαγοδρομεί,� �λλά πού να βρει απαντήσεις,αφού δεν το έζησε το ρημάδι το όριο.
Έρχεται λοιπόν και αφήνει τον εαυτό της ενοχικά σε άλλους ρόλους,υποχωρεί,γιατί δεν έμαθε τον τρόπο να \"κλείνει\"πόρτες.
Η μητέρα μου δεν μου εξομολογείται πια τίποτε.Γιατί δεν είμαι ο εξομολόγος της πια.Η μητέρα μου δεν μου λέει τι κάνει στο κρεβάτι ή τι δεν κάνει με τον πατέρα μου,γιατί δεν είμαι η φιλεναδίτσα της.Δεν της κάνω πια δουλειές,γιατί δεν είμαι η οικιακή βοηθός της.Δεν με παίρνει κάθε τρεις και μία τηλέφωνο να την καθησυχάσω γιατί έρχεται σεισμός,λοιμός και πανώλη στην Ελλάδα.Δεν μπαίνει στο σπίτι μου,γιατί όσες φορές έμπαινε ήταν για λάθος λόγους,με λάθος τρόπους και γιατί δεν έμαθε ποτέ να μην με χρησιμοποιεί ως αντικείμενο είτε για εκτόνωση,είτε για συμπαράσταση.Όταν λοιπόν θέτεις τους όρους σου και τα όριά σου,αλλά είσαι σταθερή σ\'αυτά(γιατί οι ενοχές για να είναι καλά η αδερφή σου είναι αυτές που σε κάνουν να ανοίγεις πάλι την πόρτα και η ανάγκη σου καταπατείται ξανά και ξανά),τότε κάποια στιγμή το μήνυμα περνάει στον άλλον πως εδώ θα σεβαστώ γιατί υπάρχει όριο και σταθερότητα.
Αυτά που σου γράφω τόσο αναλυτικά,είναι γιατί βλέπω να βασανίζεσαι,αλλά να γράφεις πως δεν μπορείς να κάνεις διαφορετικά.Μπορείς.Κοίτα πως.Μουρμουράει απέξω.Ωτασπίδες για αρχή,ή walkman με ωραία μουσικούλα.Όχι,δεν είσαι αναίσθητη,πηγαίνει για θεραπεία,δεν είναι ανάγκη να είσαι εσύ το σπιτικό υποκατάστατό της.Κλαίει.Της εξηγείς μία φορά-μόνο μία-πως την αγαπάς αλλά έχεις το δικαίωμα να μένεις μόνη που και που,αυτό δεν σημαίνει τίποτε για τη σχέση σας.Δεν καταλαβαίνει;Δικό της πρόβλημα,γιατί να το ζαλώνεσαι εσύ;
Ούτε εγώ έχω καταλάβει Αμελί τα πάντα για τα όριά μου.Κι εγώ,όπως εσύ,παλεύω γιατί δεν τα έζησα τα παραδείγματα.Σου γράφω όσα έκανα μόνο,έχω να κάνω κι άλλα πολλά.Αλλά δεν είναι και τόσο δύσκολο,μόνο θέλει λίγο να σκεφτείς\"εγώ γιατί ανοίγω στην τελική,αφού είπα ότι δεν θα ανοίξω;\"
χμ...ας κανω εναν μικρο προλογο.
η αδερφη μου δεν ειναι μονιμως ταραγμενη.
υπαρχουν και στιγμες που ειναι πολυ ηρεμη και τοτε γινεται πολυ δοτικη απεναντι μου.
υπαρχουν στιγμες που εχω την αναγκη της και εγω.
οποτε εδω δεν εχουμε να κανουμε με μια σχεση εξαρτησης μονο της αδερφης μου απο μενα,αλλα με μια ΣΧΕΣΗ ΑΛΛΗΛΕΞΑΡΤΗΣΗΣ.
ισως αυτο να εξηγει πολλα....
λουσιφερ ο λογος που ανακυκλωνομαι ειναι οτι ειμαι \"μπλοκαρισμενη.\"
δεν ειναι τοσο ευκολο να αλλαξει κανεις απο την μια μερα στην αλλη,απλα διαβαζοντας χρησιμες συμβουλες απο το φορουμ.
αν συνεβαινε αυτο τοτε οι ψυχοθεραπευτες θα ειχαν βαλει λουκετο:P
αν σε ενοχλει να διαβαζεις τα ιδια και τα ιδια και οποιον αλλον τον ενοχλει και τον κουραζει ας μην διαβαζει το thread μου.
τοσο απλο!
αλλα ξερεις κατι?το να γραφεις τα προβληματα σου, ειναι απο μονο του λυτρωτικο μερικες φορες.
το φορουμ για μενα περα απο την βοηθεια που εχω
παρει,λειτουργει και σαν ημερολογιο οπου καταθετω τα εσωψυχα μου,προκειμενου να λυτρωθω.
εξηγει παρα πολλα.....
ιδιως στο σημειο του αν δεν ανεξαρτητοποιηθείτε η μια απο την αλλη,
δεν θα βγειτε ποτε απο τον φαυλο κυκλο.
Γιατι πρεπει να γνωριζεις οτι οι ανθρωποι για να ισορροπουν πρεπει να ειναι ανεξαρτητοι.
Ουτε σε βοηθαει η αδερφη σου αλλα ουτε και εσυ την βοηθας με αυτο το πακετο.
Τωρα ποιος θα ξεκινησει την αλλαγη σε αυτο το σκηνικο αυτο το ξερετε εσεις.
Ολα αυτα με κινδυνο να τραβηξετε για πολλα χρονια ενα τετοιο βιολι.