Τα ποσοστα επιτυχιας της απεξάρτησης δεν είναι τόσο χαμηλά. Κατ'αρχάς μην μπερδεύετε τα πράγματα, και δείτε τα λίγο σωστά!!!!
Αν ρωτήσετε έναν γιατρό για τη χοληστερίνα , θα σας πει ναι,θεραπευεται. Αν παιρνεις τα χαπια που πρεπει και τρως σωστα, θεραπευεται.
Η χρήση ναρκωτικών όμως, είναι κάτι που απλώς επιδέχεται μια θεραπεία! Θεραπεία και όχι ίαση.
Σε ένα κέντρο απεξάρτησης προσφέρονται προγράμματα αποτοξίνωσης, απεξάρτησης, κοινωνικής επανένταξης και στήριξης για το υπόλοιπο της ζωής του χρήστη. Ίαση δεν υπάρχει. Οπρώην χρήστης ανά πάσα στιγμή, όταν βρεθεί σε δύσκολη θέση,μπορεί να λυγίσει και πάλι, να υποκύψει στον πειρασμό, αφού η ψυχολογική εξάρτηση δεν χάνεται ποτέ.
Παίζει ρόλο λοιπόν η θέληση του χρήστη να δώσει αγώνα για τη ζωή του. Οι περισσότεροι κάνουν την δοκιμή για αποτοξίνωση και μόλις τελειώσει η θεραπεία γυρίζουν πίσω στα μέρη τους , συναναστρέφονται τους χρήστες φίλους τους καθημερινά, τριγυρνάνε στα στέκια των χρηστών φίλων τους, βγαίνουν μαζί τους και συζητούν πόσο ωραίο είναι αυτό που κατάφερε ο απεξαρτημένος, αλλα οι υπόλοιποι ταυτόχρονα πίνουν λιγάκι, και ενίοτε του προσφέρουν λίγο για να μη θεωρηθούν αγενείς....
Αυτο ΔΕΝ είναι προσπάθεια! Είναι απλά μια ''προσπάθεια'' όσων νιώθουν άσχημα που αποδέχονται την κατάστασή τους. Κάνοντας μια δοκιμή απεξάρτησης πείθουν τον εαυτό τους πως έκαναν ότι μπορούσαν, αλλά φταίει το ότι στην ελλάδα τα κέντρα απεξάρτησης είναι ανοργάνωτα και αποτυχημένα, οι ελληνες γιατροί άχρηστοι και άσχετοι, και φυσικά η απεξάρτηση άθλος που κανείς δεν καταφέρνει να αντιμετωπίσει. Ξεκινώντας έτσι,δε γίνεται χωριό.
Τα ποσοστά είναι χαμηλά γιατί οι χρήστες είναι εκ φύσεως αδύναμοι χαρακτήρες, παραδίνονται στην αδυναμία τους, θεωρούν τους εαυτούς τους ανίκανους, αποβράσματα, άχρηστους, και ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ να βγουν από τον κόσμο τους, σίγουροι ότι 1.δε μπορούν να βγουν 2.δεν έχουν τίποτα να κάνουν στον κόσμο μας.
Όσοι θέλησαν να γλιτώσουν γιατί εκτίμησαν τη ζωή τους,γλίτωσαν.