8 μήνες μετά...

O αληθινός έρωτας είναι αγάπη για τον άλλο, πίστη και εμπιστοσύνη ασφάλεια, και σωστή επικοινωνία. Βέβαια το κατά πόσον αυτά θα δημιουργηθούν εξαρτάται από την ωριμότητα του καθενός, πως επιλέγει τον άνθρωπο του, την έλξη και τον πόθο, και αν θα θελήσει να συνεχίσει μαζί του μετά από αρκετό καιρό γνωριμίας. Βέβαια μετά άπό χρόνια γάμου κανείς δε ξερει πως θα εξελιχθούν τα πράγματα, όμως πιστευεω πως αν στηρίζεται σε τετοιες αρχές πιο εύκολα στεριώνει και κρατά στο χρόνο.
Άνθρωποι που διακατέχονται από τετοιες αρχές τις μεταδίδουν και στα παιδιά τους. Η οικογενεια είναι το φυσικό επεκόλουθο της ωραίας σχέσης και ευχαριστο αποτελεσμα για τετοιους ανθρώπους είναι η γεννηση και η ανατροφη των παιδιών, κι αμα κατι σου ειναι ευχαριστο και το θελεις, αφοσιώνεσαι και το αγαπάς. Η καλή και συνεχής επικοινωνία με τα παιδιά αποτρέπει από το να οδηγηθούν σε αποκλίνουσες μορφές συμπεριφοράς. Χρειάζεται βεβαια ο γονιός να αφιερώνει αρκετό χρόνο στο παιδί, παρά να γυρνά αργά το βραδυ στο σπίτι μετά από μια εξαντλητική μέρα και να ψάχνει υποκατάστατα της παρουσίας του, όπως γκουβερνάντες, ντιβιντι, τηλεόραση και συναφή. Επιτυχία για το γονιό είναι να τα καταφερει να δημιουργήσει σωστή επικοινωνία με το παιδί, το παιδί να τον εμπιστευεται. Επιτυχία είναι και να του περάσει σωστές αρχές ώστε να μπορεί να αντιμετωπίζει τις διάφορες προκλήσεις στην κοινωνία και στο σχολείο.
Ίσως είναι αρκετά εξειδανικευένα αυτά που γράφω για την εποχή μας. Σε όσους τα θελήσουν πιστευω δεν είναι ακατόρθωτα, άλλωστε ακόμα και στις μέρες μας υπάρχουν και αυτοί που δε χωρίζουν αλλά ζουν μονιασμένοι γιατί ζουν σ αυτό το πρότυπο.

Δεν τα βλέπεις και δεν τα ακούς ως 'επιχειρήματα', γιατί έχεις μια συγκεκριμένη ιδέα για το τι σημαίνει 'φύση' carrie, για την ακρίβεια ξεκινάς από τις δυνατότητες που δίνει η φύση (π.χ. τοκετός), τους διευκολυντικούς παράγοντες της φύσης (π.χ. οξυτοκίνη) και καταλήγεις σε συμπεράσματα για τις συναισθηματικές σχέσεις και τους κοινωνικούς ρόλους που 'πρέπει' να υπάρχουν.

Η επιστημονική κοινότητα ναι λέει αυτό που έγραψα παραπάνω, ότι το παιδί χρειάζεται δίπλα του έναν τουλάχιστον άνθρωπο που θέλει και μπορεί να ανταποκριθεί στις πρακτικές και κυρίως τις συναισθηματικές ανάγκες του. Συνήθως αυτός ο άνθρωπος είναι η βιολογική μητέρα. Και φυσικά λέει ότι τα πρώτα χρόνια είναι σημαντικά (όχι απαραίτητα καθοριστικά για όλη τη μετέπειτα πορεία του). Οπότε τι σημαίνει αυτό? Ότι π.χ. το παιδί της εργαζόμενης γυναίκας που έχει βοήθεια και από φιλιππινέζα έχει περισσότερες πιθανότητες να αποκτήσει ψυχολογικά προβλήματα? Ενώ η γυναίκα που μένει στο σπίτι ως συμπαραστάτης του άντρα της, διαμορφώνει πιο υγιείς προσωπικότητες?

Λογικα αν το παρεις, οτι το παιδι που εχει λαβει λιγοτερη γονεικη αγαπη και προσοχη, ή και καθολου, συνηθως θα δημιουργησει δυσκολοτερες σχεσεις πανω σε αυτο το μοτιβο και στο παιδι του θα βγαλει τυχον απωθημενα (επειδη εμενα οι γονεις μου δε με αγκαλιαζαν το σκαω το παιδι στις αγκαλιες) ή θα ανακυκλωσει την ιδια συμπεριφορα, και θα πρεπει να επεξεργαστει τα θεματα του για να τα ξεπερασει και νακανει καλες σχεσεις. Δεν ειναι τυχαιο που πολλα ατομα που εχουν φαει ξυλο ως παιδια θεωρουν το ξυλο οτι τους εκανε καλο και το χρησιμοποιουν και στα δικα τους παιδια. Παιδια που εχουν αναπτυξει μια ασφαλη προσκολληση και στο νεαρο της ηλικιας τους εχουν λαβει συναισθηματικη υποστηριξη, οκ εστω και απο τη φιλιππινεζα, γιατι η μανα τους δεν τα ενδιαφερει εφοσον ειχαν αγαπη απο τη νταντα τους, εχουν μεγαλυτερες πιθανοτητες να εχουν μεγαλυτερη αυτοεκτιμηση και θα κανουν καλυτερες σχεσεις. Νομιζω οτι δεν τα λεω μονο εγω αυτα.

Εγώ carrie συμφωνώ σχεδόν σε όλα που γράφεις.Ειδικά σε κάποια παραδείγματα που αναφέρεις έχεις απόλυτο δίκιο.Δυστυχώς η γυναίκα του σήμερα είναι άμεσα υπεύθυνη για την κατάντια των σχέσεων και του θεσμού της οικογένειας.Χωρίς να παραβλέπω και την ευθύνη των αντρών και το ότι η ζωή είναι πολύ απαιτητική πλέον για να δουλεύει μόνο ο ένας,αυτό το πράγμα με τις σημερινές γυναίκες είναι εξωφρενικό και δεν ξέρω που θα οδηγήσει.Αυτό το ανελέητο κυνήγι καριέρας,αυτό το ότι 'δεν έχουμε ανάγκη τους άντρες ' ,αυτό το 'κόντρα στη φύση' έχει γεμίσει τον τόπο με 'αρσενικές' γυναίκες,ανέραστες,νευρωτι κές.

Και το ότι πολλές κάνουν παιδιά γιατί 'έτσι πρέπει' και γιατί 'έτσι κάνουν και οι άλλοι' και μετά τα παρατάνε σε γιαγιάδες και μπειμπισίτερς για να κάνουν ταξιδάκια,φανερώνει και τη σύγχυση που υπάρχει στο μυαλό τους.Από τη μια κάνουν τα παιδιά 'για να μη λέει ο κόσμος ότι δεν έκαναν' μην έχοντας ιδέα για το πως πρέπει να μεγαλώσεις ένα παιδί,ούτε αυτές ούτε δυστυχώς και ο άντρας τους πολλές φορές και από την αλλη όταν τα παιδιά αυτά καταλήγουν με κακές παρέες,ναρκωτικά,εκτρώσεις κλπ να αναρωτιούνται 'τί πήγε στραβά;'

Quote:

---

Originally Posted by carrie

Λογικα αν το παρεις, οτι το παιδι που εχει λαβει λιγοτερη γονεικη αγαπη και προσοχη, ή και καθολου, συνηθως θα δημιουργησει δυσκολοτερες σχεσεις πανω σε αυτο το μοτιβο και στο παιδι του θα βγαλει τυχον απωθημενα (επειδη εμενα οι γονεις μου δε με αγκαλιαζαν το σκαω το παιδι στις αγκαλιες) ή θα ανακυκλωσει την ιδια συμπεριφορα, και θα πρεπει να επεξεργαστει τα θεματα του για να τα ξεπερασει και νακανει καλες σχεσεις. Δεν ειναι τυχαιο που πολλα ατομα που εχουν φαει ξυλο ως παιδια θεωρουν το ξυλο οτι τους εκανε καλο και το χρησιμοποιουν και στα δικα τους παιδια. Παιδια που εχουν αναπτυξει μια ασφαλη προσκολληση και στο νεαρο της ηλικιας τους εχουν λαβει συναισθηματικη υποστηριξη, οκ εστω και απο τη φιλιππινεζα, γιατι η μανα τους δεν τα ενδιαφερει εφοσον ειχαν αγαπη απο τη νταντα τους, εχουν μεγαλυτερες πιθανοτητες να εχουν μεγαλυτερη αυτοεκτιμηση και θα κανουν καλυτερες σχεσεις. Νομιζω οτι δεν τα λεω μονο εγω αυτα.

---

Ναι δεν τα λες μόνο εσύ αυτά και δεν νομίζω να διαφωνήσει κάποιος για τη σημασία της αγάπης και της προσοχής, ή τις καλές προοπτικές που σου ανοίγει ένας υγιής συναισθηματικός δεσμός με τη μητέρα και τους γονείς εν γένει. Με εξαίρεση βέβαια τη φράση που έβαλα με έντονα γράμματα, γιατί από πουθενά δεν προκύπτει ότι ένα παιδί που παίρνει αγάπη και από τη νταντά, αυτόματα παύει να ενδιαφέρεται για τη μάνα του.

Όμως αυτή η αγάπη και η προσοχή, δεν προϋποθέτει μια γυναίκα κλεισμένη στο σπίτι ή απόλυτα αφοσιωμένη στο μητρικό ρόλο (και του 'λιμανιού-συμπαραστάτη' στο σύζυγο). Η κοινωνική ζωή, τα ατομικά ενδιαφέροντα, η μόρφωση, η εργασία κλπ δεν αποτελούν απαραίτητα εμπόδιο, αντίθετα μπορούν να αποτελέσουν και διευκολυντικό παράγοντα στη συναισθηματική ισορροπία τόσο του ίδιου του ατόμου-μητέρας όσο και του ζευγαριού ή στη σχέση με το παιδί.

Θέλω να πω και γω τη γνώμη μου ως εργαζόμενη μητέρα. Δεν είναι δυνατόν να χτίζουν και οι δύο γονείς καριέρες χωρίς να μείνουν συναισθηματικά κενά στο παιδί. Δεν εννοώ απλά δουλειά, εννοώ καριέρα, που απορροφά πολύ χρόνο και ενέργεια από τον εργαζόμενο. Το παιδί χρειάζεται χρόνο και για ψυχική/συναισθηματική κάλυψη (αγκαλιές, ασφάλεια, παιχνίδι, ανατροφή/καθοδήγηση σε μικρή ηλικία αλλά και σε μεγαλύτερη φίλοι, καυγάδες, απογοητεύσεις κλπ) όσο και για πρακτικά πράγματα (διάβασμα, πηγαιν-έλα στα εξωσχολικά, φαγητό κλπ).

Ο ένας από τους δύο γονείς τουλάχιστον, πρέπει να κάνει πίσω στο θέμα της καριέρας. Μια πρωινή δουλεία, χωρίς τρομερό άγχος, που λήγει το πολύ στις 5, θα έπρεπε να είναι το ζητούμενο για αυτόν/αυτήν που θα αναθρέψει το παιδί (συνήθως, αλλά όχι απαραιτητα, η γυναίκα).

Κατά τ άλλα, συμφωνώ πως η μητέρα θα πρέπει να αποτελεί πρότυπο για το παιδί- κι αυτό το πετυχαίνει ούσα ανεξάρτητη, εργαζόμενη, ενδιαφέρουσα και όχι τμήμα της επίπλωσης του σπιτιού.