Originally Posted by
Mystic
Ω, ναι Θεοφανία έχει ένα μεγαλείο η μαυρίλα...Δεν αντιλέγω, το έχω σκεφτεί κι εγώ. Από την άλλη όπως λες δεν το επιλέγεις ακριβώς, υπάρχει η τάση, έρχονται οι εξωγενείς παράγοντες και κάθονται πάνω και την καλλιεργούν. Και μετά, ξέρεις, ο άνθρωπος-για να το πω απλοϊκά- επιστρέφει στο γνώριμο, ακόμα κι αν είναι τραυματικό. Αυτό ισχύει και είναι το "περίεργο" του ανθρώπινου ψυχισμού. Αλλά ας μην μπούμε σε ψυχαναλυτικά μονοπάτια. Καταλαβαινόμαστε. Άλλωστε βλέπω και τα αδέρφια μου. Ίδια οικογένεια, εντελώς διαφορετικά. Ίσως, τελικά, η Αποδοχή του εαυτού μας να είναι η αρχή της λύσης. Αποδέχομαι σημαίνει αγκαλιάζω, κατανοώ και προσπαθώ να αλλάξω ό,τι με χαλάει. Χαράσσω τη διαδρομή μου με ό,τι διαθέτω. Καλλιεργώ αυτά που θα μου χαρίσουν ψυχική ηρεμία. Μεγάλες κουβέντες...ωραίες, ωστόσο, ε; Ορίστε πήγα πάλι να με ματαιώσω. Εσωτερικός μονόλογος λοιπόν ξανά: Το ότι μπορώ και σκέφτομαι έτσι θα με βοηθήσει...δεν θα αμφισβητώ τις σκέψεις προς βελτίωση...