203 κιλά....σε απόλυτο πανικό...

Καλησπέρα...
Πόνος...
Πάντως η ψυχολόγος που με βλέπει στο ΑΧΕΠΑ και ετοιμάζει και ομάδα ειδική για παχύσαρκους, η ίδια κανονικού βάρους αλλά με πολλή πάλη, μου ανέφερε πρώτη το ¨θρήνο¨για το σώμα που χάνουμε και επίσης πως στην Αθήνα υπάρχει θεραπεύτρια με ειδικότητα σε παχύσαρκους που είναι στο φυσιολογικό βάρος ή οδεύουν εκεί. Επίσης, για τις αϋπνίες μου, είδα ψυχίατρο ο οποίος είναι και θεραπευτής με λακανική προσέγγιση, και έχει ασχοληθεί και αναλαμβάνει και άτομα με διατροφικές διαταραχές αλλά και με βαριατρικό χειρουργείο.
Χαρά...
Έρρωσθε κι ευημερείτε!!!
Καλές γιορτές!

μεδουσα μπορεις να μου πεις γι αυτον τον ψυχιατρο που λες

Να κάνω μερικές προτάσεις για την αποδοχή των σωματικών αλλαγών;
Ξέρω πως είναι να έχεις στο μυαλό σου ακόμα ότι είσαι πολύ παραπάνω κιλά. Διαβάζω τελευταία και ένα βιβλίο νευρολογίας που δείχνει πως το μυαλό έχει σχηματίσει μία εικόμα του σώματός μας και ακόμα και αν χάσουμε ένα μέλος (π.χ. πόδι ή χέρι) αυτό ακόμα φαντάζεται πως είναι με την παλιά εικόνα.
Στο βιβλίο κάνουν διάφορες ασκήσεις για να το διορθώσουν αυτό. Π.χ. χρησιμοποιούν πολύ καθρέφτες.
Κι εγώ βλέπω ότι όσο πιο πολύ κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, όσο τον παινεύω και βρίσκω κοπλιμέντα να του κάνω, τόσο καλύτερα νιώθω μέσα σε αυτό.
Θα βοηθούσε πιστεύω επίσης να κάνεις ενόραση, δηλαδή κλείνοντας τα μάτια να προσπαθείς να οραματιστείς το σώμα σου όπως είναι τώρα.
Φρόντισέ το και λίγο το σώμα σας, π.χ. με μασάζ, σπα, κάποιος άλλος ή εσύ δηλαδή να το ακουμπήσει και να διαβεί όλη του την επιφάνεια με αγάπη και φροντίδα.
Νομίζω ότι με εξάσκηση αυτών τον νοητικών ασκήσεων, σιγά σιγά θα αλλάξει η εικόνα που έχεις του σώματός σου μέσα στο μυαλό σου.

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Να κάνω μερικές προτάσεις για την αποδοχή των σωματικών αλλαγών;
Ξέρω πως είναι να έχεις στο μυαλό σου ακόμα ότι είσαι πολύ παραπάνω κιλά. Διαβάζω τελευταία και ένα βιβλίο νευρολογίας που δείχνει πως το μυαλό έχει σχηματίσει μία εικόμα του σώματός μας και ακόμα και αν χάσουμε ένα μέλος (π.χ. πόδι ή χέρι) αυτό ακόμα φαντάζεται πως είναι με την παλιά εικόνα.
Στο βιβλίο κάνουν διάφορες ασκήσεις για να το διορθώσουν αυτό. Π.χ. χρησιμοποιούν πολύ καθρέφτες.
Κι εγώ βλέπω ότι όσο πιο πολύ κοιτάω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, όσο τον παινεύω και βρίσκω κοπλιμέντα να του κάνω, τόσο καλύτερα νιώθω μέσα σε αυτό.
Θα βοηθούσε πιστεύω επίσης να κάνεις ενόραση, δηλαδή κλείνοντας τα μάτια να προσπαθείς να οραματιστείς το σώμα σου όπως είναι τώρα.
Φρόντισέ το και λίγο το σώμα σας, π.χ. με μασάζ, σπα, κάποιος άλλος ή εσύ δηλαδή να το ακουμπήσει και να διαβεί όλη του την επιφάνεια με αγάπη και φροντίδα.
Νομίζω ότι με εξάσκηση αυτών τον νοητικών ασκήσεων, σιγά σιγά θα αλλάξει η εικόνα που έχεις του σώματός σου μέσα στο μυαλό σου.

---

Ευχαριστώ θερμότατα για τις ιδέες. Και μάλιστα τις εφαρμόζω ήδη. Εχω βάλει παντού φόντο με φωτογραφία μου, ακόμη και στο κινητό μου, για να με συνηθίσω...Είναι λίγο δύσκολο αλλά σιγά σιγά θα βρω το βηματισμό μου με την εικόνα του σώματος....Μείον 135 κιλά είναι μεγάλη αλλαγή...

Ακη καλησπερα.
Ειμαι ενα καινούργιο μελος και χαρουμενη που μπορω να ειμαι με ανθρωπους που εχουμε τοσα κοινα. Ειχα φτασει 149 κιλα και τωρα ειμαι περιπου 78. Ενα πραγμα θελω να σου πω. Αισθανομαι ακριβως το ιδιο. Οι κουβεντες του κοσμου δεν με ακουμπουν καθολου. Ο καθρέφτης δειχνει αλλον άνθρωπο. Εγω ειμαι η ιδια...ποια ειναι αυτη στον καθρεφτη; αποφασισα να παρω τον χρονο μου, να συνηθισω αυτη την εικονα. Σιγα, σιγα . Ξερω οτι εχω αγωνα. Μεγαλο. Και εσυ επισης. Το πιο σημαντικο βημα εγινε. Θα ανταποκριθουμε πιστευω σε ολες τις προκλησεις. Καλο βράδυ.

μπράβο βρε Ακη και πάλι μπράβο!!!!

:thumbup::thumbup::thumbup:

Την καλησπέρα μου μαζί με μια απορία... Εγώ γτ τώρα αρχίζω να αναγνωρίζω το σώμα μου, ούσα 70 κιλά λιγότερο; Και επίσης στιγμές στιγμές τώρα μου φαίνομαι στρουμπουλή και όχι αρκετά κομψή αν και χωράω πια σε κάθε κάθισμα και περπατάω και πετάω;Και στα συν 70 με έβλεπα σχεδόν όπως σήμερα... Τι είδους νεύρωση είναι η δική μου; Ε; Κανείς εδώ να μου λύσει την απορία μου;

Μέδουσα νομίζω σε όλους συμβαίνει αυτό, η αίσθηση του εαυτού μας και της παρουσίας μας στο χώρο μεταλλάσσεται. Κι εγώ όταν ήμουν 52 κιλά κάποτε νόμιζα ώρες ώρες ότι ήμουν παχουλή. Όταν όμως πάχυνα μόνο σε φωτογραφίες συνειδητοποιούσα πόσο παχιά είμαι. Μου έχει αλλάξει επίσης η αίσθηση του τι είναι φυσιολογικό πάχος στους άλλους ίσως πια γιατί μένω Αγγλία κι εδώ οι περισσότεροι δεν είναι τόσο αδύνατοι όσο στην Ελλάδα. Όταν έρχομαι στην Ελλάδα παθαίνω σοκ πόσο αδύνατα είναι τα κοριτσάκια ενω κάποτε ήμουν κι εγώ έτσι.

Ακη , μια λεξη , ΟΥΑΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!:eureka::crazy::crazy::crazy::crazy::crazy::craz y::crazy::crazy::crazy::crazy::crazy::crazy::crazy :

Αγαπημένε Άκη, τι να γράψει κανείς για την απώλειά σου.
Σου αξίζουν συγχαρητήρια για τη δύναμη και την υπομονή σου.

Σου εύχομαι από καρδιάς, κάθε επόμενη μέρα να είναι και ευτυχέστερη,
πιο κοντά στη ψυχική και συναισθηματική ισορροπία που κάθε άνθρωπος αποζητά!

Να 'σαι καλά, να συνεχίζεις με χαμόγελο,
η ζωή είναι δύσκολη όμως πολύ όμορφη!
:love:

Quote:

---

Originally posted by Aphelia
Μέδουσα νομίζω σε όλους συμβαίνει αυτό, η αίσθηση του εαυτού μας και της παρουσίας μας στο χώρο μεταλλάσσεται. Κι εγώ όταν ήμουν 52 κιλά κάποτε νόμιζα ώρες ώρες ότι ήμουν παχουλή. Όταν όμως πάχυνα μόνο σε φωτογραφίες συνειδητοποιούσα πόσο παχιά είμαι.

---

Πόσο δίκιο έχεις Aphelia!

ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ πέρασαν από τη μέρα που χειρουργήθηκα. Είπα σήμερα να γράψω κάτι επετειακό. Δεν έχω όμως τίποτε επετειακό να πω ή να γιορτάσω. Η επέμβαση είναι κομμάτι μου, κομμάτι της ιστορίας μου πια και ό,τι κι'αν πω ή γράψω δεν αλλάζει τη βιαιότητα αλλά και την αναγκαιότητά της. Και την αποτελεσματικότητά της. 2 χρόνια και μια μετάβαση από 225 κιλά σε 90. Μειον 135 κιλά. Αν άλλαξα? Όσο ποτέ μου δε φανταζόμουν. Τί είναι αυτό που περισσότερο με άγγιξε? Αυτό που κυριαρχεί στη ζωή μου πια? Είναι μια ανισορροπία ανάμεσα στη λύπη και την άγνοια. Και όσο κι'αν αυτό είναι απρόσμενο, είναι τόσο αληθινό. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω λύπη για εκείνον που έχασα, που έφυγε από πάνω μου, για εκείνον που αγαπούσα όπως ήταν, τον άρρωστο παχύσαρκο εαυτό μου αλλά με εκείνον αφουγκραζόμουν τον κόσμο. Και υπάρχει άγνοια, γιατί δεν ξέρω πώς να ζήσω στα 90 κιλά. Είναι όλα τόσο καινούργια, δεν ξέρω πώς να τον αγαπήσω, πως να φτιάξω ξανά έναν κόσμο καινούργιο μαζί του. Αυτό που έφερε η επέμβαση ήταν η σωτηρία μου, ήταν η ποιότητα και η υγεία στη ζωή μου, αναμφισβήτητα. Ζώντας όμως σχεδόν 25 χρόνια μέσα στο έλος της παχυσαρκίας, είναι λογικό να έχω περισσότερες μνήμες από τότε παρά από αυτές που χτίζω τώρα κάθε μέρα. Το τίμημα που πλήρωσα με την επέμβαση ήταν κάτι το αναπάντεχο: Χωρίστηκα από το σώμα μου. Πριν από την επέμβαση δεν έβλεπα τίποτε, όλα όσα έκανα ήταν ένα, είχαν ένα σκοπό, να τρώω και να καταπίνω. Τώρα η επέμβαση με έβαλε απέναντι από το σώμα μου. Το ελέγχω, το φροντίζω, το διατηρώ, το προσέχω, το παρατηρώ, το προστατεύω. Ενώ πριν ήμασταν ένας αλλά δε διπλάσιο μέγεθος τώρα γίναμε δύο σε μονό μέγεθος. Εγώ και εκείνο. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα. Να μάθω από το να το φροντίζω συστηματικά, και να το αγαπώ. Δεν το έχω μάθει αυτό ακόμη. Στέκομαι πάντα απέναντι, γιατί είναι πολλές οι οδηγίες, οι ιατρικές εντολές και οι συναγερμοί που πρέπει να προσέχω. Δεν έχουμε ενσωματωθεί ακόμη εγώ και τα 90 κιλά μου. Τί αντιφατικό να έχω τόσα χρόνια ένα τεράστιο σώμα που να μην ενσωματώνεται πουθενά και τώρα που είναι πια 90 κιλά και χωράει παντού να μη μπορώ πάλι να το ενσωματώσω..Θεωρώ ότι όσο προστίθενται νέες εμπειρίες και γεγονότα, όσο ζω καλά με το νέο μου σώμα, τόσο περισσότερο θα "μπω" μέσα σε αυτό και θα γίνουμε ΕΝΑ. Εάν θα πρότεινα την επέμβαση? Ναι, χωρίς δισταγμό με μία προυπόθεση: Σωστή εσωτερική προετοιμασία για την αλλαγή. Καλή μας συνέχεια...

Μπραβο σου! Χωρις δισταγμο μιλα και με ενα ψυχολογο, θα σε βοηθησει πολυ πολυ! Δε μπορω να φανταστω ποσα περασες, σιγουρα θα ειναι πολλα και δε φτανει ενα φορουμ να τα μοιραστεις...
Εισαι ο ιδιος που ησουν και στα πολλα και στα λιγα κιλα, εισαι εσυ. Δεν εισαι αλλος, δεν εισαι εξω απο το σωμα σου, κατοικεις σε αυτο.
Καλη δυναμη, και φροντισε τον εαυτο σου γιατι δε θα το κανει κανεις αλλος για σενα...

Αγαπητέ Ακή ,καταλαβαίνω απόλυτα πως αισθανεσαι .οχι γιατι έχασα πολλα κιλά γιατι δεν τα εχω χάσει ακομα. Αλλα γιατι είχα εναν πολυ σκληρό άντρα που με κρατούσε απομονωμένη απο τον έξω κοσμο για πολλα πολλα χρονια.το αποτέλεσμα ειναι ακριβώς αυτο που αισθανεσαι. Δεν φταίει το σώμα σου. Φταίνε οι κοινωνικές μας δεξιότητες. Αυτές ειναι απαραίτητες να επικοινωνήσουμε πετυχημένα με τους ανθρώπους.. Δεν ξερω αν συμβαίνει και σε σένα αυτο, εγω φοβάμαι. Φοβάμαι να μιλήσω, φοβάμαι να συναναστραφω. Παρακαλάω να μην δω κανένα που ξερω στο δρόμο , κι αν δω κανω πως δεν τον ειδα. Οχι επειδη δεν τον συμπαθώ , δεν ξερω γιατι, γινεται αυτόματα. Αποφάσισα λοιπόν πως ειναι ζωτικής σημασίας να επικοινωνούμε σωςτα με τους γύρω μας και αποφάσισα να κανω ενα σεμινάριο απο το ιντερνετ το οποίο εχει θέμα την επικοινωνία και τις κοινωνικές δεξιότητες. Σιγουρα εχω να μάθω πολλα.και ανυπομονώ !:)

Quote:

---

Originally posted by Άκης
ΔΥΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ πέρασαν από τη μέρα που χειρουργήθηκα. Είπα σήμερα να γράψω κάτι επετειακό. Δεν έχω όμως τίποτε επετειακό να πω ή να γιορτάσω. Η επέμβαση είναι κομμάτι μου, κομμάτι της ιστορίας μου πια και ό,τι κι'αν πω ή γράψω δεν αλλάζει τη βιαιότητα αλλά και την αναγκαιότητά της. Και την αποτελεσματικότητά της. 2 χρόνια και μια μετάβαση από 225 κιλά σε 90. Μειον 135 κιλά. Αν άλλαξα? Όσο ποτέ μου δε φανταζόμουν. Τί είναι αυτό που περισσότερο με άγγιξε? Αυτό που κυριαρχεί στη ζωή μου πια? Είναι μια ανισορροπία ανάμεσα στη λύπη και την άγνοια. Και όσο κι'αν αυτό είναι απρόσμενο, είναι τόσο αληθινό. Υπάρχουν στιγμές που νιώθω λύπη για εκείνον που έχασα, που έφυγε από πάνω μου, για εκείνον που αγαπούσα όπως ήταν, τον άρρωστο παχύσαρκο εαυτό μου αλλά με εκείνον αφουγκραζόμουν τον κόσμο. Και υπάρχει άγνοια, γιατί δεν ξέρω πώς να ζήσω στα 90 κιλά. Είναι όλα τόσο καινούργια, δεν ξέρω πώς να τον αγαπήσω, πως να φτιάξω ξανά έναν κόσμο καινούργιο μαζί του. Αυτό που έφερε η επέμβαση ήταν η σωτηρία μου, ήταν η ποιότητα και η υγεία στη ζωή μου, αναμφισβήτητα. Ζώντας όμως σχεδόν 25 χρόνια μέσα στο έλος της παχυσαρκίας, είναι λογικό να έχω περισσότερες μνήμες από τότε παρά από αυτές που χτίζω τώρα κάθε μέρα. Το τίμημα που πλήρωσα με την επέμβαση ήταν κάτι το αναπάντεχο: Χωρίστηκα από το σώμα μου. Πριν από την επέμβαση δεν έβλεπα τίποτε, όλα όσα έκανα ήταν ένα, είχαν ένα σκοπό, να τρώω και να καταπίνω. Τώρα η επέμβαση με έβαλε απέναντι από το σώμα μου. Το ελέγχω, το φροντίζω, το διατηρώ, το προσέχω, το παρατηρώ, το προστατεύω. Ενώ πριν ήμασταν ένας αλλά δε διπλάσιο μέγεθος τώρα γίναμε δύο σε μονό μέγεθος. Εγώ και εκείνο. Και αυτό είναι το πιο δύσκολο από όλα. Να μάθω από το να το φροντίζω συστηματικά, και να το αγαπώ. Δεν το έχω μάθει αυτό ακόμη. Στέκομαι πάντα απέναντι, γιατί είναι πολλές οι οδηγίες, οι ιατρικές εντολές και οι συναγερμοί που πρέπει να προσέχω. Δεν έχουμε ενσωματωθεί ακόμη εγώ και τα 90 κιλά μου. Τί αντιφατικό να έχω τόσα χρόνια ένα τεράστιο σώμα που να μην ενσωματώνεται πουθενά και τώρα που είναι πια 90 κιλά και χωράει παντού να μη μπορώ πάλι να το ενσωματώσω..Θεωρώ ότι όσο προστίθενται νέες εμπειρίες και γεγονότα, όσο ζω καλά με το νέο μου σώμα, τόσο περισσότερο θα "μπω" μέσα σε αυτό και θα γίνουμε ΕΝΑ. Εάν θα πρότεινα την επέμβαση? Ναι, χωρίς δισταγμό με μία προυπόθεση: Σωστή εσωτερική προετοιμασία για την αλλαγή. Καλή μας συνέχεια...

---

Άκη πόσο χάρηκα για τα νέα σου!! Θυμάμαι το πρώτο σου μήνυμα... Βρίσκομαι εγώ σε αυτήν την κατάσταση αυτήν τη στιγμή, δεν είμαι για χειρουργείο αλλά πήρα πολλά κιλά..

Άκη.... Από πού να αρχίσω ακριβώς; Η αυτοεικόνα μου δεν έχει σχέση με αυτό που έβλεπα όσο κουβαλούσα όοοοολο τα βάρος που άντεξα. Τώρα αντέχω να βλέπω τις ατέλειές μου, αφού είναι στα όρια του φυσιολογικού τρόπω τινά. Η δε μεγάλη μου εσωτερική αλλαγή έχει να κάνει με την άρνησή μου να υποτιμώ τον εαυτό μου και τα θέλω μου και ως εκ τούτου και την διάθεση να καταπίνω και να μαι καλόβολη μόνο και μόνο για να κερδίζω συμπάθειες και ανοχές και απ' τους άλλους. Πόσο στοματικό αυτό ... να τρώω, να καταπίνω ... Να σηκώνω βάρη που δε μου ανήκουν. Τώρα κάνω καλύτερη σύνδεση με τον πραγματικό μου εαυτό. Νιώθω πως τώρα τον φροντίζω περισσότερο και αρχίζω να τον αγαπώ μέρα με τη μέρα.... Δε μου λείπει ούτε μια στιγμή απ τη Μέδουσα πριν ένα χρόνο. Όπως και να χει ... και το δικό σου ταξίδι μου φαίνεται όμορφο... αλλά κι εγώ δεν έχω παράπονο!!!!!!!!! :) Τους αγωνιστικούς μου χαιρετισμούς....:roll:

Ποσες φορες εχω διαβασει την ιστορια σου. Πολλες. Οποτε νιωθω την απογοητευση να με κυριευει ανατρεχω σ αυτην την σελιδα και βρισκω μεσα απ το ημερολογιο της εποχης που εδινες τον αγωνα σου, την αισιοδοξια το μηνυμα πισω απο τις λεξεις σου οτι ολα θα πανε καλα. Ουτε θυμαμαι πως επεσα πανω σ αυτην την καταχωρηση, τι εψαχνα και ποτε, τι σημασια εχει? Δεν εχω δει τα στατιστικα των προβολων, της καταχωρησης του θεματος σου ειμαι ομως απολυτως σιγουρη οτι εχει βοηθησει και βοηθαει περισσοτερο κοσμο απ οσον εχει μπει σ αυτην την σελιδα για να καταθεσει το ευχαριστω του, μαζι με τις προσωπικες εμπειριες του σχετικα με τον αγωνα του, τι αλλο απο τον αγωνα των περισσοτερων απο μας, να αγαπησει οπως του αξιζει, τον εαυτο του.

μπραβο φιλε! μολις διαβασα την ιστορια σου....πολυ δυνατη....ελπιζω να πηγαινουν ολα καλα στην ζωη σου και τα κιλα σου.

Αν ποτε ξαναμπεις θα ηταν καλο να πεις δυο κουβεντες πως το αντιμετωπισες....γιατι υπαρχουν ανθρωποι που θα τους εμπνευσει η ιστορια σου