Quote:
Originally posted by weird
Κρίνο να σου πω οτι το βρίσκω εξαίσιο αυτό που έγραψες.
Επίτέλους, νιώθω οτι έκατσες τοέβαλες κάτω, στο \"χαρτί\" και επικοινώνησες με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το μέσα σου και την αντίληψή σου των πραγμάτων σε εμάς.
Δεν βρήκα σημεία κάθετης διαφωνίας, δεν βρήκα σημεία ασαφή.
ωχχχ.... τοσο καλα τα εκανα???
Να σου πω οτι για να κατσεις να γραψεις κατι, θελει καλη στιγμη ηρεμιας και να μπορει το μυαλο να λειτουργησει.
Δεν υπαρχει παντοτε αυτη η κατασταση.
Μαλλον σημερα ημουν σχετικα ηρεμος και το ειχα καλα στο μυαλο μου.
Συμφωνώ στο οτι παίζει η χειραγώγηση του ανθρώπινου νου, με βάση το συναίσθημα του φόβου, μπροστά στο πεπερασμένο της ύπαρξης. Πιστεύω οτι κάθε ενοχή, έχει την ρίζα της πάνω σε αυτό το πεπερασμένο.
εχω δουλεψει αρκετα και για χρονια αυτο το σεναριο και εχω καταληξει στα συμπερασματα που διαβαζεις.
Μαλλον θα ψαξω να βρω βιβλια που να αναλυουν τα περι φοβου σαν κυριοτερο σημειο αναφορας στον ανθρωπο.
Μεχρι στιγμης δεν εχω διαβασει κατι και ολα αυτα ειναι δικες μου θεωριες, πιστευω ομως οτι αν ψαξω θα βρω πολλες αναλυσεις για αυτο και θα μπορεσω να εμβαθυνω και αλλο.
( Σκέψου, αν εγώ αύριο φέρω στον κόσμο ένα παιδί, οι πρώτες κουβέντες που θα σκεφτώ να του απευθύνω, θα ήταν :\"Σου χαρίζω ζωή, μα σου χαρίζω και θάντατο, γιατί δεν μπορώ να σου δώσω το ένα, χωρίς το άλλο. Σου χαρίζω την δυνατότητα της ευτυχίας και εκείνη της βαθιάς οδύνης, γιατί δεν μπορώ να σου εγγυηθώ το ένα χώρια απο το άλλο\". Αυτά τα λόγια θα έλεγα στο παιδί μου, με βαθιά χαρά, αλλά και θλίψη και ενοχή.... Και μεγαλώνοντάς το θα το ένιωθα ίσως σαν αντικείμενο προστασίας μου, χρέους μου να το προστατεύσω, απο τα ίδια τα δεδομένα του κόσμου, μέσα στο οποίο το έφερα, το ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑ. ¨ωστε έχω καταλήξει, οτι φόβος και ενοχή, πάνε πακέτο με την ανθρώπινη ύπαρξη, πράγμα το οποίο εκμεταλλέονται τα θρησκευτικά δόγματα.)
Δεν πιστευω οτι χαριζεις κατι σε ενα παιδι.
Πιστευω οτι ενα παιδι εφοσον γενιεται ειναι αυτονομη υπαρξη με τις δικες του αναγκες και σκεψεις.
Εχουμε δημιουργησει μια εικονα στον εαυτο μας, οτι επειδη γενναμε μια ζωη εχουμε και μας εχει τεραστιες υποχρεωσεις.
Νομιζουμε οτι ανακαλυπτουμε τον πλανητη απο την αρχη κατι που ειναι τελειως λαθος.
για το παιδι σου θα σου ελεγα, φροντισε να μην αποκτησει τις δικες σου ενοχες και φοβιες που πηρες απο το περιβαλλον σου και ακομα και τωρα που μιλαμε αγνοεις οτι εχεις.
Δεν αποκλειες το ενδεχόμενο της ύπαρξης του θείου, εφόσον όμως δεν πρόκειται για ένα θείο, που θα έχει την μορφή που μας πλασάρανε... Ενός μεγαλοδύναμου, ανώτερου κριτή όλων, των πάντων, Θεού...
δεν αποκλειω γιατι δεν γνωριζω οχι για κανενα αλλο λογο.
Οτι δεν γνωριζω μπορει να μην υπαρχει αλλα μπορει και να υπαρχει.
Το ζητουμενο ομως (και κυριαρχο στη συζητηση) ειναι πως εγω τοποθετουμε απεναντι στο ζητημα και οχι αυτο που εγω δεν γνωριζω.
Πρεπει λοιπον να μπουνε οροι σε αυτο αλλιως το προβλημα θα ειναι αποκλειστικα δικο μου.
Δεχομαι η οχι κατι ανωτερο απο εμενα?
Μου αρκει να καθομαι σε ενα παρκο και να βλεπω τον ουρανο
(η σε ναο - δεν εχει σημασια) να λεω προσευχες και να λεω οτι μιλαω με τον θεο???
και πολλα ακομα ερωτηματα που συνθετουν το πανελ.....
Εγω για να μην μακρυγορω φανταζεσαι οτι τοποθετουμε αναλογα....
Δεν δεχομαι κανενα ανωτερο απο εμενα και αυτο ειναι ληγμενο.
Αδιαφορω αν ειναι ανθρωπος, ζωο, φυτο η θεος η παγκακι η το ψυγειο μου.
Δεν συνδιαλεγομαι με κανενα δια των μονολογων.
Αν αρχιζω και λεω προσευχες η να μουρμουριζω μονος μου, θεε μου βοηθα με, ειναι δικη μου εσωτερικη αναγκη η οποια δεν μεταφερει κανενα μυνημα και καμια επικοινωνια εξω απο εμενα.
Συμφωνώ... Θα σου γράψω ένα απόσπασμα ενός βιβλίου, που αφορίζει τον χριστιανισμό και λέει \" οι πόρτες του θεού είναι πιο ανοιχτές για τις πόρνες κι όλους εκείνους που θεωρούμε αμαρτωλούς\"....
Να καταθέσω εδώ και κάτι άλλο, προσωπικό μου.
Στην εφηβεία μου, είχα έντονες υπαρξιακές ανησυχίες. Απευθύνθηκα στον πατέρα μιας φίλης, που ήταν παπάς ( προτεστάντης) και του είπα \" Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τον θεό έτσι όπως μου λένε... Δεν τον νιώθω ανώτερό μου, αυστηρό μαζί μου, κριτή μου, σαν ενα μάτι πουμεπαρακολουθεί... τον νιώθω ίσο, φίλο... σαν... ένα χαρούμενο φως που με ραίνει και με γεμίζει ευεξία... σαν να μου χαμογελά\" \"Δεν πειράζει κορίτσι μου, μην νιώθεις άσχημα.... αυτό είναι ο θεούλης\" Μου είπε.
παραπερα, αμα ρωτησεις αλλο παπα, θα σου πει αλλα.
Και πιο διπλα θα σου πει παραλλα.
Ο καθενας εχει την εκδοχη που τον βολευει.
Οταν μαζευονται πολλοι και μπερδευονται εκει πια, πιανουν τα αγια βιβλια και τα ερμηνευουν.
Απο το πολυ τσακωμο και γκρινια και την πολυ ερμηνεια των γραφων, γινανε 1000 κομματια και επονται χιλιαστες, ιεχωβαδες και ενα σωρο κατηγοριες.
Ετσι λοιπόν φανταζόμουν τον θεό τότε...
εγω εχω θεα οχι θεο,
και αυτο ειναι το μωρο μου.
Να ομολογησω λοιπον οτι φανταζομαι και εγω πως θα περασω το βραδυ μαζι της....
Εχει ενα νοημα ομως αυτο, με το θεο τι να φανταστεις???
ας ειναι οπως θελει, δεν μας αφορα το θεμα.
Πλέον ξέρω, οτι κάθε άνθρωπος έχει μέσα του έναν Ανώτερο Εαυτό... Που ξετυλίγεται όταν αξιοποιήσει στο έπακρο το έιναι του....που είναι απαλλαγμένος απο το στενό πετσί του ατομικιστικού εγωισμού.
Είμαστε όλοι , βαθιά μέσα μας μικροί θεοί.
καλη ερμηνεια δινεις.
Μέσα μας, υπάρχουν οι φλόγες του ανώτερου,
του θεϊκού θα μπορούσε να πει κανείς.
Κι όταν ο άνθρωπος αυτοπραγματώνεται, έχει ολοκληρώσει την αποστολή του...
Να γίνει αυτός που είναι.
Ένας΄Άνθρωπος....
μια χαρα μου κανει για να δωσω μια ερμηνεια στο νοημα της ζωης.
Θα ΄δούμε τότε, ότι η πλήρωση επιφέρει αρμονία, γαλήνη, ηρεμία όχι ένταση και ανησυχία... Και αυτές οι έννοιες είναι που χρωματίζουν κατ΄εμέ, την έννοια του θείου, του Ανώτερου.
Σ ευχαριστώ που μοιράστηκες τόσο καθαρά τις θέσεις σου Κρίνο.
γι άλλη μια φορά, ήσουν πηγή έμπνευσης.
ο διαλογος παντα δινει και παιρνει στοιχεια σε ολους.
χαρηκα που καναμε μια ενδιαφερουσα ανταλλαγη αποψεων οπως επισης οτι διαπιστωσα οτι ξυνεις το μυαλο σου περα απο το επιδερμικο που ειανι το συνηθες.
Θα σε συμβουλευα να μην υπεραναλυεις την ζωη, ειναι πολυ πιο απολη απο οτι αναγκαζεσαι να πιστεψεις.
