:)
Πάντα συγκινούμαι απο την αληθινότητα των γραπτών σου.
Κοίτα να σε φροντίσεις και να βρείς κάποιον να κάνετε το πλησίασμα.
Το πλησίασμα του εαυτού με τον εαυτό σου....
Printable View
:)
Πάντα συγκινούμαι απο την αληθινότητα των γραπτών σου.
Κοίτα να σε φροντίσεις και να βρείς κάποιον να κάνετε το πλησίασμα.
Το πλησίασμα του εαυτού με τον εαυτό σου....
Ώρες ώρες γράφεις κάτι ωραία ρε weird!Quote:
Originally posted by weird
Κοίτα να σε φροντίσεις και να βρείς κάποιον να κάνετε το πλησίασμα.
Το πλησίασμα του εαυτού με τον εαυτό σου....
Κ δε μ΄αρέσει να λέω συνέχεια πόσο μ\'αρέσουν
αλλά δεν άντεξα πάλι....
Νά\'σαι καλά:)
Σ ευχαριστώ καλή μου...
είναι που με εμπνεεις.
Φαντάσου μιαν εικόνα στον καθρέπτη που συναντά την αληθινή οντότητα που αντιγράφει,
ή ένα δωμάτιο να λούζεται μέσα στο άπλετο φως...
\" μυστικό να μην είναι κανένα
ανάμεσα σε μένα
και την αληθινή εμένα\"
:)
Και πάλι, σου το εύχομαι.
Ο θυμός της ανικανότητας.
Κάθε δε μπορώ και κάθε χτύπημα οργής.
Πως με χτυπάω τόσο?
Που είναι αυτές οι σιδερένιες λέξεις?
Ποια είναι η αλήθεια?
Ένα ψάρι κόντρα στο κύμα.Όχι,τα ψάρια δεν πάνε κόντρα στο κύμα.Προτιμάνε να κρύβονται στο βυθό κ να μένουν ανέπαφα με τα κύμματα.
Δεν είμαι ψάρι λοιπόν?
Μήπως είμαι ένας άνθρωπος που παλεύει με το κύμα να βγει στη στεριά?
Μήπως πάλι τα κύμματα είναι η οργή της απελπισίας μου?
Μα αυτά με καθυστερούν να βγω!!!
Η ΝΥΧΤΑ ΣΤΟ ΝΗΣΙ
\'Ολη τη νύχτα κοιμήθηκα μαζί σου
κοντά στη θάλασσα, στο νησί.
\'Ησουν άγρια και γλυκιά ανάμεσα στην ηδονή και στον ύπνο
ανάμεσα στη φωτιά και στο νερό.
\'Ισως πολύ αργά
ενώθηκαν τα όνειρά μας,
στα ψηλά ή στα βαθιά,
στα ψηλά σαν κλαδιά που κουνάει ο ίδιος άνεμος,
στα χαμηλά σαν κόκκινες ρίζες που αγγίζονται.
\'Ισως το όνειρό σου
χωρίστηκε από το δικό μου
και στη σκοτεινή θάλασσα
με έψαχνε
όπως πρώτα
όταν δεν υπήρχες ακόμα,
όταν χωρίς να σε διακρίνω
έπλεα στο πλάι σου,
και τα μάτια σου έψαχναν
αυτό που τώρα
- ψωμί, κρασί, έρωτα και θυμό -
σου δίνω με γεμάτα χέρια,
γιατί εσύ είσαι το κύπελλο
που περίμενε τα δώρα της ζωής μου.
Κοιμήθηκα μαζί σου
όλη τη νύχτα, ενώ
η σκοτεινή γη γυρίζει
με ζωντανούς και νεκρούς,
και σαν ξύπνησα ξάφνου
καταμεσής στη σκιά
το μπράτσο μου τύλιγε τη μέση σου.
Ούτε η νύχτα, ούτε ο ύπνος
μπόρεσαν να μας χωρίσουν.
Κοιμήθηκα μαζί σου
και ξύπνησα με το στόμα σου
βγαλμένο από τον ύπνο
να μου δίνει τη γεύση από τη γη,
από τη θάλασσα, από τα φύκια,
από το βάθος της ζωής σου,
και δέχτηκα το φιλί σου
μουσκεμένο από την αυγή
σαν να έφθανε
από τη θάλασσα που μας περιβάλλει.
Πάμπλο Νερούδα
Έρωτας! Ιδου, η κινητήρια δύναμη της ζωής...
ΑΠΟΥΣΙΑ
Μόλις σε άφησα,
έρχεσαι μαζί μου, κρυστάλλινη
ή τρεμάμενη,
ή ανήσυχη, πληγωμένη από μένα
ή ξέχειλη από έρωτα,
καθώς τα μάτια σου
σφαλίζονται πάνω στο δώρο της ζωής
που αδιάκοπα σου αφήνω.
Αγάπη μου,
συναντηθήκαμε
διψασμένοι και
ήπιαμε όλο το νερό και το αίμα,
βρεθήκαμε
πεινασμένοι
και δαγκωθήκαμε
όπως δαγκώνει η φωτιά,
αφήνοντας πάνω μας πληγές.
Αλλά περίμενέ με,
φύλαξέ μου τη γλύκα σου.
Εγώ θα σου δώσω
κι ένα τριαντάφυλλο.
Του ίδιου...
Αχ τι καμώματα είναι τούτα,
μέσα στης νύχτας το βαθύ σκοτάδι,
με την παραζάλη του ποτού να ξεθυμαίνει
και τα γιασεμιά να βροντοφωνάζουν την παρουσία τους..
Είσαι πλανεύτρα
μια πανσέληνος όσες και οι ευχές των ανθρώπων.
Όλα τα μάτια πάνω σου στραμμένα, μαγνητισμένα
απο το μυστηριακό σου φως.
Πλέεις καταπέλαγα και χαράζεσαι
πάνω στης θάλασσας την ακούραστη ράχη.
Τεντώνεσαι και πλευρό αλλάζεις βιαστικά
στριφογυρίζοντας του ουρανού το κατωσέντονο.
Σονάτα καλοκαιρινή
έλα να λικνιστώ στον αχό σου
παραμάσχαλα πήρα το τραγούδι σου και
πλέκω νυχτερινά όνειρα στο άκουσμά σου.
Έρωτα, ζωή και πλάση,
τι οπτασίες με κηνυγούν απόψε.
Κόκκινο βαθύ
κόκκινο τριανταφυλλί
έλα και γύρε στη ράχη μου
δώσε μου του βράχου το φιλί
όλο άλμη
χρώμα του αίματος
ο πόνος
χωρίς αγάπη δεν έρχεται
Και εσύ μενεξεδί
χάραξέ μου ένα πουλί
πάνω στην πατούσα
να μπορώ να πετάω ελεύθερα
στους ανατέλλοντες ορίζοντες
στα άπατα δειλινά
τα αβαθή όρη της λύπης μου
Βωλόδερνα με τα κύματα
άκουγα τον αχό σου
το σιωπηλό αγκομαχητό
που έβγαινε απο τα μέσα
Σε έψαχνα εψές καταμεσήμερο
ατίθαση ψυχή μου
που πήγες και μου κρύφτηκες
πίσω απο της νύχτας
τον καταφώτεινο ήλιο;
Μας είπαν ψέματα
ενώ μεγαλώναμε
μας έπεισαν
πως το σκοτάδι
υπάρχει.
Μέρες σε έψαχνα
και μέρες αντίκρυζα
πύρινα νεφελώματα
και σκόνη απο άστρα
χλωμά φεγγάρια
και ουρανό σκούρο μπλέ.
Μέσα μας
κατοικεί μονάχα
το απόλυτο σκοτάδι.
Έτσι όπως συνηθίζεις
να με αποσπάς απο τη γλυκιά μου ρέμβη
απο του λήθαργου το σύθαμπο
το όναμά μου ψιθυρίζοντας
καλώντας με
ψάχνοντάς με
ανάμεσα απο μυρωδιές
αναστενάγματα
χαιδέματα
μαλλιά
Σαν να θελεις να στιγματίσεις
της στιγμής μας το παρόν
Να το επισφραγίσεις με εκείνη
την παράξενη οικειότητα
που γεύομαι στο φιλί σου
Τι δεσμοί περίεργοι ανάμεσα
στους ανθρώπους.
Αψηφούν τον χρόνο
την απόσταση
και όλα εκείνα τα συμβατικά
προς την καρδιά μας μέτρα.
Για ορισμένες έννοιες
οι λέξεις
δεν έχουν εφευρεθεί ακόμα.
Κι έτσι όπως συνηθίζεις να
με αποσπάς
να με ξεκολλάς
απο τον ειρμό μου
θα εφεύρω εγώ την ονομασία
γι αυτό που νιώθω:
Ανήμερο
Μαγνήτισμα
Ανεξιχνίαστο.
ΤΟ ΜΕΓΑΛΩΜΑ.
Χιλιάδες ζωές
Πέρασαν μέσα από το κορμί
Μονοπάτια διανύθηκαν
Άλλοτε ήρεμα
Με ψευδή σιγουριά
Άλλοτε απεγνωσμένα
Το μεγάλωμα…
Ένα κυνηγητό είναι στου χρόνου
Τα χνάρια
Και μια γέννηση
Σαν κάτι μέσα σου
Που σαλεύει
Kαι θέλει να βγει
Νομίζεις κάθε φορά
Πως έβλεπες
Πως ήξερες
Αλλά το παρελθόν
Αλλάζει ανάλογα
Με της ματιάς σου
Το ύφος
Λες και το κοιτάς
Μέσα από καλειδοσκόπιο
Άλλα τα σχέδια και άλλα τα νοήματα
Με του χρόνου το πέρασμα.
Και πόσα μυστικά
Αποκαλύπτονται
Και λες
Τώρα κατάλαβα
Για να πεις αργότερα
Πως τίποτα δεν είχες καταλάβει
Το μεγάλωμα…
Επώδυνη αργή συνειδητοποίηση
Σαν ανάδυση
Από σκοτεινά
Δύσκολα νερά
Σαν επαναφορά
Από βαθύ λήθαργο
Αχ κι όταν εκείνα
Τα καρφιά
Έχουν συλλάβει τον Χρόνο
Ακινητοποιώντας τον
Κι εσένα μαζί
Σ’ ένα κομμάτι παλιό
Στο ατόφιο Παρελθόν
Τότε που μάτωσες
Χωρίς ποτέ να φροντίσεις την πληγή.
Μαγκωμένος έτσι προχωράς
Και λειψός
Με τη μισή καρδιά στο τώρα
Και την άλλη μισή στο τότε
Σαν σε άγριο διχασμό
Ανάμεσα
Στην μέρα και τη νύχτα
Στην χαρά και την λύπη.
Σαν σε μια χαρμολύπη.
Όλα ανάκατα και όλα θολά
Και τα συναισθήματα μορφές γιγαντωμένες
Και η βροχή να θολώνει το τζάμι
Και της λογικής σου οι υαλοκαθαριστήρες
Να δουλεύουν αδιάκοπα
Μα κάποτε χωρίς να επαρκούν
Μέχρι μέσα σου να ξημερώσει
Εκείνος ο άτακτος Ήλιος
Παλλόμενος
Ολοζώντανος
Το Φώς…
Το γέννησες
Σε πόνεσε
Μα τώρα βλέπεις!
Έχεις όραση μικρή μου
Μεγάλωσες, με τόση
Απότομη
Βραδύτητα.
Αγγιστρώθηκα απ\'την τελευταία μου ελπίδα μα κι αυτή μου γύρισε την πλάτη.
Δε μπορώ να σπάσω την ατσάλινη μάσκα.Δε μπορώ να την ξεκολήσω από πάνω μου.Δε μπορώ καν να γράψω.
Κ αναρρωτιέμαι ο πιο μεγάλος πόνος είναι νεκρός?
Τον νιώθω μέσα μου,ακούω το σφυγμό του μα είμαι ανέκφραστη,ανίκανη να βγάλω ένα δάκρυ.Ατσάλινο πρόσωπο,ατσάλινη φωνή,ατσάλινες σκέψεις,ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.
Τον κουβαλάω μέσα μου χωρίς να με διαλύει...κι αυτή είναι μια αίσθηση γλυκιά....Τον βλέπω,μιλάμε μα δε με πληγώνει,δε μου τρώει τα σωθικά...παράξενη αίσθηση.....
κι εγώ αναρρωτιέμαι φοράω μάσκα ή γίναμε φίλοι?
Τόσα χρόνια άλλα ήξερα.Έκλαιγα,έπεφτα στο πάτωμα,γινόμουν ένα μαζί του,τον άφηνα να καίει την ψυχή μου,να διαπερνάει κάθε κύτταρό μου,να με ρίχνει στην κόλαση...να βρίσκει δρόμο πάνω απ\'το κορμί και την ψυχή μου για να φύγει.Ποτέ δεν έφευγε για πάντα όμως.Ξαναγυρνούσε ο ίδιος πόνος μεταμφιεσμένος σε άλλον.
Τώρα ο δρόμος είναι ανοιχτός μα αυτός αρνείται να περάσει.Κάθεται κάπου βαθιά μέσα μου και μου δίνει δύναμη να τον αντέξω.Μου χάρισε αυτή την ατσάλινη μάσκα να παλέψω στα δύσκολα.
Αλλά δεν τη φοράω,λάθος έκανα......νιώθω δυνατή γιατί απλά μου τη χάρισε......
γιατί κατάλαβα πως ο πόνος δεν έχει σκοπό να με πονέσει.
Όμως τώρα που ξεκίνησα να γράφω αναρρωτιέμαι... μήπως όλα αυτά είναι λόγια της μάσκας?
Θα φανεί,γιατί οι μάσκες αργά ή γρήγορα πέφτουν.
Quote:
Originally posted by Arsi
Αγγιστρώθηκα απ\'την τελευταία μου ελπίδα μα κι αυτή μου γύρισε την πλάτη.
Δε μπορώ να σπάσω την ατσάλινη μάσκα.Δε μπορώ να την ξεκολήσω από πάνω μου.Δε μπορώ καν να γράψω.
Κ αναρρωτιέμαι ο πιο μεγάλος πόνος είναι νεκρός?
Τον νιώθω μέσα μου,ακούω το σφυγμό του μα είμαι ανέκφραστη,ανίκανη να βγάλω ένα δάκρυ.Ατσάλινο πρόσωπο,ατσάλινη φωνή,ατσάλινες σκέψεις,ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ.
Τον κουβαλάω μέσα μου χωρίς να με διαλύει...κι αυτή είναι μια αίσθηση γλυκιά....Τον βλέπω,μιλάμε μα δε με πληγώνει,δε μου τρώει τα σωθικά...παράξενη αίσθηση.....
κι εγώ αναρρωτιέμαι φοράω μάσκα ή γίναμε φίλοι?
Τόσα χρόνια άλλα ήξερα.Έκλαιγα,έπεφτα στο πάτωμα,γινόμουν ένα μαζί του,τον άφηνα να καίει την ψυχή μου,να διαπερνάει κάθε κύτταρό μου,να με ρίχνει στην κόλαση...να βρίσκει δρόμο πάνω απ\'το κορμί και την ψυχή μου για να φύγει.Ποτέ δεν έφευγε για πάντα όμως.Ξαναγυρνούσε ο ίδιος πόνος μεταμφιεσμένος σε άλλον.
Τώρα ο δρόμος είναι ανοιχτός μα αυτός αρνείται να περάσει.Κάθεται κάπου βαθιά μέσα μου και μου δίνει δύναμη να τον αντέξω.Μου χάρισε αυτή την ατσάλινη μάσκα να παλέψω στα δύσκολα.
Αλλά δεν τη φοράω,λάθος έκανα......νιώθω δυνατή γιατί απλά μου τη χάρισε......
γιατί κατάλαβα πως ο πόνος δεν έχει σκοπό να με πονέσει.
Όμως τώρα που ξεκίνησα να γράφω αναρρωτιέμαι... μήπως όλα αυτά είναι λόγια της μάσκας?
Θα φανεί,γιατί οι μάσκες αργά ή γρήγορα πέφτουν.
Προστασία... ατσάλινη.
Μου θυμίζεις μια φράση...
\"και κάτι μέσα σου
ζεστό
....
θέλει να βρει το
δρόμο του...
να αποδράσει...
δειλά δειλά...
τον ασβέστη σου να σπάσει\"
Σου εύχομαι να ελευθερωθείς, να μαλακώσεις...
Με την μουσική,
με τον χορό,
με την επαφή,
με ότι έχει ανάγκη αυτήν την ώρα η ψυχή σου.
Σ΄ευχαριστώ weird:)
ακριβώς έτσι νιώθω....μαζί με τον πόνο που διώχνει το ατσάλι,διώχνει και πολλά γλυκά και ζεστά συναισθήματα που δε θα μπορούσα να ζήσω χωρίς αυτά.Μ΄αρέσει το φωτεινό χρώμα της ευαισθησίας μου και ούτος ή άλλος ξέρω ότι υπάρχει μέσα μου.Όπως κάνω συνήθως,ζω και το τωρινό μου κομμάτι παρατηρόντας το όμως κιόλας.Τι έχει να μου πει?Γιατί αυτήν την περίοδο παργκώνισε κάπως την ευαισθησία μου?κ.λ.π.κ.λ.π.
Αλλά μ΄αρέσει αυτό το ταξίδι......
Μια χαρά σε βλέπω!
Πάνω σε ανθισμένη άμαξα, τα άλογα να τρέχουν
τα μαλλιά τους να χαιδεύει ο άνεμος
κι εσύ να παρατηρείς τους καλπασμούς,
τα άλματα,
τα ρυάκια,
κι όλα τα ωραία.
Ηρεμα και ατάραχη.
Συνέχισε το ωραίο σου ταξίδι Άρσι!
;)
Βρίσκει ρωγμές η ευαισθησία και εκφράζεται....αχ πόσο το έζησα νοερά αυτό που έγραψες.....
να΄σαι πάντα καλά και εσύ και το ταλέντο σου να αγγίζει ψυχές:))
Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΟΥ ΦΩΤΟΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΣΚΙΑΣ
Περπάτησα
Και το βάδισμα
Μου έφερε
Αναστάτωση μεγάλη
Μπροστά σε κάθε μιρκό
Παράδεισο που φύτρωνε
Κατόπιν μου,
Μια μικρή Κόλαση
Θέριευε
Στο επόμενό μου βήμα.
Σαν
Έξαφνα
μανιτάρια
Ξεπήδησαν
Απο τα ακροδάχτυλά μου...
Το Φως και το
Σκοτάδι
Παλεύοντας το ένα τ\' άλλο
Ν\' αφανίσει
Και χίλιες μικρές φλογίτσες
Κούρνιασαν στο στήθος
Και χίλια μαύρα άλογα
Κάλπασαν στην ανάσα μου
Έψαξα να βρω
Το αντίδοτο
Της ακατάληπτης γέννας μου
Χωρίς έλεγχο να έχω κανένα
Στα γεννοβολήματά μου
Κι ενώ γυρνούσα το κεφάλι
Απο την μία μεριά
Και ευτυχούσα,
Απο την άλλη σαν
Το έγερνα
ΜΕ έπαιρναν τα δάκρυα
Γύρεψα στον ουρανό
Δίπλα σε ένα άστρο
Μια αποδοχή
Ενα ανάμεσα
Εναν Χώρο Ιερό
Δικό μου
Να τρυπώσω μέσα του
να εξοικειώσω όλα
Τούτα τα παράξενα
Σπιθοβολήματα
Αρπαξα τούφες απο Παράδεισο
Απο Κόλαση
Και μέσα στο μεγάλο μου Γουδί
Τις έλιωσα
Και ήπια το ζωμό τους
Νέκταρ θεϊκό
Γεύση
Απο Αρχέγονο Υλικό
Ώσπου
Σιγά σιγά
Σταμάτησαν να με αποπαίρνουν
Τα ίδια μου
Τα βήματα
Γαλήνεψα.
συγκλονιστικό....απλά ΥΠΕΡΟΧΟ.
Βαγιούλα μου
καλή σου μέρα και σε ευχαριστώ
Ξέρεις τι θέλω να σου πώ με αυτό το ποίημα?
Μάζεψε όλη την πύρινη Κόλαση που έχεις μέσα σου σε ένα Γουδί
Τον θυμό
Την αποστροφή
το μίσος
Την λύσσα για εκδίκηση
Το σκοτάδι σου όλο
μην αφήσεις στάλα
οτι πιο ποταπό
οτι πιο βρώμικο
μιαρό
πρόστυχο
εξευτελιστικό
μικρόψυχο
ζωωδες
εχεις μέσα σου
και αντί για ενοχη
νιώσε αθώα
νιώσε στοργή
για αυτόν τον βόρβορο. Δέξου και αγάπα.
:)
Προσπαθώ, Θε μου πόσο προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Όχι καλή μου weird δεν έχω αφήσει στον εαυτό μου ίχνος όλων των συναισθημάτων που λες. Δεν έχει χώρο η θλίψη για να αισθανθώ τόσο μικρόψυχα. Αν είχα τη δύναμη να σταθώ ίση απέναντι στους άλλους, αν έβρισκα τη δύναμη να φανερωθώ από τα σκοτεινά που κρύβομαι, αν έστω για λίγο σήκωνα το ανάστημά μου τότε ίσως με έπνιγαν τα σκοτεινά-εκδικητικά μου αισθήματα. Πρέπει να με αγαπήσω πρώτα και μετά να έχει χώρο η ψυχή για αυτολύτρωση.
Σε ευχαριστώ που με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Σε ευχαριστώ για το μεγαλείο σου που μου προσφέρεται.
Βαγια μου, κι εγώ σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια.Quote:
Originally posted by vaya
Προσπαθώ, Θε μου πόσο προσπαθώ να μαζέψω τα κομμάτια μου. Όχι καλή μου weird δεν έχω αφήσει στον εαυτό μου ίχνος όλων των συναισθημάτων που λες. Δεν έχει χώρο η θλίψη για να αισθανθώ τόσο μικρόψυχα. Αν είχα τη δύναμη να σταθώ ίση απέναντι στους άλλους, αν έβρισκα τη δύναμη να φανερωθώ από τα σκοτεινά που κρύβομαι, αν έστω για λίγο σήκωνα το ανάστημά μου τότε ίσως με έπνιγαν τα σκοτεινά-εκδικητικά μου αισθήματα. Πρέπει να με αγαπήσω πρώτα και μετά να έχει χώρο η ψυχή για αυτολύτρωση.
Σε ευχαριστώ που με κάνεις καλύτερο άνθρωπο. Σε ευχαριστώ για το μεγαλείο σου που μου προσφέρεται.
Θέλω όμως να σε ρωτήσω.
Αν κατάλαβα καλά, μου λες, οτι σε έχεις ποδοπατήσει τόσο πολύ, που δεν βρίσκεις ίχνος σκοταδιού μέσα σου...
Κι όμως, θα υπάρχει Βάγια μου.
Πιστεύω οτι το Σκοτάδι, είναι τόσο χρήσιμο όσο και το Φως μας.
Κάτι θα υπάρχει μέσα σου, μια στάλα θυμού, μια στάλα πίκρας... μπορείς να κοιτάξεις βαθύτερα και να μου πείς?
Κι αν ναι, κατά ποιού στρέφεται?
Το σκοτάδι υπάρχει ναι. Με κυκλώνει το νιώθω κι η πίκρα το ίδιο μα δεν μπορώ να το συγκεκριμενοποιήσω, να του δώσω διάσταση, να το κάνω υλικό, να το συγκεντρώσω,να το ερμηνέψω, πως να το πω? Είμαι εγώ αλλού, σε άλλη διάσταση. Δεν μπορώ να γυρίσω και να δω μέσα μου. Τώρα η πίκρα μου όλη είναι για τον εαυτό μου που δεν είμαι αλλιώς κι ούτε μπορώ να γίνω. Δεν είμαι ορατή. Σε μπέρδεψα? Εγώ πάλι χάθηκα.
Είναι αστείο που προσπαθώ να κάνω την ενδοσκόπησή μου και να τη δώσω να ερμηνευτεί. Πως να καταλάβεις το ακατάληπτο?
Η πίκρα μου όλη, είναι που δεν παύω να είμαι έτσι που μισώ.
Πόσο ζηλεύω όσους γνωρίζουν τον εαυτό τους, τι θέλουν, τι αγαπούν, τι μισούν, τι θα αλλάξουν όταν ξημερώσει.
Μίσος κατά του \"αδύναμου\" εαυτού σου λοιπόν γλυκιά μου?
Αυτό είναι το πιο καθαρό απο όλα όσα είδες κι ένιωσες?
Το βλέπω όπως το γράφεις εδώ ξεκάθαρα. ΜΙΣΟΣ και μου ακούγεται βαρύ. Δεν θέλω να σου πω ναι, μα έχεις δίκιο. Είναι το πιο καθαρό που βλέπω. Μου φταίω εγώ και πάλι μετανιώνω που το λέω.
Βάγια μου....Quote:
Originally posted by vaya
Το βλέπω όπως το γράφεις εδώ ξεκάθαρα. ΜΙΣΟΣ και μου ακούγεται βαρύ. Δεν θέλω να σου πω ναι, μα έχεις δίκιο. Είναι το πιο καθαρό που βλέπω. Μου φταίω εγώ και πάλι μετανιώνω που το λέω.
Αν μπορούσες να δώσεις φωνή σε αυτό το μίσος, τί θα ξεστόμιζε ενταντίον σου?
Τι θα είχε να σου προσάψει?
Αδυναμία ,δειλία, κυκλοθιμισμό, αυτολύπηση, θλίψη, κατάθλιψη, μηδέν.
Αυτό μόνο είσαι?Quote:
Originally posted by vaya
Αδυναμία ,δειλία, κυκλοθιμισμό, αυτολύπηση, θλίψη, κατάθλιψη, μηδέν.
Κι αν εσύ είσαι αυτό, οι γύρω σου τί είναι?
Αόρατοι
Αυτό μόνο?Quote:
Originally posted by vaya
Αόρατοι
Εκείνοι είναι δυνατοί? Σταθεροί? Ώριμοι? Θαρραλέοι?Χαρούμενοι?
Γιατί κλείνεις τα μάτια και δεν βλέπεις τους γύρω, παρά μόνο εσένα βάζεις στο στόχαστρο?
Γιατί καλή μου Βάγια?
Γιατί είμαι τόσο μόνη, πάντα μόνη, όλοι φεύγουν κι εγώ εδώ να αντέχω. Για ποιον έμεινα ?
Γιατί φεύγουν Βάγια?Quote:
Originally posted by vaya
Γιατί είμαι τόσο μόνη, πάντα μόνη, όλοι φεύγουν κι εγώ εδώ να αντέχω. Για ποιον έμεινα ?
Και πώς νιώθεις εσύ με αυτήν τους την φυγή?
Δεν με αντέχουν που έχει φωλιάσει η θλίψη στα μάτια, στο χαμόγελο, στις λέξεις, στις καλημέρες, στα αντίο. Που βρίσκει αφορμή και ξεπηδάει και τους πληγώνει, τους θυμώνει και τους απομακρύνει. Κι ο κύκλος γίνεται μεγαλύτερος η μοναξιά μου φέρνει κι άλλη πίκρα κι πίκρα τρέφει τη θλίψη κι αυτή το βλέμμα, τις λέξεις. Την έκληση για βοήθεια την αναγνωρίζει κανείς τους?
Βάγια μου,Quote:
Originally posted by vaya
Δεν με αντέχουν που έχει φωλιάσει η θλίψη στα μάτια, στο χαμόγελο, στις λέξεις, στις καλημέρες, στα αντίο. Που βρίσκει αφορμή και ξεπηδάει και τους πληγώνει, τους θυμώνει και τους απομακρύνει. Κι ο κύκλος γίνεται μεγαλύτερος η μοναξιά μου φέρνει κι άλλη πίκρα κι πίκρα τρέφει τη θλίψη κι αυτή το βλέμμα, τις λέξεις. Την έκληση για βοήθεια την αναγνωρίζει κανείς τους?
σε ποιούς αναφέρεσαι καλή μου?
Στα παιδιά ή στον άντρα σου?
Τους ρώτησες ποτέ ευθέως γιατί φεύγουν?
Προσπαθώ καρδούλα μου,
προσπαθώ να σε καταλάβω όσο μπορώ κι εγώ.
Ευθέως και πλαγίως και με χίλια γιατί. Δεν έχει άλλη απάντηση η φυγή όταν μακριά μου περνούν καλύτερα.
Βάγια μου, αλήθεια, τους έχεις καλέσει σε βοήθεια?Quote:
Originally posted by vaya
Ευθέως και πλαγίως και με χίλια γιατί. Δεν έχει άλλη απάντηση η φυγή όταν μακριά μου περνούν καλύτερα.
Ενδεχομένως, να μην έχουν καταλάβει, πόσο πολύ τους έχεις ανάγκη.
Ενα παράπονο, αυτό ακούω εγώ.
Ενα παράπονο που απευθύνεται στους ανθρώπους που αγαπάς.
Ενα \"γιατί μου γυρίσατε την πλάτη\"?
Τα θέλω μου δεν έχουν πια καμιά αξία. Δεν αφορούν παρά εμένα που \"δεν ξέρω τι θέλω\" , \"δεν είμαι στα καλά μου\".
Γλύκα μου, αυτά είναι βαριες κουβέντες,Quote:
Originally posted by vaya
Τα θέλω μου δεν έχουν πια καμιά αξία. Δεν αφορούν παρά εμένα που \"δεν ξέρω τι θέλω\" , \"δεν είμαι στα καλά μου\".
φαντάζομαι πόσο σκληρό είναι να τα ακούς, ειδικά το οτι δεν είσαι στα καλά σου...
Τι απαντάς στα λόγια αυτά?
Κλαίω όταν δεν τα πιστεύω, θυμώνω με εμένα όταν αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο.
Quote:
Originally posted by vaya
Κλαίω όταν δεν τα πιστεύω, θυμώνω με εμένα όταν αναρωτιέμαι μήπως έχουν δίκιο.
Τι πιστεύεις καλή μου,
οτι οι πονεμένοι και οι θλιμμένοι, δεν αξίζουν την αγάπη και την συμπαράσταση , των άλλων, ή των οικείων τους?
Και ποιος είναι διατεθημένος να συμπαρασταθεί, να δώσει την αγάπη? Δεν δίνονται όλοι απλόχερα. Φτάνει μια στιγμή που λένε τέρμα. Ζω για μένα, βρες τι θες μόνη σου. Και είσαι στον αέρα. Δεν έχεις φίλους γιατί ήσουν καλυμμένος, κρυμμένος, φυλακισμένος έστω. Σε ποιον να φορτωθείς?