Πολινακι τι εγινε...Εκανες επανεμφανιση και εξαφανίστηκες αμεσως.Ολα καλα;;;;;
Printable View
Πολινακι τι εγινε...Εκανες επανεμφανιση και εξαφανίστηκες αμεσως.Ολα καλα;;;;;
πωλινάκι καλησπέρα!ελπίζω εσύ κ η οικογένειά σου να είστε όσο καλύτερα γίνεται!μην μας ξεχνάς βρε:)
Καλησπέρα σας.....
Τι μου κάνετε? Οντως χάθηκα..... Και βασικά δεν είχα σκοπό να ξαναγράψω γιατί νιώθω πως πια δεν ανήκω εδώ...... Ομως μία κοπελίτσα που με κάλεσε στο φατσοβιβλίο και μου είπε πως διάβασε και τις 111 σελίδες μου μέσα σε μία μέρα με έβαλε σε σκέψεις.....
Συζητώντας και με την Αλίνα στο τηλ, με έπεισε πως ίσως θα έπρεπε να επιστρέψω κιας νιώθω ακόμα πως δεν ανήκω εδώ.....
Από ότι βλέπω έχω να γράψω από τον Αυγουστο... Από τότε έχω περάσει πολλά..... Τότε είχα δει και το 84 στην ζυγαριά μου..... Μετά όμως μπήκαμε ξανα νοσοκομείο με την μικρή και κάτσαμε εκεί αρκετό καιρό.... Τα κιλά άρχισαν να αυξάνονται ασταμάτητα, η ψυχολογία να πέφτει όλο και πιο κάτω σε σημείο να μου φέρουν ψυχολόγο όσο ήμουνα στο νοσοκομείο με την μικρή κατά το διάστημα της πρώτης μας εισαγωγής... Και λέω πρώτης γιατί μετά ακολούθησαν κι άλλες πολλές.....
Το νοσοκομείο κατάντησε το πρώτο μας σπίτι.... Μέχρι και μέσα στο δωμάτιό μας μου επέτρεψαν να ζωγραφίσω τόσο στο παιδιατρικό όσο και στο παιδοχειρουργικό τμήμα για να με κάνουν να νιώθω πιο όμορφα κλισμένη όλη μέρα εκεί μέσα....
Όταν όλα τελείωσαν εγω είχα φτάσει και πάλυ στα 100+ κιλά.... Με την διαφορά ότι τώρα πια νιώθω πως δεν έχω την δύναμη να κάνω τίποτα πια.... Μόνο όταν βλέπω το κοριτσάκι μου να μου γελάει δυνατά ή όταν με αγκαλιάζει ο γιος μου και μου λέει «Αγαπώ σε πολλά μάμα, ως τον ουρανό και πάλε πίσω» χαμογελώ....
Εδώ ένιωθα και νιώθω πως δεν ανήκω πια γιατί ενώ όλες καταφέρατε να φτάσετε τους στόχους σας και προχωράτε, εγώ είμαι και πάλι στην αρχή με ένα δεύτερο αποτυχημένο χειρουργείο και με ένα πιο χάλια σώμα από πριν.....
Ελπίζω να μην σας κούρασα..... Χαιρομαι που τουλάχιστον εσείς είστε καλά...
Πωλινάκι δεν ξερεις τι χαρα πηρα διαβαζωντας παλι μνμ σου στο forum .............. πανω απο ολα χαρηκα που εισαι καλα και ειναι καλα και τα παιδακια σου ..............Τωρα οσο για τα κιλα δεν θα πω οτι δεν στεναχωρηθηκα , θυμαμαι που ειχες βγαλει και φωτογραφιες και πηγαινες τοσο καλα , που δεν ξερω τι μπορει να στραβωσε;;; Αληθεια το sleeve σε βοηθησε ;;; δεν σε σταματουσε να τρως ;;; ή εκανες συχνα μικρα γευματα κατι που τρεμουμαι ολοι ;;; γιατι η χωριτικοτητασ δεν αλλαζει ή μηπως αλλαζει ;; σαν νεοτερη σληβαρισμενη προσπαθω να μαθω πληροφοριες τι γινεται στο μελλον και τι πρεπει να προσεξουμε ..............
Παντως για να επανελθω σε σενα Πωλινακι τωρα που ηρεμησε με τη μκρουλα και εφοσον δουλευει ακομα το sleeve θα σου ελεγα να ξανα αρχισεις την προσπαθεια , δεν εισαι και τοσο τρομερα κιλα ...........και εγω μετα κιλα σου περιπου αρχισα κανε μια προσπαθεια η πρωτη εβδομαδα ειναι δυσκολη , μολιε χασεις τα πρωτα κιλα θα δεις θα παρεις φορα .............. παλεψε το ..............Εμεις θα ειμαστε ολες εδω να σε βοηθησουμε..............
Πωλινακι σε αγαπαμε πολυ μην χανεσε !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αγαπητή μου Πωλίνα, κι εγώ χάθηκα από το φόρουμ για σοβαρά προβλήματα υγείας (και όχι μόνο...) στην οικογένεια, και βλέπω τη ζυγαριά να ανηφορίζει και προσπαθώ να μη δίνω σημασία. Όταν παλεύεις μέρα με τη μέρα να γαντζωθείς από κάπου για να διατηρήσεις τα τελευταία ψήγματα ψυχικής υγείας, νομίζω πως το φαγητό είναι μια ανακούφιση, έστω και προσωρινή - δεν είχαμε βρει και άλλη εναλλακτική, ήταν η εύκολη λύση που σε αυτήν καταφύγαμε τόσες φορές προ χειρουργείου, οπότε ήταν αυτόματη αντίδραση.Quote:
Originally posted by polinaki1983 Μόνο όταν βλέπω το κοριτσάκι μου να μου γελάει δυνατά ή όταν με αγκαλιάζει ο γιος μου και μου λέει «Αγαπώ σε πολλά μάμα, ως τον ουρανό και πάλε πίσω» χαμογελώ....
Όπως αναφέρεις και συ, τα τόσο πολύτιμα αγγελούδια που είναι δίπλα μας κάνουν τη ζωή μας να αξίζει ξανά, και θα βρεθεί και το κουράγιο να ξαναασχοληθούμε με τα της ζυγαριάς κάποια στιγμή που θα επανέλθει η ψυχική ηρεμία. Αυτό πιστεύω για μένα, και νομίζω πως ταιριάζει και στη δική σου την περίπτωση. Έχουμε τα εργαλεία για να μας βοηθήσουν, μόλις σταθούμε και πάλι στα πόδια μας θα πάρουμε τα πάνω μας (μάλλον τα κάτω μας για τα κιλά :yes: ). Να μου φιλήσεις και το γιο και την κορούλα σου!
Πωλίνα μου, γιατί λες ότι δεν ανήκεις εδώ? υπονοείς ότι μόνο όσοι έκαναν προσπάθεια και έχασαν κιλά ανήκουν εδώ? Καρδιά μου όλοι όσοι θέλουν να πάρουν και να δώσουν βοήθεια ανεξάρτητα την σωματική τους διάπλαση έχουν ο καθένας ξεχωριστά την θέση του στο φόρουμ. Εσύ που έχεις κάνει καταθέσεις επί καταθέσεων ψυχής εδω μέσα που έχεις βοηθήσει και εμψυχώσει τόσο κόσμο , τώρα που έχεις εσύ την ανάγκη να "στιρηχθείς" για να ξεκινήσεις την προσπάθειά σου , δεν ανήκεις εδω??? θα τρελαθούμε τελείως δηλαδή. Προσωπικά είμαι δίπλα σου και ξέρω και πολύ άλλο κόσμο που συμφωνει μαζί μου. Συμφωνώ με όσα σου έγραψε η Ελι στο άλλο τοπικ.
Έλα να πάμε χεράκι χεράκι! ένα χαμόγελο ζητώ για αρχή και φύγαμε!:kiss:
Πωλινα μου εμενα δεν με ξερεις, εγω ομως σε ξερω διαβαζοντας ΟΛΕΣ τις σελιδες του sleeve....
Θυμαμαι την αισιοδοξια και και την θετικη σου ενεργεια, που εβγενε απο σελιδα σε σελιδα!
Αυτη εισαι και ακομα πιο δυνατη.........
Τωρα που η οικογενεια σου ειναι ασφαλης και γερη παρε ξανα τα ηνια της ζωης σου!!!!!!
Εμεις ειμαστε εδω, ολες σχεδον με οικογενειες και υποχρεωσεις, με οτι αυτο συνεπαγετε,
να αλληλοβοηθηθουμε και να στηρηξουμε η μια την αλλη!
Πωλίνα,
λυπάμαι που στεναχωριέσαι και νιώθεις τον κόπο και τον πόνο σου χαμένο, όμως μη το βάζεις κάτω, δεν είναι μόνο αριθμοί και μεζούρες η προσπάθεια που έκανες, είναι και που έχεις στη ζωή σου να χαίρεσαι το πιο ουσιαστικό πραγμα που ειναι τα παιδιά σου.
Ετσι όπως τοποθετείσαι, ίσως κάποιοι να αναρωτηθούν: δηλαδή σε αυτό το φόρουμ ποιος ανήκει, όποιος αδυνατίζει? Δεν είναι διαγωνισμός του πιο γρήγορου αδυνατίσματος και εσύ δεν κατάφερες να τερματίσεις. Είμαστε εδώ ανεξάρτητα αυξομειώσεων. Δηλαδή αν τα είχες χάσει τα κιλά, θα ανήκες εδώ? Και δεν θα ανήκαν όσοι το παλεύουν ακόμη και απελπίζονται, και πέφτουν, και ξανασηκώνονται..
Δε συμφωνώ μαζί σου. Συμπασχω όμως στην απογοήτευσή σου. Προσπάθησε να κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς για τον εαυτό σου.
polinaki1983
σου είχα γράψει και στο FB πως είχα διαβάσει όλες τις σελίδες που είχες γράψει εδώ......και πήρα τόσο κουράγιο και πείσμα....και είπα να κάνω και εγώ μια νέα αρχή....
Πόσα κιλά έχασα και εγώ και τα ξανά πήρα...
Μην λες πως δεν ανήκεις εδώ .....ξέρεις πόσος κόσμος διαβάζοντας αυτά που έγραφες..δεν πήρε θάρρος να ξεκινήσει....
όποτε και πάλι όταν είσαι εσύ έτοιμη θα κάνεις μια προσπάθεια ξανά..άλλωστε και εγώ είμαι 121 κιλά...ξέρεις πόσο δρόμο έχω μπροστά μου????
Πολινακι ολοι ανοικουν εδω.
Μην ξεχνας οτι ησουν εισαι και θα εισαι η εμπνευση για πολεμο με τα κιλα πολλων ανθρωπων.Ηταν το πρωτο θεμα που παρακολουθησα μπαινοντας πριν καιρο εδω μεσα.
Εζησα οπως πολλοι αλλοι την προσπαθεια σου απο την πρωτη κιολας μερα.Θαυμασαμε μαζι την απώλεια των κιλων σου αλλα και λυπηθήκαμε "μαζι" για την περιπέτεια της μπουμπουκας σου.Μας ετρεξαν τα σαλια με τα τοοοοσα υπεροχα γλυκακια και 3διαστατες τουρτες που φτιαχνεις...
Και φυσικα εφω εξακολουθω να σε ζηλευω που ζεις στην χωρα που μου εχει προσφερει επι 2 χρονια τις ωραιοτερες στιγμες και αναμνησεις της ζωης μου.
Οπως τοτε, ετσι και τωρα.
Ξανα μαζι και φυγαμε.
Τον ιδιο στοχο εχουμε ολοι και εσυ και η Αννα και η mac...και ολοι οσοι εντέλει προχώρησαν στην εγχείρηση, αλλα και ολοι εμεις που το παλεύουμε ακομη χωρις αυτην.
Εσυ με τζιπακι εγω με ποδηλατο.Θα φτασουμε καποια φορα , δεν μπορει.
Το ταξιδι ομως ειναι ιδιο.
Αγάπησέ σε "κορούα" απως σε αγαπαμε εδω μεσα και ολα θα δειξουν αλλιως.
πωλινα μου δε ξερεις ποσο χαρηκα που αποφασησες να ξαναγραψεις στη παρεουλα μας. εισαι ηρωιδα κ το ξερεις! ηρθα κ ειδα ποσο δυνατη ησουν κ ποσο ομρφα σταθηκες στην οικογενεια σου κ σε εμας! που ετυχε να βρεθουμε εκει σε μια δυσκολη δικη σου στιγμη. πραγματικα σε θαυμαζω! κ τα κιλακια που πηρες σε νιωθω να απογοητευεσαι κ να σε ριχνουν ψυχολογικα,ομως ηταν το λιγοτερο που μπορουσες να δωσεις... στον εαυτο σου για να κρατηθει. τωρα που εισαι ξανα στο σπιτακι σου ,ειμαι σιγουρη σιγα σιγα θα βρεις τους ρυθμους σου κ θα τα διωξεις. αυτο που εχει σημασια πανω απο ολα ειναι η υγεια σου κ η οικογενεια σου. σ αγαπω πολυ κ εγω κ ο γιαννης!
Καλησπερίζω και πάλυ μετά από πολύ πολύ καιρό...... Δυστυχώς τα πράγματα για μένα δεν είναι και τόσο καλά οσο θα ήθελα να είναι.... έχω παραιτηθεί από όλους και από όλα... το μόνο που με κάνει λίγο να χαμογελώ είναι τα μωράκια μου, αλλά και αυτό δεν ξέρω για πόσο ακόμα..... Εδώ και αρκετό καιρό το σώμα μου είναι συνεχώς μουδιασμένο........... είναι φορές που νιώθω πως ότι κρατάω στα χέρια θα μου πέσει, πως ακόμα και εγώ η ίδια θα σοριαστώ στο πάτωμα....
Τα κιλά ανεβαίνουν ασταμάτητα πια και δεν μπορώ να το ελένξω.....
μου φτένε όλα και όλοι, και το χειρότερο, η κατάθληψη μου κτήπησε την πόρτα και εγώ της άνοιξα, και την άφισα κι όλας να περάσει.......
Κανείς δεν με καταλαβαίνει, κανείς δεν με νιώθει.... είμαι μόνη σε ένα σώμα που δεν νιώθω πια...........
Πωλινάκι την τελευταια φορα που μιλησαμε πηγαινες οχι απλα καλα αλλα περιφημα και το μαρτυρουσαν και οι φωτογραφιες...............Τι αλλαξε αποτοτε καιγιατι κοριτσι μου καταθλιψη;;;; Εχω καταθλιψη καιξερω πως ειναι γιααυτο στο λεω......Προσπαθησε να ξαναβρεις τηνπαλια Πωλινα και εμεις θαειμαστε εδω να σε βοηθησουμε και ναμιλαμε ...............Αν θες μπορουμε να μιλαμε και prive..............Να βγαζεις απο μεσασου οτι σε αγχωνει Πωλινακι....................εχεις ακομα περιθωρια να ξαναβρεις την παλια Πωλινα αρκει να το θελεις...............................
Οι φωτογραφίες θα μείνουν απλά μία όμορφη ανάμνηση την οποία δεν μπόρεσα να χαρώ όσο θα ήθελα..... μετά την γέννα της κόρης μου είχα καταφέρει και είχα φτάσει τα 85 κιλά, ένα μικρό θαύμα για μένα.... τώρα, 13 μήνες μετά έχω πάρει πίσω τα 20....... μην ρωτάς γιατί, δεν μπορώ να το εξηγίσω.... Λίγο το ότι ήμουνα συνεχώς στο νοσοκομείο με την μικρή... Λίγο τα προβλήματα υγίας της που με έριξαν σε αμέτρητα "γιατί" και σε άλλα τόσα "τι έφτεξε"..... Βάλε και την ανεργία, τα προσωπικά προβλήματα τα οποία δεν μειώθηκαν ποτέ.......
Δυστυχώς ενώ το έχω προσπαθίσει δεν μπορώ να βρω την παλιά ΄Πωλίνα..... Είναι φορές που κάθομαι με τις ώρες και σκέφτομαι τι θα μπορούσα να κάνω για να αλλάξει όλο αυτό που ζω αλλά τίποτα...... Μόνο αναπολώ τις όμορφες στιγμές που πέρασα τότε....
Γλυκό μου Πωλινάκι, μην αφήσεις την κατάθλιψη να κάτσει στο σβέρκο σου, διώξε την πριν ριζώσει. Όλα τα προβλήματα που έχεις με το βάρος σου τα καταλαβαίνω γιατί τα ζω καθημερινά, αλλά όταν κοιτώ τα παιδιά μου παίρνω κουράγιο και λέω θα τα καταφέρω «κάποια στιγμή» για να έχουν τα παιδιά μου μια πιο υγιή μαμά. Πάρε δύναμη απ’ τα παιδιά σου για να δώσεις σε σένα, δεν πέρασες και λίγα, δώσε χρόνο στον εαυτό σου και προσπάθησε να κάνεις ότι μπορείς για να είσαι πιο υγιής, όχι 20 κιλά πιο αδύνατη αλλά υγιής ψυχικά και σωματικά. Σκέψου ότι κρέμονται από τα χείλη σου, σε αγαπάνε και σε έχουν ανάγκη και τους έχεις κι εσύ. Είσαι δυνατή, έχεις δώσει κουράγιο σε τόσο κόσμο, είμαι σίγουρη ότι μπορείς να το κάνεις και στον εαυτό σου, και το forum νομίζω ότι θα σου κάνει καλό !!!!!!
Polinaki, knock knock
Είσαι εδώ?
νομίζω ότι και μόνο που έγραψες σήμερα στο topic έκανες την αρχή!!!είσαι εδώ και μπορείς ΞΑΝΑ να τα καταφέρεις!!!
όλοι μας περνάμε ή περάσαμε τέτοιες καταστάσεις που αφηνομασταν αφηνόμασταν στα προβλήματα και καταφεύγαμε στο φαγητό και αυτό μας βύθιζε πιο πολύ και νιώθαμε κάθε μέρα χειρότερα για τον ευατό μας άχρηστοι και χωρίς διάθεση για οτιδήποτε. ! Μακάρι να είχα κάποιον να με ταρακουνήσει και να μου πει ΦΤΑΝΕΙ μην καταστρέφεις τον εαυτό σου άλλο!!Δεν είναι και λίγα όσα περιγράφεις, έγινες βράχους για όλους, διεκδίκησαν όλοι απο σένα και σε άφησες πάνω στο γολγοθά των προβλημάτων, σε άφησες πίσω ...δεν πειράζει αλλά ας κανουμε την αρχή μαζί!
μπορούμε να ξεκινήσουμε απο κάτι μικρό, όπως να βάλεις αθλητικά και να πάρεις τα καμάρια σου να βγείτε μια βολτα στο πάρκο να περπατήσεις και να τα αφήσεις να σε παρασύρουν στο κόσμο τους με τα νάζια και τα γελάκια τους...(εκτός αν εχεις κανένα ταρζανάκι σαν το δικό μου, που όταν βγαίνουμε βόλτα στη διαιτολόγο το περιγράφω σαν αεροβική, με χει πανω κατω πάνω κάτω...) και αύριο το πρωί να σηκωθείς και να φτιάξεις ένα ωραίο πρωινό χαλούμι με 1 φέτα ζυμωτό ψωμί ψημένο στο φούρνο και χυμό ( λέω τα δικά μου εγώ τώρα...)
απλά θέλω να σου πω ότι είναι καθαρά στο χέρι μας να πούμε φτάνει...θα κάνω κάτι καλό για μένα ΤΩΡΑ και όχι αύριο...
μη μας ξεχνάς... να μπαίνεις να μας γράφεις
φιλιά
πολύ συγκινητικά μηνύματα, καλό κουράγιο μανούλα! Ο Τάσος αποπάνω τα είπε όλα!
Καλημέρα σας........ Σας ευχαριστώ πολύ για τα μυνήματά σας....
Αχ αλαλουμάκι μου να ήξερες πόσες φορές σκέφτηκα, πόσες φορές τσακόνομαι με τον ίδιο μου τον εαυτό ότι πρέπει να κάνω κάτι για να έχουν τα παιδάκια μου την μαμά τους μέχρις ότου φτάσουν και αυτά σε μία αρκετά μεγάλη ηλικία..... Ομως και πάλυ δεν μπορώ να κάνω τίποτα... μένω στους καυγάδες με τον εαυτό μου, μένω στις τιμωρίες που βάζω του εαυτού μου γιατί δεν υπακούει στην λογική και πάει λέγοντας....
eve30++ μου αυτό που μου λες είναι δύσκολο εώς ακατόρθωτο τώρα πια...... Και ο λόγος είναι ότι τώρα πια είμαι και πάλι στα 100+ κιλά και οι γιατροί μου τόσο τότε, όσο και τώρα ο παθολόγος και ο καρδιολόγος μου, μου απαγορεύουν οποιαδήποτε μορφή άσκησης μπορεί να κουράσει την καρδιά μου μέχρι να πέσω ξανά στα 90+. Και αυτό το είπαν πρωτού αρχίσω να έχω όλα αυτά τα μουδιάσματα σε όλο το σώμα και τους πόνους στην περιοχή του στήθους και την ταχυκαρδία. Τώρα άμμα πάω να με δούν θα με βρίζουν και θα έχουν και δίκαιο.....
ευτυχώς ο μικρός μου καταλαβαίνει ότι η μαμά είναι κουρασμένη και δεν κάνει ταρζανιές όταν είμαστε μαζί. Η μικρή είναι ενός έτους και ούτε καν στα ποδαράκια της δεν μπορεί να σταθεί, άρα δεν μπορεί να κάνει ταρζανιές τουλάχιστον ακόμα...
Tassos67i μου χάρικα για την γνωριμία. "Καταλαβαίνω ότι επειδή έχουν προηγηθεί οι βαριατρικές επεμβάσεις σου κι επειδή είσαι και γυναίκα, ότι η επαναπρόσληψη βάρους σε παίρνει από κάτω." Ακριβώς όπως το είπες. ΟΙ βαριατρικές.... Όχι μία, αλλά δύο και τελικά απέτειχα και στις 2. Πάντα ήμουνα στα 100+ κιλά, δεν με ενόχλησε τόσο ο αριθμός στην ζυγαριά, όσο η ανικανότητα μου να κρατηθώ σε εκείνο που είχα φτάσει...... Αν είναι δυνατόν, είχα μία εγκυμοσύνη 6 μήνες στην οποία δεν έβαλα ούτε γραμμάριο, γέννησα και ήμουνα πιο κάτω από πριν και μετά βρέθηκα 20+ πάνω..... Είμαι ηλίθια, είναι ανήκανη για τα πάντα τελικά....
Και ναι, αναγνωρίζω ότι έχω κατάθληψη, όπως αναγνωρίζω ότι ξαναστρέφομαι στην βουλιμία..... όμως δεν μπορώ(ή δεν θέλω?) να κάνω τίποτα για να το σταματίσω..... Τρώω και ταυτόχρονα σκέφτομαι "αυτό που τρως δεν έπρεπε να το φας, αφού δεν σου προσφέρει τίποτα" όμως συνεχίζω...... Η τρώω κάτι και ενώ έχω χορτάσει στο μισό συνεχίζω και ταυτόχρονα σκέφτομαι "τώρα γιατί το τρώς αφού ήδη έχεις χορτάσει?" και μία άλλη φωνή λέει "δεν πειράζει, άστην να το φάει αφού μετά θα το βγάλει..."
Σκέττη σχιζοφρένεια!!!!!!!!!!!
και δεν μπορώ να με ελένξω.... δεν μπορώ......
Αστε που με έχει κουράσει να ακούω το "έκανες χειρουργείο και πάλυ πάχυνες, κοίτα πως έγινες"..... Μέσα στο μυαλό μου έχω πολύ το να μαζέψω λεφτά και να κάνω ένα τρίτο βαρυατρικό, να πάω στα πιο βαριά πια..... και ότι γίνει.....
Θέλω πολύ να κάνω και μία πλαστική αυτά τα βουνά που έχω για περιφέρεια.....
Γίνετε να αιτηθώ για ένα νέο σώμα? όχι απαραίτητα αδύνατο αλλά πιο καλύγραμμο........
Α και ακόμα κάτι..... τα προβλήματα με το κοριτσάκι μου δεν τελείωσαν.... τελειώνει ένα και ξεκινάει κατι άλλο.... τελειώσαμε με τα χειρουργεία και τώρα έχουμε πρόβλημα με τα κινητικά της.... τρέχουμε από φυσιοθεραπείες σε εργοθεραπείες και τούμπαλι πάλυ από την αρχή.....
Χαίρομαι πάρα πολύ που ξαναμαθαίνουμε νέα σου Πωλινάκι μου. Τα προβλήματα της μικρής όντως είναι που σε παίρνουν από κάτω, και δυστυχώς τα προωρούλια μας ταλαιπωρούν για χρόνια. Όση απόλαυση και τρυφερότητα μας προσφέρουν, τόσο ψυχικό φόρτο μας επιβαρύνουν και θέλει απίστευτες ψυχικές αντοχές για να ανταπεξέλθουμε. Τα προβλήματα υγείας, όσο μικρά κι αν φαίνονται, θέλουν πολύ τρέξιμο και αγώνα. Σου θυμίζω πως κι εγώ έτρεχα το μικρούλι μου για φυσιοθεραπείες για μήνες, τη μεγάλη μου για εργοθεραπείες και εδώ και δύο-τρία χρόνια τρέχω εργοθεραπείες - λογοπεραπείες - ψυχοθεραπείες επί δύο και τελειωμό δεν έχουν. Αν είναι δύσκολη η μητρότητα, αυτό που περνάς είναι ακόμη πιο βαρύ και χρειάζεται να επιστρατεύσεις και τα μυστικά ψυχικά αποθέματα που ούτε καν φαντάζεσαι ότι διαθέτεις για να βγεις αλώβητη.Quote:
Originally posted by polinaki1983
τα προβλήματα με το κοριτσάκι μου δεν τελείωσαν.... τελειώνει ένα και ξεκινάει κατι άλλο.... τελειώσαμε με τα χειρουργεία και τώρα έχουμε πρόβλημα με τα κινητικά της.... τρέχουμε από φυσιοθεραπείες σε εργοθεραπείες και τούμπαλι πάλυ από την αρχή.....
Η βουλιμία ήταν το καταφύγιο μας για χρόνια. Ήταν ο εύκολος τρόπος, ο μόνος τρόπος που είχαμε. Σε διαβάζω, και βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέπτη. Η δική μου η δικαιολογία είναι ότι έχοντας πια διαγνωσμένη κατάθλιψη, με βαραίνουν τα χάπια. Η πραγματικότητα είναι πως, παράλληλα με τα χάπια, μου έχει ανοίξει η όρεξη και τρώω ασταμάτητα γιατί έτσι ξέρω να "παρηγορώ" τον εαυτό μου, έτσι προσπαθώ να ξαναβρώ λίγα ψήγματα ηρεμίας... Σχιζοφρενικό, αλλά έτσι δεν καταλήξαμε στα πολλά κιλά εξαρχής;Quote:
Originally posted by polinaki1983
Και ναι, αναγνωρίζω ότι έχω κατάθληψη, όπως αναγνωρίζω ότι ξαναστρέφομαι στην βουλιμία..... όμως δεν μπορώ(ή δεν θέλω?) να κάνω τίποτα για να το σταματίσω.....
Το χειρότερο είναι να ακούς το τσιτάτο από το στενό συγγενικό περιβάλλον, από άτομα που γνωρίζουν την κατάσταση, και αντί να συμπαρασταθούν προτιμούν να κρίνουν αυστηρά, για άλλη μια φορά... Φαύλος κύκλος... Σκατά... Γράψτους όλους κορίτσι μου, κοίτα να φροντίσεις τη μικρή όπως πρέπει, καμάρωσε τον λεβέντη σου και άσε τη ζυγαριά να δείξει λίγα κιλά παραπάνω μέχρι να ξαναβρείς την ηρεμία και τις αντοχές να βάλεις ως στόχο την κάθοδο.Quote:
Originally posted by polinaki1983
Αστε που με έχει κουράσει να ακούω το "έκανες χειρουργείο και πάλυ πάχυνες, κοίτα πως έγινες".....
Polinaki μου
απλά ήθελα να πω ένα βήμα τη φορά, baby steps απο κάτι μικρό κάνουμε την αλλαγή
είναι σημαντικό να είσαι καλά για να αντέχεις, να τα αντιμετωπίζεις πιο θετικά και να τα ξεπεράσεις. Συμφωνώ με το alalumaki, και γω για τον ίδιο λόγο πήρα τη διατροφή μου πιο σοβαρά, ήθελα ο μικρός μου να έχει πρώτα μια χαρούμενη μαμά και μετά μια αδύνατη μαμα!
Θυμάμαι όταν αρρώστησε ο πατέρας μου ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μου που απο τη βουλιμία πέρασα στην ανορεξία, με το ζόρι με τάιζε ο άνδρας μου στο στόμα, έτρωγα μόνο καφέ και τσιγάρα, επρεπε να ήμουν βράχος για κείνον, για τη μάνα μου, ούτε δάκρυ με έβλεπαν να στάζω μπροστά τους... στο σπίτι ξέσπαγα...όταν ήρθαν τα πρώτα καλά νέα και η σταθεροποίηση και σιγά σιγα η βελτίωση οι εικόνες αλλοιώθηκαν, το δοσιμο ψυχής ποιος το μετράει; η εξάντληση της ψυχής μας; τι βαρύ φορτίο τράβηξες?
έκανα ότι ήξερα να κάνω καλά, κλείστηκα στον ευατό μου και το φαί έγινε η παρηγοριά μου,/ θεραπεια μου. δηλαδή όχι μόνο τότε πάντα έτσι έκανα, ζορίζομουν δεν μιλούσα και έτρωγα έτρωγα...
σίγουρα κανείς δεν μπορεί να μπει στη θέση σου ούτε μπορώ να φανταστώ τι πόνο τραβάς με τα προβλήματα της μικρής σου, ο κάθε άνθρωπος ξέρει τι βιώνει και σε τι βαθμό!
το μόνο που θα σου έλεγα είναι ότι είμαστε εδώ, όταν θέλεις να μας γράφεις τα νέα σας
:( τί έχει το παιδάκι σου? Πόσο είναι? Το τικερακι εχει 2 ηλικιες και μπερδευτηκα :sniff:
Πωλινακι σε καταλαβαινω παρα πολυ, δεν εβαλα καθολου βαρος στην εγγυμοσυνη (9 μηνες εμενα). Μετα πηρα τον ανηφορο.
Οι επεμβασεις ειναι παρεμβασεις. Το μυαλο οδηγει το σωμα και η ψυχη, αν αυτα τα δυο δε θελουν ο γιατρος δε μπορει να κανει τιποτε. Δεν αποτυγχανουν οι επεμβασεις, ουτε ο ανθρωπος.
Δεν βρηκες ακομα το σωστο δρομο για σενα. Θα τον βρεις. Εχεις παιδακια και 2 λογους παραπανω! Πρεπει να ειμαστε δυνατες για τα παιδια μας. Ειδικα οταν εχουν προβληματα. Οσο για τους αλλους σημασια δεν αξιζει να δινουμε. Εμεις οι ιδιες οταν ειμαστε ετοιμες χανουμε τα κιλα οπως τα βαλαμε. Ισως οχι τοσο γρηγορα, αποτελεσματικα, αλλα τα χανουμε. Και θα τα χασουμε.
Αν εχεις καταθλιψη (κανονικη κι οχι απλα ασχημες μερες) το καλυτερο που μπορεις να κανεις ειναι να πας αμεσα σε ενα καλο αντιστοιχο γιατρο. Αλλιως ασπρη μερα δε θα δεις. Υπαρχουν τεστ καταθλιψης online αν σε ενδιαφερει να αναζητησω τα link. (ειναι απο εγγυρες πηγες)
Καλησπέρα σας και πάλυ....
Σήμερα το μεσημέρι έκανα ένα (μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω) βήμα και ζήτησα από το αφεντικό μου να σχολάσω στις 1 γιατί δεν ένιωθα καλά και πήγα στο νοσοκομείο στην παθολόγο μου. Με είδε, μελέτησε λίγο τον φάκελλο μου και μου είπε πως με βλέπει σε πολύ χαλια κατάσταση. Μου έγραψε ένα σορο αναλύσεις, ακτυνογραφία θώρακα και αυχένα και είπε πως ελπίζει απλά να είναι από το άνχος μου και την κούραση όλο αυτό που νιώθω και όχι από κάτι άλλο... Πάντος είπε μόλις βγουν τα αποτελέσματα θα ξέρουμε... Συνέστησε ξεκούραση (λες και με 2 μωρά μπορείς να ξεκουραστείς) και να αποφεύγω οτιδήποτε με ανχώνει.....
Παρασκευή θα πάω για την αιμοδοσία των αναλύσεων και θα δούμε τί θα γίνει...
Tassos67i λες ότι έχω αυτοπεποίθηση για να μπορώ να αυτοχαρακτηρίζω τον εαυτό μου έτσι. Δεν είναι θέμα αυτοπεποίθησης, είναι θέμα αναγνώρησης της πραγματικότητας. Και ναι, αν με δεις στον δρόμο και κυκλοφορώ, ιδικά τις μέρες που ξυπνάω με "κέφια" για να φτιάξω τον εαυτό μου, θα πεις πως αυτή η κοπέλλα δεν έχει καμία σχέση με αυτά που μας λέει στο φόρουμ. Η πραγματικότητα όμως ξέρεις πια είναι? ότι τα "ωραία" ρούχα, τα ψηλά παπούτσια, τα καλοκαιρινά χτενίσματα στα μαλιά και το Lipgloss στα χείλια είναι απλά μια καλοφτιαγμένη βιτρίνα. Τόσο καλοφτιαγμένη και περιποιημένη που ξεγελάει ακόμη και τους ιδικούς στα ψυχικά προβλήματα....
Ναι, έχω δει πολλές φορες ψυχολόγο, τόσο όσο καιρό ήμουνα έγκυος, όσο και όσο καιρό ήμουνα στο νοσοκομείο με την μικρή. Εκεί μου τον έφεραν οι παιδιάτροι γιατί είχαν δει πως είχα τρελλαθεί και ήθελαν κάπιον να με παρακολουθεί και να με βοηθήσει. Ε αυτό που έβλεπαν οι παιδιάτροι δεν μπορούσε να το δει ο ψυχολόγος... Γιατί? η βιτρίνα έκριβε τα πάντα....
sweetOctober έχω 2 παιδάκια... έναν γιο ο οποίος τώρα είναι 4μιση ετών και γεννήθηκε στις 30 βδομάδες κύησης (6 μηνών και 3 βδομάδων) και με τον οποίο πέρασα πάρα πολύ καιρό στο νοσοκομείο με διάφορα προβλήματα αλλά τώρα ευτυχώς είναι καλά, και μία κορούλλα η οποία γεννήθηκε στην 27η βδομάδα (6 μηνών ακριβώς) και η οποία χρειάστηκε να κάνει το πρώτο της χειρουργείο μέσα στο τρίτο 24ωρο της ζωής της. Από τότε που την γέννησα ήμαστε συνεχώς στα νοσοκομεία (άπό Μάιο μέχρι Νοέμβριο ήμασταν μόνιμοι κάτοικοι και είναι εκεί που με πήρε πολύ από κάτω).
Παιδιά ξέρετε πως είναι να έχεις 2 φωνές μέσα στο μυαλό σου, η μία μιλάει πάντα λογικά, η άλλη πάντα παράλογα, και να παλεύεις μέρα-νύχτα με αυτές τις 2 φωνές? Να ξέρεις τί είναι το σωστό για σένα αλλά να επιλέγεις να μην το κάνεις, να βλέπεις ότι παίρνεις φόρα, φόρα κατηφόρα, και να μην σταματάς, ή μάλλον να σταματάς, να βλέπεις πίσω σου πόσο πολύ έχει πέσει κάτω, να βλέπεις μπροστά σου ότι η κατηφόρα συνεχίζετε και να λες "ε εντάξη, τόσο έπεσα, ακόμα λίγο δεν χάθηκε ο κόσμος" και να αφήνεσε...... να αφήνεσε να πέφτεις........... και να πέφτεις............. να απομακρίνεσε όλο και πιο πολύ από αυτό που πραγματικά θα ήθελες..... και να μην σε νοιάζει, να φτάνεις στο σημείο να λες "άστο τώρα τί να προσπαθίσω αφού και πάλυ θα ξανακυλίσω, η κατηφόρα είναι πιο εύκολη" και πάει και πάει...... Αυτό ζω εδώ και 1 χρόνο......
είχα κατάθλιψη μετά τη γέννα της δεύτερης κόρης μου έκλαιγα ασταμάτητα ,ήμουν 9 μήνες ένα ράκος . Ο άντρας μου έλειπε , δεν είχα καμία βοήθεια κ είχα και ένα τετράχρονο στο σπίτι και ήθελε κι εκείνο φροντίδα και έβλεπε μια μαμά που δεν αναγνώριζε. Κι επειδή τα κιλά μου είναι συνδυασμένα παντα με την ψυχολογία μου ήρθα και έγινα 82 απο 106 κ φυσικά τα ξαναπηρα όλα αφότου το ξεπέρασα.Όλοι μου έλεγαν μπράβο κι εγώ στο σπίτι έκλαιγα . Όταν γύρισε ο άντρας μου έπαθε σοκ , είδε ένα φάντασμα με μαύρους κύκλους χωρίς διάθεση για τίποτα .Μας πήρε καιρό να συνέλθουμε οικογενειακώς .Ψάξε βρες βοήθεια κ,όλα θα πάνε καλά, δικαιολογημένα τα συναισθήματά σου .Το παιδί σου κινδύνεψε ,το παράξενο θα ήταν να είχες κουράγιο να ασχοληθείς με τα κιλά σου!όλα θα πάνε καλά !
Αφιερωμένο στα 2 θαύματα της ζωής μου......
"Μαμμα, σαγαπώ πολύ πολύ" "Πόσο δηλαδή Ανδρέα μου?" "Ως το φεγγάρι και πάλε πίσω μαμμα μου" και ένα δυνατό φιλί σκάει στα χείλια μου.....
Σας αγαπάω αγγελούδια μου
Τόσο περίπου σαγαπώ
:( λυπαμαι polinaki, ευχομαι συντομα να χαμογελασεις ξανα και να ειναι για παντα!
Καλησπέρα σας και πάλι μετά από πολύ καιρό.... Το ξέρω, και πάλι χάθηκα, αλλά είναι τόσα που με κρατάν μακριά όχι μόνο από σας αλλά και από τους γύρω μου....
Ο γάμος μου με έχει κουράσει τόσο πολύ που έχω πια παραιτηθεί από αυτόν... Εχω παραιτηθεί από τον εαυτό μου... Εχω φτάσει στο σημείο κάπιες φορές να νιώθω πως ούτε τα μωρά μου δεν με γεμίζουν πια... Πιος? Εγώ που έκανα τα πάντα για να είναι καλά και ευτυχισμένα, να μην μπορώ πια να τους προσφέρω τίποτα...
Οσο για τον εαυτό μου, αστα να πάνε..... Ούτε στον καθρέφτη κοιτάζομαι πια, ούτε με ενδιαφέρει τί θα φορέσω ούτε τίποτα..... Το μόνο που κάνω για μένα, όσο και να ακούγετε αστείο, είναι το καθημερινό μου μπάνιο. Τίποτα άλλο....
Προσπαθώ να βρω πράγματα να με γεμίζουν αλλά τίποτα.... Είχα τις τούρτες μου, αλλά και αυτές αφού είναι μόνο με παραγγελίες, και δεν έχω συνεχώς, δεν μπορούν να μου προσφέρουν πολλά... Αποφάσισα να ξεκινήσω λίγο με το ράψιμο, αλλά και αυτό στοιχίζει και οκ, από μόνη μου δεν κατάφερα ακόμα πολλά... Δεν ξέρω τί να κάνω... Δεν ξέρω πια με τι να ασχολιθώ για να ξελασπώσω από τον βούρκο που έχω πέσει....
Γεια σου Πολινάκι! Μπορεί να μη με ξέρεις, αλλά εγώ σε γνωρίζω μέσα απ' τα γραπτά σου και να σου πω την αλήθεια σε θαύμαζα, έως σε ζήλευα για την αυτοπεποίθηση που απέπνεες.. (ίσως γιατί εγώ πάντα έπασχα στον τομέα αυτόν..) Λοιπόν, δε θα σταθώ στα υπόλοιπα, θέλω μόνο να εφιστήσω την προσοχή σου σε ένα σημείο: Ψάχνεις έξω απο σένα να βρεις κάτι/κάποιον να πιαστείς, αντί να ψάξεις μέσα σου, στην Πολίνα!!! Ούτε τα αγγελούδια σου, ούτε οι δικοί σου άνθρωποι, ούτε τα χόμπυ σου θα σε βοηθήσουν αν εσύ πρώτα δε συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Για τους χ,ψ λόγους (και απ΄ότι κατάλαβα ήταν ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΙ, εφόσον αφορούσαν την υγεία του μωρού σου) πάχυνες. Ε, και; Όπως τα χασες, θα τα ξαναχάσεις. Απ' ότι θυμάμαι, είσαι σλιβαρισμένη, άρα έχεις μια - μικρή έστω- βοήθεια κι απο κει.. Και κυρίως σταμάτα να κρίνεις τόσο αυστηρά τον εαυτό σου και να τον τιμωρείς.. Εδώ μέσα τουλάχιστον να ξέρεις υπάρχουν άτομα -δηλώνω πρώτη το παρόν- που πιστεύουν σε σένα, ότι μπορείς να τα καταφέρεις να γίνεις και πάλι η πρόσχαρη Πολίνα που έδινε τόσο ωραίες συμβουλές μαγειρικής!
Αγαπητοί φίλοι γεια σας.
Μετά από αρκετό καιρό, άρχισα να συνέρχομαι από τον πάτο που είχα φτάσει και αποφάσισα να ξεκινήσω σιγά σιγά να βλέπω και εμένα. Εφτασα τα 108 κιλά... Το sleeve δεν με βοηθά πια μιας και τρώω σχεδόν κανονική μερίδα τροφής πια. Αρχες του μήνα που διανύουμε αποφάσισα πως έπρεπε να αρχίσω πια διατροφή, αλλά όχι αυτήν που είχα κάνει παλιά. Ηθελα κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, και πάνω από όλα μία "φίλη" να είναι δίπλα μου στην όλη προσπάθεια. Ρωτώντας λοιπόν βρήκα μία διατροφολόγο η οποία έρχετε στον δικο σου χόρο και είπα να την δοκιμάσω. Ετσι στις 7 Οκτωβρίου ήρθε, της είπα όλο μου το ιστορικό χωρίς να κρίψω ότι επέστρεψα πίσω στην βουλιμία, συζητήσαμε, με μέτρησε, βγάλαμε το διατροφολόγιο μου όπως μου άρεσε εμένα και ξεκινήσαμε. Είμαστε καθημερινά σε τηλεφωνική επικοινωνία, και αυτό με βοηθάει πολύ. Επίσης μου έκανε το διατροφολόγιο σε γραμμάρια γιατί της είπα πως με βολεύει πιο πολύ.
Ξεκίνησα, και πιστεύω πως τα πάω καλά, αν και δεν μπορώ να ξεκολίσω το μυαλό μου από τις συνήθειές μου.....
Εχουμε ξανά ραντεβού στις 31 του μήνα για να δούμε το αποτέλεσμα.
Θα σας ενημερώνω που και που για την πορία μου και θα χαιρόμουν πολύ αν μπορούσα να έχω κάπιους από εσάς δίπλα μου.
Φιλικά
Πωλίνα
Πωλινάκι μου γλυκό, χαίρομαι που μας ενημερώνεις για τις εξελίξεις σου! Το ότι η επέμβαση δεν ήταν πανάκεια, αυτό το ξεκαθαρίζουμε πάντα πριν το χειρουργείο. Αλλά είναι μια λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, ένα εργαλείο που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Όσο κι αν η σληβ έχει σταματήσει να λειτουργεί, εξακολουθεί το στομαχάκι σου να είναι μικρό (μικρότερο από πριν το χειρουργείο), οπότε δεν ξεκινάς από το μηδέν αλλά με μια σημαντική υποβοήθηση.
Αχ το άτιμο το μυαλό, όπως λέει και ο καθηγητής "η επέμβαση γίνεται στο στομάχι, όχι στον εγκέφαλο". Εκεί βοηθάει μόνο η καλή παρέα!
Πωλινακι χαιρομαι που σε νοιωθω σε διαθεση αλλαγης και ανανεωσης .
Ξεκινα χωρις να πιεζεσαι κι ολα καλα θα πανε . Αφου βρηκες τη δυναμη ν αρχισεις να βλεπεις κι εσενα μπορεις να εισαι αισιοδοξη και να χαμογελας πλεον . Το χρωστας και στην Πωλίνα και στα 2 αγγελουδια σου .
Και να σαι σιγουρη οτι θα είμαστε πολλοι διπλα σου .
Πωλίνα μου, γεια σου και μένα, πολύ λυπάμαι για τον εγκλωβισμό που βιώνεις στην καθημερινότητά σου, νιώθω την απόγνωση σου. Όλα τα προβλήματα σε εμπόδισαν να "εκμεταλλευτείς" την καλή περίοδο της σληβ και να φτάσεις στο βάρος που επιθυμούσες. Δεν είναι καθόλου λίγα αυτά που πέρασες και περνάς. Αν είσαι εσύ καλά, θα είναι και τα παιδάκια σου. Αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη που έχουν όλες οι μανούλες. Ταυτόχρονα όμως, ζεις και σε μια κουραστική και δύσκολη σχέση που δε σου προσφέρει πολλά σε προσωπικό επίπεδο... Δεν είμαι ειδική στο θέμα γάμος, φαντάζομαι όμως πως αν δεν είχες τα παιδιά σου που δε φταίνε σε τίποτα, αλλιώς θα χειριζόσουν την αδιέξοδη σχέση με τον άντρα σου. Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τι να πω, βάλε στην καθημερινότητα σου ανθρώπους που είναι θετικοί απέναντί σου και μπορούν να σε ανεβάσουν. Όχι να σε κολακέψουν , όχι να σου "χαϊδέψουν" τα αυτιά. Να σε αγαπούν και να σε αποδέχονται. Να σου δώσουν αλήθεια και ειλικρίνεια. Στήριξη και δύναμη να συνεχίσεις τη ζωή σου. Και εσύ από τα λίγα που ξέρω για σένα, είσαι άνθρωπος που αγαπάς τη ζωή σου, έχεις πάθος, έχεις ενδιαφέροντα.. Μακάρι να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να αντλείς ευχαρίστηση και νόημα...
Anna μου, καλή μου Αννα πόσο καιρό έχουμε να τα πούμε... Οσο αφορά της σληβ, δυστυχώς καλή μου τώρα τρώω πιο πολύ από πριν (ή να το πω καλύτερα, μπορώ να κρατήσω στο στομάχι μου πιο πολύ φαγητό από πριν) γιατί μην ξεχνάς είχα τον δακτύλιο ο οποίος με εμπόδιζε να τραφώ σωστά. Ομως να σου πω κάτι? Αν τα καταφέρω τώρα θα είναι με την δικιά μου θέληση και δύναμη, και αυτό θα έχει πιο πολύ αξία για μένα παρά από την βοήθεια ενός χειρουργείου, κιας είναι πιο δύσκολο. Τουλάχιστον θα έχω "δαμάσει" το μυαλό.....Quote:
Originally posted by anna65
Πωλινάκι μου γλυκό, χαίρομαι που μας ενημερώνεις για τις εξελίξεις σου! Το ότι η επέμβαση δεν ήταν πανάκεια, αυτό το ξεκαθαρίζουμε πάντα πριν το χειρουργείο. Αλλά είναι μια λύση προς τη σωστή κατεύθυνση, ένα εργαλείο που μπορείς να το χρησιμοποιήσεις. Όσο κι αν η σληβ έχει σταματήσει να λειτουργεί, εξακολουθεί το στομαχάκι σου να είναι μικρό (μικρότερο από πριν το χειρουργείο), οπότε δεν ξεκινάς από το μηδέν αλλά με μια σημαντική υποβοήθηση.
Αχ το άτιμο το μυαλό, όπως λέει και ο καθηγητής "η επέμβαση γίνεται στο στομάχι, όχι στον εγκέφαλο". Εκεί βοηθάει μόνο η καλή παρέα!
Dora μου προσπαθώ όσο μπορώ να αλλάξω διάθεση και ανέβω λίγο για μένα πάνω από όλα. Το τί με έκανε να σκεφτώ λίγο? Αρχισε να χειμωνιάζει και κανένα ρούχο μου περσινό δεν μου κάνει (ήμουνα στα 90 βλέπεις...). Εχω ρούχα από πιο παλιά που ήμουνα στα 100+ κιλά, προ χιρουργείου αλλά αρνούμαι πισματικά να ανοίξω εκείνη την βαλίτσα και να πάρω το παραμικρό από μέσα. Ξέρω πως αν την ανοίξω δεν θα υπάρχει επιστροφή για μένα πια, και δεν θέλω να το κάνω. Ετσι, ότι και να γίνει εγώ θα ξαναφορέσω τα ρούχα που έχω στην ντουλάπα μου.... Αυτός είναι και ο στόχος...Quote:
Originally posted by dora_th
Πωλινακι χαιρομαι που σε νοιωθω σε διαθεση αλλαγης και ανανεωσης .
Ξεκινα χωρις να πιεζεσαι κι ολα καλα θα πανε . Αφου βρηκες τη δυναμη ν αρχισεις να βλεπεις κι εσενα μπορεις να εισαι αισιοδοξη και να χαμογελας πλεον . Το χρωστας και στην Πωλίνα και στα 2 αγγελουδια σου .
Και να σαι σιγουρη οτι θα είμαστε πολλοι διπλα σου .
Γιώτα μου τί κάνεις? Εχω δει φωτογραφίες σου και είσαι πραγματικά υπέροχη! Μιας και το ανέφερες για τον γάμο μου, πριν περίπου 1μισή μήνα πήρα την απόφαση να χωρίσω. Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, και ο "κύριος" βρήκε και σπίτι και έφυγε από κοντά μας. Ναι δεν λέω, στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα, ιδικά τα βράδια, όμως συνήθησα και μου άρεσε το ότι είχα την υρεμία μου, είχα τον χρόνο μου να σκεφτώ, να πάρω αποφάσεις. Πάνω που πήρα την τελικά απόφαση, να σου ο "κύριος" να επιστρέφει και να ζητάει ακόμα μία ευκαιρία, και να λέει πως μπορώ να τα πετάω όλα κτλ.... Εγώ το μόνο που του είπα ήταν ότι θέλω την υσιχία μου, είτε είμαι μαζί του είτε όχι, και ότι αν θέλει να έρθει ας έρθει, αλλά με το παραμικρό πρόβλημα που θα μου κάνει θα προχωρίσω διαζύγιο και θα τον βρει ο επιδότης πια. Ας πόυμε ότι τώρα είναι ύσιχα τα πράγματα, τουλάχιστον δεν με προσβάλλει, θέλει να κάνει την διατροφή μου μαζί μου και να τρώει ότι ακριβώς και εγώ... Τώρα θα δείξει... Εγώ να γίνω καλά και αυτός αν θέλει να μείνει, ας το φροντίσει. Αλλιώς bye-bye....!!!Quote:
Originally posted by Mak
Πωλίνα μου, γεια σου και μένα, πολύ λυπάμαι για τον εγκλωβισμό που βιώνεις στην καθημερινότητά σου, νιώθω την απόγνωση σου. Όλα τα προβλήματα σε εμπόδισαν να "εκμεταλλευτείς" την καλή περίοδο της σληβ και να φτάσεις στο βάρος που επιθυμούσες. Δεν είναι καθόλου λίγα αυτά που πέρασες και περνάς. Αν είσαι εσύ καλά, θα είναι και τα παιδάκια σου. Αυτή είναι η μεγάλη ευθύνη που έχουν όλες οι μανούλες. Ταυτόχρονα όμως, ζεις και σε μια κουραστική και δύσκολη σχέση που δε σου προσφέρει πολλά σε προσωπικό επίπεδο... Δεν είμαι ειδική στο θέμα γάμος, φαντάζομαι όμως πως αν δεν είχες τα παιδιά σου που δε φταίνε σε τίποτα, αλλιώς θα χειριζόσουν την αδιέξοδη σχέση με τον άντρα σου. Αφού όμως έτσι έχουν τα πράγματα, τι να πω, βάλε στην καθημερινότητα σου ανθρώπους που είναι θετικοί απέναντί σου και μπορούν να σε ανεβάσουν. Όχι να σε κολακέψουν , όχι να σου "χαϊδέψουν" τα αυτιά. Να σε αγαπούν και να σε αποδέχονται. Να σου δώσουν αλήθεια και ειλικρίνεια. Στήριξη και δύναμη να συνεχίσεις τη ζωή σου. Και εσύ από τα λίγα που ξέρω για σένα, είσαι άνθρωπος που αγαπάς τη ζωή σου, έχεις πάθος, έχεις ενδιαφέροντα.. Μακάρι να ξαναβγούν στην επιφάνεια και να αντλείς ευχαρίστηση και νόημα...
Αχ Πωλίνα μου, βίοι παράλληλοι... Εγώ πήρα την απόφαση να του ζητήσω να ξεκουμπιστεί, κι αυτός πήγε στο εξοχικό μας λέγοντας σε όλους πως είναι εκεί για δουλειές. Και επάνω που άλλαξα το στάτους στο φατσοβιβλίο, άρχισα να ηρεμώ και να βρίσκω τον εαυτό μου, να σου ο καλός μου "πώς τα πετάω όλα" και τα λοιπά και ξαναεπέστρεψε στην οικία, ούτε γάτα ούτε ζημία... Νομίζω πως απλά δεν έχει ωριμάσει αρκετά η ιδέα μέσα μου, θέλω να αλλάξω ζωή αλλά από την άλλη δεν έχει τελειώσει αυτό που μας ένωσε. Όσο υπάρχει αυτό το κάτι, μάλλον θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, όσο κι αν στιγμές στιγμές νιώθω πως πνίγομαι...Quote:
Originally posted by polinaki1983
Μιας και το ανέφερες για τον γάμο μου, πριν περίπου 1μισή μήνα πήρα την απόφαση να χωρίσω. Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, και ο "κύριος" βρήκε και σπίτι και έφυγε από κοντά μας. Ναι δεν λέω, στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα, ιδικά τα βράδια, όμως συνήθησα και μου άρεσε το ότι είχα την υρεμία μου, είχα τον χρόνο μου να σκεφτώ, να πάρω αποφάσεις. Πάνω που πήρα την τελικά απόφαση, να σου ο "κύριος" να επιστρέφει και να ζητάει ακόμα μία ευκαιρία, και να λέει πως μπορώ να τα πετάω όλα κτλ....
Καλώς το Πωλινάκι μας!
Πόσες φορές χωρίζουμε μέχρι την μοναδική πραγματικά φορά που θα συμβεί;
Τόσες όσες κι οι ταλαντεύσεις μας οι συναισθηματικές.Γιατί αν ήμασταν μέσα μας έτοιμες
και σίγουρες πως αυτό θέλουμε,δεν πα να έχτιζε τα πόδια του με τσιμέντο στο σπίτι ο άλλος...
θα γκρεμίζαμε με κομπρεσέρ το πατωμα προκειμένου να ελευθερωθούμε από μια σχέση,που έχει τελειώσει.
Μέχρι τότε είμαστε λίγο..."τραβάτε με κι ας κλαίω".Ναι μεν,αλλά πολλά τα αλλά.Και βολεύει να ρίξουμε στον άλλον
την ευθύνη της επιλογής της επανασύνδεσης και να σταθούμε παθητικά θετικά στην κίνηση αυτή,που ικανοποιεί
την πλευρά του φόβου προς το μεγάλο βήμα της αλλαγής.Και συνεχίζουμε να είμαστε με το ένα πόδι έξω από τη σχέση
και το άλλο μέσα και το κέντρο βάρους κάπου ενδιάμεσα στο κενό.Κι η ζωή μας κυλά μ'εμάς στα χαμένα,απλά διεκπεραιωτικές
ως προς τις υποχρεώσεις και από ποιότητα ζωής και χαρά,καλά κρασιά!Κι εγώ είμαι της υπομονής,της αναβολής,της αμφιθυμίας,
του μαζοχισμού,της αυτοθυσίας,δεν εγκαταλείπω εύκολα,δε με λυπάμαι,παλιά ούτε καν με αγαπούσα.Για όσα θέματα όμως
βρήκα τη δύναμη έστω κι αργά να απεμπλακώ,ευγνωμονώ το Θεό για τη δύναμη,που μου έδωσε κι έτσι τώρα απολαμβάνω
τις καλύτερες ευκαιρίες ζωής,που με περίμεναν.Λυπάμαι κάποιες στιγμές για τα χρόνια που έχασα,για τον πόνο που γέννησε αιμάτωμα,
αλλά μετά σκέφτομαι πως έκανα την εκάστοτε περίοδο το καλύτερο που μπορούσα δεδομένων των συνθηκών και του ποιά ήμουν,
πως κάλιο αργά παρά ποτέ,αφήνω πίσω το παρελθόν και συγκεντρώνομαι όσο μπορώ στο τώρα και τις όποιες χαρές του.Δεν αρκεί
το όνειρο μόνο...Να βαστιόμαστε γερά από μια φαντασίωση όσο λικνιζόμαστε στο γκρεμό της καθημερινότητας.Μερικές φορές
τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο τα λογίζει ο φόβος μας.Αρκεί να ξεκινήσουμε τα βήματα ένα ένα προς τη σωστή κατεύθυνση
και καλώς εχόντων των πραγμάτων κάποια στιγμή θα φτάσουμε.Το σημειωτόν ξέρουμε πού μας κρατά δεμένους.Τι τελικά επιλέγουμε;
Εγώ είναι στιγμές που απλά με φοβίζει η μοναξιά..... Πολλές φορές έχει περάσει από το μυαλό μου το "αν χωρίζω θα βρεθεί κάπιος άλλος στον δρόμο μου που να αγαπήσει τα παιδιά μου και εμένα?" και αυτό με τραβάει πίσω.....Quote:
Originally posted by anna65
Αχ Πωλίνα μου, βίοι παράλληλοι... Εγώ πήρα την απόφαση να του ζητήσω να ξεκουμπιστεί, κι αυτός πήγε στο εξοχικό μας λέγοντας σε όλους πως είναι εκεί για δουλειές. Και επάνω που άλλαξα το στάτους στο φατσοβιβλίο, άρχισα να ηρεμώ και να βρίσκω τον εαυτό μου, να σου ο καλός μου "πώς τα πετάω όλα" και τα λοιπά και ξαναεπέστρεψε στην οικία, ούτε γάτα ούτε ζημία... Νομίζω πως απλά δεν έχει ωριμάσει αρκετά η ιδέα μέσα μου, θέλω να αλλάξω ζωή αλλά από την άλλη δεν έχει τελειώσει αυτό που μας ένωσε. Όσο υπάρχει αυτό το κάτι, μάλλον θα συνεχίσουμε να είμαστε μαζί, όσο κι αν στιγμές στιγμές νιώθω πως πνίγομαι...Quote:
Originally posted by polinaki1983
Μιας και το ανέφερες για τον γάμο μου, πριν περίπου 1μισή μήνα πήρα την απόφαση να χωρίσω. Δεν πήγαινε άλλο η κατάσταση, και ο "κύριος" βρήκε και σπίτι και έφυγε από κοντά μας. Ναι δεν λέω, στην αρχή ήταν δύσκολα για μένα, ιδικά τα βράδια, όμως συνήθησα και μου άρεσε το ότι είχα την υρεμία μου, είχα τον χρόνο μου να σκεφτώ, να πάρω αποφάσεις. Πάνω που πήρα την τελικά απόφαση, να σου ο "κύριος" να επιστρέφει και να ζητάει ακόμα μία ευκαιρία, και να λέει πως μπορώ να τα πετάω όλα κτλ....
Καλημέρα Ναταλάκι μου!!!! Δυστυχώς έχεις απόλυτο δίκαιο.... Οπως έγραψα και πιο πάνω, είναι φορές που φοβάμαι στην σκέψη της μοναξιάς (όχι πως τώρα δεν είμαι μόνη μου στον κόσμο μου, αλλά λέμε τώρα)... Και επίσης είναι και το ότι λυπάμαι τους γύρω μου, λυπάμαι να πληγώσω με την απόφασή μου..... Και φυσικά εννοείτε ότι πληγώνω εμένα, που δεν με λυπάμαι μιας και "καλά να πάθω" με τις επιλογές μου... Αυτό είναι που προσπαθώ να αλλάξω αυτό τον καιρό, και να καταφέρω να πάρω τις τελικές αποφάσεις μου με κεντρικό αποτέλεσμα την δικιά μου ευτυχία κιας πληγωθούν/κλάψουν/πονέσουν οι άλλοι... Και θα το καταφέρω, θα το καταφέρω γιατί πρέπει...Quote:
Originally posted by NADINE
Καλώς το Πωλινάκι μας!
Πόσες φορές χωρίζουμε μέχρι την μοναδική πραγματικά φορά που θα συμβεί;
Τόσες όσες κι οι ταλαντεύσεις μας οι συναισθηματικές.Γιατί αν ήμασταν μέσα μας έτοιμες
και σίγουρες πως αυτό θέλουμε,δεν πα να έχτιζε τα πόδια του με τσιμέντο στο σπίτι ο άλλος...
θα γκρεμίζαμε με κομπρεσέρ το πατωμα προκειμένου να ελευθερωθούμε από μια σχέση,που έχει τελειώσει.
Μέχρι τότε είμαστε λίγο..."τραβάτε με κι ας κλαίω".Ναι μεν,αλλά πολλά τα αλλά.Και βολεύει να ρίξουμε στον άλλον
την ευθύνη της επιλογής της επανασύνδεσης και να σταθούμε παθητικά θετικά στην κίνηση αυτή,που ικανοποιεί
την πλευρά του φόβου προς το μεγάλο βήμα της αλλαγής.Και συνεχίζουμε να είμαστε με το ένα πόδι έξω από τη σχέση
και το άλλο μέσα και το κέντρο βάρους κάπου ενδιάμεσα στο κενό.Κι η ζωή μας κυλά μ'εμάς στα χαμένα,απλά διεκπεραιωτικές
ως προς τις υποχρεώσεις και από ποιότητα ζωής και χαρά,καλά κρασιά!Κι εγώ είμαι της υπομονής,της αναβολής,της αμφιθυμίας,
του μαζοχισμού,της αυτοθυσίας,δεν εγκαταλείπω εύκολα,δε με λυπάμαι,παλιά ούτε καν με αγαπούσα.Για όσα θέματα όμως
βρήκα τη δύναμη έστω κι αργά να απεμπλακώ,ευγνωμονώ το Θεό για τη δύναμη,που μου έδωσε κι έτσι τώρα απολαμβάνω
τις καλύτερες ευκαιρίες ζωής,που με περίμεναν.Λυπάμαι κάποιες στιγμές για τα χρόνια που έχασα,για τον πόνο που γέννησε αιμάτωμα,
αλλά μετά σκέφτομαι πως έκανα την εκάστοτε περίοδο το καλύτερο που μπορούσα δεδομένων των συνθηκών και του ποιά ήμουν,
πως κάλιο αργά παρά ποτέ,αφήνω πίσω το παρελθόν και συγκεντρώνομαι όσο μπορώ στο τώρα και τις όποιες χαρές του.Δεν αρκεί
το όνειρο μόνο...Να βαστιόμαστε γερά από μια φαντασίωση όσο λικνιζόμαστε στο γκρεμό της καθημερινότητας.Μερικές φορές
τα πράγματα είναι πολύ πιο απλά απ'όσο τα λογίζει ο φόβος μας.Αρκεί να ξεκινήσουμε τα βήματα ένα ένα προς τη σωστή κατεύθυνση
και καλώς εχόντων των πραγμάτων κάποια στιγμή θα φτάσουμε.Το σημειωτόν ξέρουμε πού μας κρατά δεμένους.Τι τελικά επιλέγουμε;
Καλησπέρα σας!!!!! Προχθές είχαμε ραντεβου με την διατροφολόγο. Τα αποτελέσματα στην ζυγαριά ήταν λίγο αποθαρριντικά, μείων 1μιση κιλό, αλλά έχασα αρκετούς πόντους από όλο το σώμα, και ίσως για την ζυγαριά να οφείλετε το γεγονός ότι περιμένω περίοδο και είμαι φουσκωμένη.
Κάναμε κάπιες αλλαγές στην διατροφή και έχουμε επόμενο ραντεβού στις 18 του μήνα.
Αναμένουμε λοιπόν!!!