Καλημέρα Ντεζιρένιες, πλησιάζει 7ή ώρα το πρωί και δεν μου κολλάει ύπνος, ο πυρετός καλά κρατεί, 38,3 η τελευταία μέτρηση. Πονάνε τα κοκαλάκια μου και το κεφάλι μου, ακόμη και ο λαιμός μου από τους πολλούς εμετούς αλλά το παλεύω. Μόλις πήρα ένα ντεπονάκι Μaximum και περιμένω να δράσει μπας και ξανακοιμηθώ....
Ναταλία μου όλες μας έχουμε ταλαιπωρηθεί τόσο πολύ από αυτή τη ριμάδα την εικόνα μας, η οποία είναι τόσο υποκειμενική ακόμη και για εμάς τους ίδιους κατά καιρούς! Θυμάμαι τον εαυτό μου με πολύ λιγότερα κιλά από τώρα και να νιώθω τόσο απαίσια με τον εαυτό μου! Ακόμη και στα 78-80 κιλά ένιωθα τόσο χοντρή! Ακόμη και στα 75! Πόσο πολύ βασανιζόμουν για χρόνια! Έκοβα τόσες απολαύσεις από τον εαυτό μου ως ένδειξη αυτοτιμωρίας και πάντα περίμενα για να ευχαριστηθώ την ζωή μου να φτάσω πρώτα σε συγκεκριμένα κιλά. Τι να πω κάλλιο αργά παρά ποτέ! Τουλάχιστον τώρα έχω σταματήσει να περιμένω για να απολαύσω την ζωή μου σε συγκεκριμένα κιλά! Όλοι μας έχουμε περάσει από αυτή τη φάση, το σημαντικό είναι να την ξεπεράσουμε και να αγαπήσουμε επιτέλους τον εαυτό μας και να χαιρόμαστε το σήμερα χωρίς αναβολές και στόχους που μας στερούν τις καθημερινές απολαύσεις. Το χειρότερο που θυμάμαι να έκανα είναι να δίνω δίκιο σε όσους ήταν επικριτικοί απέναντι στο περιττό μου βάρος! Εκεί είναι που θυμώνω πολυ με τον εαυτό μου! Μα καλά πως τους άφηνα να με κουρελιάζουν έτσι;;;;:flaming::flaming:
