Όσο θυμάμαι το μπαλκόνι με το μισοκαπνισμένο τσιγάρο και εμένα να τουρτουρίζω, φρικάρω! Τώρα καπνίζω με τον απορροφητήρα και το θόρυβο, αλλά το ευχαριστιέμαι. Επιτέλους, κάνω ότι θέλω, χωρίς κριτική, χωρίς μουρμούρα.. Όχι τέτοια στην ηλικία μου, αρκετά τα ανέχτηκα!
Αντιλαμβάνεσαι, βέβαια, τη γνώμη των δικών μου για το άτομό μου.. Το γλυκό παιδάκι, με το λιγοστό μυαλουδάκι και το κιτσάτο γούστο, πόσο κολακευτικό!
Τώρα μου ήρθε στο μυαλό ένα άσμα, όχι τόσο κόσμιο, αλλά αυτό σκέφτηκα τώρα (γιατί άραγε)?:
http://www.youtube.com/watch?v=401ethZJfkU
