Θα πρέπει να σημειώσω ότι αρχίζει και με ανησυχεί και η συμπεριφορά των παιδιών ιδιαίτερα του μικρού. Ένα δεκάχρονο αγοράκι το οποίο από τις 100 λέξεις που λέει οι 70 εμπεριέχουν τη λέξη μαμά.Quote:
Originally Posted by nikos2
Printable View
Θα πρέπει να σημειώσω ότι αρχίζει και με ανησυχεί και η συμπεριφορά των παιδιών ιδιαίτερα του μικρού. Ένα δεκάχρονο αγοράκι το οποίο από τις 100 λέξεις που λέει οι 70 εμπεριέχουν τη λέξη μαμά.Quote:
Originally Posted by nikos2
Ναι, γενικά όταν δεν συμφωνούμε σε κάτι μαζί τους γινόμαστε αυτομάτως "αντίπαλοι" και "εχθροί". Κι εγώ έχω μια σχέση, από απόσταση όμως, με οριακό άντρα. Αν μέναμε μαζί και έπρεπε να αντιμετωπίσω καθημερινά επί 24ώρες τη συμπεριφορά του δεν θα το άντεχα. Καταλαβαίνω ότι έχεις μικρά παιδιά και δεν θες να διαλύσεις το σπίτι σου, αλλά πρέπει να προστατέψεις τον εαυτό σου. Αν δεν είσαι εσύ καλά, πως θα προστατέψεις και τα παιδιά σου αργότερα; Γιατί εκείνα είναι τα μεγάλα θύματα των οριακών. (Παίρνω σαν δεδομένο ότι ισχύουν όσα σου είπαν 2 ψυχίατροι περί οριακής).Quote:
Originally Posted by Dpath
Τα παιδιά είναι τα μεγάλα θύματα. Πρέπει να πάρεις αποστάσεις από τη σύζυγο και να πηγαίνεις εσύ ο ίδιος σε ψυχίατρο για να πάρεις οδηγίες πως θα αντιμετωπίσεις την κατάσταση.Quote:
Originally Posted by Dpath
Οχι, δεν βελτιώνονται παρά ελάχιστα όσο και να προσπαθούν. Γι αυτό είναι τόσο ζόρικη η οριακή. Και για τους ίδιους και για όσους είναι στο περιβάλλον τους. Πόσο μάλλον όταν δεν παραδέχονται την κατάσταση και δεν προσπαθούν κιόλας.Quote:
Originally Posted by nikos2
Γενικά με τις μανιες που βγάζουν τι γίνεται.; Στην παρούσα φάση η σύζυγος μου έχει κολλήσει κυριολεκτικά με ένα φόρουμ στο εξωτερικό με το οποίο ασχολείται νυχθημερόν. Μάλιστα άμα θίξω το θέμα γίνεται εριστική και προσπαθεί να ρίξει το φταίξιμο σε μένα πως και καλά δεν έχει λίγο χρόνο να χαλαρώσει. Για τα πάντα φταίνε οι άλλοι.
Κι αυτό κλασικό των οριακών. Πάντα φταίνε οι άλλοι. Και διαστρεβλώνουν την πραγματικότητα ώστε να ταιριάζει κάθε φορά σε ό,τι πιστεύουν οι ίδιοι. Αν όμως της πεις να χωρίσετε εκεί θα πάθει αμόκ, γιατί δεν αντέχουν και την εγκατάλειψη.Quote:
Originally Posted by Dpath
Και όμως μόλις έσφιξαν τα πράγματα ξαφνικά αποθέωσε τη μητέρα της η οποία της λέει σε όλα ναι και έχει βρει ήδη τον-την αντικαταστάτη. Οι οριακοι θέλουν πάντα να έχουν κάποιον δίπλα. Τώρα που υποτιμήθηκε ο σύζυγος βρέθηκε η ξεχασμένη μάνα (με πολλά θέματα και αυτή). Στο μέλλον υποθέτω θα βρεθεί κάποιος άλλος.
Ναι, εννοείται θέλουν πάντα κάποιον δίπλα τους. Βέβαια δεν ξέρω κατά πόσον μπορούν να αντικαταστήσουν τον σύζυγο με τη μάνα. Συνήθως υπάρχει ένα πλήθος από υποψήφιους γκόμενους-ες γύρω τους και το ενεργοποιούν μόλις νιώσουν ότι απομακρύνεται ο-η σύντροφος. Μέχρι τώρα δεν έχεις αντιληφθεί τέτοιο μοτίβο; Δεν υπάρχουν φίλοι-φλερτ, πρώην, γενικά άντρες γύρω της; Σε αυτό το φόρουμ που κόλλησε μήπως φλερτάρει διαδικτυακά με κάποιον;
Ναι κάτι τέτοιο παίζει διαδικτυακά και νομίζω από εξωτερικό.
Το πρόβλημα προκύπτει από το γεγονός ότι δεν μπορώ να βρω τον τρόπο να διαχειριστώ τη συγκεκριμένη κατάσταση. Το μόνο που συμβαίνει είναι να πληγωνομαι καθημερινά. Για παράδειγμα σήμερα μετά το φαγητό σε εστιατόριο μαζί με τα παιδιά πήγα να της πιάσω το χέρι το τράβηξε έντονα μακριά. Μόλις της είπα "σιγά πως κανείς έτσι " μου απάντησε ότι "το σώμα μου δεν σου ανήκει". Μετά από 10 χρόνια γάμου και δεκαπέντε σχέση συνολικά ενοχλήθηκε που της έπιασα το χέρι. Στην επιστροφή σπίτι και μετά από δύο ώρες κολλημένη στο κινητό ενοχλήθηκε έντονα που της είπα κλειστό να πούμε και τίποτα. Μάλιστα μου έκανε φασαρία ότι δεν μπορεί να έχει λίγο χρόνο μόνη της. Πόσο μπορώ να αντέξω σε έναν γάμο χωρίς να παίρνω τίποτα; Αυτό συμβαίνει εδώ και δύο μήνες και έχω διαλυθεί. Έχω χάσει κοντά δέκα κιλά. Προσπαθώ με κάθε τρόπο να στηρίξω την οικογένεια. Δεν είναι εύκολο ένα διαζύγιο με δυο παιδιά 11 και 10 ετών. Ωστόσο το να σε έχει στοχοποιήσει οριακή σύζυγος είναι και αυτό αφόρητο. Είμαι σε τέλμα πραγματικά.
Υπάρχει και ο κίνδυνος να σου πει εκείνη να χωρίσετε, εάν νιώσει ότι απομακρύνεσαι. Να είσαι προετοιμασμένος και γι αυτό. Ο δικός μου ψυχίατρος (πραγματικά σου προτείνω να κάνεις ο ίδιος συνεδρίες) μου είχε πει εξ αρχής ότι πάντα πρέπει να σκέφτομαι στην άκρη του μυαλού μου ότι ένας οριακός μπορεί να με αφήσει ανά πάσα στιγμή και χωρίς να έχει προηγηθεί κάτι που να το έχω καταλάβει-αξιολογήσει ως σοβαρό.
Συζητήθηκε αυτό το θέμα, και τελικά με δική μου πρωτοβουλία δώσαμε παράταση έως τον Σεπτέμβριο να δούμε πως θα εξελιχθούν τα πράγματα. Το θέμα είναι ότι δεν βλέπω καμιά βελτίωση. Στο παρελθόν οποίες κρίσεις είχαν διάρκεια το πολύ μιας δύο ημερών. Τώρα το θέμα τραβάει σε χρόνο και σε ένταση.
Το κυριότερο δε είναι πως δεν ξέρω πως να συμπεριφερθω στην καθημερινότητα. Να αφήσω να δω πως θα εξελιχθεί η όλη κατάσταση? Να λάβω πρωτοβουλίες? Απάθεια, αδιαφορία? Προσπάθειά προσέγγισης όπου συνέχεια θα λαμβάνω ως ανταπόδοση πάγο?
Καλημέρα. Το πρόβλημα είναι πως ό,τι και να κάνεις εσύ, εκείνη είναι που δίνει το ρυθμό. Εγώ γενικά εφαρμόζω τη μέθοδο του "καθρέφτη". Δηλαδή φέρομαι όπως μου φέρεται. Αλλά η απόσταση και η αραιή επικοινωνία μου το επιτρέπει αυτό. Αν είχα να μεγαλώσω δυο παιδιά μαζί του δεν ξέρω τι θα έκανα. Με ανησυχεί η φράση "το σώμα μου δεν σου ανήκει" που σου πέταξε. Νομίζω ότι "ο άλλος" την έχει ενθουσιάσει. Είσαι σίγουρος ότι είναι στο εξωτερικό αυτό το φόρουμ ή μήπως κανονίζονται συναντήσεις πίσω από την πλάτη σου;
Ναι δεν υπάρχουν συναντήσεις. Το τελευταίο όριο που έχω θέσει στον εαυτό μου είναι η απιστία.
Καταλαβαίνω αυτό που λες ότι στο μέλλον θα είναι καλύτερα τα πράγματα μακριά. Όμως ένας χωρισμός με δύο μικρά παιδιά δεν είναι εύκολο πράγμα. Δυστυχώς έχω αφιερώσει τον εαυτό μου σε αυτή τη κατάσταση και προσπαθώ να σώσω ότι σώζεται αν σώζεται κάτι. Το θέμα είναι ότι δεν έχω την απαραίτητη διαύγεια ώστε να λάβω τις κατάλληλες αποφάσεις.στο μυαλό μου ακόμα το παλεύω.