Κοιμήθηκα καλά και ησύχασα για λίγες ώρες...Για υπνο είναι η δουλειά...Τζάμπα κόπος η πραγματικότητα...Μακάριοι αυτοί που απολαμβάνουν τον ξύπνιο τους περισσότερο απο τον ύπνο τους.
Printable View
Κοιμήθηκα καλά και ησύχασα για λίγες ώρες...Για υπνο είναι η δουλειά...Τζάμπα κόπος η πραγματικότητα...Μακάριοι αυτοί που απολαμβάνουν τον ξύπνιο τους περισσότερο απο τον ύπνο τους.
Νιώθω χάλια... Νιώθω θλίψη και συγχρόνως έχω υπερένταση...
Θα πάρω ηρεμιστικό για το δεύτερο απλώς ήθελα να το μοιραστώ για να νιώσω λίγο καλύτερα...
Άλλο ένα καλοκαίρι με όνειρα που δεν πραγματοποιηθούν ποτέ, άλλη μια εποχή με μόνη λεξή να την χαρακτηρίζει η ματαίωση και πως να το αντέξεις όλο αυτό... μα φυσικά ξέρεις τον τρόπο.
Αισθάνομαι ψίθυρους από ιδανικούς αυτόχειρες, φοβισμένες πριγκίπισσες και ανάξιους εραστές να σβήνουν στο ζεστό φως του απομεσήμερου.
Πρέβεζα: Ήπιε τη βυσσινάδα του στο παραλιακό καφενείο «Ο Ουράνιος Κήπος», περπάτησε μερικές εκατοντάδες μέτρα, ξάπλωσε με το κουστούμι του κάτω από έναν ευκάλυπτο και πάτησε την σκανδάλη στοχεύοντας ίσια στην καρδιά. Ήταν 21 Ιουλίου 1928, 16:30 νωρίς το απόγευμα και δεν είχε καν πατήσει τα 32 -σκάρτα 2 χρόνια μετά, την άνοιξη του ’30, η Μαρία Πολυδούρη θα έφευγε κι αυτή για να τον συναντήσει και να σημαδέψει και τον άλλο κόσμο με τη θλίψη και το σπαραγμό του ανεκπλήρωτου έρωτά της για τον Κώστα Καρυωτάκη…
Ξετυλίγοντας με προσοχή την τσαλακωμένη επιστολή που βρέθηκε στην τσέπη του:
«Εἶναι καιρὸς νὰ φανερώσω τὴν τραγωδία μου. Τὸ μεγαλύτερό μου ἐλάττωμα στάθηκε ἡ ἀχαλίνωτη περιέργειά μου, ἡ νοσηρὴ φαντασία καὶ ἡ προσπάθειά μου νὰ πληροφορηθῶ γιὰ ὅλες τὶς συγκινήσεις, χωρὶς τὶς περισσότερες, νὰ μπορῶ νὰ τὶς αἰσθανθῶ. Τὴ χυδαία ὅμως πράξη ποὺ μοῦ ἀποδίδεται τὴ μισῶ. Ἐζήτησα μόνο τὴν ἰδεατὴ ἀτμόσφαιρά της, τὴν ἔσχατη πικρία. Οὔτε εἶμαι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος γιὰ τὸ ἐπάγγελμα ἐκεῖνο. Ὁλόκληρο τὸ παρελθόν μου πείθει γι' αὐτό. Κάθε πραγματικότης μοῦ ἦταν ἀποκρουστική.
Εἶχα τὸν ἴλιγγο τοῦ κινδύνου. Καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἦρθε τὸν δέχομαι μὲ πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω γιὰ ὅσους, καθὼς ἐγώ, δὲν ἔβλεπαν κανένα ἰδανικὸ στὴ ζωή τους, ἔμειναν πάντα ἕρμαια τῶν δισταγμῶν τους, ἢ ἐθεώρησαν τὴν ὕπαρξή τους παιχνίδι χωρὶς οὐσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες. Σ' αὐτοὺς ἀπευθύνομαι.
Ἀφοῦ ἐδοκίμασα ὅλες τὶς χαρές (!!!), εἶμαι ἕτοιμος γιὰ ἕναν ἀτιμωτικὸ θάνατο. Λυποῦμαι τοὺς δυστυχισμένους γονεῖς μου, λυποῦμαι τὰ ἀδέλφια μου. Ἀλλὰ φεύγω μὲ τὸ μέτωπο ψηλά. Ἤμουν ἄρρωστος.
Σᾶς παρακαλῶ νὰ τηλεγραφήσετε, γιὰ νὰ προδιαθέση τὴν οἰκογένειά μου, στὸ θεῖο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, ὁδός Μονῆς Προδρόμου, πάροδος Ἀριστοτέλους, Ἀθήνας»
Κ.Γ.Κ.
[Υ.Γ.] Καὶ γιὰ ν' ἀλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὡρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου».
Κ.Γ.Κ.
Πήγε πάλι σημερα να με πιάσει κρίση πανικού...Μου κόπηκε η ανάσα αν και ήμουν στο αιρ κοντισιον...
Ξάπλωσα στο κρεββάτι,έκλεισα τα μάτιακ αι άρχισα από μέσα μου να τραγουδώ στίχους από το Σπασμένο Καράβι του Σκαρίμπα,απο το Μαχαίρι του Καββαδία και απο την Ρόζα του Μικρούτσικου για να αντιπερισπάσω την προσοχή μου.
Και κάπως έτσι κατάφερα να την αποτρέψω.
Νιώθω πολύ χάλια... Νομίζω πως με πείραξε η ζέστη (ήμουν σε δωμάτιο που για μένα τουλάχιστον δεν ψύχονταν αρκετά κι ένιωθα ότι ζεσταίνομαι και δυσφορία η οποία και συνεχίζει)... Νιώθω πονοκέφαλο και ζαλάδα...
Βγήκα προχθές στον ήλιο για να πάω κάπου ώρα 11 περίπου και με χτύπησε τόσο πολύ η χάβρα που δεν μπορούσα να συνέλθω. ¨ΕΚαιγα ολόκληρη. Κάνω ένα χλιαρό ντουζ και μετά ένα εντελώς κρύο ντουζ και παιδιά όλη νύχτα δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Με πόναγε όλο μου το σώμα. Ήπια σίγουρα πάνω από 8 μπουκάλια νερό και δεν μπορούσα να ξαπλώσω στο κρεβάτι με τίποτα! Τέτοιον εφιάλτη δεν θέλω να τον ξανα πάθω. ΓΙ' αυτό΄να προσέχετε τη ζέστη και τα κρύα ντουζ.
Η φάση είναι η παραλία , ή ερ κοντισιον και δωμάτιο μαζί.
Χαρλευ παρε ηλεκτρολυτεσ συμπληρωμα απο το φαρμακειο
ΑΣΕ ΜΕ ΡΕ ΕΛΙΣ!!!
φωνή λαού οργή θεού
Αισθάνομαι κουρέλι σωματικά... Είχα κάτι δουλειές σήμερα κι ήμουν έξω κι ενώ έχει αρκετή ώρα που γύρισα νιώθω πολύ κουρασμένη... Νομίζω πως φταίει η ζέστη... Έφτιαξα ένα φραπέ για να τονωθώ και μάλλον θα με βοηθήσει να νιώσω λίγο καλύτερα, το ελπίζω τουλάχιστον...
Πονούν όλα μου τα κόκαλα. Κάνω κρύα ντουζ, παίρνω οστεοφλέξ διαφορετικά δεν μπορώ να ξαπλώσω στο κρεβάτι και γενικά είμαι ένα σαράβαλο αυτόν τον καιρό.
Για άλλη μία φορά μόνη μου κι έχω ήδη αρχίσει να φοβάμαι... Πρέπει κάποια στιγμή να το ξεπεράσω αυτό ολόκληρη γυναίκα... Άντε να το προσπαθήσω να δω πως θα πάει...
Δεν είσαι μόνη...Εχεις όλους εμάς παρέα...Quote:
Originally Posted by Κύκνος
Το παθαίνω και εγώ όταν φευγουν όλοι και μένω μόνος στο σπίτι,αλλά γρήγορα το συνηθίζω.