Originally Posted by
Epsilon
Σε καταλαβαίνω απόλυτα. Εδώ ώρες ώρες κουράζομαι εγώ που είμαστε σε απόσταση και τον βλέπω μια φορά το μήνα. Οταν μου λέει να βρεθούμε τη μια χαίρομαι γιατί θέλω να τον δω, την άλλη κάθομαι και σκέφτομαι τι θα πω, πως θα το πω, τι θα απαντήσω αν μου πει το ένα και το άλλο και καταλήγει κάθε έξοδος να είναι περισσότερο ένα παιχνίδι σκάκι παρά ένα ραντεβού. Ετσι το νιώθω. Με την καμία δεν θα μπορούσα να ζω μαζί του και να μεγαλώνω παιδιά.
Θα μου πεις, δεν είναι όλοι ίδιοι. Σωστά, εδώ αναλύουμε το κεντρικό μοτίβο της σκέψης που έχουν οι οριακοί. Φοβάμαι πως μέχρι τώρα, για δικούς της λόγους, σε ήθελε στη ζωή της (ήθελε εσένα για άντρα και πατέρα των παιδιών) και τώρα που μεγάλωσαν λίγο τα παιδιά της γύρισε το μάτι που λέμε.
Μοιάζουν να μην έχουν καθαρή σκέψη και ίσως δεν έχουν, είναι παρορμητικοί στα συναισθήματά τους, συμφωνώ. Αλλά πίσω από αυτή τη χαοτική εικόνα, κρύβεται κάποιος που έχει ένα είδος συναισθηματικής στρατηγικής. Πρώτα πρώτα έχουν πάντα ανθρώπους γύρω τους (βλ. πόσο γρήγορα ενεργοποίησε την ξεχασμένη μάνα) και μετά έχουν ένα σύννεφο θαυμαστών γύρω τους.
Αν μπορούσες να διαβάσεις τα μηνύματά της στο κινητό, φοβάμαι θα έπεφτες από τα σύννεφα.
Φίλες, αδέρφια, άλλο κόσμο γύρω της έχει;